Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Τους φίλους του Θεού τιμά κατά τη
σημερινή Κυριακή η Αγία μας Εκκλησία, γι' αυτό και Κυριακή των Αγίων Πάντων
ονομάζεται.
Όπως γνωρίζουμε η μνήμη κάθε αγίου
τιμάται ξεχωριστά και σε συγκεκριμένη μέρα, όμως κάποιοι από αυτούς είναι
άγνωστοι σε μας, γιατί το πλήθος τους είναι τεράστιο. "Εξαριθμήσομαι
αυτούς, και υπέρ άμμον πληθυνθήσονται". (Τους μετρώ, λέει ο Προφητάναξ
Δαυίδ, και είναι πολλοί σαν την άμμο).[1]
Όλους λοιπόν αυτούς τους γνωστούς και αγνώστους που έγιναν τέλειοι και δόξασαν
με τα καλά έργα τους το Θεό, τους από τον Αδάμ μέχρι σήμερα αγίους, τους φίλους
του Θεού, όλους τους επαινούμε και τους μακαρίζουμε και έχουμε τη ζωή τους ως
παράδειγμα αρετής και τους παρακαλούμε για να πρεσβεύουν στο Θεό για εμάς.[2]
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή
περιέχει τα λόγια του ίδιου του Κυρίου, με τα οποία ορίζει τις προϋποθέσεις για
να είναι κάποιος φίλος του.
Λέει λοιπόν ο Χριστός ότι, όποιος
ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι εγώ είμαι Υιός του Θεού και εγώ θα
ομολογήσω ενώπιον του Θεού, ότι είναι πιστός μου και μαθητής μου.
Σύμφωνα με τα λόγια αυτά, η ομολογία
του Χριστού έχει αιώνιο έπαινο. Γιατί θα σκεφτεί κάποιος, δίδεται τόση σημασία
στην ομολογία. Με το να ομολογούμε την πίστη μας στο Θεό βεβαιώνουμε την
ολοκληρωτική αφοσίωσή μας σε αυτόν, δηλώνουμε την πίστη μας. Και πίστη είναι το
ολοκληρωτικό δόσιμο της ψυχής στο Θεό. Η πίστη δεν είναι μια ανώτερη νοητική
διαδικασία, κάτι το θεωρητικό και αφηρημένο, ότι λόγου χάρη, υπάρχει Θεός και
τίποτα περισσότερο. Τέτοια πίστη δεν είναι ζωντανή και δεν έχει καμιά πρακτική
σημασία για τον άνθρωπο. "Και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν"[3],
όμως αυτό δεν τα βοηθά σε τίποτα.
Η πίστη σώζει τον άνθρωπο όταν είναι
αληθινή και ζωντανή. Σύμφωνα δε, με την Ορθόδοξη αντίληψη, η σωτηρία αυτή είναι
αποτέλεσμα δύο παραγόντων, της πίστεως και των καλών έργων.[4]
Εκείνος ο οποίος πιστεύει αγωνίζεται για την αγιότητα.
Όλοι οι άγιοί μας πριν η Εκκλησία τους
ανεβάσει στο προσκυνητάρι και τους στολίσει με το φωτοστέφανο της δόξας του
ουρανού, πέρασαν μέσα από το καμίνι των πειρασμών και το σκληρό μονοπάτι της
ασκήσεως. Οι ψυχές τους ζεσταμένες με την αγάπη του Χριστού, δεν άφηναν τίποτα
να τους χωρίσει από αυτή την αγάπη, "θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός
ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα". Γι' αυτό και έζησαν στον κόσμο αυτό
"υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι"[5],
με μοναδικό σκοπό όπως "σωτηρίας τύχωσι της εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης
αιωνίου",[6]
του οποίου αποτελούν γνήσια παιδιά και φίλους του Θεού.[7]
Η ζωή των αγίων είναι η ίδια η ζωή του
Χριστού, η οποία επαναλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε άγιο. Ενωμένοι οι
άγιοι με το Χριστό και λουσμένοι με το φως του Αγίου Πνεύματος έζησαν σε
μικρογραφία την ίδια τη ζωή του Χριστού. Οι σκέψεις, τα λόγια και τα έργα τους
ήταν σκέψεις, λόγια και έργα του Χριστού. Οι άγιοι είναι η καινούργια κτίση του
Χριστού, "εν Χριστώ καινή κτίσις"[8],
αποτελούν τα έργα του Θεού στην πνευματική ζωή του ανθρώπου.[9]
Μα θα πει κάποιος, η αγιότητα είναι
μεγάλη υπόθεση και συνάμα δύσκολη για να κατακτηθεί. Αυτό ισχύει για εμάς
σήμερα, που έχουμε παραδοθεί εξολοκλήρου στην απόλαυση των γήινων αγαθών.
Παρασυρμένοι από μια πλαστή πρόοδο, μια πρόοδο κομμένη και ραμμένη όχι στα
μέτρα μας, αλλά στα μέτρα που άλλοι μας επιβάλλουν ως δικά μας, άβουλα
ακολουθούμε, με αποτέλεσμα την υποδούλωσή μας σε ανάγκες που στην
πραγματικότητα δεν υπάρχουν στον άνθρωπο. Η ζωή μας ήταν απλή και την κάναμε
χωρίς κανένα λόγο πολύπλοκη. Χάνει ο άνθρωπος την ανθρωπιά του και αυτό
ονομάζεται εξέλιξη και πρόοδος. Σήμερα ισχύει περισσότερο από ποτέ εκείνο που είπε
ο Άγγλος φιλόσοφος Τόμας Χομπς "homo homini lupus est", (ο
άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος).
Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε ότι θα' ρθει εποχή,
που οι άνθρωποι θα φέρονται όπως οι παράφρονες. Και όταν θα βλέπουν κάποιον που
δεν θα συμπεριφέρεται ως παράφρων, θα τα βάζουν μαζί του και θα του λένε: "Εσύ
είσαι τρελός," επειδή δεν είναι όμοιος με αυτούς. Ακούγονται ίσως βαριά
αυτά τα λόγια, όμως δυστυχώς αποτελούν την αδήριτη πραγματικότητα. Δες τε τον
κόσμο γύρω μας και πείτε, είσαστε ικανοποιημένοι; Διαπιστώνετε δικαιοσύνη,
αγάπη, ομόνοια, αδελφικότητα; Υπάρχει περίπτωση μέσα σε αυτή την κοινωνία να
ισχύσει το "άγιοι γίνεσθε;" που απεύθυνε ο Θεός προς τον άνθρωπο;
Αδελφοί μου, αν η αγιότητα ήταν ακατόρθωτη,
δεν θα τη ζητούσε σε καμιά περίπτωση, ο Θεός από τον άνθρωπο. Είναι τόσο μεγάλη
η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, που δεν θα τον ενέπλεκε σε δύσκολες
καταστάσεις. Επομένως, υπάρχει τρόπος, υπάρχει δρόμος για να οδηγηθούμε στην
αγιότητα ακόμα και μέσα στους άγριους καιρούς που ζούμε.
Δεν είναι αληθινό να πούμε ότι η
αγιότητα, οι άγιοι ήταν "μια φορά κι έναν καιρό" και ότι στις μέρες
μας δεν υπάρχουν. Αυτό είναι ίδιο με το να πούμε ότι σήμερα δεν υπάρχει πλέον
Εκκλησία, ότι ο Χριστός έχασε τη δύναμή του, νικήθηκε, δεν εμπνέει πια και
επομένως η Εκκλησία είναι για το μουσείο, για την ιστορία.
Κάθε άλλο! Και σήμερα η αγιότητα
αποτελεί το κλίμα της Εκκλησίας μας. Μέσα στην Εκκλησία μας εμείς ζούμε την
αγιότητα όπως αναπνέουμε τον αέρα. Αισθανόμαστε την ανάσα των αγίων μας,
νιώθουμε τη ζεστασιά τους. Κάθε μέρα υπάρχει αίμα νωπό, από το μαρτύριο των
Χριστιανών, που και στις μέρες μας υπάρχουν αναρίθμητοι, που ζουν στην υπακοή
του Χριστού και συνταιριάζουν τα βήματά τους με τους κανόνες του ιερού
Ευαγγελίου.
Που είναι όλοι αυτοί; Παντού, δίπλα
μας, ανάμεσά μας.
Πόσοι είναι; Κανένας δεν ξέρει, επειδή
δε φορούν διαφορετικά ρούχα, δε μιλάνε διαφορετική γλώσσα, δεν έχουν κάποιο
αναγνωριστικό σημάδι για να τους αναγνωρίζουμε από μακριά. Δεν επιτρέπεται να
διαφημίζουν τις αρετές τους.
Το γεγονός ότι, παρά την κατρακύλα της
η κοινωνία μας δεν σαπίζει οφείλεται σε αυτούς, οι οποίοι αποτελούν το αλάτι της,
τους αγίους μας.[10]
Και έχουμε, ευτυχώς για όλους μας, πάρα πολλούς γνωστούς και άγνωστους, μα προπάντων
έχουμε σύγχρονους αγίους, φίλους του Θεού, όπως: ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος
Λουκάς ο ιατρός, ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός, ο Άγιος Γεώργιος ο Καρσλίδης, ο
Άγιος Ιερομάρτυρας Φιλούμενος, ο Άγιος Άνθιμος ο Χίος, η Αγία Σοφία της
Κλεισούρας, ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, οι δεκάδες εκατοντάδες των νεομαρτύρων στη
γενοκτονία των Ποντίων, στη Ρωσία, την Ουκρανία, την Αλβανία, την Τουρκία, την
Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και τόσοι άλλοι.
Η αγιότητα, αγαπητοί μου αδελφοί,
μπορεί να είναι κρυμμένη πολύ κοντά μας˙ στην υπομονή της αρρώστιάς μας, του
δύσκολου συζύγου μας, του ζωηρού παιδιού μας, του ανικανοποίητου εαυτού μας.
Μιας υπομονής που εκφράζεται πάντα στη σκιά του Σταυρού, της Εκκλησίας μας, στη
δρόσο του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
[1] Ψλμ.
138, 18
[2] Νικηφόρου
Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιο, τ. Γ΄,
εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, σ. 115-116
[3] Ιακ.
2, 19
[4] Ανδρέα
Θεοδώρου, απαντήσεις σε ερωτήματα
δογματικά, εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1997, σ.129
[5] Εβρ. 11,
37
[6] Β΄Τιμ. 2,
10
[7] Ευάγγελου Παχυγιαννάκη,
Κυριακάτικες σκέψεις, έκδοση ενορίας
Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου, Ηράκλειο 1998, σ.87
[9] π. Αντ.
Αλεβιζόπουλος, Εφόδιον Ορθοδοξίας,
σειρά Βασική Δογματική Διδασκαλία, τ.1, εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα
2007, σ.310
[10] Μητροπολίτου
Κεντρώας Αφρικής Ιγνατίου, Μ' ερωτούν και
απαντώ. 100 απαντήσεις σε 100 ερωτήσεις, εκδόσεις Αποστολική Διακονία,
Αθήνα 2005, σ. 111-112
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου