Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
"Εσείς
είστε το φως του κόσμου, διότι προορισμό έχετε με το φωτεινό παράδειγμά σας να
φωτίζετε τους ανθρώπους που βρίσκονται στο σκοτάδι της αμαρτίας και της πλάνης.
Δεν είναι δυνατόν μια πόλη που είναι κτισμένη πάνω σε βουνό, να κρυφτεί. Έτσι
και η δική σας ζωή θα γίνεται αντιληπτή από όλους. Ούτε ανάβουν οι άνθρωποι
λύχνο για να τον βάλλουν κάτω από το "μόδιον" (μόδιον=δοχείο μέτρησης
σιταριού)˙ αλλά τον τοποθετούν πάνω στο λιχνοστάτη και λάμπει και φωτίζει όλους
όσοι βρίσκονται στο σπίτι. Έτσι σαν άλλος λύχνος καλά τοποθετημένος ας λάμψει
το φως της αρετής σας για να δουν τα καλά σας έργα οι άνθρωποι και να δοξάσουν
τον ουράνιο Πατέρα σας".[1]
Τα
παραπάνω λόγια αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελούν περικοπή από την "Επί του
όρους ομιλία" και διαβάζεται στην μνήμη των Αγίων 630 Θεοφόρων Πατέρων της
Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε το 451 μ. Χ. στη Χαλκηδόνα, για να
διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα, την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός
είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Με
τον παραβολικό του λόγο ο Κύριος παρουσιάζει τους μαθητές του να είναι το
"φως του κόσμου". Είναι λογικό οι δικοί του μαθητές να είναι
"φως του κόσμου", εφόσον και εκείνος είναι "το φως του
κόσμου". Όπως ίδιος λέει: "Εγώ ειμί το φως του κόσμου."[2]
Είναι ο Χριστός το φως της ζωής, το φως το αληθινό, "το φωτίζων και
αγιάζων πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον."[3]
Φωτεινή λαμπάδα ο Χριστός από την οποία
όλοι εμείς οι βαπτισμένοι στο όνομα του Τριαδικού Θεού, οι Χριστιανοί οι
Ορθόδοξοι σαν κεριά ανάβουμε, παίρνουμε φως από αυτόν και γινόμαστε κι εμείς
φως. Κι αν το δικό μας φως ατονήσει κι εν τέλει σβήσει παραμένει ο Χριστός εκεί,
πηγή αστείρευτη φωτός, αναμμένη δάδα για να ξαναπάρουμε από αυτόν φως και να
ξαναπάρουμε όσες φορές θελήσουμε, όσες φορές χρειαστεί. "Από μιας δαδός
ανάπτονται μεν πολλά πυρά, της δε πρώτης δαδός διά την έξαψιν των πολλών δαδών
ουκ ελαττούται το φως."[4]
(Από μια δάδα μπορούν να ανάψουν άλλες πολλές δάδες, χωρίς να ελαττώνεται το
φως της πρώτης δάδας). Καμιά αμφιβολία ότι όσοι ενώνονται με το Χριστό γίνονται
και αυτοί φως. Και η ένωση με το Χριστό γίνεται μία φορά με το Βάπτισμα και το
Χρίσμα και διαρκώς με τη Θεία Κοινωνία. Ο πιστός ο οποίος συμμετέχει στο
μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μεταλαμβάνοντας σώμα και αίμα Χριστού γίνεται
"σύναιμος και σύσωμος" με αυτό τον ίδιο τον Κύριο, ο οποίος όταν για
πρώτη φορά μίλησε για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είπε: "Ο τρώγων
μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ".[5]
(Εκείνος ο οποίος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, μένει σε μένα κι
εγώ σε αυτόν). Γεννιόμαστε από το Χριστό με το άγιο Βάπτισμα, και με τη Θεία
Κοινωνία τρεφόμαστε με το Χριστό.[6]
Μένουμε ενωμένοι με αυτόν, την πηγή του φωτός και γινόμαστε κι εμείς φως. Έτσι
η ζωή μας θα γίνεται φωτεινή, με αρετές που θα οδηγούν σε καλά έργα εξαιτίας
των οποίων θα δοξάζεται ο ουράνιος Πατέρας μας, όπως μας προτρέπει ο ίδιος ο
Κύριος μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή.
Πρέπει
αγαπητοί μου αδελφοί να αναρωτηθούμε, άραγε με τα δικά μας έργα δοξάζεται ο
Θεός. Είναι η ζωή μας χριστιανική; Εμπεριέχει αγάπη, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη,
καθαρότητα και τιμιότητα; Αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας ως αδελφούς; Είμαστε
φιλεύσπλαχνοι και ελεήμονες; Φροντίζουμε το περιβάλλον μας, τον κόσμο που
ζούμε; Φροντίζουμε για την καθαρότητα της ψυχής μας, τον αγιασμό της αλλά και
αυτό τον αγιασμό του σώματός μας; Αγαπούμε πραγματικά το Θεό; Ζούμε σύμφωνα με
το θέλημά του; Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης,
είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία
του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι,
στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα
του ευαγγελικού του Λόγου, γινόμαστε κι εμείς "φως του κόσμου".
Η
θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι ξεχωριστή και γίνεται
ορατή από όλους. Αποτελούμε επίσης την "πόλιν" η οποία βρίσκεται πάνω
σε βουνό και την βλέπουν όλοι, κατά το λόγο του Κυρίου. Ο Ορθόδοξος εκείνος που
έχει επίγνωση της ιδιότητάς του ακριβώς ως Χριστιανού Ορθοδόξου, δεν έχει
πρόβλημα να μένει σε γυάλινο σπίτι. Να φαίνονται τα πάντα όσα τον αφορούν. Και
δεν έχει πρόβλημα, όχι επειδή τα πάντα στη ζωή του θα είναι καλά και άγια, αλλά
επειδή θα μπορεί ο καθένας να διαπιστώνει τον αγώνα που κάνει για τη σωτηρία
της ψυχής του. Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας. Οι Ορθόδοξοι
Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι αναμμένοι από το φως του Χριστού καλούμαστε να
εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως και με τα λόγια μας, μα προ πάντων με τα έργα
μας. Λέει ο Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: "Οι Άγιοι σώθηκαν από τα έργα
και τους πόνους της αθλήσεως, εμείς ελπίζουμε να σωθούμε από τα έργα και τους
πόνους της ασκήσεως μέσα στην καθημερινότητα και γενικά μέσα από την
φιλανθρωπία και την χάρη του Θεού".[7]
Αγαπητοί
μου Χριστιανοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην απέραντη
αγάπη του Θεού, θα έχει ως αποτέλεσμα την αγαθοεργία και την καρποφορία και τη
φωτισμένη δραστηριότητά μας προσαρμοσμένη στα χνάρια των τιμωμένων σήμερα Αγίων
Πατέρων της Εκκλησίας μας, που ήταν και τότε και παραμένουν και τώρα φώτα του
κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού. Αμήν.
[1] Π. Ν.
Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον
Ευαγγέλιον, εκδόσεις Αδελφότητος Θεολόγων η "ΖΩΗ", Αθήναι 1951,
σ. 90-91
[2] Ιωαν. 8,
12
[3] Την φράση
αυτή την συναντούμε κυρίως σε ευχή στην ακολουθία του Ιερού Βαπτίσματος και της
Α΄ Ώρας.
[4] ΒΕΠ 4,
244-245
[5] Ιωαν. 6,
56
[6] Ιερομονάχου
Γρηγορίου, Η Θεία Ευχαριστία και η Θεία
Κοινωνία, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 2001, σ.220
[7] Κυρίλλου
Ιερομονάχου, Γνώμες Αγίων Πατέρων,
εκδόσεις Χ. Δ. Τσολακίδη, Αθήνα 1999, σ.272
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου