125 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ STÖCKEN

Την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016 πραγματοποιήθηκαν ολοήμερες εκδηλώσεις στο κοιμητήριο του Stöcken στο Αννόβερο, με την ευκαρία της συμπλήρωσης 125 χρόνων από την ίδρυσή του.

Στις εκδηλώσεις συμμετείχε και η ενορία μας, εφόσον μέσα σε αυτό το κοιμητήριο από το έτος 2010 υπάρχει και το ελληνικό-ορθόδοξο κοιμητήριο.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε χαιρετισμούς από εκπρόσωπους διαφόρων ομάδων που έχουν το δικό τους χώρο στο κοιμητήριο και ξενάγηση στους χώρους αυτούς. Στην πλειονότητά τους οι τάφοι είναι χριστιανικοί, ενώ υπάρχουν και τμήματα που ανήκουν σε άλλες θρησκείες.

Το πρόγραμμα άνοιξε η Αντιδήμαρχος Αννοβέρου κυρία Regine Kramaker. Εκ μέρους όλων των Χριστιανών χαιρέτισε ο ιερατικώς προϊστάμενος της ενορίας μας, αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης, ενώ πριν την ξενάγηση στο ελληνικό-ορθόδοξο κοιμητήριο, έγινε διάλεξη στο Παρεκκλήσιο του κοιμητηρίου, από τον Δρ. Αχιλλέα Αναστασιάδη, για την κηδεία στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία. 

Χαιρετισμός π. Γερασίμου

Sehr geehrte Damen und Herren,

manchen mag vielleicht ein Jubiläum im Zusammenhang mit einem Friedhof als kein so erfreulicher Anlaß zu erscheinen. Jedoch ist der Tod die erste und wichtigste Realität im Leben des Menschen; dabei ist die Versorgung und der Umgang mit dem menschlichen Körper der Verstorbenen Ausdruck von Zivilisation.

Für die Christen stellt die Sorge um den Leib der Verstorbenen sogar eine unverzichtbare Pflicht dar. Dieser nicht nachzukommen, wird als Übertretung und schwere Sünde gesehen.

Die hohe Bedeutung, die das Christentum der Pflege des Leibes der Verstorbenen beimisst, wird auch dadurch deutlich, dass Gott selbst den Leichnam Mose begräbt, wie wir im 5. Buch Mose, Kapitel 34, Vers 6, lesen.

Die ehrfürchtige Einstellung der Christen gegenüber dem Körper des verstorbenen Menschen ist hauptsächlich im Vorbild der Beisetzung Christi begründet, wie diese u.a. vom Evangelisten Johannes beschrieben wird. Nach der Kreuzigung und dem Tod Jesu auf dem Kreuz,bat Josef von Arimathäa, der ein Jünger Jesu war, doch heimlich, [...] den Pilatus, dass er den Leichnam Jesu abnehmen dürfe. Und Pilatus erlaubte es. Da kam er und nahm den Leichnam Jesu ab. Es kam aber auch Nikodemus, der vormals in der Nacht zu Jesus gekommen war, und brachte Myrrhe gemischt mit Aloe, etwa hundert Pfund. Da nahmen sie den Leichnam Jesu und banden ihn in Leinentücher mit wohlriechenden Ölen, wie die Juden zu begraben pflegen. (Joh. 19:38-42)

Wir wissen aus dem Neuen Testament auch, dass die Sorge um den Leichnam nicht mit der Beisetzung endete, sondern auch darüber hinaus für eine gewisse Zeit andauerte. Aus diesem Grund wurden die salbentragenden Frauen – Maria  aus Magdala, Maria, die Mutter des Jakobus, und Salome – Zeugen der Auferstehung Christi: Als der Sabbat vorüber war, kauften Maria aus Magdala, Maria, die Mutter des Jakobus, und Salome wohlriechende Öle, um damit zum Grab zu gehen und Jesus zu salben. Am ersten Tag der Woche kamen sie in aller Frühe zum Grab, als eben die Sonne aufging. Sie sagten zueinander: Wer könnte uns den Stein vom Eingang des Grabes wegwälzen? Doch als sie hinblickten, sahen sie, dass der Stein schon weggewälzt war; er war sehr groß. Sie gingen in das Grab hinein und sahen auf der rechten Seite einen jungen Mann sitzen, der mit einem weißen Gewand bekleidet war; da erschraken sie sehr. Er aber sagte zu ihnen: Erschreckt nicht! Ihr sucht Jesus von Nazaret, den Gekreuzigten. Er ist auferstanden; er ist nicht hier. Seht, da ist die Stelle, wo man ihn hingelegt hatte. (Mk. 16:1-6)

Für uns Christen ist demnach die Versorgung und die Beisetzung des Leichnams unter Anderem ein Ausruck unseres Glaubens an die Auferstehung der toten Leiber, weswegen wir auch das Grab mit dem Symbol der Auferstehung versehen: Das Kreuz.

Die Versorgung der Verstorbenen ist kein ausschließliches Privileg der Christen. Wir begegnen ihr auch in anderen Kulturen und Religionen. Wir begegnen ihr auch hier an dieser Stätte, dem Stöckener Friedhof, worin sich unterschiedliche Völker, Nationen, Sprachen und Religionen begegnen, die hier gleichwertig, in Freiheit, Frieden und Würde, beherbergt werden.

Wir feiern also heute nicht den Tod als makaberes Ereignis, sondern den Multikulturalismus, wie er durch das Wohlwollen der Menschen, die uns an diesem Ort willkommen heißen, dem Volk und seiner Obrigkeit, ausgedrückt wird und dem er zu verdanken ist. Der Stöckener Friedhof stellt einen kulturellen Anhaltspunkt unserer schönen Stadt Hannover dar und wir sind dankbar, dass auch wir darin einen Platz haben dürfen.

Vielen Dank!

Η ελληνική μετάφραση του χαιρετισμού του π. Γερασίμου

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

αποτελεί ίσως για κάποιους, όχι και τόσο ευχάριστο γεγονός ο εορτασμός ενός Ιωβηλαίου που έχει σχέση με ένα νεκροταφείο. Όμως εκτός από το γεγονός ότι ο θάνατος είναι η πρώτη και κύρια πραγματικότητα της ζωής του ανθρώπου, η περιποίηση των νεκρών αποτελεί δείγμα πολιτισμού και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το νεκρό ανθρώπινο σώμα.

Για τους Χριστιανούς μάλιστα αποτελεί επιβεβλημένο καθήκον η φροντίδα του νεκρού σώματος. Η διαφορετική μάλιστα περίπτωση θεωρείται παράβαση και μεγάλο αμάρτημα.

Πόσο μεγάλη σημασία δίνει μάλιστα ο Χριστιανισμός στην φροντίδα του νεκρού σώματος δείχνει και το γεγονός, ότι ο ίδιος ο Θεός θάβει τη σορό του Μωυσή.(Δτ 34, 6)

Το δέος των Χριστιανών απέναντι στο νεκρό ανθρώπινο σώμα βασίζεται κυρίως στο πρότυπο του ενταφιασμού του Χριστού, όπως αυτό περιγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: Μετά την σταύρωση και τον θάνατο του Ιησού επάνω στο σταυρό ο Ιωσήφ από την πόλη Αριμαθαία, ο οποίος ήταν κρυφός μαθητής του Ιησού, παρακάλεσε τον Πιλάτο να του επιτρέψει να πάρει από το σταυρό το σώμα του Ιησού. Αφού ο Πιλάτος έδωσε την άδεια ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο, αυτόν που είχε πάει νύχτα, για πρώτη φορά να συναντήσει τον Ιησού, κι έφερε ένα μείγμα από σμύρνα και αλόη, εκατό περίπου λίτρες, πήραν το σώμα του Ιησού και το έδεσαν με πάνινες λουρίδες, βάζοντας αρώματα, όπως συνηθιζόταν να ετοιμάζουν το σώμα για την ταφή. Στο μέρος όπου σταυρώθηκε ο Ιησούς ήταν ένας κήπος, και μέσα στον κήπο ένα καινούριο μνήμα, όπου κανένας δεν είχε ταφεί ακόμα και εκεί ενταφίασαν τον Ιησού. (Ιωαν. 19, 38-42)

Και όπως μας πληροφορεί η Καινή Διαθήκη, η φροντίδα του νεκρού σώματος δεν σταματούσε με την ταφή του, αλλά συνεχιζόταν για κάποιο διάστημα και μετά. Εξαιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος έγιναν μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού, οι Μυροφόρες γυναίκες, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Σαλώμη. Αγόρασαν αρώματα για να πάνε και να αλείψουν το σώμα του Ιησού. Και πολύ πρωί την επόμενη ημέρα μετά το Σάββατο, μόλις ανέτειλε ο ήλιος, ήρθαν στο μνήμα. Έλεγαν μεταξύ τους: "ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος;" Γιατί ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Μόλις όμως κοίταξαν προς τα κει, παρατήρησαν ότι η πέτρα είχε κυλήσει από τον τόπο της. Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νεαρό με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά και τρόμαξαν. Αυτός όμως τους είπε: "Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από την Ναζαρέτ, το σταυρωμένο. Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ". (Μρκ. 16, 1-6).

Για εμάς τους Χριστιανούς επομένως, η περιποίηση και ο ενταφιασμός του νεκρού σώματος εκφράζει μεταξύ άλλων και την πίστη μας στην ανάσταση των νεκρών σωμάτων, γι' αυτό και στον τάφο τοποθετείτε το σύμβολο της ανάστασης, που είναι ο σταυρός.

Η περιποίηση των νεκρών δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των Χριστιανών. Την συναντούμε και σε άλλους πολιτισμούς και σε άλλες θρησκείες.

Την συναντούμε όμως και μέσα εδώ, σε τούτον εδώ το χώρο του Stöckener Friedhof, όπου συναντιούνται διαφορετικοί, λαοί, φυλές, γλώσσες και θρησκείες, που φιλοξενούνται ισότιμα και ελεύθερα, ειρηνικά και ανθρώπινα.

Δεν γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα το μακάβριο γεγονός του θανάτου, αλλά την πολυπολιτισμικότητα η οποία εκφράζεται και οφείλεται στις αγαθές προθέσεις των κατοίκων του τόπου που μας φιλοξενεί, του λαού και των αρχόντων του.

Το Stöckener Friedhof αποτελεί σημείο πολιτισμού της όμορφης πόλης μας, του Αννοβέρου και ευχαριστούμε που μπορούμε να έχουμε θέση και σ' αυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ!