Αν θυμηθούμε αγαπητοί μου αδελφοί, την
περίπτωση της Χαναναίας που και αυτή ζητά την θεραπεία της κόρης της[1]
θα διαπιστώσουμε μια αδιάφορη έως και περιφρονητική αντιμετώπιση. Αυτό όλο
γίνεται για να φανερωθεί η στέρεα πίστη της και η μεγάλη ταπείνωσή της.
Αντιθέτως στη σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε ότι ο εκατόνταρχος δεν
προλαβαίνει καλά-καλά να παρακαλέσει για τον υπηρέτη του το Χριστό και
εισακούεται. Μεροληπτεί επομένως ο Κύριος με αυτή τη συμπεριφορά του; Μακριά
από εμάς τέτοια βλασφημία. Ο εκατόνταρχος πριν καν παρακαλέσει, μιλά με λόγια
που αποδεικνύουν την υψηλή πίστη του και την τέλεια ευλάβειά του προς το
Χριστό.[2]
Αναγνωρίζει ότι αυτός, ο Χριστός, είναι ο Κύριος, ο Εξουσιαστής, εκείνος που
κρατάει στα χέρια του τη ζωή και το θάνατο, την υγεία και την ασθένεια. Και
πιστεύει πως αρκεί ένας λόγος του μόνο για να γίνει ο υπηρέτης του καλά.
Μπροστά
σε αυτή τη μεγάλη του πίστη και ο ίδιος ο Χριστός στέκεται με θαυμασμό,
"αμήν λέγω υμίν, ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστιν εύρον",[3]
( Ε, λοιπόν, λέει ο Κύριος, ούτε στους Ισραηλίτες, δεν βρήκα τόση πίστη). Την
πίστη αυτή την υπαγόρευσε στον εκατόνταρχο η συναίσθηση που είχε, με ποιον
μιλά.
Όταν
κανείς συνειδητοποιεί μπροστά σε ποιον βρίσκεται κάθε φορά, ρυθμίζει ανάλογα
και τον τρόπο που θα μιλήσει, πως θα εμφανιστεί και γενικώς πώς θα προσαρμόσει
τη συμπεριφορά του. Διαφωνεί κανείς με αυτό; Φαντάζομαι κανένας. Γι' αυτό θα
πρέπει να ελεγχόμαστε τώρα, για την απρεπή συμπεριφορά μας πολλές φορές μέσα
στο ναό. Τελείται ακολουθία, γίνεται η Θεία Λειτουργία κι εμείς κάποιες στιγμές
συζητάμε μεταξύ μας, αδιαφορώντας αν ενοχλούμε το διπλανό μας, μα προ πάντων
χωρίς να σκεφτόμαστε ότι με αυτό τον τρόπο ασεβούμε απέναντι στον ίδιο το Θεό.
Ο
εκατόνταρχος λοιπόν, είχε συναίσθηση ότι απευθύνεται στον Εξουσιαστή του κόσμου,
στον Κύριο, όπως τον αποκαλεί. Αποτέλεσμα
αυτής του της πίστεως ήταν να ακούσει από το στόμα του Χριστού "εγώ ελθών
θεραπεύσω αυτόν".[4]
Πόσο
μεγάλη ταπείνωση είχε αλήθεια αυτός ο αξιωματικός, ο οποίος ως ειδωλολάτρης δεν
είχε ανατραφεί και δεν είχε ζυμωθεί με τις παραδόσεις και τη διδασκαλία της πίστης
στον ένα Θεό. Είχε εξουσία, ήταν σημαίνον πρόσωπο της κοινωνίας, όπως θα
λέγαμε. Και όμως˙ δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο της παρουσίας του Κυρίου
στο σπίτι του, " Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην
εισέλθης"[5],
(Κύριε δεν είμαι άξιος για να έλθεις στο σπίτι μου), "αλλά μόνον ειπέ
λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου"[6]
(Πες μόνο ένα λόγο και θα γίνει καλά ο δούλος μου). Φτάνει μόνο ο θεϊκός λόγος
για να γίνει το θαύμα. Αυτός ο Λόγος τα πάντα "είπε και εγεννήθησαν".
Είναι ο Λόγος του Θεού που λέει και γίνονται όσα λέει, γιατί κανένα εμπόδιο δεν
μπορεί να ορθωθεί μπροστά του. Είναι ο Λόγος του Θεού που δημιουργεί, που
συντηρεί τα σύμπαντα, που θαυματουργεί. Είναι ο Λόγος του Θεού που εκφράζεται
ως τέλεια αγάπη για τον άνθρωπο. Ό, τι κάνει ο Θεός για τον άνθρωπο το κάνει
κινούμενος από αγάπη. Έτσι λοιπόν, θα
πουν κάποιοι˙ ό, τι κάνει ο Θεός το κάνει από αγάπη; Η αγάπη του Θεού
είναι αυτή που κάνει τους πολέμους; Η αγάπη του Θεού είναι που σκορπά τη
δυστυχία, τον πόνο, τα δάκρυα, τον άδικο θάνατο; Λογικοφανείς οι ερωτήσεις
αυτές. Δεν έχουν όμως ισχυρό θεμέλιο, ή μάλλον δεν έχουν καθόλου θεμέλιο. Όπου
συμβαίνουν όλα αυτά αγαπητοί μου αδελφοί, συμβαίνουν ακριβώς, επειδή εκεί ο
Θεός είναι απών! Τόσο απλή είναι η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Και είναι
απών ο Θεός, επειδή ο άνθρωπος τον διώχνει. Είναι
πολλές οι περιπτώσεις εκείνες που ο άνθρωπος μέσα στην αφροσύνη του προσπαθεί
να πείσει πρωτίστως τον εαυτό του και γι'
αυτό φωνάζει προς κάθε κατεύθυνση, ότι δεν υπάρχει Θεός! "Είπεν
άφρων εν τη καρδία αυτού, ουκ έστι Θεός".[7]
Και εφόσον δεν υπάρχει Θεός είναι επιτρεπτά όλα. Ό, τι δεν είναι του Θεού είναι
κακό, πονηρό, επιβλαβές.
Ο
Θεός είναι ο Δημιουργός του καλού, του αγαθού, του άγιου. Ο Χριστός είναι ο
Κύριος, ο παντοδύναμος, ο πάνσοφος και πανάγαθος Θεός. Αυτό πίστευε ο
εκατόνταρχος του σημερινού Ευαγγελίου. Γι' αυτό και στο αίτημά του, ο Χριστός
ανταποκρίνεται. "Ύπαγε, και ως επίστευσας γενηθήτω σοι".[8]
(Πήγαινε, του λέει, κι ας γίνει αυτό που πίστεψες). Να, το μυστικό Χριστιανοί
μου ποιο είναι. Πιστεύεις στο Χριστό; Δείξε αυτή την πίστη σου με την αγάπη
σου, με το ενδιαφέρον σου προς τον πλησίον σου, με τη ζωή σου ολάκερη. Ας
σταματήσουμε κάποια στιγμή να είμαστε άνθρωποι των λόγων. Από λόγια χορτάσαμε
όλοι. Τα έργα μας λείπουν.
Διέγνωσε
την πίστη του εκατόνταρχου ο Χριστός. Μια πίστη η οποία συνοδευόταν από έργο.
Ποιο ήταν το έργο της πίστεως του εκατοντάρχου; Η αγάπη και η συμπόνια στο
συνάνθρωπο. Πηγαίνει να παρακαλέσει το Χριστό να θεραπεύσει το δούλο του. Και
γνωρίζουμε όλοι πόσο απαξιωμένη ήταν η ζωή των δούλων την εποχή εκείνη.
Η
αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο ήταν η επιβεβαίωση της πίστης του
εκατοντάρχου.
Αγαπητοί
μου αδελφοί, ο Ιησούς Χριστός είναι ίδιος και σήμερα. Θεραπεύει και σήμερα τις
ψυχικές και σωματικές αρρώστιες με τη μεγαλόδωρη Χάρη του, αρκεί να υπάρχει
πίστη ζωντανή, θερμή, πίστη που να εκφράζεται όχι με λόγια, αλλά με έργα. Η πίστη είναι η κινητήριος δύναμη του ανθρώπου!
Ο
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης σε λόγο του για την κοσμική λογική αναφέρει:
"Στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η εμπιστοσύνη μόνο
στη λογική κλόνισε την πίστη από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από
ερωτηματικά και αμφιβολίες. Γι' αυτό στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα
ζήται και δεν εξηγείται από την λογική. Αντίθετα, η πίστη στον Θεό τραβάει την
θεϊκή δύναμη κάτω και αναποδογυρίζει όλα τα ανθρώπινα συμπεράσματα. Όλα τα
πράγματα της πνευματικής ζωής εξωτερικά φαίνονται ανάποδα. Αν δεν
αναποδογυρίσει κανείς το κοσμικό του φρόνημα, να γίνει πνευματικός άνθρωπος,
είναι αδύνατον να γνωρίσει τα μυστήρια του Θεού, που μας φαίνονται
παράδοξα".[9]
Πόσο
ωραία τελικά αδελφοί μου, είναι η εικόνα του πιστού! Πόσο θαυμαστή είναι η χάρη
της! Γοητεύει το κάλλος της, ενώ το ύφος της εκφράζει την εμπιστοσύνη που έχει
ο πιστός στο Θεό. Ο πιστός έχει γαλήνιο πρόσωπο, γιατί έχει ήσυχη τη συνείδησή
του, γιατί η καρδιά του και η διάνοιά του είναι αφοσιωμένες στο Θεό. Ενώ ο
άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος, διότι στερείται την ελπίδα, το
μοναδικό στήριγμα στο μακρύ δρόμο της ζωής και που είναι ο μόνος αληθινός
οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.[10]
Ο
Ιερός Χρυσόστομος σε ομιλία του περί πίστεως λέει: "Βακτηρία τις εστιν
ισχυρά η πίστις, και λιμήν ασφαλής, της των λογισμών απαλλάτουσα πλάνης, και εν
ησυχία πολλή την ψυχήν αναπαύουσα".[11]
(Ισχυρό στήριγμα είναι η πίστη και ασφαλές λιμάνι, απαλλάσσει από τους
λογισμούς της πλάνης και αναπαύει με πολλή ησυχία την ψυχή). Αμήν!
Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αρχιμανδρίτης
[1] Μτθ. 15,
21-28
[2] Νικηφόρου
Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιο, τ. Γ΄, έκδοση Ματθαίου Λαγγή, Αθήνα 1984, σ. 142
[3] Μτθ. 8, 10
[4] Ό. π. 8, 7
[5] Ό. π. 8, 8
[6] Ό.π.
[7] Ψαλμ. 13, 1
[8] Μτθ. 8, 13
[9] Γέροντος
Παϊσίου Λόγοι Α΄, σ. 225
[10] Αγίου
Νεκταρίου Πενταπόλεως, Το Γνώθι σαυτόν,
εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σ. 51, 54
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου