Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί,
ότι στο τραπέζι των γάμων που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο που διαβάστηκε
"πολλοί εισί οι κλητοί"[1],
(πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι). Ανάμεσα σε αυτούς τους προσκεκλημένους συγκαταλε-γόμαστε
και όλοι εμείς που έχουμε δεχθεί το Βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Όλα
τα πλήθη των ανθρώπων που άκουσαν το Ευαγγέλιο της Βασιλείας, το Ευαγγελικό
Κήρυγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι προσκεκλημένοι στην απόλαυση της
Βασιλείας των Ουρανών. Και είναι πολλά, αμέτρητα τα πλήθη που προσκλήθηκαν.
Πολλοί οι άνθρωποι εκείνοι που άκουσαν την Ευαγγελική Διδασκαλία, λίγοι όμως
δυστυχώς εκείνοι που την πίστεψαν και την δέχτηκαν.[2]
Αφού δεχτήκαμε την κλήση του Θεού και με το Βάπτισμά μας
γίναμε πολίτες της Βασιλείας του, γι'
αυτό το λόγο καλούμαστε στους γάμους του Υιού του. Νυμφίος είναι ο ίδιος
ο Θεάνθρωπος Χριστός και νύμφη η Εκκλησία την οποία αποτελούν οι πιστοί του,
εκείνοι που τον παραδέχονται ως Θεό. Με όλους αυτούς που αποτελούν την
Εκκλησία, τη νύμφη, ενώνεται ο Χριστός, όπως ενώνεται ο νυμφίος με την νύμφη.
Όπως γίνεται στους γάμους, που συνήθως παρατίθενται
τραπέζια, έτσι και στους γάμους αυτούς, στρώνεται πλούσιο τραπέζι και το κατ'
εξοχήν φαγητό που σερβίρεται είναι η αναίμακτη θυσία, η Θεία Κοινωνία, το Σώμα
και το Αίμα του σταυρωθέντος Χριστού και προσφέρεται συνέχεια κατά τη Θεία
Λειτουργία, χαρίζοντας σε αυτούς που το παίρνουν αθανασία, επειδή δεν τρέφει το
στομάχι, αλλά την ψυχή παρέχοντάς της αθανασία και αιώνια ευτυχία.
Αφού δεχτήκαμε την κλήση, την πρόσκληση του Θεού,
συμμετέχουμε και στο τραπέζι των γάμων, στη Θεία Κοινωνία. Και όπως όταν
συμμετέχουμε στους κοσμικούς γάμους φοράμε τα καλά μας, έτσι και στους γάμους
του Υιού του Βασιλέως θα πρέπει να ντυνόμαστε κατάλληλα, όχι τόσο στο σώμα,
αλλά στην ψυχή.[3]
Αγαπητοί μου αδελφοί, είναι μεγάλη η τιμή που μας κάνει ο
Χριστός με το να μας προσφέρει το Σώμα και το Αίμα του. Δεχόμαστε με την
συμμετοχή μας στην Θεία Κοινωνία τον ίδιο τον Θεό. Γινόμαστε σύσσωμοι και
σύναιμοι, αποκτούμε δηλαδή ίδιο σώμα και ίδιο αίμα με τον Λυτρωτή μας, τον
Σωτήρα Χριστό, με την ευχαριστιακή και λειτουργική κοινωνία μαζί του, με την
συμμετοχή μας στην Θεία Λειτουργία και στην Θεία Ευχαριστία.
Συνειδητοποιούμε άραγε, σε τι μεγαλείο συμμετέχουμε; Είναι
μεγάλη η χαρά μας όταν πρόκειται να συναντήσουμε κάποιο εξέχον πρόσωπο, κάποιον
άρχοντα. Ασυγκρίτως μεγαλύτερη πρέπει να είναι η χαρά μας και να αισθανόμαστε
υψίστη τιμή για την συνάντησή μας με τον Άρχοντα των αρχόντων, τον Βασιλέα των
βασιλέων, τον Δημιουργό του κόσμου, τον Λυτρωτή των ψυχών μας, τον Ιησού Χριστό.
Επαναλαμβάνω το ερώτημα. Το συνειδητοποιούμε; Η διαπίστωση
δυστυχώς, είναι όχι όλοι. Αυτό δείχνει η στάση μας σε όλες τις φάσεις της ζωής μας.
Θεωρούμαστε Χριστιανοί, ότι ανήκουμε στην οικογένεια του Θεού, την Εκκλησία.
Είμαστε όμως όντως Χριστιανοί; Μήπως μόνο στο όνομα, επειδή έτσι έτυχε; Μήπως
δεν καταλάβαμε, ότι ως Χριστιανοί έχουμε και υποχρεώσεις;
Αγαπητοί μου Χριστιανοί, όπως και στην αρχή είπαμε, όλοι
εμείς είμαστε οι κλητοί, οι προσκεκλημένοι. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή πώς θα
προσέλθουμε στο τραπέζι των γάμων. Μπήκαμε στο ναό, βρισκόμαστε στα πρόθυρα του
ιερού Θυσιαστηρίου. Είμαστε έτοιμοι να συμμετέχουμε στο τραπέζι της Θείας
Ευχαριστίας και να κοινωνήσουμε των αχράντων Μυστηρίων. Έχουμε όμως το
κατάλληλο ντύσιμο για την περίσταση; Και δεν εννοούμε βεβαίως τα ρούχα τα υλικά
του σώματος, αλλά για την στολή της ψυχής. Της έχουμε φορέσει το κατάλληλο
ένδυμα; Κάναμε την πρέπουσα προετοιμασία; Χωρίς εξομολόγηση, χωρίς δέος, χωρίς
προσευχή, χωρίς συναίσθηση βρισκόμαστε στη Θεία Λειτουργία και είμαστε έτοιμοι
ασυνείδητα να πάρουμε το πανάγιο Σώμα και το άχραντο Αίμα. Οπότε το βλέμμα του
Κυρίου διαπεραστικό, παρατηρεί την λεκιασμένη, απροετοίμαστη ψυχή μας. Και
ακούμε αυστηρή την φωνή του: "Εταίρε, πώς εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα
γάμου;"[4]
(Φίλε, πως μπήκες εδώ χωρίς το κατάλληλο ντύσιμο;).[5]
Το καθαρό ένδυμα για το τραπέζι της Θείας Κοινωνίας είναι
το καθαρό συνειδός, η καθαρή συνείδηση. Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος
"Διόρθου τα πλημμελήματα, και ούτω μετά καθαρού συνειδότος της ιεράς άπτου
τραπέζης και της αγίας μετέσχε θυσίας".[6] (Διόρθωσε
τα παραπτώματά σου και έτσι με καθαρή συνείδηση, πλησίασε στο τραπέζι και
συμμέτοχε στη θυσία). Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ακούστε τι μας λέει ο Όσιος
Εφραίμ ο Σύρος: "Τολμώ, Κύριε, να αγγίξω το άχραντο Σώμα σου, όχι πως
αγνοώ την φαύλη ζωή μου. Πέφτω στα γόνατα μπροστά σου με πόθο να σωθώ, όπως
σώθηκαν οι τελώνες και οι αμαρτωλοί. Δέξου Χριστέ, τα δάκρυά μου. Δέξου τον
πόθο της καρδιάς μου. Ας θεωρηθούν: η τόλμη μου παράκληση, η αναίδεια μου
προσευχή, το άρωμά μου εξιλέωση, η συντριβή της καρδιάς για τον φωτισμό".[7]
Αν αυτά τα δάκρυα κυλήσουν από τα μάτια μας την ώρα της
εξομολόγησης, δεν θα βρέξουν απλά, αλλά θα καθαρίσουν και θα λαμπρύνουν την
στολή της ψυχής μας. Αμήν!
[1] Μτθ. 22, 14
[2]
Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιο,
εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήνα 1984, τ. Γ΄, σ. 209
[3]
Χαράλαμπου Νεοφύτου, πρεσβυτέρου, Τα
Ευαγγέλια των Κυριακών, Λεμεσός 2007, σ. 129
[4] Μτθ. 22, 12
[5]
Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες
και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 223
[6] Ε.Π.Ε. 30, 236
[7]
Οδός Δακρύων, Ιερά Μονή Αγίου Κοσμά Αιτωλού Αρδάσσης-Κρυόβρυσης 2013, σ. 63-64
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου