Οι μνήμες σήμερα 19 Μαΐου είναι στραμμένες στον Ποντιακό Ελληνισμό και στους μάρτυρες προγόνους του.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά των Ποντίων στην διατήρηση των θεμελιωδών αρχών και υπέρτατων αξιών του Γένους μας.
Σε όλους αυτούς λοιπόν, αφιερώνεται η σημερινή ημέρα και από την ενορία μας επομένως, προσευχητικά.
Στην παροικία μας ζει ένα δυναμικό κομμάτι του Ποντιακού Ελληνισμού, το οποίο προσηλωμένο στην ιερά παρακαταθήκη που άφησαν οι μάρτυρες πρόγονοι του, συνεχίζει συμβάλλοντας στην καλλιέργεια των ηθών και εθίμων και βεβαίως των αξιών για τις οποίες αγωνίστηκαν έως εσχάτων οι προπάτορες και προμήτορες τους.
Όπως συμβαίνει δε, με όλους τους Ελληνικούς Φορείς και ο Σύλλογος Ποντίων Αννοβέρου συμβάλλει με τρόπο καθοριστικό στην κοινή προσπάθεια που καταβάλλουν όλες οι Οργανώσεις του Ελληνισμού με την δυναμική συμμετοχή τους στην συνεργασία των Ελληνικών Φορέων Αννοβέρου, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Πέρα από το φυσιολογικό δέσιμο που έχουν με την ενορία μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι Πόντιοι του Αννοβέρου έχουν και ένα άλλο στοιχείο που δημιουργεί ιδιαίτερο δεσμό με την ενορία μας, εφόσον την19η Μαΐου 1997, στα Θυρανοίξια του ιερού ναού Τριών Ιεραρχών στο Αννόβερο και στην πρώτη Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε σε αυτόν, μεταξύ άλλων πραγματοποιήθηκε και επιμνημόσυνη δέηση στο πλαίσιο του εορτασμού της μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και επομένως ήταν η πρώτη τελετή εθνικού χαρακτήρα που έγινε στον νεόδμητο ιερό ναό μας.
Ας θυμηθούμε, με δυο λόγια γιατί τιμούμε την μνήμη των Ελλήνων του Πόντου.
Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν 265.000 και αυξάνονταν σταδιακά μέχρι που έφτασαν πάνω από 700.000 στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1865 τα σχολεία που υπήρχαν στον Πόντο ήταν 100, ενώ το 1919 είχαν υπερδεκαπλασιαστεί και είχαν φτάσει τα 1401.
Το 1908 εκδηλώθηκε το κίνημα των Νεοτούρκων το οποίο επεκράτησε θέτοντας το Σουλτάνο στην άκρη. Οι Νεότουρκοι φανατικοί εθνικιστές, με πρόσχημα την ασφάλεια του κράτους εξαπέλυσαν διωγμό εναντίων των Χριστιανών προσπαθώντας να εκτουρκίσουν την περιοχή. Το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού εκτοπίζεται στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα και υποχρεώνεται να ζει υπό εξοντωτικές συνθήκες, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να πεθάνουν από τις κακουχίες, την πείνα και τις αρρώστιες. Ελληνοπόντιοι και Αρμένιοι καταφεύγουν αντάρτες στα βουνά, προκειμένου να αντισταθούν.
Αφού έχει προηγηθεί η γενοκτονία των Αρμενίων το χρονικό διάστημα 1915-1918, στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και ξεκινά τη δεύτερη και πιο άγρια φάση γενοκτονίας των Ελληνοποντίων, με την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τις 353.000. Όσοι γλύτωσαν από το τούρκικο σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία και γύρω στις 400.000 στην Ελλάδα κατοικώντας κυρίως στη βόρεια Ελλάδα.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι, με αρκετή καθυστέρηση η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου