Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Το "άνθρωπον ουκ έχω"[1]
που ακούσαμε σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, από το στόμα του παραλυτικού της
Βηθεσδά αποτελεί διαχρονική κραυγή των περισσοτέρων ανθρώπων, οι οποίοι
βρίσκονται σε δύσκολη θέση, υποφέρουν και δεν βλέπουν κανένα να νοιάζεται γι'
αυτούς. Αποτελεί δε γροθιά στο στομάχι και εμάς των Ορθοδόξων Χριστιανών, διότι
ο λόγος αυτός "άνθρωπον ουκ έχω" ισχύει και για μας. Τι κι αν ζούμε
σε γειτονιές, σε πολυκατοικίες, σε χωριά και πόλεις. Πολύβουο το περιβάλλον που
μας περιβάλλει και όμως έρχονται στιγμές που διαπιστώνουμε ότι "άνθρωπον
ουκ έχω".
Ο άνθρωπος ως ον κοινωνικό έχει
καθήκοντα προς όλη την ανθρωπότητα, προς τον εαυτό του, τους γονείς, τους
συγγενείς, τους φίλους, προς την κοινωνία. Αυτό επιτάσσει ο ηθικός νόμος, ο
οποίος είναι νόμος ηθικής ελευθερίας και απέχει από τη βία και τον εξαναγκασμό.[2]
Και όμως ο παραλυτικός λέει
"άνθρωπον ουκ έχω". Παραμελημένος, περιφρονημένος, εγκαταλειμμένος για
38 ολόκληρα χρόνια. Δεν διαμαρτύρεται, δεν κλαίγεται για τη συμφορά του, για
τις αρρώστιες του και τις οδύνες του όπως κάνουν οι μικρόψυχοι άνθρωποι. Με
πραότητα ομολογεί ότι δεν έχει βοήθεια από κανένα. Τι ειρωνεία αλήθεια! Τόσος
κόσμος μπαινόβγαινε όλα αυτά τα χρόνια στη στοά και δε βρέθηκε ένας να
βοηθήσει. Να βοηθήσει μια φορά, γιατί μόνο μια φορά χρειαζόταν για να γίνει καλά.
Όμως μεγάλη η σκληροκαρδία των ανθρώπων. Κοιτάζουν μόνο το προσωπικό συμφέρον. Δεν
σκέφτεται ούτε ένας από αυτούς που είχαν βρει τη γιατρειά τους, να μείνει και
να βοηθήσει τον άνθρωπο αυτό.
Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Μια
ολόκληρη ζωή θα λέγαμε. Πόσοι αλήθεια από εμάς δεν διαμαρτυρόμαστε για την
αδιαθεσία μιας βραδιάς, μιας μέρας!
Σκεφτήκαμε άραγε ποτέ πώς αυτό που
εμάς μας φαίνεται βαρύ και δεν μας αφήνει ήσυχους για μια βραδιά ή για μια
μέρα, για άλλους αποτελεί μόνιμη κατάσταση, οδυνηρή πραγματικότητα που αφορά
παρελθόν, παρόν και μέλλον; Σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν
υπήρξαν υγιείς ούτε μια μέρα στη ζωή τους;
Και το ακόμα χειρότερο. Σε
αντιδιαστολή με την γκρίνια μας επειδή μια ενόχληση της υγείας μάς χάλασε μια
μέρα, υπήρξε στη ζωή μας έστω και μια στιγμή που αυθόρμητα είπαμε: "Δόξα
να' χεις Θεέ μου που μας χαρίζεις
υγεία;" Ευχαριστούμε το Θεό για τις μέρες, τις βδομάδες, τους μήνες, τα
χρόνια τα ολόκληρα που μας χαρίζει υγεία;[3]
Πόσο ευλογημένοι είναι εκείνοι που
έχουν την υπομονή του παραλυτικού της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής! Δεν
μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από το να περιμένει.
"Άνθρωπον ουκ έχω". Αυτή
ήταν η πραγματικότητά του. Μέχρι που έγινε η μεγάλη συνάντηση με το Θεό, τον
Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Και ακούσαμε πως αντέδρασε ο Χριστός μας. Με πολύ
ωραίο και γλαφυρό τρόπο περιγράφει ο υμνωδός την αντίδραση του Κυρίου. " Διά
σε άνθρωπος γέγονα, διά σε σάρκα περιβέβλημαι, και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω;
άρον σου τον κράββατον και περιπάτει". [4]
(Για σένα του λέει, έγινα άνθρωπος, για σένα ντύθηκα με σάρκα, και λες ότι δεν έχεις
άνθρωπο; πάρε το κρεβάτι σου και φύγε). Τι κι αν δεν έχεις άνθρωπο να σε
βοηθήσει για να πέσεις μέσα στην κολυμβήθρα, όταν ο Άγγελος ταράσσει τα νερά˙ έχεις εμένα τον
πλαστουργό σου, το Θεό σου. Το κενό που δημιουργεί η ανθρώπινη απουσία, το
καλύπτει πλουσιοπάροχα η παρουσία του Θεού. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που
δεν μπόρεσαν να καταλάβουν οι άνθρωποι της εποχής της επί γης παρουσίας του
Χριστού.
Η συντριπτική πλειονότητα των Ιουδαίων
δεν μπόρεσε να υποψιαστεί ποιος ήταν αυτός που τόσο ταπεινά γεννήθηκε στο
σπήλαιο της Βηθλεέμ. Οι Ιουδαίοι της εποχής του Χριστού περίμεναν ένα μεσσία
ένδοξο, παντοδύναμο, επίγειο άρχοντα ο οποίος θα τους απελευθέρωνε από την
αιχμαλωσία. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι ο Θεός της δόξας, της μεγαλοσύνης, της
δύναμης θα έχει σχέση με τη φτώχια, την ταπείνωση, την αγάπη.
Από τη Γέννησή του μέχρι και την
Ανάληψή του στους ουρανούς, ο Χριστός αποτελούσε "επικίνδυνο βάρος"
για τους περισσότερους Ιουδαίους.
Επικίνδυνος ήταν ο Χριστός για τους Γραμματείς
και τους Φαρισαίους, γιατί με την διδασκαλία του και την συμπεριφορά του αποκάλυπτε
την υποκρισία τους και συνέτριβε την ψευτοαυθεντία τους.
Επικίνδυνη, ενοχλητική και ελεγκτική
είναι η παρουσία του Χριστού και σήμερα στη ζωή πολλών ανθρώπων.[5]
Μας ενοχλεί γιατί θυμίζει τι είναι
αγάπη, τι είναι θυσία, τι είναι φιλανθρωπία, ποιο είναι το καθήκον μας απέναντι
στον αδελφό μας.
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, η χορήγηση της
χάριτος του Θεού δεν είναι επιλεκτική. Ο
Κύριος δεν κοιτάζει πρόσωπα ανθρώπων, για να χορηγεί ανάλογα τις δωρεές του. Αν
συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ήταν ανάξιο της μεγαλοσύνης και της αγαθοδωρίας του. Η
χάρη είναι δωρεά του Θεού καθολική, αφορά δηλαδή όλους μας. Δίδεται ανεξαιρέτως
σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς προσωπικές εύνοιες και επιλογές. Άλλωστε ο Υιός
του Θεού "υπέρ πάντων απέθανε".[6]
Στην αγάπη του χωράνε όλα τα πλάσματα και ιδιαίτερα ο άνθρωπος, στη σωτηρία του
οποίου αποβλέπει η αγαθόδωρη παροχή.[7]
Γι' αυτό αγαπητοί μου αδελφοί, μην απογοητευόμαστε
όταν κάνουμε κι εμείς την διαπίστωση ότι "άνθρωπον ουκ έχω". Γιατί
έχουμε εκείνο˙ τον Κύριό μας ο οποίος μας διαβεβαιώνει: " Εγώ
πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ Νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα,
εγώ θεμέλιος. Παν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ δουλεύσω.
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι". (Εγώ είμαι πατέρας, εγώ αδελφός,
εγώ νυμφίος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχα, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, κάθε τι
που θέλεις εγώ, να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ και θα σε υπηρετήσω, γιατί
ήρθα για να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ).[8]
Δίδοντας την ανάλογη σημασία και
αξιολογώντας όπως πρέπει αυτούς τους λόγους του Κυρίου μας, ας προσπαθήσουμε
τουλάχιστον με την συμπεριφορά μας να μην κάνουμε τους αδελφούς μας να λένε στις
δυσκολίες της ζωής αυτό που είπε ο παραλυτικός: "άνθρωπον ουκ έχω".
Αμήν.
[1] Ιωαν.
5, 7
[2] Αγίου
Νεκταρίου Πενταπόλεως, Το Γνώθι σαυτόν,
εκδόσεις ΑΘΩΣ, Αθήνα 2012, σ. 73
[3] Π.
Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννη
Ευαγγέλιο, Αδελφότης Θεολόγων "Ο ΣΩΤΗΡ", Αθήναι 2005, σ. 147
[4] Πεντηκοστάριο,
Δοξαστικό της Λιτής της Κυριακής του Παραλύτου.
[5] Επισκόπου
Θεοκλήτου, Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, Χριστός Ετέχθη Αληθώς Ανέστη ο Κύριος, έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως
Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, Φλώρινα 2015, σ. 68-69
[7] Ανδρέα
Θεοδώρου, Ομότιμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών, Απαντήσεις σε ερωτήματα
δογματικά, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1997, σ.132
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου