Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
"Οι
δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον˙ εκεί έσται ο
κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων". (Μτθ. 8, 12). (Οι κληρονόμοι της
βασιλείας -των ουρανών- θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι˙ εκεί θα κλαίνε, και θα
τρίζουν τα δόντια τους).
Κληρονόμοι
της βασιλείας των ουρανών είμαστε όλοι, έχουμε γίνει, έχουμε αποκτήσει αυτή την
ιδιότητα με το άγιο βάπτισμα. Πόσοι αλήθεια γνωρίζουμε, τι ακριβώς είναι η
κληρονομιά αυτή; Πόσοι χρησιμοποιούμε τη φράση "βασιλεία των ουρανών"
ή "βασιλεία του Θεού" αγνοώντας το περιεχόμενό της;
Ας
δούμε με μια σύντομη αναφορά, τι διδάσκει η εκκλησία μας πώς είναι αυτή η
ιδιαίτερη βασιλεία.
Με
την έκφραση "βασιλεία των ουρανών" ή "βασιλεία του Θεού"
που δεσπόζει στο κήρυγμα του ίδιου του Ιησού και κατόπιν στα βιβλία της Καινής
Διαθήκης, δηλώνεται μια καινούρια εποχή, που εγκαινιάζεται με το έργο του
Χριστού. Σε αυτή την καινούρια εποχή κυριαρχεί αντί του μίσους η αγάπη, αντί
του σκοταδιού της απιστίας το φως της πίστης, αντί για την απόγνωση η ελπίδα. Η
καινούρια αυτή εποχή κηρύσσεται στην Καινή Διαθήκη σαν να είναι κάτι που το
ζούμε αλλά και το περιμένουμε να ολοκληρωθεί μελλοντικά, κατά την δεύτερη
παρουσία του Χριστού.
Πρέπει
να τονισθεί ότι αυτή η καινούρια εποχή του Χριστού, της Καινής Διαθήκης, δεν
έχει καμιά σχέση με την λεγόμενη "νέα εποχή" την οποία προσπαθούν να
επιβάλλουν κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι, οι οποίοι ουσιαστικά βαφτίζουν ως
"νέο" την ανομία, την ασυδοσία, την δήθεν πρόοδο που δεν είναι
τίποτ' άλλο από συγκαλυμμένη αμαρτία.
Ας
δούμε τώρα, κατά πόσον εμείς οι κληρονόμοι της αιωνίου βασιλείας έχουμε σχέση
με την κληρονομιά μας.
Στη
βασιλεία του Θεού λέει η εκκλησία μας, κυριαρχεί αντί του μίσους η αγάπη.
Μην
πάμε μακριά. Μη βγούμε έξω από το χώρο μας για να συγκρίνουμε. Ας δούμε τις
λεγόμενες χριστιανικές κοινωνίες και μάλιστα τις ορθόδοξες και πολύ-πολύ
συγκεκριμένα εδώ, την δική μας ορθόδοξη κοινωνία, την παροικία μας.
Μπορούμε
να πούμε και να υποστηρίξουμε ότι στις σχέσεις μας κυριαρχεί η αγάπη; Φαίνεται μεταξύ
μας να επικρατεί το αίσθημα της αδελφοσύνης; Ομονοούμε; Συμπράττουμε; Έχουμε ως
παροικία κοινά σημεία;
Θα
μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ναι!
Μπορεί να μην αφορά αυτή η κατάσταση κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας,
χαρακτηρίζει όμως το μεγαλύτερο μέρος της. Ευτυχώς μπορούμε ακόμα να λέμε πως
δεν έχει χαθεί το φιλότιμο μας. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που το έχουν αναστείλει
-προσωπικά πιστεύω ότι το φιλότιμο αναστέλλεται, δεν χάνεται- αν λοιπόν
υπάρχουν κάποιοι που το έχουν κλειδώσει στο ντουλάπι, ευτυχώς είναι πολύ λίγοι
και αποτελούν, και πάλι ευτυχώς, μεμονωμένες περιπτώσεις.
Στη
βασιλεία του Θεού, επίσης διδάσκει η εκκλησία μας, κυριαρχεί αντί του σκοταδιού
της απιστίας, το φως της πίστεως. Ίσως
εδώ έχουμε ένα θεματάκι. Ενώ δηλώνουμε οι περισσότεροι ότι πιστεύουμε,
εντούτοις δεν κάνουμε εκείνα τα οποία βεβαιώνουν αυτή μας την πίστη, όπως π.χ.
ο εκκλησιασμός.
Δεν
έχουμε αναπτύξει σωστά τη σχέση μας με το Θεό. Του ζητούμε να είναι πάντα μαζί
μας, αλλά εμείς είμαστε κοντά του όποτε θέλουμε, όποτε μας αρέσει! Δεν είναι
όμως τα πράγματα έτσι. Δεν μπορούμε να λέμε ότι, αγαπούμε τον πατέρα μας και εν
προκειμένω τον Πατέρα-Θεό και ενώ μπορούμε να τον επισκεφθούμε δεν το κάνουμε.
Εδώ προετοιμαζόμαστε και κάνουμε χιλιάδες χιλιόμετρα για να συναντήσουμε τον
σαρκικό μας πατέρα όποτε μπορούμε, και δεν αποφασίζουμε να επισκεφθούμε τον
Θεό-Πατέρα μας, που το σπίτι του, ο ναός βρίσκεται δίπλα μας. Αυτό βέβαια δεν
αποτελεί στοιχείο που να βεβαιώνει πως οπωσδήποτε υπάρχει απιστία, σίγουρα όμως
η μη τακτική επικοινωνία με τον Θεό συμβάλλει στην άμβλυνση της πίστεως. Γι'
αυτό θερμά σας παροτρύνουμε και σας προτρέπουμε: Αν για διάφορους σοβαρούς
λόγους δεν μπορείτε να εκκλησιάζεστε, τουλάχιστον να προσεύχεστε. Βάλτε την
προσευχή στη ζωή σας, στην κάθε σας στιγμή. Αποτελεί μεγάλο όπλο η προσευχή
εναντίον του κακού, και ταυτόχρονα μεγάλη ενίσχυση κάθε καλού.
Όταν
στην ζωή μας ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι προσπαθούμε να έχουμε συνέπεια, αποκτούμε
ελπίδα αντί της απόγνωσης που απλόχερα μας "χαρίζει" η κοινωνία μας.
Και η ελπίδα όπως προαναφέραμε, αποτελεί βασικό στοιχείο της βασιλείας των
ουρανών, της βασιλείας του Θεού της οποίας είμαστε κληρονόμοι.
Όμως
αγαπητοί μου αδελφοί, αυτή την κληρονομιά δεν θα πρέπει να την θεωρούμε
δεδομένη. Όπως συμβαίνει με όλες τις κληρονομιές, πρέπει να υπάρξει αποδοχή της
κληρονομιάς. Κανένας δεν μπορεί να μας αφαιρέσει την κληρονομιά της βασιλείας
του Θεού, κανένας όμως δεν μπορεί και να μας την επιβάλλει. Από εμάς εξαρτάται,
από τον καθένα μας χωριστά αν τελικά αποκτήσουμε αυτή την ανεκτίμητη, την αγία
κληρονομιά. Και να γνωρίζουμε και τούτο: Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να
χαθεί αυτή η κληρονομιά. Οι κληρονόμοι μπορεί να χαθούν, η κληρονομιά όμως όχι!
Μας βεβαιώνει γι' αυτό ο ίδιος ο Κύριος, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή
λέγοντάς μας: "πως θα' ρθούν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν
μαζί με τον Αβραάμ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, ενώ οι
κληρονόμοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι˙εκεί θα κλαίνε και θα
τρίζουν τα δόντια τους". (Μτθ. 8, 11-12). Και πότε το είπε αυτό.
Διαπιστώνοντας την πίστη του εκατόνταρχου.
Ας
παρακαλέσουμε όλοι μας το Θεό, να ενισχύσει την πίστη μας και να μας αξιώσει
στην κατάκτηση της βασιλείας του, της βασιλείας των ουρανών. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου