Η πρώτη Θ. Λειτουργία του νέου Διακόνου στην ενορία μας

Στην ενορία του Αννοβέρου που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τέλεσε την πρώτη του Θεία Λειτουργία την Κυριακή 29 Ιουνίου 2014 ο νεοχειροτονηθείς Διάκονος π. Γεώργιος Σιώμος.

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ & ΠΑΥΛΟΥ

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Ποίοις πνευματικοῖς ᾄσμασιν ἐπαίνέσωμεν Πέτρον καί Παῦλον;». Εορτάζουν σήμερα «οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρομοι καί τῆς οἰκουμένης διδάσκαλοι», κι ιερός υμνωδός της Εκκλησίας εκφράζει την απορία όλων μας: Με τι λόγια και με ποιους ύμνους να πλέξουμε εγκώμια και να τιμήσουμε επάξια τους δύο Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους;

Κι η είναι η εορτή αυτή και η χαρά ένα γεγονός πολυσήμαντο και πολυδιάστατο για τη θριαμβεύουσα και τη στρατευομένη Εκκλησία· για το επουράνιο και το επίγειο θυσιαστήριο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.

Αν κάθε έθνος έχει τους ήρωες του και τους τιμά όπως τους αρμόζει, αν κάθε πόλη έχει τους ευεργέτες της, που πολλά προσέφεραν σ’ αυτήν από πολύ αγάπη έτσι και η Αγία μας Εκκλησία έχει τους δικούς της ήρωες. Τους ήρωες της πίστεως, της αυταπάρνησης, της αρετής και της αγιότητας. Τα ονόματά τους γραμμένα με χρυσά γράμματα στα δίπτυχα του ουρανού, είναι σύμβολα. Το άφθαστο μεγαλείο τους ουράνιο.

Και σήμερα δύο απ’ αυτούς τους ήρωες μάς παρουσιάζει η Εκκλησία μας. Δύο φωστήρες ολόλαμπροι του νοητού στερεώματος. Δύο μάρτυρες της πίστεως. Δύο άσειστοι και αρραγείς στύλοι της Εκκλησίας. Δύο διδάσκαλοι της οικουμένης. Δύο Απόστολοι του Κυρίου. Οι κορυφαίοι του χορού των Αποστόλων. Οι πρώτοι. Ο Πέτρος και ο Παύλος.

Ο Απόστολος Πέτρος, η πέτρα της πίστεως. Ένας άνθρωπος αγράμματος και απλοϊκός. Όταν ο Κύριος τον κάλεσε, αμέσως άφησε δίχτυα, πλοία, άφησε τα πάντα και τον ακολούθησε. Έγινε ψαράς ανθρώπων ή όπως πολύ ωραία υπογραμμίζουν τα Καθίσματα της εορτής «τόν βυθόν τῆς ἁλιείας καταλιπών…», «βροτῶν ἁλιέα θεῖον ἀπειργάσατο». 

Κι όταν ο Κύριος, όπως αναφέρει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ζήτησε να του πουν οι Μαθητές του ποια ιδέα έχουν γι’ Αυτόν «ὑμεῖς δέ τίνα με λέγετε εἶναι;», ο Πέτρος πρώτος και σαν εκπρόσωπος των άλλων ομολόγησε: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος». Πάνω στη πέτρα, πάνω στο θεμέλιο λίθο αυτής της ομολογίας ο Ιησούς Χριστός θεμελιώνει την Εκκλησία Του.

Αργότερα γνωρίζουμε τον κλονισμό, τον οποίο δοκίμασε η πίστη του. Έπεσε ο Πέτρος. Αρνήθηκε τον Διδάσκαλο. Όμως δεν έμεινε εκεί. Σηκώθηκε και με δάκρυα γεμάτα μετάνοια στερεώθηκε στην ψυχή του περισσότερο η πίστη. Έζησε κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο του Θεού, γράφοντας τις Επιστολές του, στηρίζοντας τους χριστιανούς. Εργάσθηκε πολύ, κοπίασε, υπέφερε και πέθανε με μαρτυρικό θάνατο ο Απόστολος Πέτρος, κι όλα αυτά για την αγάπη του Χριστού.

Και είναι για όλους μας μεγάλο παράδειγμα. Κι εμείς πολλές φορές στη ζωή μας δοκιμάζουμε ταλαντεύσεις, συχνά δοκιμάζεται η πίστη μας. Η ανόρθωσή του από την πτώση και η μετέπειτα σταθερή πορεία του οφείλει να είναι έμπνευση και οδοδείκτης στη ζωή μας, με τις δυσκολίες, τα εμπόδια, τις κρίσεις που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την πίστη. Πολύ περισσότερο την έχει ανάγκη σήμερα. Γι’ αυτό πρέπει όλοι μας να έχουμε στην καρδιά μας την ομολογία του Πέτρου· «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος».

Ο Απόστολος Παύλος είναι ο αγιότερος των ηρώων. Άγριο λιοντάρι, κατά την ιερή υμνολογία, που ως Σαούλ κατασπάραζε την Εκκλησία του Χριστού. Τιθασεύτηκε όμως αυτό το λιοντάρι από τη φωνή της Δαμασκού κι έγινε αμνός, έγινε «σκεῦος ἐκλογῆς». Έγινε το όργανο του Χριστού για να κάνει γνωστό το όνομά του στα έθνη. Όπως ψάλλει ο ιερός υμνογράφος «κύκλῳ τήν οἰκουμένην πᾶσαν περιέλαβεν», «διαδραμών τό κλίτος ὃλον τῆς γῆς, ὣσπερ ἀρότρῳ ἒσπειρε τήν πίστιν».

Ο θείος, ο ουρανοβάμων Απόστολος, έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού. Ο Απόστολος της αγάπης, της αυταπάρνησης, της αυτοθυσίας. Διέτρεξε Ανατολή και Δύση για το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Για να φωτίσει την οικουμένη, να αναγεννήσει τους ανθρώπους, να στηρίξει, να καθοδηγήσει, να εμπνεύσει, να διδάξει και νουθετήσει, να παρακαλέσει και να επιπλήξει, να γίνει «τοῖς πᾶσι τά πάντα». 

Ποια χώρα δεν άκουσε το κήρυγμά του; Ποια πόλη δεν δέχθηκε τους μαθητές του; Ποια γενεά δια μέσου των αιώνων δεν φωτίσθηκε από τα ρήματα του Αποστόλου Παύλου;

Ήταν ο ακαταπόνητος, ο πιο ριψοκίνδυνος και μαρτυρικός Απόστολος. Τι δεν δοκίμασε! «Τά κατά πόλιν δεσμά καί τάς θλίψεις» ή «τούς ἀγῶνας καί τάς βασάνους διά Χριστόν», ποιος μπορεί να διηγηθεί ή να αναπαραστήσει; Τι κατατρεγμούς, τι διωγμούς, τι συκοφαντίες, τι κόπους και στερήσεις, τι ταλαιπωρίες και αντιδράσεις, τι πολέμους και καθημερινούς θανάτους στο αποστολικό του έργο!

Τα περιγράφει ο ίδιος στην σημερινή αποστολική περικοπή, από την Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του. Εκεί απαριθμεί κόπους, πληγές, φυλακίσεις, ραβδισμούς, λιθοβολισμούς, οδοιπορίες, ναυάγια, στερήσεις και αγρυπνίες. 

Δείλιασε σ’ όλα αυτά; Παραπονέθηκε; Όχι. Τα δέχθηκε με χαρά. Τα υπέμεινε με αδάμαστη καρτερία. Θυσίαζε πάντοτε τον εαυτό του στο άγιο έργο του. Και στο τέλος παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο με μαρτυρικό θάνατο.

Και σήμερα στην εορτή του θα πρέπει αντί για κάποιο άλλο ύμνο, να σκεφθούμε πόσες φορές εμείς δειλιάζουμε, πόσες φορές υποχωρούμε, όχι μπροστά σε μαρτύρια, σε διωγμούς, σε ραβδισμούς και φυλακίσεις, αλλά σε πράγματα και ζητήματα πολύ μικρότερα, μηδαμινά. Μπροστά σε μια ειρωνεία, σε κάποιο χλευασμό υποστέλλουμε τη σημαία μας. Μπροστά και στην πιο μικρή δυσκολία συμβιβαζόμαστε με το κακό και την αμαρτία.

Ας μάς ταρακουνήσει λίγο από την ησυχία, από την νωθρότητα που βρισκόμαστε το φωτεινό παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου. Ας μάς βοηθήσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας, την καθημερινή πορεία της ζωής μας, δείχνοντας παντού και πάντοτε εμμονή στις αρχές μας. Σταθερότητα και φρόνημα άκαμπτο, ότι κι αν μάς στοιχίζει η στάση μας αυτή.

Οι δύο «ζευκτοί βόες τοῦ Χριστοῦ», Πέτρος και Παύλος, «πάντας εἳλκυσαν πρός τήν θεογνωσίαν ἒθνη, πόλεις τε καί νήσους». Να ευχαριστούμε τον Κύριο, γιατί ως φιλάνθρωπος Θεός έδωσε καυχήματα στην Εκκλησία Του, τους Πρωτοκορυφαίους των Αποστόλων, που ως αστέρια λάμπουν στον νοητό στερέωμα.

Και η πορεία της πίστεως και η ζωή της αυταπάρνησης είναι η πορεία που πρέπει να βαδίσουμε όσοι θέλουμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και να γίνουμε γνήσιοι μαθητές τους. Αμήν.

Η εις Διάκονον χειροτονία του Γεωργίου Σιώμου

Ένα δικό μας παιδί από την ενορία μας ο Γεώργιος Σιώμος χειροτονήθηκε Διάκονος.

Συγκλονιστικές στιγμές εκτυλίχτηκαν την Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Ιουνίου τ.έ. στην ενορία Αγίων Πάντων Μονάχου.

    Ένας φέρελπις νέος ενετάχθη στους κόλπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Μητροπόλεως Γερμανίας για να διακονήσει τον απόδημο Ελληνισμό μέσα από τις τάξεις της. Πρόκειται για τον 27χρονο Γεώργιο Σιώμο παιδί μεταναστών, του Κωνσταντίνου και της Κωνσταντίνας, από την Φούρκα Ηπείρου και την Καστοριά αντίστοιχα, γεννημένος και μεγαλωμένος στην πόλη του Αννοβέρου. Στο Μόναχο βρέθηκε ως φοιτητής της Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής του εκεί γερμανικού Πανεπιστημίου, του οποίου πλέον είναι πτυχιούχος και υποψήφιος διδάκτορας.

         Παρασκευή 20 Ιουνίου, ώρα 18:30 ξεκινάει η ακολουθία του εσπερινού, στον ιερό ναό Αγίων Πάντων. Χοροστατεί ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αριανζού κ. Βαρθολομαίος, ενώ συμπροσεύχομενος στο ιερό βρίσκεται ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος. Στο τέλος του εσπερινού «κελεύεται» ο Γεώργιος προκειμένου να περιβληθεί το τίμιο ράσο ως άγαμος κληρικός.

Έχει περάσει λίγο διάστημα από την ημέρα εκείνη που κατετάγη στην Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Γνωστός ο Γεώργιος στον Ηγούμενο της Μονής π. Βαρθολομαίο και σε αρκετούς πατέρες της. Η απόφασή του να ενταχθή στην συγκεκριμένη Αδελφότητα ενισχύθηκε και από το γεγονός ότι ο πνευματικός του, ο πατήρ Γεράσιμος Φραγκουλάκης, εφημέριος Αννοβέρου ανήκει στην ίδια Αδελφότητα.

Μετά από παράκληση του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής Επανωσήφη γίνεται η τελετή της ρασοευχής από τον Επίσκοπο Αριανζού κ. Βαρθολομαίο. Προς τιμήν του εφόρου και προστάτου της Μονής Αγίου Γεωργίου, ο Γεώργιος παραμένει Γεώργιος.

Όλοι σιωπηλοί παρακολουθούν με βουρκωμένα τα μάτια. Παρόντες η μητέρα του Ντίνα ο αδελφός του  Νίκος, συγγενείς και φίλοι από τη Γερμανία, άλλες χώρες της Ευρώπης, από την Ελλάδα και την Αμερική. Σίγουρα, νοητώς παρών και ο πατέρας του Κωνσταντίνος, ο οποίος έχει προ πολλών ετών αποβιώσει. Ο Επίσκοπος Αριανζού με όμορφο τρόπο περιγράφει και τονίζει τη σημασία των όσων εκείνη τη στιγμή γίνονται. Καταφανώς συγκινημένος και ο Μητροπολίτης Γερμανίας απευθύνει λόγους και συμβουλές πατρικές στον Μοναχό Γεώργιο. Ιλαρά, κατανυκτικά, πνευματικά, όμορφα και Ορθόδοξα «κέκλικεν» η Παρασκευή.

Σάββατο πρωί 21 Ιουνίου. Η ακολουθία του Όρθρου ξεκινάει στις 8:15 το πρωί. Εκείνη τη στιγμή καταφθάνει, μετά από 10 ώρες ταξίδι, το λεωφορείο που έχει ναυλωθεί μεταφέροντας ενορίτες από το Αννόβερο.

Των ιερών ακολουθιών και της χειροτονίας προεξάρχει ο Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος συμπαραστατούμενος από τον Επίσκοπο Αριανζού κ. Βαρθολομαίο και πλαισιωμένος από πλειάδα ιερέων της Μητροπόλεως με επικεφαλής τον Πρωτοσύγκελλο π. Αμβρόσιο Κουτσουρίδη και τη συμμετοχή και άλλων κληρικών από άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Παρών μαζί με τον πνευματικό του και ο Διάκονος Ειρηναίος από την Μονή Επανωσήφη εκπροσωπώντας τον Ηγούμενο και την Αδελφότητα. Όλα κυλούν όμορφα. Κατάνυξη και σιωπή απόλυτη την ώρα της χειροθεσίας σε Υποδιάκονο. Έφτασε και η μεγάλη στιγμή της εις Διάκονον χειροτονίας. Ο Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος μιλά με πάθος για την διακονία του ορθόδοξου κληρικού και προτρέπει τον Υποδιάκονο Γεώργιο, από οποιοδήποτε μετερίζι κι αν βρεθεί να μην παύσει να είναι διάκονος του πιστού λαού του Θεού.

Την μεγάλη στιγμή της χειροτονίας εύκολα δέκρινε κανείς μάτια βουρκωμένα, σε όποιο σημείο του ναού κι αν έστρεφε το βλέμμα του. Η ατμόσφαιρα δονήθηκε από τα Άξιος, που με όλη τη δύναμη της ψυχής του φώναζε το εκκλησίασμα. Παρούσα και η Γενική Πρόξενος στο Μόναχο κυρία Σοφία Γραμματά καθώς και Καθηγητές από την Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή Μονάχου και άλλων Πανεπιστημίων.

Το όλο επιβλητικό κλίμα που επικρατεί γίνεται συγκλονιστικότερο με την ψαλμωδία της Βυζαντινής χορωδίας ιεροψαλτών Μονάχου, της οποίας ο χειροτονούμενος είναι μέλος, υπό την διεύθυνση του Καθηγητού του Πανεπιστημίου Μονάχου κ. Κωνσταντίνου Νικολακοπούλου.

Κι αφού όλα τέλειωσαν στο ναό η χαρά και η γιορτή μεταφέρθηκε στο προαύλιο και στους παρακείμενους χώρους όπου παντού είχαν στρωθεί τραπέζια γιορτινά ετοιμασμένα από την αγάπη του κόσμου για τον «δικό» τους Γιώργο. Γιατί έτσι τον αισθάνονται όλοι, δικό τους άνθρωπο. Τον γνώρισαν μέσα από την δραστηριοποίησή του από την ενορία, από το πανεπιστήμιο, από την ενασχόλησή του με τους διάφορους φορείς και συλλόγους του Μονάχου, αλλά και του Αννοβέρου. Χορευτικά συγκροτήματα από την Ηπειρωτική Κοινότητα Μονάχου και το Σύλλογο Ποντίων Μονάχου χορεύουν προς τιμή του νέου Διακόνου.  Στις ομιλίες που ακούσθηκαν όλοι, μα όλοι, μιλούσαν για ένα μέλος της οικογένειάς τους που και υπό τη νέα του ιδιότητα θα συνεχίζει να τους κάνει υπερήφανους.