ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ (29.11.1960

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

          Ευκατάστατος μας λέγει ο Ευαγγελιστής Λουκάς ήταν ο νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Είχε τα πάντα για να ζει κατά κόσμον καλά. Όμως δεν αισθανόταν γεμάτος. Δεν ήταν πλήρως ικανοποιημένος. Μπορεί να είχε τακτοποιημένα όλα τα θέματα τα υλικά, όμως είχε και πνευματικές αναζητήσεις, μεταφυσικές, όπως λέμε σήμερα ανησυχίες. Ήταν πιστός και καλός γνώστης της πίστεως του. Είχε ακούσει σίγουρα πολλά για το Χριστό, για τη διδασκαλία του, τις αγαθοεργίες και τα θαύματα του και γι'  αυτό τον πλησιάζει πιστεύοντας πως έχει βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να συζητήσει τις ανησυχίες του. Και λέμε άνθρωπο, διότι η προσφώνηση του προς τον Ιησού "διδάσκαλε αγαθέ"[1] δείχνει ότι δεν τον αναγνώριζε ως Θεό. Αυτό φαίνεται και από την απάντηση του Χριστού "τι με λέγεις αγαθόν; ουδείς αγαθός ειμί εις ο Θεός",[2] (Γιατί με αποκαλείς αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός). Ήταν σαν να του έλεγε δηλαδή ότι, αφού δεν με αναγνωρίζεις ως Θεό, γιατί με ονομάζεις αγαθό, που αποτελεί ιδιότητα μόνο του Θεού![3]

          Δεν τον αποπαίρνει όμως, κάθεται και τον ακούει διότι γνωρίζει ότι ο πόθος του για να μάθει ήταν βαθύς, οι οραματισμοί του έβγαιναν έξω από τα γήινα όρια, ήταν υπερκόσμιοι, η γλυκιά νοσταλγία και ο ασίγαστος έρωτας της αιώνιας ζωής ήταν εκείνα που ανέβασαν μέχρι τα χείλη του την ερώτηση "τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;"[4] (Τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή).

          Τώρα ήρθε η στιγμή να πάρει την κατάλληλη απάντηση μέσα από τρεις λέξεις μόνο "τας εντολάς οίδας."[5] (τις εντολές του Θεού τις ξέρεις). Αν τις ζήσεις όπως πρέπει, αν τις εφαρμόσεις, θα εξασφαλίσεις την αιώνια ζωή. Οι εντολές του Θεού εκφράζουν το θέλημα του. Και ο νέος πραγματικά τις γνώριζε και γι' αυτό και προς στιγμή χάρηκε γιατί πίστευε ότι τις είχε τηρήσει και είχε δίκιο να σκέφτεται έτσι, γιατί όντως είχε τηρήσει το γράμμα του νόμου, είχε αποφύγει όλα εκείνα που ο νόμος απαγόρευε. Δεν είχε κάνει κακό. Κι έτσι όμως, όπως θα τον διαβεβαιώσει ο Κύριος στη συνέχεια, δεν είχε εξασφαλίσει την σωτηρία του, τη αιώνιο ζωή, γιατί είχε τηρήσει μόνο το ένα μέρος, είχε εφαρμόσει μονάχα το αρνητικό μέρος της ηθικής του νόμου, δεν είχε κάνει κακό. Η συνέπειά του επομένως δεν ήταν πλήρης, δεν ήταν ολοκληρωμένη. Δεν είχε κάνει κακό, δεν είχε κάνει όμως και καλό. [6]

          Μας θυμίζει αδελφοί μου, κάτι αυτό; Μήπως ίσως σε κάποιους, τον ίδιο μας τον εαυτό; Μήπως μας έρχονται στο νου λόγια που έχουμε ακούσει ή έχουμε πει οι ίδιοι, όπως: δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έκανα κακό σε κανένα. Μυρμήγκι να δω στο δρόμο μου, θα αλλάξω πορεία για να μην το πατήσω. Αλήθεια; Γιατί αδελφέ μου όμως κάνεις αναφορά σε μεγάλα εγκλήματα. Υπάρχουν και άλλα ανομήματα και άλλα παραπτώματα, κάποια από τα οποία είναι ισάξια του φόνου και της κλοπής. Εκτός αυτού όμως, όλα μικρά ή μεγάλα αποτελούν εκτροπή και επομένως είναι αμαρτία.    

          Δεν αναφέρομαι προσωπικώς αλλά γενικώς.

·       Δεν είσαι εσύ αδελφέ μου, αδελφή μου εκείνος ή εκείνη που ενώ παρέχεις κατά τρόπο πληθωρικό τα υλικά αγαθά στην οικογένειά σου, εν τούτους δεν τιμάς το στεφάνι σου;

·       Δεν είσαι εσύ που ενώ ακούς να συκοφαντείται ο συνάνθρωπός σου, όχι μόνο δεν αντιδράς αλλά συνεισφέρεις με την παραγωγική φαντασία σου;

·       Δεν είσαι εσύ, που ενώ γνωρίζεις τις μεγάλες και αξεπέραστες ανάγκες του διπλανού σου, προσπερνάς αδιάφορος;

·       Δεν είσαι εσύ που επειδή θεωρείς ότι αδικήθηκες στο μοίρασμα της πατρικής σου κληρονομιάς, και μπορεί να είναι κι έτσι, δεν μιλάς με τους γονείς σου και είσαι στα δικαστήρια με τα αδέλφια σου;

·       Δεν είσαι εσύ εκείνος, που λερώνεις τα χέρια σου παίρνοντας κρυφά, κλέβοντας δηλαδή, από τη δουλειά σου πράγματα που δεν σου ανήκουν και το χειρότερο τις περισσότερες φορές η αξία τους είναι μηδαμινή;

·       Δεν είσαι εσύ που χρησιμοποιείς κάποιες φορές οικτρά ψέματα ως δικαιολογίες;

·       Δεν είσαι εσύ που ζήλεψες την προκοπή του συγγενούς, του φίλου, του διπλανού σου και φθόνησες;

          Και για να αναφερθούμε και πιο στενά σ' εμάς τους Χριστιανούς τους Ορθοδόξους.

·       Δεν είσαι εσύ που ενώ βαπτίστηκες, δεν φροντίζεις να κρατάς ζωντανό το βάπτισμά σου με τον εκκλησιασμό και τη συμμετοχή σου στα μυστήρια της εκκλησίας μας, και ιδιαιτέρως στη Θεία Ευχαριστία;

·       Δεν είσαι εσύ, που ενώ όπως οι περισσότεροι μπορούμε να απολαμβάνουμε όλα τα αγαθά του Θεού, σε περίοδο νηστείας του γυρνάμε την πλάτη και ουσιαστικά νηστεύουμε τα νηστήσιμα;

·       Δεν είσαι εσύ που ενώ απολαμβάνεις τις ευεργεσίες του Θεού, περνούν ολόκληρα εικοσιτετράωρα και δεν κάνεις ούτε μια φορά το σταυρό σου, για να τον δοξολογήσεις και να τον ευχαριστήσεις;

·       Δεν είσαι εσύ που με το προσωπείο του ταπεινού, του σεμνού, του καλού, του ήρεμου, του άγιου προσπαθείς να επιβληθείς στους άλλους, για να τους έχεις υπηρέτες σου και να περνάς καλά;

·       Δεν είσαι εσύ που επικαλούμενος και προβάλλοντας τα δήθεν πνευματικά σου χαρίσματα, τεντώνεις το δάκτυλο για να δείξεις επιτιμητικά τον αδελφό σου; Ταλαίπωρε, δεν σκέφτηκες ποτέ πως ενώ εσύ δείχνεις με το ένα σου δάχτυλο περιφρονητικά τον αδελφό σου, την ίδια στιγμή τα τρία σου δάχτυλα δείχνουν εσένα!

·       Δεν είσαι εσύ που ακούγοντας αυτά τώρα και επειδή πιθανόν ελέγχεσαι από τη συνείδησή σου, γιατί ευτυχώς διαθέτεις ακόμα συνείδηση, αλλιώς δεν θα βρισκόσουν τώρα εδώ, λες μέσα σου: "τι μας λέει αυτός τώρα, σάμπως είναι καλλίτερος;"

          Ναι αδελφέ μου, αδελφή μου εμείς είμαστε όλοι αυτοί. Εγώ, εσύ, ο άλλος, όλοι μας.

          Θα μπορούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί, να απαριθμήσουμε χιλιάδες περιπτώσεις που δείχνουν τελικά πόσο μακριά είμαστε από το θέλημα του Θεού. Μετά απ' όλα αυτά είναι εύλογο να δημιουργηθεί το ερώτημα. Και τι γίνεται λοιπόν; Όλοι είμαστε αξιοκατάκριτοι, κι επομένως κληρονόμοι της κολάσεως; Όχι βέβαια. Τι ακούσαμε τον Κύριο μας να λέει στη σημερινή ευαγγελική περικοπή; Τον ακούσαμε να λέει ότι ο μόνος αγαθός, ο μόνος καλός είναι ο Θεός. Τι νομίζουμε λοιπόν ότι ο Θεός Πατέρας μας θα μας αφήσει έτσι; Τα πάντα σε τούτο εδώ τον κόσμο εξαντλούνται, τα πάντα αλλοιώνονται, τα πάντα μεταβάλλονται. Εκείνο που μένει ανεξάντλητο, αναλλοίωτο και αμετάβλητο είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Και γι' αυτές τις άσχημες, τις κακές για εμάς περιπτώσεις μας έχει τη λύση. Τι κάνουμε όταν ένα ρούχο λερωθεί; Το καθαρίζουμε, το πλένουμε. Κατά παρόμοιο τρόπο υπάρχει καθαριστήριο για τις ψυχές μας, όσο λερωμένες κι αν είναι. Υπάρχει πλυντήριο που δεν μπορεί να του αντισταθεί κανένας λεκές, κανένα λέρωμα. Υπάρχει το λουτρό της ψυχής που λέγεται Εξομολόγηση. Το πλυντήριο που χρησιμοποιείται σε αυτή την περίπτωση είναι το πετραχήλι του εξομολόγου και το καλύτερο απορρυπαντικό για όλους τους λεκέδες, όσο μεγάλοι κι αν είναι, απ' όποια αιτία κι αν προέρχονται είναι τα δάκρυα της μετάνοιας.

Βλέπετε αδελφοί μου, πόσο μας αγαπά ο Θεός. Για όλα μας έχει λύση. Για τα πάντα έχει προβλέψει. Όλα για την αγάπη του ανθρώπου. Και προσέξτε και τούτο. Όποιο πλυντήριο του κόσμου και αν χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει κάτι να πληρώσουμε. Λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία. Στο πλυντήριο της εξομολόγησης, όχι μόνο δεν πληρώνουμε, αλλά αντιθέτως αμειβόμαστε κιόλας για τις ακαθαρσίες που αφήνουμε. Αμειβόμαστε με τη Χάρη του Θεού και από

βρώμικοι και ξεπεσμένοι, γινόμαστε καθαροί και άρχοντες.            

Για την εξομολόγηση λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νεκτάριος: "Η εξομολόγηση από ηθική άποψη, είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία της Εκκλησίας προς την Κοινωνία. Και, ο εξομολόγος είναι το πρόσωπο εκείνο στο οποίο καταφεύγει ο αμαρτωλός για να φανερώσει την καρδιά του, για να εμπιστευτεί και ν' αποκαλύψει τα τραύματα της ψυχής του, να ζητήσει τη θεραπεία του και την ανακούφισή του. Ο πνευματικός είναι το μεσάζον πρόσωπο, που συνδέει τις ψυχές και συσφίγγει τους δεσμούς της συγγενείας, της φιλίας και της αγάπης. Ο πνευματικός είναι ο μόνος που μπορεί να συνδέσει τις ψυχές των γονέων και των παιδιών, των συζύγων, των αδελφών και συγγενών".[7] Αμήν!

           

---

[1] Λκ. 18, 18

[2] Ο. π. 18, 19

[3] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήνα 1984, τ. Γ΄, σ. 191

[4] Λκ. 18, 18

[5] Ο. π. 18, 20

[6] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η Κοινωνία, Β΄έκδοσις, Ηράκλειον Κρήτης 1981, σ. 66

[7] Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Διδαχές Αγίου Νεκταρίου, Κόνιτσα 2007, σ. 115

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Aνήμερα της εορτής του Αγίου Στυλιανού αποτελεί πλέον παράδοση, για τον Ελληνογερμανικό Σταθμό "Ο Μέγας Βασίλειος" της ενορίας μας, να τελείται Θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Βασιλείου και στη συνέχεια να προσφέρεται γεύμα, στο Restaurant Platia, Am Klagesmarkt 10-11, 30159 Hannover. 

Έτσι έγινε και φέτος την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015. Ευχαριστούμε θερμά το Εστιατόρειο Πλατεία για την προσφορά του! 

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΗΝ GARTENKIRCHE ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ

Στην Ευαγγελική Ενορία Gartenkirche παρέστη, επίσημα προσκεκλημμένος, ο π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης, την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015 για να παρουσιάσει την εικόνα της Αγίας Αικατερίνης και του Αγίου Χρυσογόνου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΣΑΑΚ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ

Η αραβόφωνη ενορία Αννοβέρου τις ακολουθίες της τις τελεί στο ναό μας. Την Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015 της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Μητροπολίτης στη Γερμανία του Πατριαρχείου Αντιοχείας κ. Ισαάκ.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΛΟΥΚΑ (22.11.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

Η μεγάλη σοδειά, η εφορεία των αγαθών, η απόδοση των κτημάτων δημιούργησαν μεγάλο προβληματισμό στον πλούσιο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Ήταν τόσα πολλά τα αγαθά που δεν ήξερε τι να κάνει. „Διελόγιζετο εν εαυτώ.“[1] Σκεφτόταν, συνέχεια σκεφτόταν τι να τα κάνει τα τόσα υπάρχοντά του. Με τον εαυτό του σκεφτόταν, απομονωμένος και ξεκομμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν χαιρόταν για την μεγάλη σοδειά του, για τα πλούτη του. Σκέψεις και φροντίδες του δημιουργούσε μόνο ο πλούτος. Έτσι μόνος του νόμισε πως βρήκε τη λύση. „Τούτω ποιήσω“,[2]  (αυτό θα κάνω) κι αρχίζει να σκέφτεται και να προγραμματίζει χωρίς καμιά άλλη βουλή. Δεν είχε ιδανικά, δεν τον ενδιέφερε τίποτ΄άλλο, γι’ αυτό και στη λύση του προβλήματός του οδηγήθηκε έχοντας ως γνώμονα μόνο το δικό του, το προσωπικό του συμφέρον. Αυτό θα κάνω σκέφτηκε και πάει έληξε, λύθηκε το πρόβλημα, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα τις ξαναφτιάξω μεγαλύτερες, “καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω.“[3] Όπως φάνηκε όμως στη συνέχεια, λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτή τη νύχτα πεθαίνεις τον προειδοποιεί ο Θεός. Αυτό ο πλούσιος το είχε ξεχάσει. Τον είχαν απορροφήσει οι φροντίδες των αγαθών και είχε λησμονήσει πως υπάρχει και Θεός.

         Πόσο παντοδύναμος αισθάνεται τελικά ο άνθρωπος αδελφοί μου, όταν έχει πλούτη. Ο πλούσιος με τα πολλά αγαθά, με τα μεγάλα εισοδήματα ούτε καν θυμήθηκε το Θεό. Τα υλικά αγαθά είχαν κερδίσει το νου και την καρδιά του. Γι’ αυτόν υπήρχε μόνο ύλη. Ο ουρανός γι’  αυτόν ήταν κλειστός.

Αυτός είναι ο υλικός άνθρωπος, να την την εικόνα του υλιστή. Όλη του η ευτυχία κτισμένη πάνω στα υλικά αγαθά, που φθείρονται, που αλλάζουν και αλλοιώνονται. Ολόκληρος παραδομένος στην ύλη, λησμονεί την πνευματική του φύση και ξεχνά τον Θεό που τον έπλασε. Μέσα στη μέθη του πλούτου πουθενά δεν τον ανακαλύπτει, πουθενά δεν συναντά την παρουσία του. Με την λύση που δίνει στο πρόβλημα της αποθήκευσης των αγαθών ίσως να θεώρησε και τον εαυτό του σοφό. Οποία δυστυχία όμως! Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του σοφό καταγγέλλεται από τον Θεό ως άφρον (ανόητος).[4]

         Δεν είναι τυχαίο το γεγονός  ότι πολλοί πλούσιοι είναι ψυχροί και αδιάφοροι σε ό,τι έχει σχέση με την θρησκεία και τον Θεό. Κατέχουν πλούτη, κατέχουν τα πάντα. Δεν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούν ότι έχουν μόνο τη χρήση και όχι την ιδιοκτησία. Απλοί διαχειριστές είναι.  Δεν είναι δικά τους τα πλούτη, δικιά τους μόνο είναι η σκλαβιά που δημιουργούν.

         Μα καλά, αναρωτηθούν ίσως κάποιοι, γιατί τα δίδει τότε όλα αυτά τα αγαθά ο Θεός; Για να τα επενδύσει! Τα δίνει ο Θεός για να γίνονται επενδύσεις, στο σπουδαιότερο κοινωνικό έργο που είναι η αγάπη.

         Έτσι θα είναι οι πλούσιοι χρήσιμοι στην κοινωνία. Όταν μαζί με τα πλούτη τους αυξάνονται και οι αρετές τους.

         Στα αγαθά που δίδει ο Θεός, στον υλικό πλούτο που εμπιστεύεται στον άνθρωπο, διεκδικεί έναν φόρο, τον φόρο της αγάπης, ο οποίος καταβάλλεται με τα έργα της ελεημοσύνης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Σε διαφορετική περίπτωση εκείνος που απολαμβάνει μόνος του τα αγαθά που του χαρίζει ο Θεός γίνεται φοροφυγάς του ουρανού.[5]

         Σήμερα που στην κοινωνία μας η δυστυχία είναι διάχυτη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, εμείς οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι είμαστε υποχρεωμένοι να καταβάλλουμε αυτόν τον φόρο της αγάπης, ο οποίος εν τέλει μετατρέπεται σε τόκο και συνάλαγμα το οποίο θα μπορούμε να εξαργυρώσουμε ενώπιον του θρόνου του Κυρίου μας, κατά την ημέρα της φοβερής και ένδοξης παρουσίας του.

         „Να ψάχνετε να βρίσκετε τους φτωχούς και να μαζεύετε να πάτε να τους βοηθάτε. Αυτά θέλει ο Θεός, όχι να πηγαίνετε τάχα να προσεύχεστε στην εκκλησία“, δίδασκε η Οσία Σοφία η Ασκήτρια της Κλεισούρας.[6]

         Και μην ξεχνάμε ότι „δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν.“[7] Αμήν!

---

[1] Λκ. 12, 17

[2] Λκ. 12, 18

[3] Ο. π.

[4] Αγίου Νεκταρίου, Το Γνώθι σαυτόν, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σ. 69-71

[5] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 22

[6] Γερόντισσες της Ορθοδοξίας, Δημοκρατικός Τύπος Α.Ε., Αθήνα, Νοέμβριος 2015, σ. 43

[7] Παροιμ. 19, 17

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015)

          Την 21η Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου. Μία μεγάλη Θεομητορική εορτή, η πρώτη μεγάλη εορτή μάλιστα μετά την είσοδό μας στο στάδιο της νηστείας των Χριστουγέννων. Στην ακολουθία της εορτής των Εισοδίων, στον Όρθρο, ακούμε μάλιστα για πρώτη φορά να ψάλλονται οι ωραίες καταβασίες των Χριστουγέννων "Χριστός γεννάται δοξάσατε…" μια και η εορτή των Εισοδίων δεν είναι άσχετη με την μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων.

          Για τα Εισόδια της Θεοτόκου δεν μας δίνουν καμιά πληροφορία τα Ευαγγέλια, όσα ξέρουμε είναι παρμένα από τα Απόκρυφα Ευαγγέλια και μάλιστα από το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Σύμφωνα λοιπόν με αυτό οι γονείς της Παναγίας ο Ιωακείμ και η Άννα, οι οποίοι καταγόντουσαν από ιερατική γενιά, ήταν ένα αγαπημένο και πιστό ζευγάρι που είχαν όμως ένα καημό. Τα χρόνια περνούσαν και δεν είχαν  αποκτήσει παιδί. Αυτό το θεωρούσαν εγκατάλειψη του Θεού και κατά συνέπεια αποτελούσε ντροπή γι' αυτούς, όπως συνέβαινε με όλα τα άτεκνα ζευγάρια της εποχής εκείνης. Τον μεγάλο αυτό καημό τον μετέτρεψαν σε βαθειά προσευχή. Μέρα και νύχτα παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Υποσχέθηκαν μάλιστα πως αν αποκτούσαν παιδί, μόλις γινόταν τριών χρόνων θα το αφιέρωναν στο ναό. Ο Αγαθός Θεός άκουσε τις προσευχές τους και τους χάρισε ένα κοριτσάκι το οποίο το ονόμασαν Μαρία. Όπως είχαν υποσχεθεί, όταν η Μαρία έγινε τριών ετών την οδήγησαν στο ναό, όπου την παράλαβε ο Αρχιερέας του Ναού, ο Προφήτης Ζαχαρίας, ο πατέρας του Ιωάννη του Προδρόμου και την οδήγησε στα Άγια των Αγίων. Έτσι ο ναός έγινε η ζωή της Παναγίας, η ανατροφή της, η παιδεία της. Δέκα ολόκληρα χρόνια έμεινε στον ιερό περίβολο του ναού.

          Τα Εισόδια πέρα από ένα ξεχωριστό γεγονός της ζωής της Παναγίας μας, έχει ξεχωριστή σημασία για όλους εμάς, διότι σχετίζεται με το μεγάλο γεγονός της σωτηρίας μας. Όπως την υποδέχεται σήμερα ο ναός του Θεού, έτσι και αυτή ως καθαρότατος ναός, θα δεχτεί με τον Ευαγγελισμό της τον ίδιο το Θεό. Θα γίνει ο αγωγός με τον οποίο θα διοχετευθεί η χάρη του Θεού στην ανθρωπότητα. Θα γίνει η Μητέρα του Χριστού, Θα γίνει η "Κεχαριτωμένη" Θεοτόκος.

          Βλέπετε αδελφοί μου, πως εξυφαίνεται το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Θεό. Δεν αφήνει τον πεσμένο άνθρωπο, τον ξευτελισμένο από την αμαρτία να σύρετε στο βούρκο, που ο ίδιος έχει δημιουργήσει με την αλόγιστη συμπεριφορά του. Τον εξυψώνει πριν τον σώσει, του δίνει συμμετοχικό ρόλο στο έργο της σωτηρίας του, τον κάνει συνεργάτη του, τον καθαρίζει για να τον αγιάσει. Το έργο αυτό το αναλαμβάνει η "Θεόπαις Μαρία", η οποία συμμετέχει στη διαδικασία της Γέννησης του Υιού του Θεού. Με την είσοδό της στο ναό η Παναγία μας γράφει τον πρόλογο του έργου της σωτηρίας μας. Η παρουσία της στα Άγια των Αγίων αποτελεί την προκήρυξη της σωτηρίας μας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τώρα γιατί συνδέεται η γιορτή των Εισοδίων με τα Χριστούγεννα! Μα προπάντων καταλαβαίνουμε πόσα πολλά οφείλουμε στην Παναγία μας.

          Το βαθύτερο νόημα της εισόδου της τριετίζουσας Κόρης του Ιωακείμ και της Άννας στο ναό δεν αποτελούσε μόνο την εκπλήρωση ενός τάματος της λύσης της ντροπής της ατεκνίας, αλλά εγκαινίαζε το μεγάλο κεφάλαιο της σωτηρίας των ανθρώπων.

          Σε ένα θαυμάσιο εγκωμιαστικό του λόγο, στα Εισόδια της Παναγίας μας, ο Πατριάρχης Γερμανός ικετεύει: " Δέσποινα μου η θεία δροσιά του καύσωνα (της αμαρτίας) μου, η σταγόνα η σταλμένη από το Θεό στην καρδιά μου που έχει ξεραθεί, η φωτεινή λαμπάδα της σκοτεινής μου ψυχής, η οδηγός μου, η δύναμη στην ασθένειά μου, το ένδυμα της γύμνιας μου, ο πλούτος των φτωχών, η ίαση των ανίατων τραυμάτων μου…η λύση των δεσμών μου, η ελπίδα της σωτηρίας μου, εισάκουσόν των προσευχών μου".

          Ας ενώσουμε κι εμείς τις προσευχές μας και να την παρακαλέσουμε να μας οδηγήσει στο δρόμο της σωτηρίας του Κυρίου και Θεού της και Σωτήρα όλων μας. Αμήν!

Πηγές-Βοηθήματα  

1.     Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου  Βαληνδρά, Εόρτια Μηνύματα, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1985

2.     Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλιου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001

3.     Νίκου Νικολαΐδη, Ως Φωνή Υδάτων Πολλών, εκδόσεις Λυδία, Θεσσαλονίκη 2011

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ (15.11.2015)

Ένα θέμα που απασχολεί πάρα πολύ κόσμο σήμερα είναι ο προσδιορισμός του «πλησίον». Ποια είναι τα κριτήρια εκείνα που θα μας καθοδηγήσουν στο να ανακαλύψουμε ποιος είναι ο πλησίον μας, αλλά και αν και σε ποιους είμαστε εμείς πλησίον.

Οι καταστάσεις που επικρατούν σε όλο τον κόσμο μόνο σύγχυση δημιουργούν. Έχει χάσει κάθε θετική έννοια ο χαρακτηρισμός «πλησίον» ως ανθρώπινη ιδιότητα. Στις ανθρώπινες σχέσεις κυριαρχούν οι συγκρούσεις. Ο ένας στρέφεται εναντίον του άλλου. Έθνη εξεγείρονται εναντίον εθνών. Ζωές αφαιρούνται αναίτια, δικαιώματα καταπατούνται, η ελευθερία και η ειρήνη στραγγαλίζονται, Πέπλο τρόμου και απελπισίας απλωμένο παντού. Όλος ο κόσμος δείχνει να βρίσκεται εν αναμονή κάποιου κακού που όμως δεν ξέρει πότε και από πού θα έρθει.
 Τα σύνορα πλέον δεν οριοθετούν εδαφικές εκτάσεις, δεν προσδιορίζουν εδαφική κυριαρχία κρατών. Περισσότερο τα σύνορα υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων. Σύνορα τα οποία μοιάζουν με ορθωμένα τείχη, τα οποία απομονώνουν τον άνθρωπο, τις περισσότερες φορές περιορίζοντάς του και αυτόν τον ζωτικό του χώρο.
Με αυτά τα δεδομένα υπόψη μας ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια προσέγγιση της σημερινής ευαγγελικής περικοπής για να δούμε πώς ο ίδιος ο Κύριος μας παραδίδει την έννοια «πλησίον».

Αφορμή για την παραβολή αυτή έδωσε στο Χριστό η ερώτηση ενός νεαρού νομικού, ο οποίος νομίζοντας προφανώς, ότι είναι σπουδαίος λόγω της μόρφωσής του, θέλησε να πειράξει το Χριστό τον ρώτησε πώς θα κερδίσει την αιώνια ζωή. Γνωρίζοντας τις προθέσεις του νομικού ο Χριστός, τον ρώτησε και αυτός, τι λέει ο νόμος, τον οποίο ως νομοδιδάσκαλος έπρεπε να γνωρίζει.

«Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά και όλη σου τη δύναμη και όλο το νου σου και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».[1] Τον γνώριζε ο νομικός τον Μωσαϊκό Νόμο, η πρόθεσή του όμως να πειράξει τον Ιησού τον οδήγησε στο ερώτημα «Ποιος είναι ο πλησίον μου;». Απάντηση στο ερώτημα αυτό αποτελεί η παραβολή του καλού Σαμαρείτη.[2]

Μέσα από αυτή την παραβολή ο Κύριος δίδει μια διπλή απάντηση . Και ποιος είναι ο πλησίον μας λέει, αλλά και ποιο είναι το μέτρο της αγάπης προς τον πλησίον μας δείχνει. Δεν είναι τυχαίο που παρουσιάζει ως πρωταγωνιστές στην παραβολή δύο ανθρώπους με διαφορετικές εθνικότητες. Ο ένας ήταν Ιουδαίος και ο άλλος Σαμαρείτης. Προέρχονταν από δύο φυλές που έτρεφαν μίσος η μία για την άλλη. Όμως αυτή η διαφορετικότητα δεν εμπόδισε τον Σαμαρείτη να βοηθήσει και εν τέλει να σώσει τον βαριά τραυματισμένο Ιουδαίο. Δεν ήταν απλά ένας τηρητής του Νόμου ο Σαμαρείτης, Σεβόταν το Νόμο και αγαπούσε το νομοθέτη που δεν είναι άλλος από τον ίδιο το Θεό. Γι’ αυτό και γίνεται ο «πλησίον» για τον Ιουδαίο
Ο Κύριος «δεν ονόμασε πλησίον ούτε τον ιερέα, ούτε το λεβίτη, αλλά εκείνον, που σύμφωνα με τις θρησκευτικές αντιλήψεις χαρακτηριζόταν από τους Ιουδαίους ως παραστρατισμένος. Εννοώ το Σαμαρείτη τον ξένο, τον βλάσφημο, εκείνον μόνο χαρακτήρισε ως αληθινά πλησίον, επειδή εφάρμοσε την πραγματική αγάπη και το έλεος», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.[3]

Έθετε σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή ο Σαμαρείτης βοηθώντας έναν πληγωμένο αλλόθρησκο συνάνθρωπό του. Ο ιερέας και ο λευίτης που ήταν ομόθρησκοι τον προσπέρασαν αδιαφορώντας. Έδειξαν αδιαφορία οι άνθρωποι της θρησκείας. Κι αν χρησιμοποιεί αυτή την εικόνα ο Χριστός, το κάνει για να μας δείξει ότι δεν σώζουν οι θρησκείες. Η αγάπη είναι εκείνη που βοηθά, που σώζει τον άνθρωπο.

Παρακολουθούμε στις μέρες μας τι κακό προξενείται στους ανθρώπους στο όνομα της θρησκείας. Πόνος, δάκρυα, ξεριζωμός και θάνατος στο όνομα της θρησκείας. Γι’αυτό και ο Χριστός δεν έφτιαξε θρησκεία που είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Έφτιαξε την Εκκλησία, που είναι το σώμα της αγάπης. Αγάπη και θυσία για τον συνάνθρωπο έχει η Εκκλησία, αγάπη θυσιαστική.[4]  Την αγάπη αυτή μας δίδαξε ο Χριστός ανεβαίνοντας στο Σταυρό αναίτια. Αυτή η αγάπη είναι που ανεξάρτητα από εθνικότητα, γλώσσα, καταγωγή, μας κάνει αδέλφια και μέλη ισότιμα της Εκκλησίας.

Ο Άγιος Νεκτάριος μας υπενθυμίζει: «Η αγάπη είναι ο σύνδεσμος της κοινωνίας και η αδελφοποίηση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Είναι η βάση της ευτυχίας κι ευδαιμονίας των ανθρώπων και το θεμέλιο όλων των αρετών. Είναι η κλίμακα που ανυψώνει τον άνθρωπο στην τελείωση και τον αναδεικνύει αληθινή εικόνα και ομοίωμα του Θεού».[5] Αμήν!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

---

[1] Λκ. 10, 27

[2] Αλέξανδρος Καριώτογλου-Αγγελική Καριώτογλου, Του λόγου το αληθές, εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 2014, σ. 169

[3] Ε.Π.Ε. 31, 448

[4] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ,324

[5] Πεσβ. Διονυσίος Τάτσης, Διδαχές Αγίου Νεκταρίου, Β΄έκδοση, Μάιος 2007, σ. 55