Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Χωρίς αμφιβολία
ο δύστυχος πατέρας της σημερινής ευαγγελικής περικοπής θα είχε τρέξει σε
πολλούς ειδικούς προκειμένου να δει το παιδί του να γίνεται καλά, να
ελευθερώνεται από την μάστιγα του διαβόλου. Προφανώς έχει ακούσει για τα
θαύματα του Ιησού και πηγαίνει να τον συναντήσει. Πριν απ΄ αυτόν συναντιέται με
τους μαθητές. Η συνάντηση όμως αυτή ήταν αναποτελεσματική. Δεν είχαν αποκτήσει
ακόμα οι μαθητές του Χριστού την εξουσία του "πατείν επάνω όφεων και
σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού".[1]
Δεν απογοητεύεται όμως. Επιμένει, παραμένει και συναντιέται με τον Χριστό. Ολ'
αυτά φανερώνουν ότι ο πατέρας πίστευε στη δύναμη του Χριστού. Πίστευε άραγε;
Πίστευε, αλλιώς δεν θα το είχε φέρει. Πίστευε, όμως η πίστη του ήταν μικρή,
είχε και κάποιες αμφιβολίες. Δεν θα' πρεπε να έχει καμιά αμφιβολία, γιατί ο
τόπος βούιζε από τα θαύματα του Ιησού. Όμως ο πατέρας δεν πίστευε με όλη του
την καρδιά.[2]
Όταν ρωτιέται από τον Χριστό, αν πιστεύει ότι μπορεί να θεραπεύσει το παιδί του
απαντά: "Πιστεύω Κύριε" και συμπληρώνει καταλογίζοντας στον εαυτό του
και απιστία, "βοήθει μου τη απιστία" Αυτά τα λόγια φαίνονται να είναι
αντιφατικά, όμως δεν είναι διότι φαίνεται μεν ότι υπάρχει στοιχειώδης πίστη,
όμως δεν είναι η τέλεια, η ολοκληρωμένη πίστη. Ο πατέρας του παιδιού βλέπει να
θεραπεύεται το παιδί του μόνο όταν υπερνίκησε την αμφιβολία και την απιστία του
και οδήγησε το παιδί του στο Χριστό.
Όλ' αυτά συνθέτουν μία εικόνα
σημαντική και συνάμα τραγική. Σημαντική διότι έρχεται να υπενθυμίσει την
υποχρέωση των γονέων και ιδιαιτέρως των Χριστιανών γονέων, να οδηγούν τα παιδιά
τους κοντά στο Χριστό και συνάμα αναδεικνύεται η τραγικότητα της πραγματικότητας
που λέει ότι δυστυχώς, οι σημερινοί Χριστιανοί γονείς σε μεγάλο ποσοστό απέχουν
από αυτή την πραγματικότητα. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι αγωνιούν και πασκίζουν
στο σύνολό τους οι γονείς για να εξασφαλίσουν τα καλύτερα για τα παιδιά τους. Όμως
σε ότι αφορά στα πνευματικά, υπάρχει έλλειμμα μεγάλο. Φορτώνονται σήμερα τα
παιδιά με ένα σωρό δραστηριότητες, που απαιτούν πολλές ώρες για την
πραγματοποίησή τους, με αποτέλεσμα να τους μένει μια Κυριακή, αν τους μένει και
αυτή, για να ξεκουραστούν και να ασχοληθούν και λίγο με τον εαυτό τους. Οπότε
δεν υπάρχει χρόνος για κάτι το πνευματικό. Με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά
γιατί αναπάντητα στις μεταφυσικές ανησυχίες που φυσιολογικά θα έχει αργότερα,
σαν μεγαλώσει το παιδί. Χωρίς Χριστό τίποτα δεν απαντιέται. Χωρίς Χριστό όλα
κινούνται μέσα σε ένα καθωσπρεπισμό και μια ψευτοηθική που παρουσιάζεται και
δικαιολογείται με ένα εκνευριστικό "έτσι πρέπει". Όμως το "έτσι
πρέπει" ως απάντηση ούτε ευχάριστη είναι, ούτε πείθει, με αποτέλεσμα το
παιδί, ο έφηβος, ο νέος να προσπαθεί να βάλει στο περιθώριο εκείνους που του το
λένε και συνήθως βεβαίως, αυτοί είναι οι γονείς. Ακούμε συχνά κάποιους γονείς
να μιλούν για "δύσκολα παιδιά". Έρευνες δείχνουν ότι περίπου το 10 με
15% των παιδιών που γεννιούνται έχουν αυτό το ξεχωριστό το δύσκολο ταπεραμέντο.
Ως μωρά έχουν έντονες αντιδράσεις και αργότερα ως παιδιά έντονη δραστηριότητα.
Γίνονται υπερβολικά και ευαίσθητα και γενικώς παρουσιάζουν περισσότερο αρνητική
διάθεση. Είναι λογικό οι γονείς να θέλουν και να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν
αυτές τις καταστάσεις. Σήμερα δυστυχώς, όσοι ασχολούνται με το παιδί, δεν διστάζουν
σε τέτοιες περιπτώσεις, ακόμη και σε φαρμακευτική αγωγή να καταφεύγουν,
προκειμένου να κάνουν τα παιδιά να είναι πιο ήρεμα. Όλα τα αποδίδουν σε
παράγοντες γενετικούς και περιβαλλοντικούς καμιά φορά, αγνοώντας την
ψυχοσύνθεση του παιδιού.
Χριστιανοί γονείς, γνωρίζετε πολύ καλά
ότι το παιδί χρειάζεται στοργή και αγάπη προκειμένου να αναπτυχθεί σωστά.
Πιστεύετε ότι υπάρχει μεγαλύτερη και γνησιότερη πηγή αγάπης από τον ίδιο το
Χριστό; Γι' αυτό μην αφήνετε τα παιδιά σας μακριά από αυτόν. Από την αγκαλιά της
μητέρας, από την κούνια ακόμα δείξετέ του τις εικόνες, τη φλόγα του καντηλιού,
την ευωδία του λιβανιού. Μάθετέ το να κάνει το σταυρό του. Εξοικειώσετέ το με τις
ιερές ακολουθίες και μέσα στο σπίτι με τον αγιασμό και το ευχέλαιο και στο ναό
με την συμμετοχή του στον εκκλησιασμό. Μάθετέ το να προσεύχεται σωστά. Ακόμη
και άσχετοι με την εκκλησία επιστήμονες που ασχολούνται με το παιδί, λένε ότι η
προσευχή έχει μεγάλη επίδραση στις παιδικές ψυχές. Οδηγείτε συχνά τα παιδιά σας
στη Θεία Κοινωνία, για να μεταμορφώνονται και να ανακαινίζονται κατά Χριστόν.
Αξιοποιείτε τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, όχι για να περνάτε μόνο καλά
και οικογενειακά όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά και για να εισάγετε τα
παιδιά σας στον κόσμο του Θεού. Οδηγείστέ τα από νωρίς στην εξομολόγηση, για να
αρχίζουν να ανακαλύπτουν και τις εσωτερικές τους πτυχές.
Πρέπει να γνωρίζετε εσείς οι γονείς
ότι, η πνευματική υπόσταση του παιδιού σας έχει ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν.
Και θα ικανοποιηθούν οπωσδήποτε. Αν δεν το κάνετε εσείς με την κατά Χριστόν αγωγή,
θα το κάνουν κάποιοι άλλοι επιτήδειοι, όχι γιατί αγαπούν τα παιδιά σας, αλλά
για να τα εκμεταλλευτούν με διάφορους τρόπους και προς ίδιον όφελος. Αυτά τα ακάλυπτα
κενά που μένουν στην ψυχή του παιδιού, το οδηγούν στη βία, στα ναρκωτικά, στην
ασυδοσία και εν τέλει στην καταστροφή.
Μην θεωρείτε υποχρέωση σας μόνο,
αγαπητοί γονείς, την εξασφάλιση της καλής ζωής για τα παιδιά σας. Όπως βρίσκετε
τρόπους για να τα πηγαίνετε στο σχολείο, στα αθλήματα, στη μουσική, στο χορό
και σε άλλες δραστηριότητες, φροντίσετε να βρίσκετε χρόνο να τα πηγαίνετε και
κοντά στον Χριστό με τους τρόπους που προαναφέρθηκαν, ιδιαίτερα δε με τον
εκκλησιασμό και την Θεία Κοινωνία. Η πνευματική καλλιέργεια του παιδιού σας δεν
αποτελεί επένδυση μόνο για το δικό του μέλλον, αλλά και για το δικό σας. Κάνετε
το σπίτι σας μια όαση πνευματικής καλλιέργειας και αγωγής των παιδιών σας. Όπως
λέει ο ιερός Χρυσόστομος, το πρώτο και
αναντικατάστατο σχολείο του Θεού είναι η οικογένεια. Γι' αυτό
αποκαλείται και "κατ' οίκον εκκλησία".
Για την πνευματική
ανατροφή των παιδιών, λέει ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ευθύνονται κυρίως οι
γονείς. Η μητέρα μάλιστα έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την ανατροφή των
παιδιών. Οι γονείς που γεννούν τα παιδιά και τους δίνουν σώμα, πρέπει να
συντελέσουν και στην πνευματική αναγέννησή τους. Όλοι, οι γονείς, η Εκκλησία
και οι Πνευματικοί, οι διδάσκαλοι, καθένας με τον τρόπο του και το παράδειγμά
του, πρέπει να βοηθούν, ώστε να αναγεννηθούν τα παιδιά και να ζήσουν ειρηνικά
σε αυτή τη ζωή και να πάνε στον Παράδεισο. Όταν τα παιδιά γίνουν πνευματικοί
άνθρωποι, ούτε νόμους χρειάζονται, ούτε τίποτα. «Δικαίοις νόμος ου κείται»[3].
Ο νόμος είναι για τους παράνομους.
Ο ίδιος ο Κύριος προτρέπει: "άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά".[4]
Αυτός είναι ο μεγάλος παιδαγωγός, ο μεγάλος δάσκαλος, ο Σωτήρας και των παιδιών
και εμάς των μεγαλυτέρων. Και αυτός παραμένει εις τους αιώνας. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου