23/8/16

Niedersächsischer Staatspreis 2016

Από το έτος 2002 έχει καθιερωθεί ο Πρωθυπουργός της Κάτω Σαξωνίας να απονέμει τιμητική διάκριση σε ανθρώπους που διακρίνονται στο χώρο των γραμμάτων, της επιστήμης και του πολιτισμού. Το βραβείο αυτό (Niedersächsischer Staatspreis) συνοδεύεται και από το ποσό των 35.000 ευρώ, το οποίο διανέμεται σ' αυτούς που βραβεύονται είτε ένας είναι είτε περισσότεροι.
Το βραβείο φέτος δόθηκε στους Πανεπιστημικούς Καθηγητές της Φυσικής Dr. Bruce Allen, Dr. Allesandra Buoanno και Dr. Karsten Danzmann.
Η απονομή έγινε την Τρίτη 23 Αυγούστου 2016 το απόγευμα σε αίθουσα των βασιλικών κήπων Αννοβέρου (Galeriegebäude Herrenhausen).
Παραβρέθηκε επίσημα προσκεκλημένος ο ιερατικώς προϊστάμενος της ενορίας μας αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης, συνοδευόμενος από τον εκκλησιαστικό επίτροπο κ. Χαράλαμπο Χαρακλιά. 

Ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Κάτω Σαξωνίας κ. Stephan Weil

Ο αστροφυσικός και συγγραφέας επιστημονικών άρθρων και βιβλίων Dr. Thomas Bührke παρουσιάζει το εγκώμιο (Laudatio) των βραβευθέντων.

Οι τρεις βραβευθέντες επιστήμονες και ο πρωθυπουργός.

Από την δεξίωση που ακολούθησε στους βασιλικούς κήπους.

Στιγμιότυπο από την δεξίωση.
 
Ο π. Γεράσιμος με τον επίτροπο Χαράλαμπο Χαρακλιά.


21/8/16

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (21.08.2016)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη

       Στη μέση της λίμνης μέσα σ' ένα καΐκι βρίσκονταν οι μαθητές του Χριστού μας διηγιέται ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Πελώρια τα κύματα παίζουν το πλοιάριο σαν καρυδότσουφλο, έτοιμα να το καταπιούν. Οι τρομαγμένοι Μαθητές ξάγρυπνοι από το φόβο και την ταλαιπωρία, παραδομένοι στην μανία των κυμάτων, βλέπουν καθώς ξημερώνει μια ανθρώπινη φιγούρα να περπατάει πάνω στα αγριεμένα νερά της λίμνης. Η τρομάρα τους γίνεται μεγαλύτερη. Νομίζουν πως πρόκειται για φάντασμα και φοβισμένες οι φωνές τους δονούνται στον ισχυρό αέρα. Ακούνε όμως φωνή γνωστή να τους λέει: "Έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε". Αναγνωρίζουν την φωνή του δασκάλου τους. Αναθαρρεύουν, και τότε ο Πέτρος του αποκρίνεται: Αν είσαι εσύ Κύριε, τότε δώσε μου την εντολή να έρθω κοντά σου περπατώντας πάνω στα νερά". Κι όταν ο Κύριος του λέει "έλα", ο Πέτρος κατεβαίνει από το πλοίο και περπατά κι αυτός όπως ο δάσκαλός του πάνω στο νερό. Ο άνεμος και τα κύματα τον κάνουν να δειλιάσει, κι αρχίζει να καταποντίζεται κι απελπισμένα ζητά βοήθεια: "Κύριε σώσε με", φωνάζει. Αμέσως ο Ιησούς άπλωσε το χέρι του, τον κράτησε πάνω στα νερά και του λέει: "Ολιγόπιστε, γιατί δίστασες;". Κι αφού ανέβηκαν επάνω στο πλοίο, ο άνεμος κόπασε και όλοι όσοι ήταν μες στο καΐκι τον προσκύνησαν λέγοντας, ότι είναι ο Υιός του Θεού.
        Την χαρά και την σιγουριά που εκπηγάζει από την σημερινή ευαγγελική περικοπή ας προσπαθήσουμε να δούμε και να ζήσουμε από κοινού, αγαπητοί μου αδελφοί.
       Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολεί σήμερα τον άνθρωπο, είναι η έλλειψη συμπαράστασης, η απουσία του προσώπου εκείνου που θα μπορούσε να του έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, να μπορεί να στηριχθεί σε αυτό, να μοιραστεί χαρές και λύπες.
       Ξεγελιόμαστε πολλές φορές στη ζωή μας και νομίζουμε ότι έχουμε βρει εκείνον στον οποίο μπορούμε να στηριχτούμε,  να εκμυστηρευτούμε τις αγωνίες μας και να μοιραστούμε τις χαρές μας. Και δεν είναι λίγες οι φορές που διαπιστώνουμε ότι, τον άνθρωπο εκείνο που επιλέξαμε για στήριγμά μας όταν του μιλάμε για τις χαρές μας λυπάται και αντιθέτως χαίρεται με τις λύπες μας. Σίγουρα υπάρχουν και εκείνοι που πραγματικά στέκονται δίπλα μας με ειλικρίνεια, όμως και σ΄αυτούς διαπιστώνουμε πολλές φορές ότι, πάμε να τους πούμε ένα δικό μας πρόβλημα και μας λένε αυτοί δύο δικά τους.
       Και όμως υπάρχει εκείνος ο οποίος είναι πάντα δίπλα μας για να μας συμπαραστέκεται, να μας βοηθά, να ασχολείται με τα προβλήματά μας, χωρίς ποτέ να μας φορτώνει με δικά του. Ο Λόγος του αδιάψευστος, τα έργα του θαυμάσια, οι ενέργειές του ευεργετικές, η αγάπη του ανεξάντλητη, το ενδιαφέρον του διαρκές, η φροντίδα του μοναδική. Πρόκειται για τον ένα τον μοναδικό τον Κύριο και Θεό μας, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, τον σαρκωμένο Λόγο του Θεού, που για εμάς υπέμεινε το Σταυρό και το θάνατο για να μας χαρίσει τα δώρα της Αναστάσεώς του, την αιώνιο ζωή και το μέγα έλεος.
       Η παρατήρηση στον Πέτρο αποτελεί υπενθύμιση της ευεργετικής παρουσίας του. Σε όλους μας το ίδιο λέει: "Εγώ είμαι για σένα, μη νοιάζεσαι, μη δειλιάζεις, μην αμφισβητείς". Όποιος δεν μπορεί να αισθανθεί την παρουσία του Χριστού στη ζωή του, σημαίνει πως οι αισθήσεις της ψυχής του είναι νεκρωμένες. Σημαίνει πως βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση κι έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Σημαίνει πως απλά υπάρχει χωρίς να ζει ουσιαστικά. Αντίθετα εκείνος που βάζει στη ζωή του το Χριστό, ακόμα κι όταν ολιγοπιστεί, όπως ο Πέτρος στην σημερινή ευαγγελική διήγηση, ο Κύριος τον βοηθά, τον ενισχύει, απλώνει το χέρι του και τον σώζει. Ο Χριστός είναι ο μοναδικός δικός μας. Μας προσφέρει τα πάντα με μοναδικό αντάλλαγμα την εμπιστοσύνη, την πίστη σε αυτόν.
       Λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: "Όταν η ζωή σου είναι κατά Θεόν, να μη λυπάσαι για τις σωματικές στενοχώριες και κακοπάθειες. Ο Θεός μια μέρα θα σου τις πάρει τελείως. Να μη φοβάσαι ούτε το θάνατο. Διότι ο Θεός ετοίμασε τα μέλλοντα αγαθά, για να σε κάνει ανώτερο από αυτόν (το θάνατο)".
       Βλέπουμε λοιπόν αδελφοί μου, ότι τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, εφόσον εμείς το θελήσουμε. Από αγάπη ο Κύριος άπλωσε τα χέρια του στο Σταυρό, από αγάπη άπλωσε και πάλι τα χέρια του και ανέσυρε τον Πέτρο από τα νερά της λίμνης, από αγάπη ξαναάπλωσε τα χέρια του κάτω στον άδη για να ελευθερώσει τον Αδάμ και την Εύα από τα δεσμά τους, από αγάπη απλώνει τα χέρια του  κάθε φορά που του το ζητάμε ακόμα και ολιγοπιστώντας.
       Η αυθόρμητη παρουσία μας αυτή τη στιγμή μέσα στο ναό, η συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία βεβαιώνει ότι υπάρχει κάτι που μας οδηγεί, που μας ενώνει με το Θεό, το Χριστό. Είθε αυτό το "κάτι" να αυξηθεί και να τελειωθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και να μας οδηγεί σε κάθε δυσκολία της ζωής μας, να απευθυνόμαστε στο Χριστό και να τον καλούμε, όπως ο Πέτρος: "Κύριε σώσον με". Αμήν!

             

15/8/16

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2016-Αννόβερο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Κήρυγμα π. Γερασίμου

























Το κήρυγμα του π. Γερασίμου

         "Όταν γιορτάζει η μάνα μας, γιορτάζει όλη η πλάση", είναι οι στίχοι ενός παλιού ελληνικού τραγουδιού. Το νόημα αυτών των στίχων βρίσκει εφαρμογή στη μεγάλη γιορτή της μεγάλης Μάνας μας, της Παναγίας μας. Σήμερα, ανήμερα της γιορτής της Κοίμησής της γιορτάζει η Χριστιανοσύνη. Παράξενο κι οξύμωρο ακούγεται το πανηγύρι ετούτο του θανάτου. Συνήθως ο θάνατος δημιουργεί θλίψη και όχι χαρά. Τι συμβαίνει όμως με τον θάνατο της Παναγίας μας; Στη Μητέρα του Θεού μέσα από την πορεία της αυτή υποδηλώνεται στον κάθε Χριστιανό το αιώνιο Πάσχα, η αιώνια Ανάσταση που χάρισε ο Χριστός με την δική του Ανάσταση. Γι' αυτό και της ψάλουμε: "Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής", πανηγυρίζοντας λαμπρά την Κοίμηση της γλυκολατρεμένης μας Παναγιάς.
         Όλο αυτό το διάστημα από την πρώτη μέρα του Αυγούστου κάθε βράδυ προστρέχαμε στη χάρη της και ψάλαμε τις Παρακλήσεις της, ευλαβείς προσκυνητές και ικέτες σ' αυτήν την θερμή πρεσβεία και προστασία, στην πιο τίμια και από τα Χερουβείμ, στην υψηλοτέρα των ουρανών, στην καθαρότερη και από τις ακτίνες του ήλιου, στην πύλη της ευσπλαχνίας, στην πηγή του ελέους, στην κραταιά σκέπη, στην ελπίδα των απελπισμένων, στη χαρά των θλιβομμένων, στην προστάτιδα των αδικουμένων, στην βοηθό των ορφανών, στον αδαπάνητο θησαυρό των ιαμάτων, στο όπλο της σωτηρίας, στην υπεραγία, άχραντο, υπερευλογημένη, ένδοξο, Δέσποινα, Θεοτόκο και αειπάρθενο Μαρία.
         Εκατοντάδες είναι τα επίθετα που αποδίδονται στην Παναγία μας. Το καθένα απ' αυτά συνδεμένο με ένα θαύμα, με μια ευεργεσία προς το γένος των ανθρώπων. Γι' αυτό και τιμάται δεόντως και κτίζονται στο πανάχραντο όνομα της ναοί και μοναστήρια. Η δε γλυκιά μορφή της στις εικόνες στολίζει όλους τους ιερούς χώρους, τα σπίτια των πιστών, πάνω από τα κρεβάτια των βρεφών και των ασθενών. Δεσπόζει η μορφή της και κυριαρχεί όχι ως Αγία, αλλά ως Υπεραγία και Πλατυτέρα των ουρανών μέσα στο ιερό Βήμα. Επιβλητική η παρουσία της Παναγίας μας μέσα στο ιερό Βήμα, παρουσία η οποία τονίζεται ιδιαιτέρως και υπερτερεί κάθε άλλης παρουσίας που απεικονίζεται μέσα στο ιερό, διότι αυτή είναι η γέφυρα που μεταφέρει τους "εκ γης προς ουρανόν", αλλά και η κλίμακα, η σκάλα την οποία χρησιμοποίησε ο Θεός για να κατεβεί στη γη. Και μόνο η δεσπόζουσα μορφή της Παναγίας μας ως Πλατυτέρας μέσα στο ιερό Βήμα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως απάντηση σε όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι η γυναίκα υποτιμάται από την Εκκλησία. Αντιθέτως από την Εκκλησία μας προβάλλεται ως πρότυπο γυναικός και ονομάζεται και τιμάται όχι απλώς ως Αγία, αλλά ως Παναγία.  
         Η Παναγία μας μπορεί ως Θεογεννήτρια, "ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν" να πρεσβεύει και να σώζει από όλα τα δεινά και τις συμφορές του βίου τον καθένα την καθεμιά που προστρέχει σε αυτήν.
         Η Παναγία μας, το ιερότερο από τα πρόσωπα της Ορθοδοξίας μας, δεν έχει μόνο θρησκευτική και λατρευτική σημασία για εμάς τους Έλληνες, αλλά και εθνική. Δεν είναι λίγες οι φορές που το πανάγιο πρόσωπό της έχει συνδεθεί με τους αγώνες του Γένους μας. Γι' αυτό και τιμάται και ως "Υπέρμαχος Στρατηγός." Πόσες φορές δεν απότρεψε τον εχθρό και οδήγησε το λαό της στη σωτηρία.
         Και η φετινή γιορτή της, το φετινό Πάσχα του Καλοκαιριού βρίσκει ξανά την πατρίδα μας, τη γλυκιά Ελλάδα μας, προσβεβλημένη, πονεμένη, τραυματισμένη, εξαθλιωμένη, ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της, ρακένδυτη, με τα νοικοκυριά της, τους κατοίκους της να ζουν σε οικονομική εξαθλίωση και κοινωνική απαξίωση.
         Που είναι Ευρώπη η ανθρωπιά σου; Υπάρχει και αν υπάρχει που είναι κρυμμένη; Πολύ φοβάμαι πως χάθηκε από την Ευρώπη η ανθρωπιά, γιατί απομακρύνθηκε από αυτόν που την εμπνέει. Η ανθρωπιά προϋποθέτει αγάπη για τον άνθρωπο και ο εμπνευστής της αγάπης, η τέλεια και άδολη αγάπη που είναι ο Χριστός δεν βρίσκεται πλέον στην Ευρώπη. Αποχριστιανοποιείται η Ευρώπη ολοένα και μαζί μ' αυτήν και η Ελλάδα μας. Στην ενωμένη Ευρώπη ζούμε όλοι χωριστά. Η Ευρώπη των λαών έχει μετατραπεί σε Ευρώπη της εκμετάλλευσης, Ευρώπη του πλουτισμού των λίγων, πολεμοχαρής, απάνθρωπη, ανήθικη και αποκρουστική. Ναι, αποκρουστική διότι ο πολιτισμός τον οποίο προβάλλει και προσπαθεί να καθιερώσει μόνο αποστροφή προκαλεί. Ένας πολιτισμός ο οποίος καταργεί κάθε έννοια ηθικής, καταβαραθρώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στρέφεται ενάντια στα ιερά και όσια, ξεθεμελιώνει τους παραδοσιακούς θεσμούς της οικογένειας, του σχολείου, της εκκλησίας, μετατρέπει τον άνθρωπο σε πράγμα, σε προϊόν προς πώληση ή ανταλλαγή. Η ποιότητα ζωής σήμερα στην Ευρώπη βρίσκεται στο ναδίρ. Τι κι αν εξελίσσεται η τεχνολογία και απλώνεται η τεχνογνωσία; Μαζί τους εξαπλώνεται και η ανασφάλεια, η εκμετάλλευση και η βία και εν τέλει η καταστροφή και ο θάνατος. 
         Αγαπητοί μου αδελφοί, ανάμεσα στην απόγνωση και στην ελπίδα ας αναζητήσουμε τον φετινό Δεκαπενταύγουστο διέξοδο και παρηγοριά μπροστά στην εικόνα της Μάνας μας, της γλυκιάς μας Παναγιάς, κάνοντας την προσευχή μας και ανάβοντας ένα κερί στη χάρη της να την παρακαλέσουμε για ό,τι καλύτερο, για την Πατρίδα μας την Ελλάδα, για την δεύτερη μας πατρίδα όπου ζούμε και εργαζόμαστε, για την οικογένειά μας, για τα παιδιά μας, μα και για τον κόσμο όλο. Αμήν!      

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016 ΣΤΟ ΑΝΝΟΒΕΡΟ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟ ΕΣΠΕΡΙΝΟ (Κυριακή 14.08.2016)






ΟΜΙΛΙΑ π. ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

         Η εορτή της Κοιμήσεως της  Θεοτόκου  και της Μεταστάσεώς της στους ουρανούς ονομάζεται, όπως είναι γνωστό, και Πάσχα του καλοκαιριού. Όπως στο Πάσχα, που γιορτάσαμε πριν από μερικούς μήνες γίνεται αναφορά στη μετάβαση, στο πέρασμα από τα προσωρινά, τα επίγεια στα επουράνια, τα αιώνια, έτσι και τώρα η γιορτή της Παναγίας μας έρχεται να μας θυμίσει την πορεία της, αλλά και την πορεία του κάθε Χριστιανού προς το αιώνιο Πάσχα, την αιώνια Ανάσταση.
         Για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχουν πληροφορίες από την Καινή Διαθήκη. Πληροφορίες έχουμε από τις διηγήσεις των Αγίων: Ιωάννου του Θεολόγου, Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, Μοδέστου Ιεροσολύμων, Ανδρέα Κρήτης, Γερμανού Κωνσταντινουπόλεως, Ιωάννου Δαμασκηνού κ.ά., που διασώζουν την παράδοση της Εκκλησίας μας γι’ αυτό το μεγάλο Θεομητορικό γεγονός.
         Όπως μας είναι γνωστό, ο Κύριος πάνω από τον Σταυρό ανάθεσε στον επιστήθιο φίλο και μαθητή του στον Ευαγγελιστή Ιωάννη την φροντίδα της Παναγίας Μητέρας του, την οποία και πήρε μαζί του στο σπίτι του όπου κατοικούσε με τον αδελφό του Ιάκωβο και την μητέρα του τη Σαλώμη, η οποία ήταν συγγενής της Θεοτόκου.
         Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, πριν καλέσει κοντά του ο Χριστός την Μητέρα του της το γνώρισε με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, γνωστό της ιερό πρόσωπο από τον Ευαγγελισμό, ο οποίος μάλιστα μεταφέροντάς της το μήνυμα της Κοιμήσεώς της, της παρέδωσε και κλαδί φοίνικα, σύμβολο της αθανασίας.   Η Παναγία στο άκουσμα αυτής της είδησης ανέβηκε στο όρος των ελαιών για να προσευχηθεί, όπως συνήθιζε να κάνει. Ανεβαίνοντας συνέβη το παράδοξο, τα φυτά στο πέρασμα της έσκυβαν ωσάν να της απέδιδαν σεβασμό και τιμή. Μετά την προσευχή της επέστρεψε στο σπίτι το οποίο με την είσοδό της σείστηκε και αφού το σκούπισε όλο το σπίτι, προετοίμασε όλα τα απαραίτητα για την κοίμηση και την ταφή της κάλεσε συγγενείς και φίλους και τους το ανακοίνωσε. Με δάκρυα στα μάτια την παρακαλούσαν να μην τους εγκαταλείψει με την κοίμησή της κι εκείνη τους διαβεβαίωσε ότι όχι μόνον αυτούς αλλά ολόκληρο τον κόσμο θα σκέπει. Δύο χιτώνες που είχε τους έδωσε σε δύο χήρες οι οποίες ήταν γνωστές της και φρόντιζε να τις εφοδιάζει και με τα προς το ζην.
         Αφού έγιναν όλα αυτά, την τρίτη ημέρα ακούστηκε δυνατή βροντή και με νεφέλες μεταφέρθηκαν κοντά της όλοι οι Απόστολοι από τα διάφορα σημεία της οικουμένης όπου βρίσκονταν και μαζί με αυτούς και οι Ιεράρχες Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Ιερόθεος και ο Τιμόθεος. Η Παναγία αφού νουθέτησε και παρηγόρησε όλους όσους βρίσκονταν κοντά της, ξάπλωσε στο νεκρικό κρεβάτι και αφού τακτοποίησε το σώμα της όπως ήθελε, παρέδωσε το πνεύμα της στα χέρια του Υιού και Θεού της, στην ηλικία των 59 ετών.
         Όλοι μαζί οδήγησαν την Παναγία σε μνήμα της Γεθσημανή. Κατά την εκφορά του ιερού σκηνώματός της συνέβησαν πολλά και παράδοξα. Αγγελικές φωνές ακούονταν να υμνούν την Πανάχραντο. Κάποιοι από τους Ιουδαίους προσπαθούσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο για να επιτεθεί στη νεκροπομπή. Όσοι το αποτόλμησαν, με θαυματουργικό τρόπο τυφλώθηκαν, κάποιος μάλιστα με το όνομα Ιεφωνίας προσπάθησε να ανατρέψει το νεκροκρέβατο και έμειναν τα χέρια του ξερά και παράλυτα πάνω σ’ αυτό και αφού μετανόησε και πίστεψε αποκαταστάθηκε και πάλι υγιής.
         Από την ταφή της Θεοτόκου, κατά Θεία Οικονομία, έλειπε ο Απόστολος Θωμάς, όπως είχε συμβεί και με την Ανάσταση του Χριστού.  Την Τρίτη ημέρα τον άρπαξε και αυτόν νεφέλη και τον μετέφερε στη Γεθσημανή. Ζήτησε να ανοίξουν τον τάφο για να προσκυνήσει και αυτός το πανάχραντο σώμα και τότε όλοι διαπίστωσαν την Μετάσταση της Παναγίας. Το πανάχραντο σώμα της έλειπε. Μέσα στον τάφο υπήρχε μόνο το σάβανό της.
         Ο Υιός της την πήρε κοντά του. Και από εκεί ψηλά που βρίσκεται υλοποιεί την υπόσχεσή της και σκέπει και φροντίζει όλα τα παιδιά της που προστρέχουν σε αυτήν και ζητούν την βοήθειά της. Έχει καταστεί Μεσίτρια, Πρέσβειρα και Προστάτιδα όλων των ανθρώπων που την επικαλούνται, όπως κι εμείς εδώ απόψε.
         Η προσευχή, η πρεσβεία και η μεσιτεία της να μας συνοδεύουν σε όλη τη ζωή μας. Γένοιτο!


13/8/16

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (14.08.2016)




Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

 
       Ένα σημείο που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής από την σημερινή ευαγγελική διήγηση, η οποία περιγράφει το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, είναι αυτό που αναφέρει ότι ο ίδιος ο Χριστός αφού ευλόγησε τα ψωμιά και τα ψάρια, τα έκοψε σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές του για να τα μοιράσουν στον κόσμο, ο οποίος κόσμος, όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ματθαίος ήταν πέντε χιλιάδες μόνο οι άνδρες, εκτός από γυναίκες και παιδιά. Δεν θα μπορούσε να τα δώσει στους μαθητές του και αυτοί να τα κόψουν και να τα μοιράσουν; Σίγουρα μπορούσε να το κάνει. Δεν είναι όμως τυχαίο που ενεργεί έτσι. Με τον τρόπο αυτό κάτι θέλει να πει, κάτι θέλει να δείξει. Ποιο είναι αυτό; Μα η προσωπική του φροντίδα για τον άνθρωπο. Όλοι όσοι βρίσκονται εκεί για να τον ακούσουν είναι δικοί του φιλοξενούμενοι και θέλει ο ίδιος να τους περιποιηθεί, να τους δείξει την αγάπη του, την φροντίδα που έχει γι' αυτούς.  Με βάση τα ανθρώπινα δεδομένα θα μπορούσαμε να πούμε ότι, το ευαίσθητο σημείο του Χριστού, είναι η αγάπη του για τον άνθρωπο. Όλα για τον άνθρωπο. Υποφέρει, υπομένει τα πάντα, μέχρι και σε εξευτελιστικό θάνατο υποβάλλεται με την Σταύρωσή του, για χάρη του ανθρώπου, προκειμένου να τον γλυτώσει από τα νύχια του χαιρέκακου.

         Είναι αγάπη ο Χριστός από την ίδια του τη φύση. Δεν αγαπά υπό προϋποθέσεις και ανά διαστήματα, αλλά για πάντα. Όπως ο ήλιος φωτίζει όλο τον κόσμο επειδή είναι φως, έτσι και ο Χριστός, ο Θεός επειδή είναι αγάπη αγαπά όλο τον κόσμο, χωρίς να συμβαίνει δυστυχώς και το αντίθετο, να αγαπά δηλαδή όλος ο κόσμος το Χριστό.


         Λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου: "Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος."[1] Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι, το Α και το Ω αποτελούν το πρώτο και το τελευταίο γράμμα στην λέξη ΑΓΑΠΩ, διότι η αγάπη αποτελεί βασική ιδιότητα του Θεού, θείο ιδίωμα, καθότι "ο Θεός, αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ."[2] (Ο Θεός είναι αγάπη, γι' αυτό και όποιος μένει μέσα στην αγάπη, στο Θεό μένει και ο Θεός μένει σ' αυτόν).

        Ο Θεός που αποκαλείται αγάπη είναι κατ' ουσίαν αγάπη και δεν νοείται σαν ένα απλό συναίσθημα, αγαπάει τα δημιουργήματά του και τα φροντίζει. Η αγάπη του Θεού ξεπερνά με το παραπάνω κάθε άλλη μορφή αγάπης. Δεν προνοεί απλά για μας, αλλά και με θείο έρωτα, έρωτα ανερμήνευτο, έρωτα χωρίς πάθος βεβαίως, αλλά θερμότατο εντονότατο, γνήσιο, ατέλειωτο που να μην μπορεί κανείς να τον σβήσει.[3]  

        Ο Θεός αγαπά και τους δικαίους, αγαπά όμως και τους αμαρτωλούς. Όταν μάλιστα διαπιστώνει ότι υπάρχει διάθεση αγωνιστική από τον αμαρτωλό, για να νικήσει τα πάθη του και να εγκαταλείψει την αμαρτία, του συμπαραστέκεται και τον βοηθά.  

         Όπως ακούσαμε αδελφοί μου, στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός, ο Θεός μας σπλαχνίσθηκε τον κόσμο και από αγάπη έκανε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, που με περισσή φροντίδα ο ίδιος κομμάτιασε και έδωσε για μοίρασμα στους μαθητές του. Με την ίδια φροντίδα μοίρασε και το ψωμί και το κρασί στους μαθητές του, στο Μυστικό Δείπνο, σαν Σώμα του και Αίμα του και το ίδιο κάνει κάθε φορά που στρώνεται ουράνιο τραπέζι στη Θεία Λειτουργία. Εκεί ο ίδιος τεμαχίζει το Σώμα του και μαζί με το Αίμα του το προσφέρει με αγάπη στους πιστούς. Το ίδιο θα κάνει και εντός ολίγου. Θα μας καλέσει "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης" να προσέλθουμε για να μας προσφέρει ο ίδιος το άχραντο Σώμα του και το τίμιο Αίμα του "εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον." Προσέλθετε λοιπόν αδελφοί μου προσέλθετε, "γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος."[4]

         "Αδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε, και ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ' υμών."[5] (Να χαίρεστε, να προοδεύετε, να συμπαραστέκεστε ο ένας στον άλλο, να μην έχετε διαφωνίες, να έχετε ειρήνη, κι ο Θεός που χαρίζει την αγάπη και την ειρήνη θα είναι μαζί σας). Αμήν!  


[1] Αποκ. 22, 13
[2] Α' Ιω. 4:16
[3] Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Το Γνώθι σαυτόν, εκδόσεις Άθως, Δ΄έκδοση, Αθήνα 2012, σ. 129-130
[4] Ψλμ. 33, 9
[5] Β´ Κορ. 13, 11

7/8/16

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (07.08.2016)

Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αρχιμανδρίτης


         Δύο τυφλοί μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, ακολουθούσαν το Χριστό ζητώντας του να τους χαρίσει το φως τους. Όταν συναντιούνται ο Χριστός τους ρωτά "πιστεύετε, ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;"[1] (Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω;). Μα καρδιογνώστης δεν είναι ο Κύριος; Ως Θεός δεν γνωρίζει τα πάντα; Επομένως μπορεί να έχει διαγνώσει και την πίστη των δύο τυφλών. Προς τι λοιπόν  η ερώτηση;
         Είναι βέβαιον αδελφοί μου, ότι ο Χριστός και την πίστη και την ευλάβεια των δύο τυφλών γνώριζε, γι' αυτό και τους χάρισε το φως τους, ανταποκρινόμενος στο αίτημά τους. Η ερώτησή του αυτή αποσκοπεί στο να μάθουμε εμείς ότι, βασική προϋπόθεση για να δοθεί η Χάρη του Θεού στους ανθρώπους είναι η πίστη, η οποία δυστυχώς στις μέρες μας δεν είναι και τόσο αυτονόητη, ούτε για εμάς τους Χριστιανούς τους Ορθοδόξους. Πολλές φορές η πίστη που εκφράζουμε έναντι του Θεού, του Χριστού περισσότερο έχει την έννοια της δοκιμής. Τι εννοούμε; Αυτό που από αρκετούς γίνεται. Όταν κάποιο θέμα μας προβληματίζει, δεν είναι λίγες οι φορές που καταφεύγουμε σε διάφορους τρόπους επίλυσής του, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Θεό. Προστρέχουμε σε μάντης, σε αστρολόγους, σε μάγους, σε χαρτορίχτρες, σε όλων των ειδών τους τσαρλατάνους αυτού του είδους και αφού με μαθηματική ακρίβεια, δεν έχουμε κανένα αποτέλεσμα, ε, τότε θυμούμαστε και το Θεό. Όχι πως πολυπιστεύουμε και σ΄ αυτόν, αλλά που ξέρεις, μπορεί τελικά κάτι να πετύχουμε. Δεν χάνουμε τίποτα να δοκιμάσουμε λοιπόν. Και τρέχουμε τότε στους ιερείς και ζητάμε αγιασμούς, ευχέλαια, ακόμα και εξορκισμούς. Αντιμετωπίζουμε ουσιαστικά τους κληρικούς ως γκουρού, οι οποίοι έχουν τη λύση κατά το κοινώς λεγόμενο, στο τσεπάκι τους και θα μας την προσφέρουν αμέσως. Ξεχνούμε όμως ότι, βασική προϋπόθεση να μας ακούσει ο Θεός είναι να πιστεύουμε σε αυτόν. Σημασίας καθοριστικής βεβαίως, είναι και το είδος του αιτήματος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας ακούσει ο Θεός όταν του ζητάμε πράγματα τα οποία είναι αντίθετα με το θέλημά του, όταν δεν πρόκειται να ωφελήσουν την ψυχή μας. Οι δύο τυφλοί, ζητούν το φως τους από τον Κύριο, με την πίστη ότι μπορεί να τους το προσφέρει κι εκείνος το κάνει γιατί και την πίστη τους βλέπει, αλλά και αυτό που του ζητούν δεν είναι παράλογο και ψυχοβλαβές. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέει ότι, "Πίστη είναι η σύντομη γνώση των αναγκαίων."[2]
         Στην ίδια όμως περικοπή συναντούμε και άλλο θαύμα. Ο Χριστός θεραπεύει και ένα κωφάλαλο, ο οποίος είχε καταλειφθεί και από το ακάθαρτο πνεύμα, ήταν λέει δαιμονιζόμενος. Τι έγινε τώρα σ' αυτήν την περίπτωση. Αν απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει το θαύμα της ίασης είναι η πίστη στο Θεό, στην περίπτωση του κωφάλαλου δαιμονιζόμενου είναι δυνατόν αυτό; Το ότι βέβαια τα δαιμόνια αναγνωρίζουν την θεότητα του Ιησού, δεν χωρεί αμφιβολία. Ας θυμηθούμε την περίπτωση της θεραπείας των δύο δαιμονιζόμενων των Γαδαρηνών. Τι γίνεται όταν συναντιούνται με το Χριστό; Αναγνωρίζουν την θεότητά του: "Τι ημίν και σοι, Ιησού Υιέ του Θεού;"[3] (Τι θέλεις κι εσύ από μας Ιησού Υιέ του Θεού;), του λένε. Ξέρουν και το αναγνωρίζουν, το φωνάζουν ότι πρόκειται για Θεό. Το δαιμόνιο επομένως που είχε καταλάβει τον κωφάλαλο πιστεύει, διότι γνωρίζει την θεότητα του Ιησού.[4] Σε καμιά περίπτωση όμως δεν επιθυμεί την γιατρειά του, γιατί αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη του. Ποια είναι η πίστη λοιπόν που ενεργοποιεί εδώ το θαύμα; Προφανώς η πίστη εκείνων που οδήγησαν τον κωφάλαλο δαιμονισμένο στον Ιησού. Ο ίδιος δεν είχε την ικανότητα να εκφράσει την πίστη και την ευλάβειά του στον Κύριο. Τον δέχεται όμως ο Χριστός και τον θεραπεύει δεχόμενος την πίστη και την ευλάβεια εκείνων που τον οδηγούν μπροστά του.
         "Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα", Χριστιανοί μου. Η αληθινή πίστη στο Χριστό:
·        Πληροφορεί μυστικά αυτόν που πιστεύει για το θείο χαρακτήρα της.
·        Οδηγεί τα βήματά του στο δρόμο της αλήθειας, τον καθοδηγεί μυστικά και τον διδάσκει να κάνει το θέλημα του Θεού, το αγαθό, το ευάρεστο και το τέλειο.
·        Οδηγεί στην μακαριότητα και διδάσκει ότι, μπορούμε να βρούμε το πολυπόθητο αγαθό μέσα στην αγάπη που αισθανόμαστε  για το Θεό και τον πλησίον.
·        Δίδει στον πιστό παντοτινή ελπίδα και ευτυχία.
·        Γεμίζει την καρδιά του πιστού με θερμή αγάπη, που δεν φανερώνεται με λόγια, είναι ανέκφραστη, μυστική, άπειρη, αγνή, αγία˙ αγάπη που ξεχειλίζει από την καρδιά, κατακλύζει και κατακυριεύει τα πάντα.
·        Γεμίζει την καρδιά του πιστού με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, αλλά και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που με την επιφοίτησή του δίδει σοφία, σύνεση, θέληση αγαθή, γνώση, αλήθεια και τον άγιο φόβο του Θεού.
·        Μεταμορφώνει τον άνθρωπο και από την φθορά της αμαρτίας τον επαναφέρει στην πρώτη του ομορφιά, στο αρχαίο κάλλος.
·        Τον αγιάζει, τον κάνει να ευωδιάζει και τον οδηγεί στην τελειότητα.
·        Ανοίγει διάπλατα τους οφθαλμούς της διανοίας του, για να βλέπει όσα δεν βλέπονται, αποκαλύπτοντάς του τα μυστήρια.
·        Του παρέχει ηθική δύναμη στο να μην λιγοψυχεί στα βάσανα της ζωής. Του δίδει δύναμη, θάρρος, καρτερία, μεγαλοφροσύνη, μεγαλοψυχία, την ελεημοσύνη και όλο το πλήθος των χριστιανικών αρετών.
·        Παρέχει τη σωφροσύνη, την αγνότητα και την ακεραιότητα.
·        Ανεβάζει τον πιστό πάνω από τους φυσικούς νόμους και του δίδει τη δύναμη να νικά την τάξη της φύσης.
·        Η αληθινή πίστη στο Χριστό, τον καθιστά εικόνα του Θεού και τον εξομοιώνει με αυτόν.[5]
         Ο Ντοστογιέφσκι στο αριστούργημά του "Αδελφοί Καραμαζώφ" διαπιστώνει μια συγκλονιστική αλήθεια, λέει: "Το θαύμα δεν οδηγεί στην πίστη, αλλά η πίστη στο θαύμα… Το θαύμα είναι το αγαπημένο παιδί της πίστεως". Αμήν.





[1] Μτθ. 9, 28
[2] Αγίου Νεκταρίου, Το Γνώθι σαυτόν, Εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σ. 35
[3] Μτθ. 8, 29
[4] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιο, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, τ. Γ΄, Αθήναι 1984, σ. 148, 159, 161
[5] Αγίου Νεκταρίου, Το Γνώθι σαυτόν, Εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σ. 45-46

6/8/16

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ (Σάββατο, 06.08.2016)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


           Μία από τις μεγαλύτερες εορτές της Χριστιανοσύνης αποτελεί η Μεταμόρφωση του Χριστού, που η Εκκλησία μας έχει ορίσει να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου.
      Μέχρι τον 4ο αιώνα η Μεταμόρφωση γιορταζόταν 40 μέρες πριν από τη Σταύρωση. Επειδή όμως δεν μπορούσε να εορτασθεί πανηγυρικά λόγω της νηστείας του Πάσχα, ορίσθηκε να γιορτάζεται 6 Αυγούστου, ημέρα κατά την οποία έγιναν τα εγκαίνια του ναού της Μεταμορφώσεως στο Όρος Θαβώρ, ο οποίος κτίστηκε με την φροντίδα της Αγίας Ελένης. Δεν είναι τυχαία βεβαίως η επιλογή αυτής της ημέρας, μια και απέχει σαράντα μέρες από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, που είναι όπως η Μεγάλη Παρασκευή.
         Με την Μεταμόρφωσή του ο Χριστός κάνει φανερή τη δόξα του στα μάτια των μαθητών του. Η Μεταμόρφωση δεν προτυπώνει μόνο την Ανάσταση του Κυρίου, αλλά και την ένδοξη Δευτέρα Παρουσία του.
         Η λέξη μεταμόρφωση δηλώνει την αλλαγή της μορφής. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός όταν μεταμορφώθηκε έδειξε κάτι που δεν είχε, κάτι που δεν ήταν, αντιθέτως άφησε να φανερωθεί η αφανής στους ανθρώπους δόξα του και να βεβαιωθεί η θεότητά του. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι, ο Χριστός με τη Μεταμόρφωσή του δεν έδειξε ολόκληρη τη θεότητα, αλλά μια μικρή ενέργειά της. Στο όρος Θαβώρ δεν μεταμορφώνεται μόνο ο Χριστός, μεταμορφώνεται και η ανθρώπινη φύση, οι τρεις μαθητές του ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης.
         Όπως στην Βάπτισή του έτσι και στην Μεταμόρφωση φανερώνεται η Αγία Τριάδα. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού μεταμορφώνεται, ο Θεός Πατέρας ακούεται να λέει: «ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε», και το Άγιο Πνεύμα τους περιβάλλει σαν νεφέλη, σαν σύννεφο.
         Δεν φανερώνεται στην Μεταμόρφωση μόνο η δόξα του Χριστού, αλλά και η Βασιλεία του. Αποτελεί πράξη ίδιας σημασίας για την σωτηρία του ανθρώπου, όπως η Γέννησή του και η Ανάστασή του. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας φρόντισε αυτές οι τρεις για την σωτηρία του ανθρώπου εορτές της Γεννήσεως, της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως να εορτάζονται σε ισόχρονα σχεδόν διαστήματα, για να υπενθυμίζεται στον άνθρωπο ο στόχος της σωτηρίας του. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε του έντονου εορτασμού των τριών αυτών γεγονότων. Και το Πάσχα και η Μεταμόρφωση και τα Χριστούγεννα γιορτάζονται με προεόρτια και μεθεόρτια από την Εκκλησία μας, όπως επίσης και των τριών αυτών εορτών προηγείται νηστεία. Η νηστεία των πρώτων πέντε ημερών του Δεκαπενταυγούστου δεν γίνεται για την Παναγία μας, αλλά για την Μεταμόρφωση του Χριστού. Αυτός είναι και ο λόγος που καταλύεται ψάρι. σημαίνει την λήξη της νηστείας της Μεταμορφώσεως.
         Η Μεταμόρφωση μας δείχνει ποιος είναι ο Χριστός. Μας αποκαλύπτει ότι είναι ο Υιός του Θεού. Δεν είναι όμως μόνο Θεός, είναι και άνθρωπος, ο μόνος τέλειος και αληθινός άνθρωπος στην ιστορία του γένους μας. Είναι ο νέος Αδάμ, που μπορεί να συνομιλεί με τον Θεό Πατέρα, όπως ο παλαιός Αδάμ στον Παράδεισο. Έχει το επί πλέον χάρισμα που δεν μπόρεσε να κατακτήσει ο πρώτος Αδάμ, να είναι ίσος με τον Θεό.
         Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός με την Μεταμόρφωσή του αποκαθιστά την εικόνα του παραμορφωμένου ανθρώπου. Και αυτό είναι κάτι που δεν το έπραξε μία φορά μόνο, κατά την ημέρα της Μεταμορφώσεώς του. Είναι κάτι που συνεχίζει να το κάνει μέσα από την Εκκλησία του, με την ευεργετική και σωτήρια Χάρη των Δωρεών του Αγίου Πνεύματος, που απλόχερα παρέχονται μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας του. Σ’ εμάς επομένως εναπόκειται να αναγνωρίσουμε την παραμόρφωση την οποία έχουμε υποστεί λόγω της άστατης και παράλογης ζωής μας και να ακολουθήσουμε τον Κύριο, για να μας οδηγήσει κι εμάς σε όρος υψηλό κι εκεί να τον δούμε να μεταμορφώνεται και να μας μεταμορφώνει σε δούλους του και κληρονόμους της Βασιλείας του. Αμήν!