Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Τελικά αγαπητοί μου αδελφοί, ο Θωμάς ήταν άπιστος; Μπορεί αυτός ο Μαθητής ο οποίος αγαπούσε υπερβολικά το Χριστό να μην είχε δώσει σημασία στα λόγια του, ότι θα αναστηθεί; Μπορούσε να αμφισβητήσει τις διαβεβαιώσεις εκείνου, του Χριστού δηλαδή, που τον είχε δει να κάνει θαύματα και να αναστήνει ακόμα και νεκρούς;
Όχι
βέβαια, ο Θωμάς ήταν από τους πιο έμπιστους μαθητές του Χριστού, από τους πιο
αφοσιωμένους. Ήταν εκείνος που προέτρεπε τους άλλους μαθητές να πάνε να
πεθάνουν μαζί με τον Κύριο. "Άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ'
αυτού".[1](Ας
πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί του).
Τι
ήταν εκείνο που τον έσπρωξε σε αυτή την αντίδραση όταν άκουσε από τους άλλους
μαθητές ότι αναστήθηκε ο Χριστός; Αυτή ακριβώς η αγάπη και αφοσίωση που είχε
προς τον Ιησού. Όταν σταυρώθηκε ο Δάσκαλός του, ο Θωμάς απομονώθηκε από τη
στεναχώρια του. Έτσι δεν ήταν εκεί μαζί με τους άλλους μαθητές για να δει και
αυτός και να πανηγυρίσει για την ανάσταση του Χριστού. Αυτό όμως το γεγονός
κάθε άλλο παρά αρνητικό γίνεται. Η δυσπιστία του Θωμά είχε σαν αποτέλεσμα να
γίνει ο ακριβέστερος μάρτυρας της Αναστάσεως του Κυρίου, γιατί τόλμησε να
ψηλαφίσει τα αποτυπώματα των πληγών Του.
Ας
ξαναθυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου όταν απευθύνεται προς το Θωμά. Ανάμεσα στα
άλλα τι του λέει; "Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός".[2]
Δεν του λέει μην είσαι άπιστος, αλλά μη γίνεσαι άπιστος.
Ο
θάνατος του Ιησού όπως είπαμε είχε οδηγήσει το Θωμά στην απομόνωση και στην
απελπισία. Γι' αυτό και εκφράζει αυτή τη
δυσπιστία όταν ακούει για τον αναστημένο Δάσκαλό του. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε
με δυσπιστία και όχι με απιστία. Μια δυσπιστία η οποία κάνει πιο δυνατή πιο
έντονη την ομολογία της Αναστάσεως.
Αν
θελήσουμε τώρα αγαπητοί μου να παραλληλίσουμε τους εαυτούς μας με το Θωμά, τι
θα ακούγαμε άραγε από τον Κύριο εμείς; "Μη γίνου άπιστος" ή "μην
είσαι άπιστος".
Τα
προβλήματα και τα βάσανα της ζωής μας αφήνουν αδιάφορους ή μας οδηγούν σε
δυσπιστία ή απιστία;
Πριν
δώσουμε οποιαδήποτε απάντηση ας προσδιορίσουμε τι σημαίνει πίστη και μάλιστα τι
σημαίνει πίστη στο Θεό, τι είναι η Ορθόδοξη πίστη.
Η
Ορθόδοξη πίστη δεν έχει να κάνει μόνο με τη γνώση. Κυρίως είναι ο ορθός τρόπος
ζωής. Ο Χριστός μας καλεί όλους όχι μόνο να τον γνωρίσουμε, αλλά να ζήσουμε
σύμφωνα με τη δική του ζωή μέσα στην Εκκλησία που ο ίδιος ίδρυσε.
Πίστη
είναι να αποδεχόμαστε το Θεό όπως αυτός μας αποκαλύπτεται. Πίστη σημαίνει
εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο Άγιος Αυγουστίνος μας λέει: "Πίστη είναι να
πιστεύεις αυτό που δε βλέπεις και έχει ως ανταμοιβή να δεις αυτό που
πιστεύεις". Και συνεχίζει ο ίδιος Πατέρας: "Μην προσπαθείς να
κατανοήσεις για να πιστέψεις. Πίστεψε για να κατανοήσεις". Η πίστη δεν είναι συναίσθημα, αλλά γνώση
Θεού.
Εμείς
πόσο έχουμε προσπαθήσει να γνωρίσουμε ή μάλλον πόσο θέλουμε να γνωρίσουμε το
Θεό; Μήπως τον αποφεύγουμε γιατί αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά μας. Μήπως
προσπαθούμε να τον φτιάξουμε, να τον κόψουμε και να τον ράψουμε στα δικά μας
μέτρα; "Αν πιστεύεις ό,τι σου αρέσει από το Λόγο του Θεού και απορρίπτεις
ό,τι δεν σου αρέσει, δεν πιστεύεις στο Λόγο του Θεού, πιστεύεις στον εαυτό
σου", λέει πάλι ο Ιερός Αυγουστίνος.
Αναφέρει
μια ιστορία πως κάποτε ένας ορειβάτης σκαρφαλώνοντας στην πλαγιά ενός βουνού νυχτώθηκε ενώ ήθελε λίγο ακόμη να
φτάσει στην κορυφή. Η νύχτα έπεσε βαριά και δεν έβλεπε τίποτα γύρω του. Τα
πάντα σκοτεινά γύρω του. Το φεγγάρι και τα άστρα ήταν καλυμμένα από μαύρα
σύννεφα. Καθώς ανέβαινε, γλίστρησε και έπεσε στο κενό. Το μόνο που έβλεπε ήταν
το πηχτό σκοτάδι και αισθανόταν την έλξη της βαρύτητας να τον τραβά, με μεγάλη
ταχύτητα. Συνέχισε να πέφτει και ενώ ήταν βέβαιος για την συντριβή του, ξαφνικά
ένιωσε δυνατό το τράβηγμα του σκοινιού
που ήταν δεμένο στη μέση του. Ο ορειβάτης κρεμόταν πλέον στον αέρα και μόνο το
σχοινί τον κρατούσε στη ζωή. Πανικοβλημένος και αμήχανος, χωρίς να έχει καμιά
άλλη επιλογή, απεγνωσμένα φώναξε:
-Θεέ μου βοήθησέ με.
Ανέλπιστα μια φωνή ακούστηκε από τον
ουρανό:
-Τι θέλεις να σου κάνω;
- Σώσε με Θεέ μου, λέει με αγωνία ο
ορειβάτης.
- Αν πιστεύεις ότι πραγματικά μπορώ να
το κάνω, τότε κόψε το σχοινί που είναι δεμένο στη μέση σου και σε κρατάει.
Η
ομάδα διάσωσης τον βρήκε την άλλη μέρα νεκρό, ξυλιασμένο με τα χέρια γαντζωμένα
πάνω στο σχοινί. Το τραγικό! Απείχε μόλις τρία μέτρα από το έδαφος!
Αλήθεια
αδελφοί μου, εμείς στη θέση του τι θα κάναμε; Τι θα μας καθοδηγούσε η πίστη ή η
αμφισβήτηση για να μην πούμε η απιστία.
Για
να μπορέσει να δώσει απάντηση ο καθένας μόνος του στον εαυτό του, ας θυμηθούμε
τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: "Η πίστη, λέει, είναι μεγάλο πράγμα και
σωτήριο, και χωρίς αυτή δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί κανείς, Δε φθάνει όμως
μόνη της για να πετύχει τη σωτηρία. Χρειάζεται και ορθός τρόπος ζωής."[3]
Ας ελέγξουμε λοιπόν τον τρόπο ζωή μας
για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε και την ποιότητα και την ποσότητα της
πίστης μας. Αν ελέγχοντας βρούμε στοιχεία αγάπης με όλα τα συνεπακόλουθά της
προς τον συνάνθρωπο και τη δημιουργία που τον περιβάλλει, τότε βέβαιοι για την
ύπαρξη πίστεως μέσα μας, ας προσπαθήσουμε να την αυξήσουμε. Πώς; Μα με τα καλά
μας έργα. ο Άγιος Ιάκωβος λέει ότι η πίστη "εάν μη έργα έχη νεκρά εστί
καθ' εαυτήν",[4]
(αν δεν ενεργοποιείτε με έργα είναι νεκρή).
Η
πίστη διαιρείται σε θεωρητική και πρακτική. Θεωρητική είναι εκείνη η πίστη που
αφορά μόνο το νου που πιστεύει σε όσα διδάσκεται και πρακτική εκείνη που συνοδεύεται
και από έργα.[5]
"Αρχή
της ζωής είναι πίστη, τέλος δε η αγάπη", λέει ο Άγιος Ιγνάτιος. Όσοι
ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο Χριστό, δεν αναγνωρίζονται από αυτά που λένε, αλλά
κυρίως από αυτά που κάνουν.[6]
Γι’
αυτό αγαπητοί μου Χριστιανοί, εφόσον λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό, είμαστε
υποχρεωμένοι να κάνουμε καλά έργα, για να τα βλέπουν οι άνθρωποι και
"δοξάζουσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς."[7]
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου