Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Σήμερα
που ουσιαστικά εισερχόμαστε στο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, οι
Άγιοι Πατέρες όρισαν να μας υπενθυμίζει η Αγία Εκκλησία μας την απομάκρυνση,
την εξορία των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Και αν αυτή τη θύμηση προτάσσει
σήμερα η Εκκλησία μας, δεν το κάνει επειδή διακατέχεται από σαδιστική διάθεση,
δεν μας το υπενθυμίζει με αισθήματα εκδικητικά. Άλλωστε θα μπορούσε μια μάνα να
συμπεριφερθεί με τέτοιο άσχημο τρόπο στα παιδιά της; Εκ προοιμίου λέμε, όχι.
Αν λοιπόν το κάνει αυτό η Αγία Εκκλησία
μας, πρόθεση έχει να μας παρηγορήσει και να μας πει ότι, η έξωση των
Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο δεν σημαίνει ότι η ανθρωπότητα τον έχασε
διαπαντός. Αντιθέτως έρχεται να μας τονίσει όχι τόσο την απώλεια του
Παραδείσου, αλλά τον τρόπο επανάκτησής του. Δεν αποτελεί επομένως μομφή η
σημερινή υπενθύμιση προς τον πεσμένο άνθρωπο, αλλά μήνυμα ελπίδας και σωτηρίας.
Το γεγονός της πτώσεως οφείλεται στο
ότι ο Αδάμ προτίμησε να γευτεί τον απαγορευμένο καρπό. Όλα ήταν στη διάθεσή
του, για ένα υπήρχε απαγόρευση, αυτό το ένα θέλησε να γευτεί. Απλοϊκά μπορεί να
σκεφτεί κάποιος: "Τόσο μεγάλη υπόθεση ήταν πια, το να φάει ο Αδάμ από τον
απαγορευμένο καρπό; Δεν θα μπορούσε ο Θεός με την αγάπη που τον διακρίνει να
παραβλέψει αυτή την αταξία του Αδάμ, του δημιουργήματός του;".
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος εξηγεί
ότι, τα δένδρα του Παραδείσου ήταν οι θείες έννοιες, ενώ το απαγορευμένο φυτό
ήταν η ίδια η θεωρία, η θέα του Θεού. Επέτρεψε δηλαδή ο Θεός στον Αδάμ να
μπορεί να ερευνά και να φροντίζει όλα τα στοιχεία της φύσεως, να τα εξετάζει με
το νου του και τα ευρήματα αυτής του της εξέτασης να γίνονται αιτία, για να
δοξάζει το Θεό. Αυτή ήταν και η πραγματική τρυφή του Παραδείσου, η ζωή η
ανέμελη δηλαδή, η ευχάριστη, χωρίς σκοτούρες. Ο Αδάμ όμως προχώρησε παραπέρα. Ή
μάλλον αφήνοντας τα όλ' αυτά, άρχισε να ερευνά όσα είχαν σχέση με το Θεό και να
περιεργάζεται αυτή ακριβώς τη φύση του Θεού. Υπήρχε λοιπόν αυτή η προδιάθεση θα
λέγαμε και λίγο μετά ο διάβολος, λίγο η Εύα που ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε από
το διάβολο, του καλλιεργήθηκε η ιδέα της θέωσης με αποτέλεσμα να ξεπέσει και να
διωχθεί από τον Παράδεισο.
Ποιο είναι τώρα το μήνυμα ελπίδας, η
προοπτική της σωτηρίας του ανθρώπου που εκπέμπει η σημερινή ημέρα. Ο Αδάμ όπως
λένε οι ερμηνευτές της Βίβλου, την έκτη ώρα άπλωσε το χέρι του για να γευτεί
τον απαγορευμένο καρπό. Ο νέος Αδάμ, ο Χριστός δηλαδή την έκτη ώρα και ημέρα
άπλωσε τα χέρια του πάνω στο Σταυρό, διορθώνοντας μ' αυτό τον τρόπο τη συμφορά
που προκάλεσε ο Αδάμ.
Καταλαβαίνουμε τώρα αδελφοί μου γιατί
μας υπενθυμίζει αυτά τα γεγονότα η Αγία μας Εκκλησία σήμερα, με την είσοδό μας
στην Μεγάλη Σαρακοστή; Για να μας προετοιμάσει και να μας οδηγήσει στον
Σταυρωμένο Ιησού, για να μπορέσουμε να λουσθούμε από το πανάγιο, λυτρωτικό αίμα
του και να οδηγηθούμε μαζί του στην ανάσταση, να ξαναγίνουμε επομένως
δικαιούχοι του Παραδείσου, που οι Πρωτόπλαστοι ουσιαστικά μας στέρησαν.
Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Θα δανειστώ
τις σκέψεις του Παναγιοτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου όπως
αυτές κατατίθενται στον Κατηχητήριο λόγο του για την φετινή Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Αναφερόμενος
λοιπόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης στον Άγιο Ανδρέα επίσκοπο Κρήτης, ο οποίος
έγραψε το Μεγάλο Κανόνα, που ψάλλεται αυτήν την περίοδο μας λέει ότι,
συναισθανόμενος ο Άγιος Ανδρέας το βάρος της πονεμένης από την αμαρτία
ανθρώπινης ψυχής φωνάζει με αγωνία, κραυγάζει: "Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα
τι καθεύδεις;" (Ψυχή μου, ψυχή μου σήκω επάνω, γιατί κοιμάσαι;). Η κραυγή
αυτή οδηγεί στη συνειδητοποίηση της ματαιότητας και στον ανέκφραστο φόβο του
τέλους της επίγειας ζωής. Και συνεχίζει ο Άγιος "το τέλος εγγίζει και
μέλλεις θορυβείσθαι", (το τέλος πλησιάζει και σε περιμένει ψυχή μου ταραχή).
Μπροστά στο απροσδόκητο τέλος της ζωής που έρχεται "όπως ο κλέφτης τη
νύχτα" καλεί ο Φωστήρας της Κρήτης τον εαυτό του και κάθε πονεμένη και από
το φόβο της ανασφάλειας κυριευμένη ψυχή: "Ανάνηψον ουν", (ξύπνα
λοιπόν), "ίνα φείσηται σου Χριστός ο Θεός , ο πανταχού παρών και τα πάντα
πληρών", ( για να σε λυπηθεί ο Χριστός, ο Θεός, εκείνος που βρίσκεται
παντού και τα πάντα γεμίζει με την παρουσία του).
Να ποιο είναι το μυστικό αγαπητοί μου:
η ανάνηψη και η νήψη της ψυχής. Το ξύπνημα και το καθάρισμα της ψυχής. Έτσι θα
ξανακερδηθεί ο Παράδεισος. Σ' αυτήν την ανάνηψη και νήψη στοχεύει η Εκκλησία
μας όλο αυτό το διάστημα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, με τις
κατανυκτικές ακολουθίες της, με την νηστεία, με την μετάνοια. Αυτή η ανάνηψη
και νήψη της ψυχής ξεκινά από σήμερα, με την υπενθύμιση όχι του χαμένου
Παραδείσου, αλλά με την υπόμνηση του τρόπου επανάκτησής του. Σ' αυτή την
ανάνηψη και τη νήψη στοχεύει και ο Εσπερινός της Συγγνώμης, που θα γίνει και
στην ενορία μας απόψε στις πεντέμισι η ώρα και στον οποίο σας καλούμε όλους να
παρευρεθείτε.
Ελάτε αδέλφια μας αγαπημένα, να δώσουμε
τα χέρια να αιτηθούμε και να χορηγήσουμε συγχώρηση ο ένας στον άλλον, μα
προπάντων να ζητήσουμε τη βοήθεια και το έλεος του Θεού. Ελάτε απόψε όλοι μαζί να
βγάλουμε τις πρώτες τσίμπλες από τα μάτια της ψυχής μας και να πορευθούμε
ειρηνικά και σωτήρια όλο αυτό το διάστημα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής
και να αξιωθούμε να καταπλεύσουμε στο λιμάνι της σωτηρίας που χαρίζει η
Ανάσταση του Χριστού μας. Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου