Γερασίμου Ι. Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Ανθρώπους άσημους, απλούς ψαράδες καλεί ο Χριστός
ως πρώτους μαθητές του, τους δύο αδελφούς τον Πέτρο και τον Ανδρέα.
Σίγουρα
δεν περίμεναν τα δύο αδέλφια, γνωστοί ψαράδες της περιοχής, ότι εκείνο το
πρωινό θα άκουγαν την πρόσκληση από το Χριστό "δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω
υμάς αλιείς ανθρώπων",[1]
(ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες των ανθρώπων).
Δεν
ήταν δύσκολο να αποδεχθούν την πρόσκληση αυτή, διότι λίγο-πολύ γνώριζαν ποιος
τους την απευθύνει, διότι είχαν ακούσει τόσα πολλά γι' αυτόν από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, του οποίου
ήταν μαθητές. Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται και με τους γιους του Ζεβεδαίου, τον
Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Αυτή ήταν η πρώτη ομάδα των μαθητών του Χριστού, με
κοινά χαρακτηριστικά το επάγγελμα και τη σαρκική συγγένεια. Ψαράδες ήταν και οι
τέσσερεις και δυάδες αδελφών συνάμα.
Αυτό
που πρέπει να παρατηρήσουμε αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ότι, τις πρώτες
προσκλήσεις του τις απευθύνει ο Κύριος σε απλοϊκούς ψαράδες, θέλοντας με αυτόν
τον τρόπο να συμβολίσει την αποστολή τους, που δεν θα ήταν άλλη από την ανάβαση
των ανθρώπινων ψυχών από το βυθό της αμαρτίας, στο φως της αλήθειας του
Ευαγγελίου του, αλλά και να τονίσει πως έργο της Θείας Χάριτος είναι όλο το
καύχημα της πίστεως, η διάδοση του Ευαγγελίου και η θεμελίωση του Χριστιανισμού
και όχι έργο ανθρώπινο που στηρίχθηκε σε αξιώματα και σε οικονομική δύναμη, "όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον
αυτού",[2]
(για να μην μπορεί να καυχηθεί κανένας άνθρωπος απέναντι στο Θεό).
Υπάρχει
όμως και κάτι άλλο αξιοπρόσεκτο. Ας θυμηθούμε ποια χαρακτηριστικά ορίζει ο
ίδιος ο Χριστός για όλους τους μαθητές του. Λέει λοιπόν: "Εν τούτω
γνώσονται πάντες, ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις"[3]
(Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για
τον άλλο). Ποιο είναι το μήνυμα του Ευαγγελίου επομένως; Ότι πρέπει να έχουμε μεταξύ μας ισχυρό δεσμό
αγάπης και τέτοιος δεσμός είναι ο αδελφικός, γι' αυτό και η λέξη αδελφός κυριαρχεί μεταξύ των
Χριστιανών. Γι' αυτό ακριβώς και ο Χριστός διαλέγει οι πρώτοι μαθητές του να
είναι αδέλφια μεταξύ τους. Αδέλφια ο Πέτρος με τον Ανδρέα, αδέλφια και ο
Ιάκωβος με τον Ιωάννη. Και όπως ακούσαμε ο Πέτρος και ο Ανδρέας "ευθέως
αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ",[4]
(αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν) και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη
"ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ",[5]
(αμέσως άφησαν το ψαροκάικο και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν). Δεν
αφήνουν μόνο το πλοίο τους για να ακολουθήσουν τον Κύριο, αφήνουν και τον
πατέρα τους, ο οποίος όπως φαίνεται από την ευαγγελική διήγηση εργαζόταν μαζί
τους. Γιατί τον εγκαταλείπουν; Γιατί μάλλον αυτός δεν πίστεψε στο Χριστό.
Προτιμούν λοιπόν να ακολουθήσουν τον Θεό-Πατέρα παρά το σαρκικό τους πατέρα.[6]
Και
οι τέσσερεις ψαράδες δείχνοντας αμέσως πίστη και αυταπάρνηση αφήνουν τα πάντα
για να ακολουθήσουν το Χριστό. Πίστη και υπακοή μαζί. Μένουν μόνοι τους με το
Χριστό. Όποιος αποφασίζει να κάνει το Χριστό Αρχηγό της ζωής του , πρέπει να
τον ακολουθεί πιστά και να υπακούει απόλυτα στις υποδείξεις του. Στο θέμα αυτό
ο Χριστός είναι απόλυτος: ή όλα ή τίποτα. Οι ψαράδες της Γαλιλαίας δεν είπαν
στο Χριστό μόνο το "ναι", αλλά τον ακολούθησαν κιόλας με συνέπεια και
υπευθυνότητα, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς αναβολές, χωρίς καθυστερήσεις.[7]
Και παρόλο που εγκαταλείπουν τα πάντα για να ακολουθήσουν το Χριστό, δεν είναι
χαμένοι. Αντιθέτως είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι.
Ακολουθώντας το Χριστό, δεν θα είχαν το δικό τους
σπίτι, είχαν όμως εκείνον που είναι ο δημιουργός όλου του κόσμου.
Ακολουθώντας το Χριστό θα είχαν την κατακραυγή του
κόσμου, συγχρόνως όμως αποσπούσαν τον έπαινο των Αγγέλων.
Ακολουθώντας το Χριστό δεν θα είχαν χρήματα,
εξασφάλισαν όμως μισθό ανυπολόγιστο.
Ακολουθώντας
το Χριστό εγκαταλείπουν τα φθαρτά τα γήινα, κερδίζουν όμως τα ουράνια, τα
αιώνια.
Θα
πουν ίσως ορισμένοι: Δηλαδή να τα αφήσουμε όλα κι εμείς και να ακολουθήσουμε το
Χριστό;
Αδελφοί
μου, όλα; ποια όλα;
Πρώτα
απ' όλα δεν είναι τίποτα δικό μας. Όταν ήρθαμε στη ζωή δεν φέραμε τίποτα μαζί
μας. Και όπως ήρθαμε γυμνοί, έτσι και θα φύγουμε.
Αλλά
ακόμα κι αν αποκτήσαμε ορισμένα υλικά πράγματα, θα υποχρεωθούμε κάποτε, όταν θα
μας καλέσει ο θάνατος, να τα αφήσουμε. Στο κάλεσμα του θανάτου θέλουμε δεν θέλουμε
τα αφήνουμε όλα. Στο κάλεσμα του Χριστού διστάζουμε και αρνούμαστε.[8]
Μας
καλεί και σήμερα ο Χριστός, όπως κάλεσε τότε τους μαθητές του. Η πρόσκληση αυτή
απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους από το Θεό "ος πάντας ανθρώπους θέλει
σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν".[9]
(που θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν σε βάθος την αλήθεια).
Ας
μείνουμε λίγο σε αυτό το σημείο της πρόσκλησης του Θεού προς όλους μας.
Υπάρχουν δυστυχώς κάποιοι οι οποίοι υπαινίσσονται ότι έχουν γίνει αποδέκτες της
προσκλήσεως αυτής του Θεού, ενώ κατά βάθος ουδεμία σχέση έχουν με αυτόν. Μιλούν
γλυκά, πειστικά χρησιμοποιώντας πολλές φορές το Λόγο του Ευαγγελίου. Όμως αν
μπορέσει κανείς να παρακολουθήσει τα έργα τους θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για
ανθρώπους πλανεμένους, πολλές φορές και αιρετικούς. Γι' αυτό και δεν πρέπει να
ξεγελιόμαστε "Εγερθήσονται ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι
σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς".[10]
(Θα εμφανιστούν ψευδομεσσίες και ψευδοπροφήτες, που θα κάνουν μεγάλα και φοβερά
θαύματα, για να παραπλανήσουν , αν είναι δυνατόν, ακόμα και όσους διάλεξε ο
Θεός). Γι' αυτό και πρέπει να είμαστε ιδιαιτέρως προσεκτικοί και να
ανταποκρινόμαστε μόνο στην πρόσκληση που μας απευθύνει ο Χριστός μέσα από την
Εκκλησία. Κάθε άλλη πρόσκληση είναι πονηρή και δεν σκοπεύει στη σωτηρία, αλλά
στην καταστροφή του ανθρώπου. Ο καθένας μας δηλώνει την αποδοχή της προσκλήσεως
του Κυρίου με το Βάπτισμά του και την υλοποιεί με τη συμμετοχή του στη ζωή της
Εκκλησίας. Πρέπει δε, να τονίσουμε ότι, στην Εκκλησία πραγματοποιείται και
βιώνεται η σωτηρία μέσα από τη συνέχιση της Σταυρικής Θυσίας του Χριστού με τη
Θεία Ευχαριστία.
Μην
ξεγελιόμαστε λοιπόν με τις προσκλήσεις εκείνες που μας καλούν σε απομονωμένη
σωτηρία. Όπως λέει ο σύγχρονος μας Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης:
"Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του χωρίς να σωθούν και οι
άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο
ίδιος. Τους άλλους πρέπει ν' αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς˙ να μπουν όλοι στην Εκκλησία".[11]
Ο
Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας προσκαλεί και περιμένει να ανταποκριθούμε στην
πρόσκλησή του. Σε μας απομένει να αποδεχθούμε ή να μην αποδεχθούμε αυτή την
πρόσκληση. Η αποδοχή της σημαίνει σωτηρία, Βασιλεία του Θεού, ζωή αιώνιο. Η μη
αποδοχή της σημαίνει δεινά, καταστροφή και απώλεια. Δεν είναι δύσκολο επομένως
να διαλέξουμε. Η δυσκολία είναι στο να αποφασίσουμε. Γι΄ αυτό ας παρακαλέσουμε
τον Κύριο που γνωρίζει την αδυναμία μας, να μας βοηθήσει να ανταποκριθούμε στην
πρόσκλησή του. Αμήν!
[5] Μτθ. 4, 22
[6] Νικηφόρου
Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις
Ματθαίου Λαγγή, τ. Γ΄, Αθήνα 1984, σ. 125-127
[7]
Μητροπολίτου Ευθυμίου Κ. Στύλιου, Λόγος
Ζωής, εκδόσεις Άθω-εκδόσεις Σταμούλη, Αθήνα 2001, σ.87-88
[8] Αρχιμ.
Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 112
[9] Α΄Κορ. 2, 4
[10] Μτθ. 24,
24
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου