Λίγες σκέψεις στην Κυριακή των Αγίων Πάντων (26.06.2016)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

          Μία μόλις εβδομάδα μετά την Αγία Πεντηκοστή η Εκκλησία μας κλείνει τον κύκλο του Πεντηκοσταρίου με την εορτή των Αγίων Πάντων. Την Κυριακή αυτή τιμά την μνήμη όλων των Αγίων, όχι τυχαία. Με αυτό τον τρόπο προβάλλονται περίτρανα τα αποτελέσματα  της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος και της αγιαστικής δράσης του  μέσα στην Εκκλησία.

          Με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος οι φίλοι του Χριστού, τα παιδιά του Θεού κατάκτησαν την αγιότητα, έπραξαν εκείνο που ο ίδιος ο Θεός λέγει: "άγιοι γίνεσθαι, ότι εγώ άγιος ειμί".[1] Με αυτό το λόγο του αυτή την προτροπή του ο Θεός φορτώνει άραγε βαρύ φορτίο στου ώμους του ανθρώπου; Σε καμιά περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό. Ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο, σταυρώθηκε για χάρη του υπομένοντας εξευτελισμούς και μαρτύρια, δεν θα μπορούσε επομένως σε καμιά περίπτωση να ζητήσει από τον άνθρωπο να κάνει κάτι που θα ήταν ακατόρθωτο. Κατορθωτή η αγιότητα αρκεί η σχέση του ανθρώπου με το Θεό να έχει μέσα τα στοιχεία της υιικής αφοσίωσης και της ειλικρινούς φιλίας. Αγαπώ το Θεό σημαίνει  ότι προσπαθώ να τηρώ το θέλημά του, όπως αυτό εκφράζεται με το λόγο της Αγίας Εκκλησίας του. Προσπαθώ να είναι η ζωή μου σύμφωνη με τις θεϊκές εντολές, οι πράξεις μου εναρμονισμένες με το άγιο θέλημά του. Οι εντολές του Θεού είναι σωτήριες. Τα λόγια του Χριστού πρέπει να τηρούνται από όλους εμάς, που είμαστε βαπτισμένοι στο άγιο όνομά του, που έχουμε την τιμή και την ευλογία να ονομαζόμαστε από αυτόν και να αποκαλούμαστε Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι.

          Προϋπόθεση λοιπόν για την αγιότητα είναι η τήρηση του νόμου του Θεού. Όμως και μ' αυτό το νόμο συμβαίνει ότι με κάθε νόμο, δηλαδή μπορεί κάποιες φορές να παραβιάζεται. Σ' αυτή την περίπτωση της παραβίασης μπορεί να έχουμε την κατάπτωση, την ασωτία, την αμαρτία. Δεν έχουμε όμως την τελική καταστροφή, γιατί υπάρχει η μετάνοια, η εξομολόγηση η οποία αποκαθιστά τον περιπεσόντα. Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο τον άσωτο υιό. Έκανε ζωή που ήταν πέρα για πέρα άσωτη, γι' αυτό και ονομάστηκε άσωτος ο ίδιος. Όταν όμως επέστρεψε στον πατέρα του και δήλωσε μετάνοια, αποκαταστάθηκε στην πρώτη του θέση, του αρχοντόπουλου. Έτσι γίνεται και σήμερα. Η οποιαδήποτε παράβασή μας  όσο μεγάλη κι αν είναι, μπορεί να την εξουδετερώσει να την εξαφανίσει το άπειρο έλεος και η αγάπη του Θεού με το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.

          Το ότι η αγιότητα είναι κάτι το εφικτό για τον άνθρωπο, το βεβαιώνουν τα νέφη των αγίων της Εκκλησίας μας. Οι άγιοι τους οποίους εν συνόλω σήμερα εορτάζουμε και των οποίων ο αριθμός δεν μπορεί να υπολογισθεί, διότι είναι άγνωστος ο αριθμός των ανωνύμων αγίων. Δεν ήταν άνθρωποι διαφορετικοί απ' ότι εμείς. Ήταν ίδιοι με εμάς, έζησαν στον ίδιο κόσμο με εμάς, αντιμετώπισαν τις προκλήσεις του κόσμου που και εμείς ζούμε. Η αφοσίωσή τους όμως στο Θεό και η πίστη τους στην αιωνιότητα αποτελούσαν οδηγό στη ζωή τους. Μια ζωή φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο τους χαρίτωσε, τους ανύψωσε και τους αγίασε.

          Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε στον κόσμο, φώτισε τους Μαθητές του Χριστού και τους έκανε Αποστόλους, όμως μετά δεν έφυγε, δεν επέστρεψε στους ουρανούς, αλλά παρέμεινε στον κόσμο και μέσα από την Εκκλησία παρέχει τις δωρεές και τις χάριτές του. Χορηγεί την σφραγίδα της δωρεάς του σε κάθε άνθρωπο ο οποίος "θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν".[2]

          Λένε κάποιοι: "Τι μας χρειάζονται οι άγιοι αφού έχουμε το Χριστό, το Θεό, το Πνεύμα του το Άγιο;" Τους απαντούμε λοιπόν: Για εμάς οι άγιοι είναι ό,τι είναι οι οδηγοί για τους οδοιπόρους, ό,τι είναι οι πρεσβευτές για τους λαούς, ό,τι είναι οι προπονητές για τους αθλητές. Αυτά και περισσότερα είναι για μας τους Ορθοδόξους οι άγιοι, που έχουμε πάρει στα σοβαρά το ζήτημα της σωτηρίας μας. Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που χρειαζόμαστε τους αγίους. Οι άγιοι μας οδηγούν, πρεσβεύουν για μας, μας προπονούν και μας ετοιμάζουν για τη Βασιλεία του Θεού, την οποία ευχόμαστε και σε μας, αλλά και σε όλους.[3] Αμήν!  

---

[1] Α΄ Πέτρου 1, 16

[2] Α΄Τιμ.2, 4

[3] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλιου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ. 86-87

Δυο λόγια για την Πεντηκοστή

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

          Κατά την Πεντηκοστή εγκαθίσταται το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία και με την συνεχή παρουσία του την καθιστά όχι ένα απλό θεσμό, αλλά ως αδιάκοπη κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.

Με τον όρο εκκλησία γενικώς εννοούμε κοινωνία, συγκέντρωση, συνάθροιση ανθρώπων για ορισμένους σκοπούς και με την χριστιανική έννοια, εκκλησία είναι η συνάθροιση η συγκέντρωση εκείνων που πιστεύουν στο Χριστό.

Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού, το σώμα του Χριστού που ως στρατευομένη εκκλησία ζει ή εδώ κάτω στη γη στρατευόμενο κατά της αμαρτίας ή ως θριαμβεύουσα εκκλησία ζει θριαμβευτικά στον ουρανό και απολαμβάνει τη νίκη και το θρίαμβο της πίστεως.

       Δεν είναι λογικό επομένως να λένε κάποιοι ότι πιστεύουν στο Χριστό και να μην πιστεύουν στην Εκκλησία, να μην αποδέχονται το σκοπό της ύπαρξής της.

       Ο κυριότερος σκοπός της Εκκλησίας είναι η σωτηρία των ανθρώπων.

"Δεν μπορεί να έχει κάποιος τον Θεό  Πατέρα, αν δεν έχει την Εκκλησία Μητέρα", "όπου η Εκκλησία, εκεί και το Πνεύμα του Θεού, και όπου το Πνεύμα του Θεού, εκεί η Εκκλησία και η Χάρη του Κυρίου" λέει ο άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου.[1] Γι' αυτό και δεν πρέπει να λέγεται, όχι ότι εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά να τονίζεται πως "μέσα στην Εκκλησία υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα περί σωτηρίας".[2]

       Η Εκκλησία του Θεού είναι πνευματικό πανηγύρι, αποτελεί ιατρείο των ψυχών. Λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πως, όπως όταν γυρίζουμε από πανηγύρι είμαστε χαρούμενοι και φορτωμένοι με τα πράγματα που αγοράσαμε από αυτό, έτσι πρέπει να αισθανόμαστε και όταν επιστρέφουμε από το ναό στο σπίτι μας. Η συγκέντρωσή μας στην Εκκλησία δεν είναι μια απλή κοινωνική συνάντηση, αλλά μια ευκαιρία σωτηρίας.

       Τα μυστήρια τα οποία τελεσιουργούνται στην Εκκλησία είναι τα φάρμακα της ψυχής. Όπως στα νοσοκομεία, στην Εκκλησία είναι λογικό κανείς να συναντήσει ανθρώπους ασθενείς, όπως επίσης είναι λογικό να συναντήσει, να βρει και την ίαση.

       Να τονίσουμε για άλλη μια φορά πως, Εκκλησία δεν είναι μόνο ο κλήρος, το ιερατείο. Εκκλησία είναι κλήρος και λαός μαζί. Επομένως όλες οι ανθρώπινες παθογένειες συναντιόνται και στην Εκκλησία. Οι ανθρώπινες ατέλειες και τα ανθρώπινα πάθη  είναι λογικό να βρίσκονται και μέσα στην Εκκλησία, γιατί τα μέλη της είναι άνθρωποι. Αντί να δείχνεις τα άσχημα της Εκκλησίας κοίτα να διορθώσεις το κομμάτι της εκείνο που καταλαμβάνεις εσύ. Ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε: "Αν θέλεις να διορθώσεις την Εκκλησία, διόρθωσε τον εαυτό σου και με αυτό τον τρόπο ένα κομμάτι της το έχεις κιόλας διορθώσει". Καλό θα ήταν όλοι εμείς, τα μέλη της Εκκλησίας να αποτελούσαμε καλό και φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους, δεν είναι όμως σωστό να φορτώνουμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας στο κακό παράδειγμα των άλλων και ιδιαιτέρως των κληρικών. Δεν είναι δυνατόν από ξινισμένο ζυμάρι να κόψει κάποιος κομμάτι και να μην είναι και αυτό ξινισμένο. Ό, τι έχουμε αυτό δίδουμε στην κοινωνία. Αν επομένως διορθώσουμε τους εαυτούς μας, τότε υπάρχει ελπίδα να έχουμε όχι μόνο καλούς κληρικούς, αλλά ολόκληρη την κοινωνία καλή. Μη λέμε ότι έτσι που έχουν καταντήσει τα πράγματα δεν υπάρχει γιατρειά, δεν υπάρχει σωτηρία. Όλα διορθώνονται με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, το οποίο την ημέρα της Πεντηκοστής κατέβηκε στη γη και από τότε παραμένει μέσα στην Εκκλησία και παρέχει τις Χάριτες και τις Δωρεές του. Μπορούμε όλοι να απολαύσουμε τα αγαθά του Αγίου Πνεύματος, μόνο μέσα στην Εκκλησία. Μην περιμένει κανένας να πιει νερό, όσο βρίσκεται μακριά από την πηγή.

       "Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον". Μη μένουμε αδιάφοροι στις προσφορές του. Μακάρι η φετινή Πεντηκοστή να αποτελέσει για όλους την απαρχή της αποδοχής των δωρεών του Αγίου Πνεύματος, για την καλυτέρευση της ζωής μας και την σωτηρία της ψυχής μας. Αμήν!

---

[1] Κατά Αιρ. ΙΙΙ, 24

[2] Ανδρέας Θεοδώρου, Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά, εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2014, σ.138-140

Γιορτή σπαραγκιών

Κάθε χρόνο το κόμμα CDU και οι σπαραγκοπαραγωγοί της Κάτω Σαξωνίας διοργανώνουν γιορτή, στην οποία συμμμετέχουν περί της 300 προσωπικότητες από το χώρο των επιστημών, της πολιτικής, του πολιτισμού κ.α.
Φέτος η εκδήλωση πραγματοποιήθηκςε στο Wasserschloss Hülsede. Mεταξύ άλλων παραβρέθηκαν, επίσημα προσκεκλημένοι, ο προϊστάμενος της ενορίας μας αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης και ο διευθυντής του Ελληνικού Λυκείου Αννοβέρου Δρ. Φοίβος Χατζημιχαήλ. Και οι δύο στο πλαίσιο της εκδήλωσης είχαν συνάντηση με τον πρόεδρο της CDU Κάτω Σαξωνίας κ. David McAlister, πρώην πρωθυπουργό του κρατιδίου και σήμερα ευρωβουλευτή.

Κήρυγμα στην Κυριακή των Αγίων Πατέρων (12.06.2016)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτου

          Θα έχετε ακούσει αρκετές φορές αγαπητοί μου αδελφοί, κάποιους να λένε ότι πιστεύουν πως όντως υπάρχει μια ανωτέρα δύναμη η οποία κατευθύνει τα πάντα στον κόσμο. Μια δύναμη απροσδιόριστη γενικώς, που ο καθένας μπορεί να την ονομάσει όπως θέλει. Έτσι, οι Χριστιανοί λένε, μιλούν για Αγία Τριάδα, για Χριστό, οι Μουσουλμάνοι αυτή την ανώτερη δύναμη την ονομάζουν Αλλάχ, οι Βουδιστές Βούδα και ούτω καθεξής. Εκείνο μάλιστα που τονίζουν είναι ότι, όπως κι αν ονομάζεται αυτή η ανωτέρα δύναμη είναι ίδια, επομένως όλοι στον ίδιο Θεό τελικά πιστεύουμε. Με αυτό τον τρόπο οδηγούνται στην δημιουργία μιας θρησκείας κοινής για όλους υποτίθεται.

          Έρχεται σήμερα ο ίδιος ο Χριστός να μας πει ότι, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Απευθυνόμενος στο Θεό Πατέρα λέει ότι, εφανέρωσε το όνομα του, του Θεού δηλαδή στους ανθρώπους. "Εφανέρωσα σου το όνομά τοις ανθρώποις".[1] Λέγοντας βεβαίως πως φανέρωσε το όνομα του Θεού σε μας, δεν εννοεί ότι μας φανέρωσε πώς λένε τον Θεό, αλλά τι είναι ο Θεός. Μας φανέρωσε εκείνο το οποίο ήταν κρυμμένο και άγνωστο. Μας αποκάλυψε τον Θεό. Έχουμε Θεία Αποκάλυψη. Την αυτοφανέρωση δηλαδή του Θεού στον άνθρωπο, με γεγονότα αδιαμφισβήτητα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν δέχονται ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε. Επειδή όμως δεν μπορούν να κατανοήσουν την Θεότητά του, γι΄αυτό αναφέρονται σ' ένα πρόσωπο ιστορικό. Επαναλαμβάνουμε όμως ότι ο Θεός αυτοφανερώθηκε, μας αποκαλύφθηκε μέσω του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επομένως δεν μπορούμε να λέμε ότι πιστεύουμε σε μια ανώτερη δύναμη έτσι γενικά και αόριστα. Εμείς το Θεό τον είδαμε να γεννιέται στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, τον είδαμε να φανερώνεται στον Ιορδάνη ποταμό, τον είδαμε να αποκαλύπτεται με την Σταύρωση, όταν σεισμός μέγας έγινε και όταν το ίδιο συνέβη στην Ανάστασή του. Με τρόπο αισθητό θα τον δούμε να φανερώνεται και μεθαύριο, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Δεν πρόκειται επομένως για κάποια ανώτερη δύναμη, αλλά για πρόσωπο συγκεκριμένο.

          Θα πουν κάποιοι ίσως, γιατί εμείς έχουμε την αληθινή πίστη στο Θεό και όχι οι άλλες θρησκείες. Η απάντηση είναι πολύ απλή και ήδη έχει δοθεί. Έχουμε την αληθινή πίστη διότι στην δικιά μας πίστη ο Θεός μάς αποκαλύφθηκε, ενώ στις άλλες θρησκείες, ο θεός που πιστεύουν, τους επιβλήθηκε από κάποιους, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα. Για θυμηθείτε την ειδωλολατρία και τους διωγμούς που είχαν όσοι δεν ακολουθούσαν τα προστάγματά της. Σε μας λοιπόν ο Θεός αποκαλύφθηκε, ενώ στις θρησκείες ο θεός τους δημιουργήθηκε. Γι' αυτό και λέμε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία αλλά Αποκάλυψη.

          Αρκετές φορές βέβαια μέσα στην Εκκλησία η Αποκάλυψη πήγε να παραποιηθεί είτε από παρερμηνεία είτε από σκοπιμότητα. Τις περιπτώσεις αυτές τις αντιμετώπιζε η Εκκλησία με Συνόδους τοπικές ή Οικουμενικές. Αφότου άρχισε να διαδίδετε ο Χριστιανισμός οι χριστιανικές κοινότητες που δημιουργούνταν βρέθηκαν στην ανάγκη να συγκεντρώνονται και να συζητούν για θέματα που αφορούσαν την κάθε μια ξεχωριστά, αλλά και όλες μαζί.

          Μια τέτοια Σύνοδο, την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο γιορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα, τιμώντας την μνήμη των 318 θεοφόρων Πατέρων που την πραγματοποίησαν στην Νίκαια της Βιθυνίας τον Μάιο του 325. Την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο την συγκάλεσε ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, ο Μέγας Κωνσταντίνος, για να καταδικάσει τις αιρετικές διδασκαλίες του Αρείου, ο οποίος ουσιαστικά αρνιόταν την θεότητα του Ιησού.

          Με την μνήμη των Αγίων Πατέρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου τονίζεται η πιστότητα της Εκκλησίας μας στην αληθινή, στην ορθή διδασκαλία όπως την άκουσε από το στόμα του Κυρίου μας. Στην κάθε Σύνοδο που γίνεται είναι παρών το Άγιο Πνεύμα, το οποίο φωτίζει και κατευθύνει τις αποφάσεις της προς την αλήθεια. Γι' αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται στο σύνολό της, όλες τις αποφάσεις των Συνόδων. Σε θέματα πίστεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν εκφράζεται η γνώμη και δεν ισχύει η απόφαση του ενός όποιος κι αν είναι, αλλά ισχύει εκείνο που θα πει η Σύνοδος, γι' αυτό και λέμε ότι, στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε Συνοδικό σύστημα. Γι' αυτό και πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτό που πάντα η Εκκλησία λέει και όχι άτομα μεμονωμένα, ακόμα και μέσα σε αυτήν, όσο σοφά ή όσο άγια κι αν μας φαίνονται, και μπορεί βεβαίως να είναι, όμως δεν είναι ολόκληρη η Εκκλησία.

          Των Αγίων Πατέρων που γιορτάζουμε σήμερα, τις πρεσβείες επικαλούμαστε για να οδηγηθεί και η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας που σε λίγες μέρες γίνεται, σε αποφάσεις που θα ενισχύσουν την ενότητα των Ορθοδόξων και την δόξα της Αγίας μας Εκκλησίας. Αμήν.

---

[1] Ιωαν. 17, 6

125 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ STÖCKEN

Την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016 πραγματοποιήθηκαν ολοήμερες εκδηλώσεις στο κοιμητήριο του Stöcken στο Αννόβερο, με την ευκαρία της συμπλήρωσης 125 χρόνων από την ίδρυσή του.

Στις εκδηλώσεις συμμετείχε και η ενορία μας, εφόσον μέσα σε αυτό το κοιμητήριο από το έτος 2010 υπάρχει και το ελληνικό-ορθόδοξο κοιμητήριο.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε χαιρετισμούς από εκπρόσωπους διαφόρων ομάδων που έχουν το δικό τους χώρο στο κοιμητήριο και ξενάγηση στους χώρους αυτούς. Στην πλειονότητά τους οι τάφοι είναι χριστιανικοί, ενώ υπάρχουν και τμήματα που ανήκουν σε άλλες θρησκείες.

Το πρόγραμμα άνοιξε η Αντιδήμαρχος Αννοβέρου κυρία Regine Kramaker. Εκ μέρους όλων των Χριστιανών χαιρέτισε ο ιερατικώς προϊστάμενος της ενορίας μας, αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης, ενώ πριν την ξενάγηση στο ελληνικό-ορθόδοξο κοιμητήριο, έγινε διάλεξη στο Παρεκκλήσιο του κοιμητηρίου, από τον Δρ. Αχιλλέα Αναστασιάδη, για την κηδεία στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία. 

Χαιρετισμός π. Γερασίμου

Sehr geehrte Damen und Herren,

manchen mag vielleicht ein Jubiläum im Zusammenhang mit einem Friedhof als kein so erfreulicher Anlaß zu erscheinen. Jedoch ist der Tod die erste und wichtigste Realität im Leben des Menschen; dabei ist die Versorgung und der Umgang mit dem menschlichen Körper der Verstorbenen Ausdruck von Zivilisation.

Für die Christen stellt die Sorge um den Leib der Verstorbenen sogar eine unverzichtbare Pflicht dar. Dieser nicht nachzukommen, wird als Übertretung und schwere Sünde gesehen.

Die hohe Bedeutung, die das Christentum der Pflege des Leibes der Verstorbenen beimisst, wird auch dadurch deutlich, dass Gott selbst den Leichnam Mose begräbt, wie wir im 5. Buch Mose, Kapitel 34, Vers 6, lesen.

Die ehrfürchtige Einstellung der Christen gegenüber dem Körper des verstorbenen Menschen ist hauptsächlich im Vorbild der Beisetzung Christi begründet, wie diese u.a. vom Evangelisten Johannes beschrieben wird. Nach der Kreuzigung und dem Tod Jesu auf dem Kreuz,bat Josef von Arimathäa, der ein Jünger Jesu war, doch heimlich, [...] den Pilatus, dass er den Leichnam Jesu abnehmen dürfe. Und Pilatus erlaubte es. Da kam er und nahm den Leichnam Jesu ab. Es kam aber auch Nikodemus, der vormals in der Nacht zu Jesus gekommen war, und brachte Myrrhe gemischt mit Aloe, etwa hundert Pfund. Da nahmen sie den Leichnam Jesu und banden ihn in Leinentücher mit wohlriechenden Ölen, wie die Juden zu begraben pflegen. (Joh. 19:38-42)

Wir wissen aus dem Neuen Testament auch, dass die Sorge um den Leichnam nicht mit der Beisetzung endete, sondern auch darüber hinaus für eine gewisse Zeit andauerte. Aus diesem Grund wurden die salbentragenden Frauen – Maria  aus Magdala, Maria, die Mutter des Jakobus, und Salome – Zeugen der Auferstehung Christi: Als der Sabbat vorüber war, kauften Maria aus Magdala, Maria, die Mutter des Jakobus, und Salome wohlriechende Öle, um damit zum Grab zu gehen und Jesus zu salben. Am ersten Tag der Woche kamen sie in aller Frühe zum Grab, als eben die Sonne aufging. Sie sagten zueinander: Wer könnte uns den Stein vom Eingang des Grabes wegwälzen? Doch als sie hinblickten, sahen sie, dass der Stein schon weggewälzt war; er war sehr groß. Sie gingen in das Grab hinein und sahen auf der rechten Seite einen jungen Mann sitzen, der mit einem weißen Gewand bekleidet war; da erschraken sie sehr. Er aber sagte zu ihnen: Erschreckt nicht! Ihr sucht Jesus von Nazaret, den Gekreuzigten. Er ist auferstanden; er ist nicht hier. Seht, da ist die Stelle, wo man ihn hingelegt hatte. (Mk. 16:1-6)

Für uns Christen ist demnach die Versorgung und die Beisetzung des Leichnams unter Anderem ein Ausruck unseres Glaubens an die Auferstehung der toten Leiber, weswegen wir auch das Grab mit dem Symbol der Auferstehung versehen: Das Kreuz.

Die Versorgung der Verstorbenen ist kein ausschließliches Privileg der Christen. Wir begegnen ihr auch in anderen Kulturen und Religionen. Wir begegnen ihr auch hier an dieser Stätte, dem Stöckener Friedhof, worin sich unterschiedliche Völker, Nationen, Sprachen und Religionen begegnen, die hier gleichwertig, in Freiheit, Frieden und Würde, beherbergt werden.

Wir feiern also heute nicht den Tod als makaberes Ereignis, sondern den Multikulturalismus, wie er durch das Wohlwollen der Menschen, die uns an diesem Ort willkommen heißen, dem Volk und seiner Obrigkeit, ausgedrückt wird und dem er zu verdanken ist. Der Stöckener Friedhof stellt einen kulturellen Anhaltspunkt unserer schönen Stadt Hannover dar und wir sind dankbar, dass auch wir darin einen Platz haben dürfen.

Vielen Dank!

Η ελληνική μετάφραση του χαιρετισμού του π. Γερασίμου

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

αποτελεί ίσως για κάποιους, όχι και τόσο ευχάριστο γεγονός ο εορτασμός ενός Ιωβηλαίου που έχει σχέση με ένα νεκροταφείο. Όμως εκτός από το γεγονός ότι ο θάνατος είναι η πρώτη και κύρια πραγματικότητα της ζωής του ανθρώπου, η περιποίηση των νεκρών αποτελεί δείγμα πολιτισμού και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το νεκρό ανθρώπινο σώμα.

Για τους Χριστιανούς μάλιστα αποτελεί επιβεβλημένο καθήκον η φροντίδα του νεκρού σώματος. Η διαφορετική μάλιστα περίπτωση θεωρείται παράβαση και μεγάλο αμάρτημα.

Πόσο μεγάλη σημασία δίνει μάλιστα ο Χριστιανισμός στην φροντίδα του νεκρού σώματος δείχνει και το γεγονός, ότι ο ίδιος ο Θεός θάβει τη σορό του Μωυσή.(Δτ 34, 6)

Το δέος των Χριστιανών απέναντι στο νεκρό ανθρώπινο σώμα βασίζεται κυρίως στο πρότυπο του ενταφιασμού του Χριστού, όπως αυτό περιγράφεται από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη: Μετά την σταύρωση και τον θάνατο του Ιησού επάνω στο σταυρό ο Ιωσήφ από την πόλη Αριμαθαία, ο οποίος ήταν κρυφός μαθητής του Ιησού, παρακάλεσε τον Πιλάτο να του επιτρέψει να πάρει από το σταυρό το σώμα του Ιησού. Αφού ο Πιλάτος έδωσε την άδεια ο Ιωσήφ μαζί με τον Νικόδημο, αυτόν που είχε πάει νύχτα, για πρώτη φορά να συναντήσει τον Ιησού, κι έφερε ένα μείγμα από σμύρνα και αλόη, εκατό περίπου λίτρες, πήραν το σώμα του Ιησού και το έδεσαν με πάνινες λουρίδες, βάζοντας αρώματα, όπως συνηθιζόταν να ετοιμάζουν το σώμα για την ταφή. Στο μέρος όπου σταυρώθηκε ο Ιησούς ήταν ένας κήπος, και μέσα στον κήπο ένα καινούριο μνήμα, όπου κανένας δεν είχε ταφεί ακόμα και εκεί ενταφίασαν τον Ιησού. (Ιωαν. 19, 38-42)

Και όπως μας πληροφορεί η Καινή Διαθήκη, η φροντίδα του νεκρού σώματος δεν σταματούσε με την ταφή του, αλλά συνεχιζόταν για κάποιο διάστημα και μετά. Εξαιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος έγιναν μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού, οι Μυροφόρες γυναίκες, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου, και η Σαλώμη. Αγόρασαν αρώματα για να πάνε και να αλείψουν το σώμα του Ιησού. Και πολύ πρωί την επόμενη ημέρα μετά το Σάββατο, μόλις ανέτειλε ο ήλιος, ήρθαν στο μνήμα. Έλεγαν μεταξύ τους: "ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα από την είσοδο του μνήματος;" Γιατί ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Μόλις όμως κοίταξαν προς τα κει, παρατήρησαν ότι η πέτρα είχε κυλήσει από τον τόπο της. Μόλις μπήκαν στο μνήμα, είδαν ένα νεαρό με λευκή στολή να κάθεται στα δεξιά και τρόμαξαν. Αυτός όμως τους είπε: "Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από την Ναζαρέτ, το σταυρωμένο. Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ". (Μρκ. 16, 1-6).

Για εμάς τους Χριστιανούς επομένως, η περιποίηση και ο ενταφιασμός του νεκρού σώματος εκφράζει μεταξύ άλλων και την πίστη μας στην ανάσταση των νεκρών σωμάτων, γι' αυτό και στον τάφο τοποθετείτε το σύμβολο της ανάστασης, που είναι ο σταυρός.

Η περιποίηση των νεκρών δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των Χριστιανών. Την συναντούμε και σε άλλους πολιτισμούς και σε άλλες θρησκείες.

Την συναντούμε όμως και μέσα εδώ, σε τούτον εδώ το χώρο του Stöckener Friedhof, όπου συναντιούνται διαφορετικοί, λαοί, φυλές, γλώσσες και θρησκείες, που φιλοξενούνται ισότιμα και ελεύθερα, ειρηνικά και ανθρώπινα.

Δεν γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα το μακάβριο γεγονός του θανάτου, αλλά την πολυπολιτισμικότητα η οποία εκφράζεται και οφείλεται στις αγαθές προθέσεις των κατοίκων του τόπου που μας φιλοξενεί, του λαού και των αρχόντων του.

Το Stöckener Friedhof αποτελεί σημείο πολιτισμού της όμορφης πόλης μας, του Αννοβέρου και ευχαριστούμε που μπορούμε να έχουμε θέση και σ' αυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ!   

Το Κου-κλο Θέατρο Κρήτης στην ενορία μας

Την Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016 το απόγευμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ενοριακού μας Κέντρου, το Κου-κλο Θέατρο Κρητης παρουσίασε το έργο "Ο Ψαροτρομάρας". Ήταν μια παράσταση πρωτότυπη και ενθουσίασε μικρούς και μεγάλους. Η τεχνική του μαύρου θεάτρου, οι υπέροχες φιγούρες και το μεράκι των καλλιτεχνών δημιούργησαν ένα προτότυπο και ευχάριστο περιβάλλον. Με την ζωηρή συμμετοχή τους τα παιδιά έδειξαν πόσο τους άρεσε. Κολακευτικά ήταν όμως και τα σχόλια των μεγάλων.

Να σημειωθεί ότι το σενάριο έχει γραφτεί από την Φρόσω Χατόγλου, η οποία τα δύο προηγούμενα χρόνια εργάστηκε ως αποσπασμένη νηπιαγωγός στον Ελληνογερμανικό Παιδικό Σταθμό "Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ" της ενορίας μας.