Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Μας είναι γνωστό από τις διηγήσεις της
Καινής Διαθήκης ότι, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι γόγγυζαν κάθε φορά που
έβλεπαν τον Ιησού να συναναστρέφεται και να κάθεται να τρώει και να πίνει μαζί
με τους αμαρτωλούς. Φρόντιζε σε αυτές τις περιπτώσεις να κλείνει τα απύλωτα
στόματά τους, απαντώντας στον άδικο γογγυσμό τους με τον θησαυρό των
παραβολικών του λόγων. Ένας τέτοιος θησαυρός είναι και η παραβολή του ασώτου
υιού που διαβάζεται στην δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, όπως σήμερα.
Μέσα
από αυτή την παραβολή ο Φιλάνθρωπος Κύριος παρουσιάζει τρία βασικά και ουσιώδη
πράγματα που αφορούν στη σωτηρία του ανθρώπου: την κατάσταση του αμαρτωλού, τον
κανόνα της μετανοίας και της εξομολογήσεως και το μέγεθος της ευσπλαχνίας του.[1]
Ας
δούμε πώς τα παρουσιάζει ένα-ένα, μέσα από την παραβολή. Από τους δύο γιους που
αναφέρονται ο ένας, ο νεώτερος αρχίζει σιγά-σιγά να κατρακυλά στην αμαρτία.
Κατασπαταλά την περιουσία που πήρε από τον πατέρα του ικανοποιώντας σαρκικές
απολαύσεις. Στην κατρακύλα αυτή έχει μεγάλη παρέα και λογικό ήταν αφού όλοι
μαζί διασκέδαζαν και καλοπερνούσαν, όλοι μαζί ζούσαν την ασωτία να τους θεωρεί φίλους
του. Ήταν ο άσωτος υιός, ο νεώτερος γιος που για να μην έχει τον παραμικρό
έλεγχο για την ασωτία του αυτή έφυγε μακριά. Κατάσταση ασωτίας είναι η κατάσταση
του αμαρτωλού. Τόσο γλυκιά ήταν η αμαρτωλή ζωή που δεν άφηνε περιθώρια να
σκεφθεί ότι θα μπορούσαν κάποια στιγμή τα πράγματα να ανατραπούν. Ο νέος αυτός αρμενίζει
στο πέλαγος της ζωής χωρίς πηδάλιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς
προορισμό. Ρίχτηκε στην ασωτία και ασύνετα σπαταλούσε τα αγαθά του, την
περιουσία του, για την οποία ίσως και να μην είχε ιδρώσει για να την αποκτήσει,
την σπαταλά όμως με καταχρήσεις και κτηνώδεις πράξεις με φίλους αμαρτωλούς.[2]
Πάρα
πολλοί νέοι, όπως ο νεώτερος γιος της παραβολής ενώ ξεκινούν με χριστή
κατεύθυνση, με καταβολές ενάρετες, στην πορεία χάνουν τον έλεγχο, λοξοδρομούν, ακούνε
και ακολουθούν αυτά που λένε οι διάφορες σειρήνες. Οι νέοι σήμερα χειραγωγούνται
από ανθρώπους μοχθηρούς και επικίνδυνους και τους έχουμε αφήσει απροστάτευτους,
έρμαιο στα νύχια των εμπόρων της ελπίδας, των καπηλευτών της ελευθερίας, των
δημιουργών του σκοταδιού, ενός σκοταδιού που το παρουσιάζουν ως φως, ως πρόοδο,
ως εξέλιξη.
Παρουσιάζοντας
ο Κύριος την κατάσταση του αμαρτωλού, άσωτου υιού διαπιστώνουμε ότι, τα
στοιχεία της είναι ίδια μ' εκείνα που χαρακτηρίζουν τον σημερινό αμαρτωλό
άνθρωπο: ασυδοσία, φιλαυτία, ακολασία, διαφθορά.
Ήρθε
όμως η στιγμή που τα χρήματα εξαντλήθηκαν. Ο άσωτος υιός άρχισε να πεινά, να
διψά, να δυστυχεί. Κινδύνεψε η ζωή του, κόντεψε να πεθάνει και προκειμένου να
τα βγάλει πέρα, να επιζήσει κατάντησε ένας άθλιος χοιροβοσκός. Σ' αυτή την
τρομερή, την άθλια κατάσταση που βρισκόταν κάποια στιγμή συνήλθε. Ξαναβρήκε τα
μυαλά του, βρήκε τον εαυτό του. "Εις εαυτόν δε ελθών".[3]
Έκανε σύγκριση και επανεκτίμηση του τι είχε και τι έχασε.
Αν
μπορούσαν σήμερα οι νέοι μας να καταλάβουν τι αρνούνται τις περισσότερες φορές,
τι θα μπορούσαν να έχουν και όμως δεν έχουν ιδέα γι΄αυτό. Το αν εμφανίζονται
σήμερα οι νέοι μας αποστασιοποιημένοι από την Εκκλησία έχουμε ευθύνη όλοι μας. Μα
κυρίως την πρώτη και κύρια ευθύνη την έχει η οικογένεια. Πόσοι είναι οι γονείς
εκείνοι που μιλούν στα παιδιά τους για τις ανάγκες της ψυχής; Πόσοι φροντίζουν
για την ικανοποίηση αυτών των αναγκών; Για προσέξτε σας παρακαλώ. Αυτές τις ημέρες
θα έχετε διαπιστώσει την διοργάνωση από διάφορους, αποκριάτικων γιορτών. Και τι
σημαίνει αποκριάτικη γιορτή; Σημαίνει διασκέδαση, σημαίνει μασκαρέματα,
σημαίνει και κραιπάλη. Πόσοι γονείς δεν βγήκαν με τα παιδιά τους για να τους αγοράσουν
στολές για να μασκαρευτούν. Πόσοι γονείς δεν πήραν τα παιδιά τους για να πάνε
στην αποκριάτικη γιορτή. Πάρα πολλοί. Ε! πόσοι αλήθεια είναι οι γονείς που το
ίδιο διάστημα μιλούν στα παιδιά τους για νηστεία, για εκκλησιασμό, για
μετάνοια. Πολύ λίγοι, ελάχιστοι, σχεδόν κανείς. Και είναι άσχημο γιατί υπάρχει
ένα ζήτημα σοβαρό. Δεν υπάρχουν σήμερα πολλοί που μπορούν να βοηθήσουν, να
δείξουν στα παιδιά μας και την άλλη όψη της ζωής. Η κοινωνία μας τα σακατεύει,
παρά που τα ωφελεί. Δυστυχώς έχει τα μέσα. Χρησιμοποιεί πολλούς τρόπους,
επίσημα και ανεπίσημα, για να αποπροσανατολίζει πνευματικά τα παιδιά μας. Το
σχολείο, ο αθλητισμός, η διασκέδαση πόσες φορές δεν έχουμε δει να αποτελούν
χώρους και τρόπους πνευματικής δηλητηρίασης. Μακάρι κάποτε όπως ο άσωτος υιός,
να βρουν τον εαυτό τους. Ο άσωτος υιός βρήκε τον εαυτό του και οδηγήθηκε στην
μετάνοια. Κι αυτή η μετάνοια έγινε το κλειδί που ξεκλείδωσε το χώρο της ελπίδας.
Πήρε την απόφαση να επιστρέψει στον πατέρα του και να ομολογήσει μπροστά του
την αμαρτία του. "Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου".[4]
Η μετάνοια έφερε την εξομολόγηση η οποία
καθαρίζει ριζικά τα κακά του παρελθόντος και επανασυνδέει τον άνθρωπο με τον
Θεό. Η ομολογία της αμαρτωλότητας και η έκφραση της μετάνοιας οδηγούν τον Θεό
Πατέρα να νικηθεί από την αγάπη του. Όλα τα δίκια ήταν με το μέρος του πατέρα. Όμως
δεν σκλήρυνε η καρδιά του με την άδικη συμπεριφορά του γιου του. Δεν τιμωρεί,
δεν μαλώνει το παραστρατημένο παιδί του. Αντιθέτως στήνει γλέντι. Ζητά από τους
υπηρέτες του να το ντύσουν αρχοντικά. Είναι τόση η χαρά του, που θυσιάζει και
το σιτευτό μοσχάρι, για να γλεντήσουν και να ευφρανθούν όλοι μαζί.
Πόσο
μεγάλο είναι το μυστήριο της οικονομίας του Θεού. Συναντιέται το άχυρο με τον
ήλιο και αντί να καεί το άχυρο, γίνεται φωτεινό, λαμπερό.
Φέρτε
αγαπητοί μου αδελφοί, στο μυαλό σας την εικόνα εκείνη που ο πατέρας παίζοντας
παλεύει με το παιδί του και κάποια στιγμή κάνει, ότι το μικρό το αδύναμο παιδί τον
νικά και καταφέρνει να τον ρίξει κάτω. Έτσι γίνεται και με τον Θεό Πατέρα.
Αφήνει την αγάπη του να εκδηλωθεί ως κατάκτηση του ανθρώπου, για να αισθανθεί ο
άνθρωπος την χαρά και την πραγματική ευτυχία, αυτής της θεϊκής ευεργεσίας.
Ο
Θεός Πατέρας μας έχει στραμμένα τα μάτια του επάνω μας και περιμένει την
επιστροφή μας. Ένα βήμα περιμένει να κάνουμε εμείς προς αυτόν και τα υπόλοιπα
θα τα κάνει εκείνος. Θέλει να μας αγκαλιάσει, να μας φιλήσει πατρικά και να μας
ντύσει με την στολή της αφθαρσίας. Έχει έτοιμο το τραπέζι της ευφροσύνης και μας
περιμένει. Ελάτε αδέλφια, όλοι μαζί τώρα, σε τούτη την μεγάλη ευκαιρία να πάμε
στον Πατέρα μας.[5]
Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου