Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Δραματική
μπορεί να χαρακτηρισθεί η σημερινή συνάντηση του Κυρίου με τους δύο
δαιμονιζομένους των Γεργεσηνών αγαπητοί μου αδελφοί. Έχουν κυριευθεί από το
πονηρό πνεύμα. Έξαλλοι και ασυγκράτητοι, σπάζουν τα δεσμά με τα οποία
προσπαθούν να τους συγκρατήσουν οι δικοί τους και να τους καθηλώσουν στο σπίτι.
Γυρίζουν γυμνοί και εξαγριωμένοι, στις ερημιές και στα μνήματα, προκαλώντας το
φόβο και τον τρόμο στους κατοίκους της περιοχής.[1]
Σε
αυτή την κατάσταση συναντιούνται με το Χριστό. Ταράσσονται. Το πονηρό πνεύμα
που κατοικεί μέσα τους ανησυχεί. "Τι
ημίν και σοι, Ιησού Υιέ του Θεού;"[2](Τι
δουλειά έχεις εσύ μ' εμάς Υιέ του Θεού;), ρωτούν. Αυτά τα λόγια βγαίνουν από το
στόμα τους. Όπως αντιλαμβανόμαστε, τα λόγια αυτά δεν βγαίνουν από στόματα
ανθρώπων οι οποίοι, όπως ο εκατόνταρχος της προηγούμενης Κυριακής, αναγνωρίζουν
την έλλειψή τους έναντι της θεότητος του Ιησού και αισθάνονται σαν άχυρο
μπροστά στον καυτερό ήλιο. Αντιθέτως, βγαίνουν οι λόγοι αυτοί από στόμα
ανθρώπων δαιμονισμένων. Μιλάει δηλαδή ο ίδιος ο διάβολος και τι λέει; Αποκαλεί
το Χριστό Υιό του Θεού!
Μια
ομολογία στην προκειμένη περίπτωση, τρόμου. Δεν χαίρεται ο διάβολος που έχει
μπροστά του το Χριστό. Δεν αναγνωρίζει με χαρά και ικανοποίηση τη θεότητά του.
Αναγνώρισαν οι δαιμονιζόμενοι τον Ιησού ως Υιό του Θεού και το βροντοφωνάζουν
με τρόμο. Αυτή και μόνο η ομολογία του δαίμονος φτάνει για να κατανοήσουμε σε
ποια θέση βρέθηκαν και βρίσκονται όλοι εκείνοι που αμφισβητούν την θεότητα του
Ιησού. Τόνοι μελάνης και χαρτιού έχουν καταναλωθεί από πολλούς στην προσπάθειά
τους να εφεύρουν επιχειρήματα για να ενισχύσουν την άποψή τους ότι, ο Χριστός
δεν είναι Θεός, ή ακόμα-ακόμα ότι δεν υπήρξε καθόλου.
Αν
ο Τάφος του Κυρίου μας περιείχε τα οστά του, τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα
για όλους αυτούς. Το γεγονός όμως, ότι βρέθηκε άδειος τους δυσκολεύει τους
δημιουργεί μέγα πρόβλημα, τους δαιμονίζει. Δεν μπορούν να δεχθούν αυτό που είπε
ο Κύριος ότι "εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή".[3]
Ο Απόστολος Παύλος σαφώς διακηρύσσει: "Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται ματαία
η πίστις υμών".[4]
(Αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί η πίστη σας είναι χωρίς περιεχόμενο). Όλοι
λοιπόν αυτοί οι πολέμιοι του Χριστού κάνουν αυτό τον πόλεμο, επειδή ακριβώς η
πίστη μας έχει περιεχόμενο.
Βασικό
σημείο της πίστεώς μας είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας. Δεν υπάρχουν
πολλοί παράλληλοι Χριστοί, μεσσίες του κόσμου και λυτρωτές. Αυτό θα καταργούσε
τη μοναδικότητά του και θα αποτελούσε ακύρωση του λυτρωτικού του έργου.
"Εις Κύριος… Ιησούς Χριστός", λέει η Γραφή[5].
Στο σύνολό της η Καινή Διαθήκη επιβεβαιώνει τη θεανθρώπινη φύση του Χριστού.
Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Η πρώτη μεγάλη χριστολογική αλήθεια είναι
ότι η σάρκωση του Λόγου έγινε για μας τους ανθρώπους και για τη δική μας
σωτηρία. Ο πεσμένος άνθρωπος δεν μπορούσε να γυρίσει αυτοδύναμα στην πρώτη του
κατάσταση. Ο Παράδεισος ήταν ερμητικά κλειστός γι' αυτόν. Ο μόνος που μπορούσε
να λυτρώσει τον πεσμένο άνθρωπο ήταν ο
ίδιος ο πλάστης του, ο αγαθός, ο σοφός και ο παντοδύναμος δημιουργός του.[6]
Και το έκανε. Ο Λόγος έγινε αληθινά άνθρωπος και σταυρώθηκε και αναστήθηκε για
να σώσει τον άνθρωπο. Μεγάλη η ευεργεσία, όπως μεγάλος είναι και ο ευεργέτης,
γιατί είναι ο ίδιος ο Θεός.
Αντιλαμβανόμαστε
χριστιανοί μου, τι τιμή μας περιποιεί ο Θεός; Πόσο μας αγαπά; Γεννήθηκε,
σταυρώθηκε, αναστήθηκε και επέστρεψε στους ουρανούς με την Ανάληψή του χωρίς
όμως και πάλι να μας αφήσει μόνους. Συνεχίζει το έργο της σωτηρίας με την
διαρκή παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Αγία μας Εκκλησία, το οποίο
συνεχίζει να παρέχει τα χαρίσματα και τις δωρεές του μέσα από τα Μυστήρια της
Εκκλησίας. Θα μπορούσε σίγουρα με την πρώτη παρουσία του στη γη να παγιώσει και
να απολυτοποιήσει τη σωτηρία του ανθρώπου. Δεν το κάνει όμως σεβόμενος την
ελεύθερη βούλησή του. Δεν καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου. Τον αφήνει να
ζει όπως θέλει και για τις περιπτώσεις εκείνες, της κακής χρήσεως της
ελευθερίας του, του επιτρέπει την επαναφορά του με την μετάνοια, με μοναδικό
και τελικό στόχο την αγιότητά του. Έχει τονιστεί ότι, αν η αγιότητα ήταν
δύσκολο να κατακτηθεί από τον άνθρωπο, ο Θεός ο οποίος τόσο πολύ τον αγάπα, δεν
θα του ζητούσε να κάνει δύσκολα πράγματα. "Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον
κόσμον".[7]
"Ιδέτε οποίαν αγάπην
έδωκεν ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού."[8]
(Κοιτάξτε με πόση αγάπη μας αγάπησε ο Πατέρας! Η αγάπη του είναι τόσο μεγάλη,
ώστε να ονομασθούμε παιδιά του Θεού). Και την έχουμε ανάγκη αυτή την αγάπη. Όσο
κι αν προσπαθούν ορισμένοι να απαξιώσουν την αγάπη του Θεού, εν τούτοις και
αυτοί ενοχλούνται όταν τους λείπει κι ας κάνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει.
Όταν
το μωρό βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας του μπορεί να ασχολείται με
διάφορα πράγματα δίνοντας την εντύπωση ότι αδιαφορεί για τη μητέρα του. Αν όμως
η μητέρα το αφήσει, το μωρό παραπονιέται και κλαίει μέχρι η μητέρα να το
ξαναπάρει στην αγκαλιά της. Έτσι κι εμείς όσο βρισκόμαστε στην αγκαλιά του Θεού
φαίνεται πως αδιαφορούμε γι' αυτόν. Όταν
νιώσουμε όμως την απομάκρυνση και την εγκατάλειψη στρεφόμαστε και πάλι προς
αυτόν και του φωνάζουμε και τον παρακαλούμε να μας πάρει και πάλι στην αγκαλιά
του, εκεί που η ψυχή μας βρίσκει ουσιαστική γαλήνη, χαρά και ανάπαυση. Αυτή η
αγκαλιά είναι ο Παράδεισος, η βασιλεία των ουρανών, η γλυκιά αιωνιότητα της
χωρίς διακυμάνσεις και διακοπές, Θείας αγάπης.
Η αγάπη
του Θεού ένωσε τον ουρανό με τη γη. Η αγάπη του Θεού κάθισε τον άνθρωπο σε
θρόνο βασιλικό. Η αγάπη του Θεού εφανέρωσε το Θεό στη γη.Η αγάπη του Θεού έκανε
τον Κύριο δούλο. Η αγάπη του Θεού έκανε να σταυρωθεί για χάρη των εχθρών, ο
Αγαπητός, για χάρη των μισούντων ο Υιός, για χάρη των δούλων ο Δεσπότης, για
χάρη των ανθρώπων ο Θεός, για χάρη των σκλάβων ο Ελεύθερος. Και ούτε μέχρι εδώ
σταμάτησε, αλλά και σε μεγαλύτερα μας κάλεσε. Διότι δεν μας απάλλαξε από τα
προηγούμενα κακά μόνο, αλλά και υποσχέθηκε ότι θα μας δωρίσει άλλα πολύ
μεγαλύτερα. Για όλ' αυτά λοιπόν, αφού ευχαριστήσουμε το Θεό, κάθε αρετή ας
αποκτήσουμε, για να καταξιωθούμε να πετύχουμε τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί
με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Μονογενούς Υιού του και Σωτήρος ημών Ιησού
Χριστού, στον οποίο μαζί με τον άναρχο Πατέρα και συγχρόνως με το Πανάγιο,
αγαθό και ζωοποιώ Πνεύμα, ανήκει η δόξα, η εξουσία, η δύναμη, η τιμή, η
ευχαριστία και η προσκύνηση, τώρα και πάντοτε στους ατέλειωτους αιώνες.[9] ΑΜΗΝ!
[1] Επισκόπου
Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας, Λύχνος
τοις ποσί μου, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, σ. 68
[2] Μτθ. 8, 29
[3] Ιωαν. 11, 25
[4] Α΄Κορ.
15, 17
[5] Α΄Κορ. 8,
6
[6] Ανδρέας
Θεοδώρου, Πιστεύω εις ένα Θεό,
εκδόσεις Αποστολική Διακονία, έκδοση Β΄, Αθήνα 2007, σ. 67
[7] Ιωαν. 3, 16
[8] Α'
Ιωάν. 3, 1
[9] Αγίου
Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Πνευματικά
Μαργαριτάρια, εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη", Θεσσαλονίκη 2000, σ.
204
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου