Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Γροθιά
στο στομάχι, κατά το κοινώς λεγόμενο, αποτελεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή
και τούτο διότι έρχεται σε αντίθεση με τον καθωσπρεπισμό και την στεγνή προσήλωση
στους τύπους, ακόμα και εκείνους που αφορούν στην θεία λατρεία.
Συγκύπτουσα,
κυρτωμένη επί δεκαοχτώ χρόνια ήταν η γυναίκα που μας παρουσιάζει το σημερινό
ευαγγελικό ανάγνωσμα. Όταν λέμε συγκύπτουσα, εννοούμε εντελώς κυρτωμένη, το
πρόσωπό της ακουμπούσε σχεδόν τη γη όταν ήταν όρθια και με τίποτα δεν μπορούσε
να στρέψει το βλέμμα της στον ουρανό. Αυτή η δύστυχη και πονεμένη γυναίκα βρέθηκε
κάποιο Σάββατο στη Συναγωγή όπου δίδασκε ο Ιησούς κι εκεί άκουσε το
θαυματουργικό λόγο, "Γύναι απολέλυσαι της ασθενείας σου",[1]
(Γυναίκα λευτερώνεσαι από την αρρώστια). Σίγουρα προκάλεσε θαυμασμό το θέαμα
της κυρτωμένης γυναίκας που ξαφνικά ορθώνει το σώμα της.
Υπήρξε
όμως κάποιος που στεναχωρήθηκε. Ήταν τυπολάτρης και ίσως με αυτήν του την
τυπολατρία επιβαλλόταν στον κόσμο. Ήταν υπηρέτης του νόμου και όχι διάκονος των
ανθρώπων. Πρόκειται για τον αρχισυνάγωγο, ο οποίος στην τυπική εξάσκηση των
καθηκόντων του κλείνει τα μάτια στην ουσία του θαύματος που έγινε μπροστά του
και καταπιάνεται με τους τύπους. Έτσι είχε μάθει να ενεργεί. Ό, τι έκανε και ό,
τι έλεγε ήταν εξωτερικά, επιφανειακά, μέρος της "δουλειάς" του.
Εκτελώντας τους τύπους κατοχύρωνε την εξουσία του, στήριζε το αξίωμα του. Γιατί
μόνο αυτό ήταν. Ήταν αρχισυνάγωγος τυπικός, άρχοντας, ηγέτης, αρχηγός, μεγάλος
και τρανός. Όμως ψυχικά τυφλός και πωρωμένος. Ασχολούνταν με τους τύπους και
άφηνε την ουσία να του διαφεύγει.[2]
Μπροστά του τα είχε και τα δύο. Τον τύπο της αργίας του Σαββάτου και την ουσία
του θαύματος της θεραπείας της συγκύπτουσας. Είχε μπροστά του και δεν το
γνώριζε, τον ίδιο το Θεό. Παρόλ' αυτά τι κάνει; Ξεκάθαρα προτιμά τον τύπο. Ο
τύπος αυτός εξυπηρετούσε το θρησκευτικό του κατεστημένο, το θρησκευτικό του
εγωισμό, τη θρησκευτική του πελατεία. Πάει και τέλειωσε. Το θαύμα δεν είχε
καμιά αξία, γιατί έγινε σε μέρα αργίας. Ήταν Σάββατο!
Αλήθεια
αδελφοί μου, πόσες είναι οι φορές εκείνες που ασχολούμαστε με τον τύπο και
αφήνουμε την ουσία! Ένα φαινόμενο που δυστυχώς, χαρακτηρίζει σε μεγάλο ποσοστό
τους λεγόμενους ανθρώπους της Εκκλησίας. Πόσες είναι οι φορές εκείνες που
προκειμένου να αποκρύψουμε την πραγματικότητά μας καλλιεργούμε τους τύπους!
Πόσα τεχνάσματα δεν χρησιμοποιούμε για να φαινόμαστε συνεπείς προς την ιδιότητα
του Χριστιανού του Ορθόδοξου, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε Φαρισαίοι,
υποκριτές. Πόσες φορές η εσωτερική μας πραγματικότητα δεν αντιστρατεύεται την
εξωτερική μας τυπική και καθωσπρέπει εμφάνιση! Η γεμάτη ευγένεια συμπεριφορά,
πόσες φορές δεν καλύπτει τα αισθήματα της ζήλειας και του φθόνου. Όλους μας
κληρικούς και λαϊκούς.
Ποιο
χαρακτηρισμό αξίζουν όλοι αυτοί; Τον ίδιο με αυτόν που άκουσε ο αρχισυνάγωγος
από τον Κύριο. Πώς τον αποκάλεσε ο Χριστός; "Υποκριτά" του λέει! Η
υποτίμηση αυτή του Χριστού βρήκε ανταπόκριση στο λεξιλόγιό μας. Η λέξη
"υποκριτής" μας οδηγεί να σκεφτόμαστε τον αρχαίο Φαρισαίο. Όμως ο "Φαρισαίος"
όπως και προηγουμένως είπαμε, υπάρχει ανάμεσά μας, ακόμη και μέσα μας![3]
Γι'
αυτό η αγάπη του Θεού και το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο επιτρέπει σε όλες
τις εποχές να εμφανίζονται οι άγιοι του, προκειμένου να αποτελέσουν για εμάς
"κανόνα πίστεως" και να μας οδηγήσουν σε δρόμους σωτηρίας.
Ένας
από αυτούς είναι και ο σήμερα εορταζόμενος Άγιος Νικόλαος, ο οποίος αποτελεί
Ο
Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε το 270 μ. Χ. στα Πάταρα της Λυκίας. Οι γονείς του ήταν
ευσεβείς και ευκατάστατοι και φρόντισαν επιμελώς για την μόρφωσή του. Σε πολύ
νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας.
Ο
Νικόλαος από μικρός είχε αφιερωθεί στα Θεία και μετά από ένα ταξίδι που έκανε
στα Ιεροσόλυμα, για να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους, επιστρέφοντας στην
πατρίδα του χειροτονήθηκε ιερέας. Έγινε ηγούμενος της Μονής Σιών και
Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας.
Με
το ταξίδι του στα Ιεροσόλυμα συνδέεται και ένα θαύμα, το οποίο τον καθιέρωσε
και ως προστάτη των ναυτικών. Ενώ αναφέρεται ταξίδευε με πλοίο για τους Αγίους
Τόπους, ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή. Το προσωπικό του πλοίου είχε παραιτηθεί
από κάθε προσπάθεια διάσωσης και περίμενε τον καταποντισμό του. Κάποιος ναύτης
μάλιστα έπεσε από το κατάρτι με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Ο Νικόλαος τότε
προσευχήθηκε με θέρμη και η θάλασσα γαλήνεψε, αλλά και ο ναύτης αναστήθηκε.
Ο
Άγιος Νικόλαος ως Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας ανέπτυξε μεγάλη φιλανθρωπία
ιδρύοντας διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Ταυτόχρονα εμψύχωνε τους χριστιανούς
που διωκόντουσαν από τους Ρωμαίους, διωκόμενος και εξοριζόμενος και ο ίδιος.
Υπέστη πολλά βασανιστήρια στους διωγμούς του Διοκλητιανού.
Το
325 μ. Χ. έλαβε μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και καταπολέμησε τις
διδασκαλίες του Αρείου.
Κοιμήθηκε
ειρηνικά το έτος 343. Τα λείψανά του από τα Μύρα της Λυκίας τα αφαίρεσαν
κάποιοι ναύτες και τα μετέφεραν στο Μπάρι της Ιταλίας όπου βρίσκονται μέχρι
σήμερα.
Η μνήμη του γιορτάζεται και από τους
Ορθοδόξους και από τους Ρωμαιοκαθολικούς στις 6 Δεκεμβρίου.
Εκείνο που χαρακτήριζε τον Άγιο
Νικόλαο σε όλη του τη ζωή ήταν η έγκαιρη βοήθεια. Βοηθούσε τον συνάνθρωπό του
γρήγορα, έγκαιρα, συγκεκριμένα. Η Εκκλησία μας αναφέρει ότι ο Άγιος Νικόλαος
ήταν "ταχύς εις βοήθειαν".
Ο Άγιος Νικόλαος υπήρξε χωρίς καμιά
αμφιβολία ο άνθρωπος της αγάπης. Ήταν ο πλέον κοινωνικός άνθρωπος. Σύνθημα του
ήταν "όλα για τους άλλους, τίποτε για τον εαυτό μου". Στην εποχή μας το
σύνθημα-μήνυμα αυτό έχει αντιστραφεί, "όλα για τον εαυτό μου, τίποτε για τους
άλλους". Γι' αυτό υπάρχει ανάγκη να
μαθητεύσουμε στον μεγάλο δάσκαλο της αγάπης, στον Άγιο Νικόλαο.[4]
Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου