«Μέλλων φαγείν, άνθρωπε, Σώμα, Δεσπότου
Φόβω πρόσελθε μη φλεγής, πυρ τυγχάνει.
Θείον δε πίνων Αίμα προς μετουσίαν,
Πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν,
Έπειτα θαρρών μυστικήν βρώσιν φάγε».
Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως
Φόβω πρόσελθε μη φλεγής, πυρ τυγχάνει.
Θείον δε πίνων Αίμα προς μετουσίαν,
Πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν,
Έπειτα θαρρών μυστικήν βρώσιν φάγε».
Ακολουθία Θείας Μεταλήψεως
Κάθε φορά που τελείται η Θεία Λειτουργία ετοιμάζεται το ουράνιο τραπέζι, στο οποίο καλούμαστε να συμμετέχουμε όλοι οι πιστοί, από τον ίδιο τον Κύριο: «Λάβετε φάγετε. Τούτο εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον… Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το αίμα μου…» (Λουκ. 22,17-20).
Με τη συμμετοχή μας στην ουράνια τράπεζα γινόμαστε ένα με το Χριστό και ταυτόχρονα γινόμαστε ένα και με τους άλλους συμμετέχοντες, Γι’ αυτό και το μεγάλο τούτο μυστήριο καλείται Θεία Κοινωνία, αλλά και Θεία Ευχαριστία και Θεία Μετάληψη.
Αυτό το διάστημα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής παρατηρείται μεγάλη συμμετοχή στο μυστήριο αυτό της ζωής, στη Θεία Κοινωνία. Σ’ αυτό συμβάλει σίγουρα και το ιδιαίτερα κατανυκτικό πνεύμα των ημερών. ΄Ομως δυστυχώς δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται και κοινωνούν καθαρά εθιμικά. Αυτό δείχνει ότι, συνήθως η προετοιμασία μας, για τη Θεία Κοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μπαίνει λοιπόν ένα θέμα, τίθεται ένα ερώτημα: «Ποια πρέπει να είναι η προετοιμασία μας, προκειμένου να συμμετάσχουμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας;»
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πιστεύουμε στο μυστήριο. Ο διάβολος κοντά στις άλλες επιτυχίες του, πέτυχε να στερήσει απ’ τους χριστιανούς την ουράνια τροφή, που χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε πνευματικά. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον». (Ιωαν. 6,54). Τροφή πνευματική, φάρμακο της ψυχής είναι η Θεία Κοινωνία. Και όμως την αποφεύγουν οι χριστιανοί είτε από άγνοια, είτε από ψεύτικη ταπείνωση. Ορισμένοι λένε: «΄Ετσι το βρήκαμε, να κοινωνούμε τέσσερις φορές το χρόνο, στις μεγάλες γιορτές». Ξεχνούν όμως, ότι σκοπός της Θείας Λειτουργίας είναι η τέλεση της αναιμάκτου θυσίας και η συμμετοχή των πιστών στη Θεία Κοινωνία. Και η Θεία Λειτουργία δεν τελείται μόνο τέσσερις φορές το χρόνο!
΄Αλλοι πάλι λένε, από μόνοι τους: «Δεν είμαι άξιος για να κοινωνώ τακτικά». Πρόκειται για ταπεινολογία, που μάλλον κρύβει εγωισμό. Με ποιο κριτήριο μπορεί να κρίνει κάποιος, ότι είναι άξιος να κοινωνεί ανά διαστήματα, και ανάξιος για να κοινωνεί τακτικά; Ας θυμηθούμε τα λόγια της ευχής του Χερουβικού ΄Υμνου: «Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν…».
Η Θεία Κοινωνία δεν είναι βραβείο αγιότητας, αλλά ενίσχυση στον αγώνα προς την αγιότητα. Ο πιστός προσέρχεται τακτικά στη Θεία Ευχαριστία, όχι επειδή η συνείδησή του μαρτυρεί ότι είναι άξιος, αλλά επειδή έχει πίστη. Πιστεύει ακράδαντα, πως η Θεία Κοινωνία είναι σωτηρία. Η πίστη σ’ αυτό το μεγάλο μυστήριο, θα μας οδηγήσει και στην κατάλληλη προετοιμασία.
Η προετοιμασία για τη συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία είναι συνυφασμένη με τη νηστεία.
Πολλοί πιστεύουν ότι η νηστεία πριν από τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κ.ά. έχουν ορισθεί με σκοπό να ετοιμαζόμαστε για τη Θεία Κοινωνία τις ημέρες αυτές. Αυτό είναι λάθος. Η νηστεία στις περιπτώσεις αυτές μας προετοιμάζει πνευματικά για την κατανόηση και οικίωση των μεγάλων εορτών.
Δεν υπάρχει ειδική νηστεία για τη Θεία Κοινωνία. ΄Οσοι τηρούν τις νηστείες του έτους, όπως τις καθορίζει σήμερα η Εκκλησία μας, δεν είναι απαραίτητο να κάνουν άλλη νηστεία πριν από τη Θεία Κοινωνία. Τηρώντας την προφορική παράδοση της Εκκλησίας μας, την παραμονή της Θείας Κοινωνίας, εάν συμπέσει με Σάββατο ή Κυριακή ή μεγάλη γιορτή που έχει κατάλυση, τότε το μεσημέρι μπορούν να τρώνε ό, τι προβλέπει η κατάλυση και το βράδυ κάτι ελαφρό, (τσάι, φρούτα κ.λπ). Εκείνοι που για οποιοδήποτε λόγο δεν τηρούν τις νηστείες, για το τι πρέπει να κάνουν πριν από τη Θεία Κοινωνία, το κανονίζουν με τον πνευματικό. ΄Οπως επίσης με τον πνευματικό πρέπει να συζητούν και το αν μπορούν να κοινωνήσουν. Εφ’ όσον η Θεία Κοινωνία είναι ένωση με το Χριστό, όπως αναφέραμε, πρέπει όταν αποφασίζουμε να ενωθούμε μαζί Του, να αποκαθιστούμε τη σχέση μας με τον Κύριο. Αυτό το πετυχαίνουμε με την ιερά Εξομολόγηση, η οποία αποτελεί ένα από τα υποχρεωτικά μυστήρια της Εκκλησίας μας. ΄Αλλο το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και άλλο το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Την ανάγκη όμως της Εξομολογήσεως πριν από τη Θεία Κοινωνία την αισθάνεται ο πιστός. Αν αισθανόμαστε την ανάγκη πριν από το υλικό φαγητό να πλύνουμε τα χέρια μας, πόσο περισσότερο πρέπει να αισθανόμαστε την ανάγκη να πλύνουμε την ψυχή μας στο λουτρό της ιεράς Εξομολογήσεως, προκειμένου να συμμετέχουμε στην ιερά και πνευματική τράπεζα, της Θείας Ευχαριστίας;
Φοβούμαστε την Εξομολόγηση και γι’ αυτό την αποφεύγουμε. Ντρεπόμαστε να αποδεχθούμε την αμαρτωλότητά μας. Ξεχνούμε ότι, ο Χριστός δεν αγαπά τους αναμάρτητους, γιατί δεν υπάρχουν αναμάρτητοι. Ο Χριστός δεν ήρθε «καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». (Λουκ. 5,32). Υπάρχουν δυστυχώς, πολλοί που λένε: «Να εξομολογηθώ; Μα εγώ δεν έχω κάνει τίποτε. ΄Αλλοι μπορεί να βαρύνονται με μεγάλες αμαρτίες. Εγώ, όχι!». Αυτοί που τα λένε αυτά, αυτοκαταδικάζονται στο να μη θεραπευθούν ποτέ! Το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη θεραπεία τους, δεν είναι ούτε η έλλειψη γιατρού, ούτε η έλλειψη φαρμάκων. Αυτά υπάρχουν. Το πιο επικίνδυνο εμπόδιο για τη θεραπεία είναι η ψευδαίσθηση. Αυτή φράσσει το δρόμο προς το γιατρό, προς τα φάρμακα. Γιατρός είναι ο ίδιος ο Χριστός που ενεργεί μέσω του πνευματικού και φάρμακο το μυστήριο της μετάνοιας, η ιερά Εξομολόγηση. Πρόκειται για ιδιαίτερη οικονομία του Θεού το ότι ώρισε ανθρώπους και όχι αγγέλους να διακονούν τα μυστήριά Του. ΄Ετσι ο πνευματικός, ως άνθρωπος που έχει και αυτός αμαρτήματα, γνωρίζει από αμαρτήματα, ξέρει τι στοιχίζει μια αμαρτία, καταλαβαίνει από πόνο συνειδήσεως και συμπαθεί τον αμαρτωλό. ΄Αλλωστε και ο ιερέας που εξομολογεί, και αυτός ως αμαρτωλός εξομολογείται.
΄Ομως, λένε ορισμένοι: «Ντρέπομαι να εξομολογηθώ». Είναι θαρραλέοι για την αμαρτία, ντροπαλοί όμως για τη μετάνοια. Η μετάνοια δεν θέλει ντροπή. Απαιτεί θάρρος. Είναι ηρωισμός η μετάνοια. Ντρέπεσαι; Ποιον ντρέπεσαι; Το Θεό; Μα ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Δεν θα του πεις κάτι άγνωστο. Δεν θ’ αποκαλυφθείς μπροστά σε κάποιον που δεν σε ξέρει και έχει καλή ιδέα για σένα. Ο Θεός είναι έτοιμος, να δεχθεί τη μετάνοια και να σβύσει όλα τα αμαρτήματα.
Ντρέπεσαι τον εξομολόγο; Μα κι αυτός άνθρωπος σαν και σένα είναι. Ομοιοπαθής. Ο πληγωμένος συμπαθεί τον πληγωμένο. Ο αμαρτωλός παπάς συμπαθεί τον αμαρτωλό χριστιανό.
Πολλές είναι οι αιτιάσεις, που γίνονται αφορμή να μην κάνει ο πιστός την σωστή προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία.
Με βάση τα όσα μέχρι τώρα έχουν διατυπωθεί βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία είναι η νηστεία και η εξομολόγηση, η μετάνοια. ΄Ενα άλλο βασικό στοιχείο της προετοιμασίας είναι και η προσευχή. ΄Οταν ο πιστός πρόκειται να κοινωνήσει πρέπει να ευτρεπίζει την ψυχή του, που θα δεχτεί τον θείο Μαργαρίτη, που θα φιλοξενήσει τον Κύριο. Γι’ αυτό πρέπει να προσεύχεται. Την παραμονή της Θείας Κοινωνίας με προσοχή, ευλάβεια και κατάνυξη διαβάζει τη λεγομένη ακολουθία Μεταλήψεως. ΄Οπως και μετά τη Θεία Κοινωνία διαβάζει την Ευχαριστία μετά τη Θεία Μετάληψη.
Στη συνέχεια θα αναφερθούμε σε κάποια πρακτικά θέματα, που αφορούν και αυτά στην προετοιμασία.
Παρατηρείται το φαινόμενο, πολλοί γονείς να πηγαίνουν τα παιδιά τους να τα κοινωνήσουν, χωρίς να τα έχουν νηστέψει ούτε καν το πρωί της ημέρας που θα κοινωνήσουν. Δεν αναφερόμαστε βεβαίως, στα μωρά. Οι γονείς γνωρίζουν τις αντοχές των παιδιών τους και ανάλογα μπορούν να τα καθοδηγήσουν, ούτως ώστε να τους καλλιεργείται η συνείδηση, ότι αυτό που κάνουν είναι σοβαρό και ωφέλιμο. Πρέπει λοιπόν τα παιδιά, όχι μόνο νηστικά να τα πηγαίνουμε στη Θεία Κοινωνία, αλλά και να τα συνηθίζουμε στις νηστείες της Εκκλησίας μας. Σήμερα, δόξα το Θεό, είναι πάρα πολλά εκείνα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά, χωρίς να «χαλάμε» τη νηστεία.
΄Οσον αφορά τους ενήλικες, την ημέρα που πρόκειται να κοινωνήσουν:
• Παραμένουν νηστικοί, μέχρι να κοινωνήσουν.
• Σηκώνονται εγκαίρως και πηγαίνουν στην Εκκλησία, από την αρχή του ΄Ορθρου.
• Οι κυρίες καλό είναι να αποφεύγουν, την ημέρα αυτή, το βάψιμο των χειλιών. Πολλές φορές παρατηρείται το φαινόμενο, να μένει χρώμα ακόμη και πάνω στη λαβίδα.
• Στο «Μετά φόβου...» πλησιάζουμε με ηρεμία, χωρίς βιασύνη και με πλήρη συναίσθηση του μεγάλου γεγονότος.
• Αφήνουμε πρώτα να κοινωνήσουν τα μικρά παιδιά και οι ηλικιωμένοι.
• Με τα δύο χέρια πιάνουμε το (κόκκινο) μάκτρο και το τοποθετούμε κάτω από το σαγόνι. Λέμε καθαρά το όνομά μας και ανοίγουμε καλά το στόμα μας.
• Αφού πάρουμε το αντίδωρο, επιστρέφουμε στη θέση μας και παραμένουμε με προσοχή και ευλάβεια μέχρι το «Δι’ ευχών..».
Με τη συμμετοχή μας στην ουράνια τράπεζα γινόμαστε ένα με το Χριστό και ταυτόχρονα γινόμαστε ένα και με τους άλλους συμμετέχοντες, Γι’ αυτό και το μεγάλο τούτο μυστήριο καλείται Θεία Κοινωνία, αλλά και Θεία Ευχαριστία και Θεία Μετάληψη.
Αυτό το διάστημα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής παρατηρείται μεγάλη συμμετοχή στο μυστήριο αυτό της ζωής, στη Θεία Κοινωνία. Σ’ αυτό συμβάλει σίγουρα και το ιδιαίτερα κατανυκτικό πνεύμα των ημερών. ΄Ομως δυστυχώς δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι προσέρχονται και κοινωνούν καθαρά εθιμικά. Αυτό δείχνει ότι, συνήθως η προετοιμασία μας, για τη Θεία Κοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μπαίνει λοιπόν ένα θέμα, τίθεται ένα ερώτημα: «Ποια πρέπει να είναι η προετοιμασία μας, προκειμένου να συμμετάσχουμε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας;»
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πιστεύουμε στο μυστήριο. Ο διάβολος κοντά στις άλλες επιτυχίες του, πέτυχε να στερήσει απ’ τους χριστιανούς την ουράνια τροφή, που χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ζήσουμε πνευματικά. Ο ίδιος ο Κύριος λέγει: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον». (Ιωαν. 6,54). Τροφή πνευματική, φάρμακο της ψυχής είναι η Θεία Κοινωνία. Και όμως την αποφεύγουν οι χριστιανοί είτε από άγνοια, είτε από ψεύτικη ταπείνωση. Ορισμένοι λένε: «΄Ετσι το βρήκαμε, να κοινωνούμε τέσσερις φορές το χρόνο, στις μεγάλες γιορτές». Ξεχνούν όμως, ότι σκοπός της Θείας Λειτουργίας είναι η τέλεση της αναιμάκτου θυσίας και η συμμετοχή των πιστών στη Θεία Κοινωνία. Και η Θεία Λειτουργία δεν τελείται μόνο τέσσερις φορές το χρόνο!
΄Αλλοι πάλι λένε, από μόνοι τους: «Δεν είμαι άξιος για να κοινωνώ τακτικά». Πρόκειται για ταπεινολογία, που μάλλον κρύβει εγωισμό. Με ποιο κριτήριο μπορεί να κρίνει κάποιος, ότι είναι άξιος να κοινωνεί ανά διαστήματα, και ανάξιος για να κοινωνεί τακτικά; Ας θυμηθούμε τα λόγια της ευχής του Χερουβικού ΄Υμνου: «Ουδείς άξιος των συνδεδεμένων ταις σαρκικαίς επιθυμίαις και ηδοναίς προσέρχεσθαι ή προσεγγίζειν…».
Η Θεία Κοινωνία δεν είναι βραβείο αγιότητας, αλλά ενίσχυση στον αγώνα προς την αγιότητα. Ο πιστός προσέρχεται τακτικά στη Θεία Ευχαριστία, όχι επειδή η συνείδησή του μαρτυρεί ότι είναι άξιος, αλλά επειδή έχει πίστη. Πιστεύει ακράδαντα, πως η Θεία Κοινωνία είναι σωτηρία. Η πίστη σ’ αυτό το μεγάλο μυστήριο, θα μας οδηγήσει και στην κατάλληλη προετοιμασία.
Η προετοιμασία για τη συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία είναι συνυφασμένη με τη νηστεία.
Πολλοί πιστεύουν ότι η νηστεία πριν από τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κ.ά. έχουν ορισθεί με σκοπό να ετοιμαζόμαστε για τη Θεία Κοινωνία τις ημέρες αυτές. Αυτό είναι λάθος. Η νηστεία στις περιπτώσεις αυτές μας προετοιμάζει πνευματικά για την κατανόηση και οικίωση των μεγάλων εορτών.
Δεν υπάρχει ειδική νηστεία για τη Θεία Κοινωνία. ΄Οσοι τηρούν τις νηστείες του έτους, όπως τις καθορίζει σήμερα η Εκκλησία μας, δεν είναι απαραίτητο να κάνουν άλλη νηστεία πριν από τη Θεία Κοινωνία. Τηρώντας την προφορική παράδοση της Εκκλησίας μας, την παραμονή της Θείας Κοινωνίας, εάν συμπέσει με Σάββατο ή Κυριακή ή μεγάλη γιορτή που έχει κατάλυση, τότε το μεσημέρι μπορούν να τρώνε ό, τι προβλέπει η κατάλυση και το βράδυ κάτι ελαφρό, (τσάι, φρούτα κ.λπ). Εκείνοι που για οποιοδήποτε λόγο δεν τηρούν τις νηστείες, για το τι πρέπει να κάνουν πριν από τη Θεία Κοινωνία, το κανονίζουν με τον πνευματικό. ΄Οπως επίσης με τον πνευματικό πρέπει να συζητούν και το αν μπορούν να κοινωνήσουν. Εφ’ όσον η Θεία Κοινωνία είναι ένωση με το Χριστό, όπως αναφέραμε, πρέπει όταν αποφασίζουμε να ενωθούμε μαζί Του, να αποκαθιστούμε τη σχέση μας με τον Κύριο. Αυτό το πετυχαίνουμε με την ιερά Εξομολόγηση, η οποία αποτελεί ένα από τα υποχρεωτικά μυστήρια της Εκκλησίας μας. ΄Αλλο το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως και άλλο το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Την ανάγκη όμως της Εξομολογήσεως πριν από τη Θεία Κοινωνία την αισθάνεται ο πιστός. Αν αισθανόμαστε την ανάγκη πριν από το υλικό φαγητό να πλύνουμε τα χέρια μας, πόσο περισσότερο πρέπει να αισθανόμαστε την ανάγκη να πλύνουμε την ψυχή μας στο λουτρό της ιεράς Εξομολογήσεως, προκειμένου να συμμετέχουμε στην ιερά και πνευματική τράπεζα, της Θείας Ευχαριστίας;
Φοβούμαστε την Εξομολόγηση και γι’ αυτό την αποφεύγουμε. Ντρεπόμαστε να αποδεχθούμε την αμαρτωλότητά μας. Ξεχνούμε ότι, ο Χριστός δεν αγαπά τους αναμάρτητους, γιατί δεν υπάρχουν αναμάρτητοι. Ο Χριστός δεν ήρθε «καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». (Λουκ. 5,32). Υπάρχουν δυστυχώς, πολλοί που λένε: «Να εξομολογηθώ; Μα εγώ δεν έχω κάνει τίποτε. ΄Αλλοι μπορεί να βαρύνονται με μεγάλες αμαρτίες. Εγώ, όχι!». Αυτοί που τα λένε αυτά, αυτοκαταδικάζονται στο να μη θεραπευθούν ποτέ! Το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη θεραπεία τους, δεν είναι ούτε η έλλειψη γιατρού, ούτε η έλλειψη φαρμάκων. Αυτά υπάρχουν. Το πιο επικίνδυνο εμπόδιο για τη θεραπεία είναι η ψευδαίσθηση. Αυτή φράσσει το δρόμο προς το γιατρό, προς τα φάρμακα. Γιατρός είναι ο ίδιος ο Χριστός που ενεργεί μέσω του πνευματικού και φάρμακο το μυστήριο της μετάνοιας, η ιερά Εξομολόγηση. Πρόκειται για ιδιαίτερη οικονομία του Θεού το ότι ώρισε ανθρώπους και όχι αγγέλους να διακονούν τα μυστήριά Του. ΄Ετσι ο πνευματικός, ως άνθρωπος που έχει και αυτός αμαρτήματα, γνωρίζει από αμαρτήματα, ξέρει τι στοιχίζει μια αμαρτία, καταλαβαίνει από πόνο συνειδήσεως και συμπαθεί τον αμαρτωλό. ΄Αλλωστε και ο ιερέας που εξομολογεί, και αυτός ως αμαρτωλός εξομολογείται.
΄Ομως, λένε ορισμένοι: «Ντρέπομαι να εξομολογηθώ». Είναι θαρραλέοι για την αμαρτία, ντροπαλοί όμως για τη μετάνοια. Η μετάνοια δεν θέλει ντροπή. Απαιτεί θάρρος. Είναι ηρωισμός η μετάνοια. Ντρέπεσαι; Ποιον ντρέπεσαι; Το Θεό; Μα ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Δεν θα του πεις κάτι άγνωστο. Δεν θ’ αποκαλυφθείς μπροστά σε κάποιον που δεν σε ξέρει και έχει καλή ιδέα για σένα. Ο Θεός είναι έτοιμος, να δεχθεί τη μετάνοια και να σβύσει όλα τα αμαρτήματα.
Ντρέπεσαι τον εξομολόγο; Μα κι αυτός άνθρωπος σαν και σένα είναι. Ομοιοπαθής. Ο πληγωμένος συμπαθεί τον πληγωμένο. Ο αμαρτωλός παπάς συμπαθεί τον αμαρτωλό χριστιανό.
Πολλές είναι οι αιτιάσεις, που γίνονται αφορμή να μην κάνει ο πιστός την σωστή προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία.
Με βάση τα όσα μέχρι τώρα έχουν διατυπωθεί βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία είναι η νηστεία και η εξομολόγηση, η μετάνοια. ΄Ενα άλλο βασικό στοιχείο της προετοιμασίας είναι και η προσευχή. ΄Οταν ο πιστός πρόκειται να κοινωνήσει πρέπει να ευτρεπίζει την ψυχή του, που θα δεχτεί τον θείο Μαργαρίτη, που θα φιλοξενήσει τον Κύριο. Γι’ αυτό πρέπει να προσεύχεται. Την παραμονή της Θείας Κοινωνίας με προσοχή, ευλάβεια και κατάνυξη διαβάζει τη λεγομένη ακολουθία Μεταλήψεως. ΄Οπως και μετά τη Θεία Κοινωνία διαβάζει την Ευχαριστία μετά τη Θεία Μετάληψη.
Στη συνέχεια θα αναφερθούμε σε κάποια πρακτικά θέματα, που αφορούν και αυτά στην προετοιμασία.
Παρατηρείται το φαινόμενο, πολλοί γονείς να πηγαίνουν τα παιδιά τους να τα κοινωνήσουν, χωρίς να τα έχουν νηστέψει ούτε καν το πρωί της ημέρας που θα κοινωνήσουν. Δεν αναφερόμαστε βεβαίως, στα μωρά. Οι γονείς γνωρίζουν τις αντοχές των παιδιών τους και ανάλογα μπορούν να τα καθοδηγήσουν, ούτως ώστε να τους καλλιεργείται η συνείδηση, ότι αυτό που κάνουν είναι σοβαρό και ωφέλιμο. Πρέπει λοιπόν τα παιδιά, όχι μόνο νηστικά να τα πηγαίνουμε στη Θεία Κοινωνία, αλλά και να τα συνηθίζουμε στις νηστείες της Εκκλησίας μας. Σήμερα, δόξα το Θεό, είναι πάρα πολλά εκείνα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά, χωρίς να «χαλάμε» τη νηστεία.
΄Οσον αφορά τους ενήλικες, την ημέρα που πρόκειται να κοινωνήσουν:
• Παραμένουν νηστικοί, μέχρι να κοινωνήσουν.
• Σηκώνονται εγκαίρως και πηγαίνουν στην Εκκλησία, από την αρχή του ΄Ορθρου.
• Οι κυρίες καλό είναι να αποφεύγουν, την ημέρα αυτή, το βάψιμο των χειλιών. Πολλές φορές παρατηρείται το φαινόμενο, να μένει χρώμα ακόμη και πάνω στη λαβίδα.
• Στο «Μετά φόβου...» πλησιάζουμε με ηρεμία, χωρίς βιασύνη και με πλήρη συναίσθηση του μεγάλου γεγονότος.
• Αφήνουμε πρώτα να κοινωνήσουν τα μικρά παιδιά και οι ηλικιωμένοι.
• Με τα δύο χέρια πιάνουμε το (κόκκινο) μάκτρο και το τοποθετούμε κάτω από το σαγόνι. Λέμε καθαρά το όνομά μας και ανοίγουμε καλά το στόμα μας.
• Αφού πάρουμε το αντίδωρο, επιστρέφουμε στη θέση μας και παραμένουμε με προσοχή και ευλάβεια μέχρι το «Δι’ ευχών..».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου