Με μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε η μνήμη των Αγίων Τριών Ιεραρχών, πολυούχων της ενορίας μας. Αποτελεί πλέον παράδοση με τον εσπερινό να γίνεται και ο σχολικός εορτασμός με την συμμετοχή των ελληνικών σχολείων της παροικίας μας.
Παρά τις δυσκολίες που δημιούργησε η διαρκής χιονόπτωση ήταν αθρόα η προσέλευση του κόσμου. Παρόντες ήταν και ο Γενικός Πρόξενος της πατρίδος μας στο Αννόβερο κ. Δημήτριος Ιωάννου και ο Συντονιστής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ελληνική Πρεσβεία Βερολίνου κ. Παρασκευάς Αθανασίου.
Μετά την τελετή στον ιερό ναό ακολούθησε στην αίθουσα του Ενοριακού Κέντρου δαξίωση προς τιμή όλων των προσκυνητών.
Η εικόνα των Αγίων στο τέμπλο
Οι σημαίες των σχολείων μας
Αρτοκλασία, από τους ιερείς της ενορίας μας.
Ο π. Γεράσιμος στο κέντρο, ο π. Συμεών δεξιά του και ο π. Αλέξανδρος αριστερά.
Ο καθηγητής Δρ. κ. Φοίβος Χατζημιχαήλ εκφωνεί τον πανηγυρικό.
Ο Γενικός Πρόξενος κ. Δημήτριος Ιωάννου απευθύνει χαιρετισμό.
Στο βήμα ο Συντονιστής κ. Παρασκευάς Αθανασίου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ
Τους επαίνους παραλαμβάνουν οι ίδιοι οι μαθητές
ή ...
... οι γονείς αυτών που αποφοίτησαν και τώρα είναι φοιτητές!
Τους
ονομάζουμε φωστήρες που θα πει λαμπερά αστέρια Ακόμα τους αποκαλούμε
μελίρρυτους ποταμούς της Σοφίας , που πότισαν όλη την κτίση με το μέλι της
διδασκαλίας τους.
Είναι οι Τρεις Μεγάλοι Ιεράρχες που
γιορτάζουμε και τιμούμε σήμερα: Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης
ο Χρυσόστομος.
Και οι τρεις γιορτάζουν ξεχωριστά μέσα
στο Γενάρη. Την Πρωτοχρονιά ο Βασίλειος , στις 25 του μήνα ο Γρηγόριος και στις
27 ο Χρυσόστομος. Η κοινή γιορτή τους , στις 30 Ιανουαρίου ,
καθιερώθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μονομάχου (1042 -1055)
, τον 11ο αιώνα.
Έγινε για να ησυχάσουν οι
χριστιανοί της Κων/λης , που είχαν χωριστεί σε τρεις παρατάξεις.
Βασιλίτες , Γρηγορίτες και Ιωαννίτες και μάλωναν για το ποιος από τους τρεις
Πατέρες ήταν ο σπουδαιότερος.
Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ δύσκολο
να κάνεις τη σύγκριση των τριών Μεγάλων Πατέρων.
Ο καθένας τους υπήρξε σοφός δάσκαλος ,
ακούραστος κοινωνικός εργάτης , υπέρμαχος της Ορθοδοξίας σε μια εποχή που οι
αιρέσεις είχαν κυριαρχήσει.
Ο λόγος τους ήταν φωτιά και οι ιδέες τους
ξεπερνούσαν την εποχή τους. Αγάπησαν με πάθος τα γράμματα και αγωνίστηκαν για
την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
«Ποιο είδος παιδεύσεως και μαθήσεως
δεν επιμελήθηκε», λέει για το Βασίλειο, ο φίλος και συσπουδαστής του Γρηγόριος.
Σπούδασε πρώτα ρητορική και αναδείχτηκε ρήτορας όσο λίγοι. Aφού η ρητορική του είχε δύναμη πυρός. Σπούδασε Γραμματική, Φιλοσοφία
και Διαλεκτική.
Τόσο πρόκοψε στη Διαλεκτική , ώστε
εκείνοι που συζητούσαν μαζί του έμεναν κατάπληκτοι από τη δύναμη των
επιχειρημάτων του και τη λογική του. Δεν άφησε έξω από τις σπουδές του την
Αστρονομία και τη Γεωμετρία. Και στην ιατρική δεν υστέρησε. Μάλιστα οι ιατρικές
του γνώσεις τον Βοήθησαν αργότερα να οργανώσει και να επιβλέπει το συγκρότημα
της Βασιλειάδας, που έχτισε για να ανακουφίζει τον πόνο των ανθρώπων.
Ο Γρηγόριος διακρινόταν για την αγάπη
του για τα γράμματα από την παιδική του ηλικία. Σπούδασε σε πολλές
μεγάλες πόλεις της εποχής: Καισάρεια Καππαδοκίας , Καισάρεια Παλαιστίνης ,
Αλεξάνδρεια και Αθήνα.
Στην Αθήνα ήταν τόσο αξιόλογη η
απόδοση του στη ρητορική και τη φιλολογία ώστε οι φοιτητικοί σύλλογοι σύμφωνα
με το δικαίωμα που είχαν του παραχώρησαν έδρα καθηγητή ενώ ήταν ακόμη φοιτητής
και δεν του επέτρεψαν να φύγει με το Βασίλειο. Όταν τέλειωσε τις σπουδές του
δίδαξε ένα χρόνο μόνο σαν καθηγητής στην Αθήνα. Η μεγάλη νοσταλγία τον έσπρωξε
να φύγει. Γύρισε στην πατρίδα του.
Και ο τρίτος Ιεράρχης , ο Ιωάννης , πρώτευσε
σ’ όλες τις σπουδές του, φανερώνοντας τα σπάνια χαρίσματα του. Μελετούσε με
εξαιρετική επιμέλεια. Στη μεγάλη Σχολή των Ρητόρων και των Φιλοσόφων στην
Αντιόχεια τον θαύμαζαν δάσκαλοι και σπουδαστές. Σπάνιο θησαυρό τον ονόμαζε ο
δάσκαλος του , ο Λιβάνιος.
Δάσκαλε ποιος θα είναι ο
διάδοχος σου στη Σχολή; τον ρώτησαν κάποτε. Ο Ιωάννης , είπε αναστενάζοντας αν
δεν τον είχαν αρπάξει οι χριστιανοί.
Μετά το τέλος των σπουδών τους
εργάστηκαν σαν ρήτορες. Ενθουσίαζαν τους ακροατές . Δόξα και φήμη τους
περίμενε.
Αντί γι’ αυτό όμως τους συναντούμε
στην έρημο. Η αγάπη του Θεού τους ελκύει περισσότερο από τις κοσμικές δόξες και
τιμές.
Επιθυμούν να υπηρετήσουν την Εκκλησία
του Χριστού. Πριν αρχίσουν όμως τη δράση τους ασκητεύουν στην έρημο για να
απελευθερώσουν τον εαυτό τους από τα ανθρώπινα πάθη και αγωνίζονται στις
αρετές.
Ο Βασίλειος έφτασε σε τέτοιο ύψος
καθαρότητας ώστε να λέγουν γι’αυτόν ότι μπορούσε να πεθάνει όποτε ήθελε. «Καλός
είναι ο ζήλος», έγραφε ο Γρηγόριος, «καλή η ησυχία, η ταπεινοφροσύνη και οι
άλλες αρετές. Καθεμιά από αυτές είναι κι ένα μονοπάτι προς τη σωτηρία. Η
λεωφόρος όμως είναι η αγάπη. Ας λατρεύσουμε το Χριστό όχι μόνο με προσευχές
αλλά και με περιποίηση αυτών που έχουν ανάγκη».
Βασίλειος , Γρηγόριος και Χρυσόστομος
χειροτονούνται ιερείς.
Μπαίνουν στον ιερό κλήρο σε εποχή πολύ
δύσκολη για την Εκκλησία. Οι αιρετικοί, εκείνοι που στρέβλωσαν την Ορθόδοξη
Πίστη έχουν την υποστήριξη του αυτοκράτορα.
Ο Βασίλειος στην Καισάρεια όπου
βρίσκεται προκαλεί συζητήσεις με τους αιρετικούς και τους αποστομώνει. Στους
ορθόδοξους πιστούς μεταδίδει δύναμη και θάρρος.
Ο Γρηγόριος βοηθά το γέροντα πατέρα
του τον επίσκοπο της Ναζιανζού στη φιλανθρωπία και στη διδαχή. Στη διδασκαλία
είναι ο πιο κατάλληλος. Σε λόγο του προς τους Αρειανούς που είχαν καταλάβει
τους ορθόδοξους ναούς έλεγε: «Εσείς έχετε τον οίκον εμείς έχουμε
τον ένοικον». Αυτοί τους ναούς εμείς το Θεό.
Στα δώδεκα χρόνια που ο Ιωάννης
ήταν ιερέας στην Αντιόχεια πολλοί ειδωλολάτρες είχαν γίνει χριστιανοί.
Χρειάστηκαν πολλά κηρύγματα από τον Ιωάννη για να μπορέσουν να γνωρίσουν
την πίστη και να νιώσουν τη γνήσια χριστιανική ζωή, Στις κατηχήσεις του για
τους νεοφώτιστους αναπηδάει ο ζήλος του και η αγάπη του γι’ αυτούς. «Από
δω και πέρα θα ονομάζεσαι με τη χάρη του Θεού χριστιανός και πιστός. Το Χριστό
πρόκειται να ντυθείς και πρέπει καθετί που θα κάνεις και θα σκέπτεσαι έχοντας
στο νου σου ότι εκείνος θα είναι παντού μαζί σου».
Μαζί με την αλήθεια οι τρεις Πατέρες
υπηρέτησαν και τις καθημερινές ανάγκες του λαού.
Ο Βασίλειος είχε βάλει σαν σκοπό
να μη μείνει στην Καισάρεια φτωχός, άρρωστο παιδί, ορφανό, ταξιδιώτης που να μη
βρίσκει περίθαλψη, περιποίηση, στοργή, ανακούφιση. Ο ίδιος είχε μοιράσει την
περιουσία του στους φτωχούς. Πολλοί από τους πλούσιους της Καισαρείας
αλλά και φτωχοί με το υστέρημα τους έσπευσαν να προσφέρουν για να γίνει ένα
μεγάλο συγκρότημα από φιλανθρωπικά κτίρια. Κανένα ίδρυμα δεν έλειπε από την πρωτότυπη
εκείνη πόλη : τη Βασιλειάδα.
Εδώ πτωχοκομείο όπου έβρισκαν τροφή πλούσια
και υγιεινή οι φτωχοί του τόπου. Εκεί συγκρότημα νοσοκομειακό για τη θεραπεία
των αρρώστων από γιατρούς έμπειρους και μορφωμένους. Παρεκεί ορφανοτροφείο για
την περίθαλψη των ορφανών. Σε μικρή απόσταση ξενώνας που στοργικά δεχόταν τους
ξένους που έβρισκαν εκεί περιποίηση και φιλόξενο ύπνο για να αναπαυθούν και να
συνεχίσουν το δρόμο τους. Ξεχωριστά υπήρχε λεπροκομείο όπου περιθάλπονταν, όσοι
έπασχαν από λέπρα. Σ’ ένα άλλο οίκημα διδάσκονταν γράμματα τα ορφανά και φτωχά
παιδιά και ειδικά εργαστήρια για να μαθαίνουν τέχνες και επαγγέλματα. Τέλος,
υπήρχαν ξεχωριστά οικήματα για κατοικία των ιατρών των νοσοκόμων και του
υπόλοιπου προσωπικού. Για να εξασφαλίσει το γάλα στους ασθενείς προνόησε ο
εμπνευσμένος ιεράρχης να κτίσει και βουστάσια ακόμη.
Και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος χτίζει
Νοσοκομεία. Όπως ο Βασίλειος με το Γρηγόριο έτσι και ο Ιωάννης ένα μέρος της
μέρας του το περνάει κοντά στους αρρώστους επιβλέποντας καθετί και υπηρετώντας
προσωπικά.
Μαζί με τους αρρώστους φρόντιζε και
για τους φυλακισμένους,
Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή
επισκεπτόταν τις φυλακές. Δίνοντας χρήματα από τους εράνους ελευθέρωνε
φυλακισμένους και αιχμαλώτους.
Έλεγε σ’ ένα λόγο του : « Το χρυσάφι
δε βρέθηκε για να δενόμαστε μ’ αυτό - εννοώντας τις χρυσές αλυσίδες
και τα κοσμήματα - αλλά για να λύνουμε τους δεμένους».
Οι τρεις άγιοι στάθηκαν με στοργή και
ταπείνωση μπροστά στους αδυνάτους και με αρχοντική αξιοπρέπεια και ανδρεία
μπροστά στους δυνατούς. Δεν δίστασαν να ελέγξουν την αδικία όπου την έβλεπαν
στο λαό ή στους άρχοντες.
Ο Μέγας Βασίλειος δεν διστάζει, να
ονομάσει λωποδύτη , όχι μόνο αυτόν που ξεγυμνώνει κάποιον, αλλά κι
εκείνον ο οποίος ενώ μπορεί να προσφέρει ενδύματα και συμπαράσταση, παραλείπει
να το κάνει.
Εκείνο που επίμονα καυτηριάζει δεν είναι
μόνο το γεγονός του πλούτου, αλλά η διάθεση για πλουτισμό, που υπερέχει όχι
μόνο στους πλουσίους αλλά και στους φτωχούς.
«Ντρέπομαι» , έλεγε ο
Χρυσόστομος , «ντρέπομαι κάθε φορά που βλέπω πολλούς πλούσιους να γυρίζουν εδώ
κι εκεί, να ιππεύουν άλογα με χαλινάρια χρυσά , να σέρνουν πίσω τους δούλους
χρυσοφορεμένους, να έχουν στο σπίτι τους κρεβάτια ασημένια κι ένα σωρό άλλα
φανταχτερά πράγματα κι όταν έλθει η ώρα να δώσουν κατιτί στο φτωχό τότε
γίνονται κι απ’ τους φτωχούς φτωχότεροι. Δεν μας χρειάζεται τέτοια ελεημοσύνη.
Αγάπη θα πει θυσία, θα πει γενναιοψυχία και άφθονο αίσθημα».
Έτος 2006. Ευζωία ,
συνεχώς βελτιωμένες συνθήκες ζωής στη Δύση αλλά και ένα παγκόσμιο αίσθημα
ανασφάλειας. Δεν είναι η τρομοκρατία που απειλεί την ψυχή μας. Είναι το κενό
που δεν το γεμίζουν όλα τα αγαθά που συσσωρεύουμε γύρω μας.
Είναι η αποξένωση μας από το Θεό και
τον συνάνθρωπο;
«Παρά τη βαθιά της αλλοτρίωση και
πτώση η ανθρώπινη φύση δεν έπαψε να είναι φορέας του κατ’ εικόνα Θεού και άρα
στην ουσία της καλή» , λέει ο Γρηγόριος .
Οι τρεις πατέρες δείχνουν αισιόδοξη
εμπιστοσύνη στο μέλλον του ανθρώπου. Ο καθένας μπορεί να ελπίζει για τον εαυτό
του σ’ οποιοδήποτε επίπεδο κι αν βρίσκεται. Το ίδιο και για κάθε άλλον. Ο
καθένας έχει τη δυνατότητα μετανοίας, μεταστροφής, επιστροφής στο «αρχαίον κάλλος». Ο χριστιανικός λόγος καλεί σε αδιάκοπη
δημιουργική ανανέωση. Μεγίστη οδός για την εύρεση του καθήκοντος, η
μελέτη των θεόπνευστων Γραφών λέει ο Μέγας Βασίλειος.
Πριν την επανάσταση του 1821 οι
σκλάβοι Έλληνες γιόρταζαν τη μέρα των Τριών Ιεραρχών ως γιορτή των Ελληνικών
Γραμμάτων. Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών την καθιέρωσε
επίσημα από το ακαδημαϊκό έτος 1843- 44 ως γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων.
Η Κυριακή 24 Ιανουαρίου είναι η Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι φέτος έχουμε Πάσχα πολύ ενωρίς. Τι είναι όμως το Τριώδιο; Σαν λέξη σχεδόν όλοι τη χρησιμοποιούμε, δεν γνωρίζουμε όμως όλοι το νόημά της. Η λέξη Τριώδιο αποτελείται από τις λέξεις «τρία» και «ωδή» . Είναι το λειτουργικό βιβλίο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που περιέχει τις Ιερές Ακολουθίες και τα Συναξάρια της περιόδου που μας προετοιμάζει για το Πάσχα.
Η περίοδος αυτή προετοιμασίας, αρχίζει από τη Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και λήγει το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου.
Ο όρος Τριώδιο, οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί από τους Κανόνες Ακολουθιών που περιέχονται σε αυτό έχουν μόνο τρεις ωδές: την 8η και την 9η πάντοτε, ύστερα δε μία από τις πέντε πρώτες.
Οι
υμνογραφίες αυτές, είναι από τις πιο κατανυκτικές ολοκλήρου του
λειτουργικού χρόνου που έγραψαν μεγάλοι ποιητές της Ορθοδοξίας.
Το Τριώδιο περιλαμβάνει τις κινητές εορτές που προηγούνται του Πάσχα, αλλά και που εξαρτώνται από αυτό:
Α) Τις τέσσερις πρώτες Κυριακές προετοιμασίας για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή (Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω, Τυρινής).
Β) Την περίοδο των επτά εβδομάδων των Νηστειών. Η πρώτη ονομάζεται Καθαρή Εβδομάδα και η τελευταία Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.
Οι έξι πρώτες εβδομάδες ονομάζονται Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Αρχίζει από τον εσπερινό της Κυριακής της Τυροφάγου και συμπληρώνεται την Παρασκευή προ των Βαΐων.
Το όνομα της το πήρε από τον αριθμό τεσσαράκοντα (σαράντα), αριθμό ιερό,
αφού τόσο ο Μωυσής στο όρος Σινά όσο και ο προφήτης Ηλίας στην έρημο
του Χωρήβ νήστεψαν επί σαράντα ημέρες προτού συναντήσουν το Θεό.
Ιδιαίτερα όμως στη διαμόρφωση του αριθμού αυτού επέδρασε το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος μετά τη βάπτιση Του και προτού αρχίσει τη δημόσια δράση του ενήστευσε «ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα» (Ματθ.4,2).
Η νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής, επομένως, καθιερώθηκε, κατά τους Πατέρες, «κατά τον τύπον της σωτηρίου νηστείας», δηλαδή της νηστείας του Κυρίου και Σωτήρα μας.
Σε όλες τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής τελείται η Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου αντί της Θ. Λειτουργίας του Χρυσοστόμου.
Ο Ιερός
Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί,
επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με
ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του
Ιερέως που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος
Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γιαυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι
το χέρι του λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το
ασπάζονται»Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη.
Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι.
Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την
παλάμη.
Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής.
Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.
Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά.
·Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου
δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον
δώρο για αυτούς που κοινώνησαν.
Πιο αναλυτικά: 1) Το αντίδωρο βγαίνει από
τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί
η Θ.Λειτουργία. (γι' αυτό και η ονομασία "πρόσφορο", από το ρήμα
προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με
τα σύμβολα του Χριστού μας ΙCXC ΝΙ ΚΑ. Γι' αυτό ήδη από
την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται
στο Άγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον
Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του πρόσφορου, που προσκομίσθηκε στο
Άγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, ευλογεί ο
Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα λέγοντας "Μέγα το Όνομα της
Αγίας Τριάδος". Αυτό είναι μια προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο
"τα σα εκ των σων", όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αιθέρα
το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι
το Αντίδωρο αποκτά και μια ακόμη ευλογία. Επίσης ορισμένοι Ιερείς λέγουν και
μια άλλη σύντομη ευχή (όχι απαραίτητη - η ευλογία κατέρχεται με τη Δοξολόγηση
του εν Τριάδι Προσκυνητού και Λατρευτού Θεού μας): "ευλόγησον, Κύριε, τους
άρτους τούτους και τους εξ αυτών μεταλαμβάνοντας αγίασον". Ομοίως, άλλοι
Λειτουργοί προσθέτουν έναν Θεομητορικό Ύμνο: "η το Χαίρε δι' Αγγέλου
δεξαμένη και τεκούσα τον Κτίστην τον ίδιον, Παρθένε σώζε τους σε
μεγαλύνοντας", διότι το Αντίδωρο συμβολίζει το σώμα της Αειπαρθένου. Είναι
τμήμα του πρόσφορου, απ' όπου προήλθε ο Αμνός του Θεού. 2) Καλό είναι το
Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσους κοινωνούν, ώστε αμέσως μετά
τη Θ. Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα
τους. 3) Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο
"Ύψωμα". Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη
σφραγίδα του Κυρίου (ICXC ΝΙ ΚΑ) πάνω του. Και το
θεωρούμε πιό τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει
πρόσφορο για την τέλεση της Θ. Λειτουργίας. Τούτο όμως δεν πρέπει να
καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία
που παίρνουμε.Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο!!
Κι' όσο πιο ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας,
τόσο πιο πολύ ωφελούμεθα. 4) Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του
Ιερέα, συγχρόνως και επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Εκείνος λουσμένος
στην ιερότητα και τη θεϊκή Χάρη κι οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν
απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν. 5) Αρκετές φορές από τα
πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει
πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ. Λειτουργίας. Οι Ιερείς
κρατούν ορισμένα, για να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα
υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια ευσεβών χριστιανών.
Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν!.. Δεν είναι άτοπο
να τα παραλάβουν οι πιστοί, αλλά πρέπει να παρατεθούν στο τραπέζι, όπου
καθόμαστε κανονικά και κάνουμε προσευχή, τραπέζι οικογένειας, όπου όλα είναι
ευλογημένα και ιερά, και έτσι το πρόσφορο, που το λαμβάνουμε ως ψωμί, προσθέτει
στην ιερότητα του τραπεζιού μας.
Το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010 στο Ενοριακό Κέντρο έγινε η κοπή της Βασιλόπιτας του Κατηχητικού Σχολείου της ενορίας μας, με την παρουσία των παιδιών και αρκετών γονιών. Οι απουσίες ήταν αρκετές, κυρίως λόγω του κακού καιρού.
Μετά την κοπή της Βασιλόπιτας όλοι μαζί παιδιά και γονείς κάθισαν στην αίθουσα και μέσα σε κλίμα οικογενειακό γεύτηκαν τους μεζέδες και τα γλυκά, που για το σκοπό αυτό είχαν προετοιμάσει οι γονείς των παιδιών.
Το φλουρί που ήταν χρυσό και απεικόνιζε από την μια πλευρά το Χριστό και από την άλλη την Παναγία "έπεσε" στο μικρό Παναγιώτη Ελευθεριάδη.
Ας ελπίσουμε πως την επόμενη Πρωτοχρονιά ο καιρός θα μας επιτρέψει να το γιορτάσουμε με λιγότερες απουσίες και περισσότερο κέφι!
Οι συναντήσεις του Κατηχητικού συνεχίζονται κανονικά κάθε Σάββατο 14:00 η ώρα.
Με το ξεκίνημα του 2010 τα δεδομένα για τον Παιδικό Σταθμό της ενορίας μας άλλαξαν. Ξεκίνησε να λειτουργεί κανονικά ως δίγλωσσος, ελληνογερμανικός με ισότιμη τη διδασκαλία της ελληνικής και της γερμανικής γλώσσας και αναγνωρισμένος με αυτή, τη νέα του μορφή από τις γερμανικές και ελληνικές εκπαιδευτικές υπηρεσίες.
Ο Παιδικός Σταθμός μας πλέον στελεχώνεται από ελληνίδες νηπιαγωγούς, γερμανίδα Erzieherin και το ανάλογο διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό.
Με τη νέα του λοιπόν μορφή ο Παιδικός Σταθμός την Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010, ο Παιδικός Σταθμός έκοψε τη Βασιλόπιτά του σε ελληνικό εστιατόρειο.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθύνεστε στα τηλέφωνα: 0511-17060 και 0511-60095400.
Με μεγαλοπρέπεια τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και ο Μεγάλος Αγιασμός στον ιερό ναό μας. Παρά την κακοκαιρία, το χιόνι και την παγωνιά και παρά το γεγονός ότι ήταν εργάσιμη ημέρα η προσέλευση ήταν μεγάλη. Εξ αιτίας της κακοκαιρίας δεν κατέστη δυνατόν να μεταβούμε στο κανάλι για την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού.
Στο Ενοριακό μας Κέντρο υποδεχτήκαμε το νέο έτος 2010. Από νωρίς το απόγευμα της παραμονής και αφού τελέσθηκε ο εσπερινός στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Βασιλείου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ενοριακού Κέντρου στήθηκε ελληνικό γλέντι. Παρά την κακοκαιρία και το πολύ χιόνι, πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι προσήλθαν, για να γιορτάσουν την Πρωτοχρονιά.
Στις 12 τα μεσάνυχτα διακόπηκε το γλέντι και έγινε η καθιερωμένη τελετή της Βασιλόπιτας. Αψηφώντας το κρύο μικροί και μεγάλοι και ιδιαιτέρως τα παιδιά ξεχύθηκαν στη χιονισμένη αυλή για να υποδεχτούν το νέο χρόνο με πυροτεχνήματα.
Ανήμερα τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και η Δοξολογία για το νέο έτος.
Τα παιδιά συμμετέχουν στην εκδήλωση... 
... με το δικό τους τρόπο φυσικά! 
