22/5/16

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (22.05.2016)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη

       Στα Ιεροσόλυμα στην Προβατική πύλη βρέθηκε ο Ιησούς. Ονομαζόταν προβατική η πύλη αυτή γιατί εκεί πήγαιναν τα πρόβατα τα οποία θυσίαζαν. Βρισκόταν εκεί μία κολυμβήθρα η οποία ονομαζόταν Βηθεσδά, που σημαίνει οίκος-σπίτι ευεργεσίας. Εκεί έγινε από τον Ιησού το θαύμα της θεραπείας ενός παραλυτικού που το ακούσαμε να περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή.
          Γιατί διαβάζεται αυτή η περικοπή αυτήν την πασχαλινή περίοδο;
   Το Πάσχα γινόταν το βάπτισμα των κατηχουμένων. Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά που αναφέρεται, όπως ερμηνεύεται από την Εκκλησία μας, αποτελεί τύπο της πραγματικής κολυμβήθρας, του αγίου Βαπτίσματος.
          Νερό είχε η κολυμβήθρα της Βηθεσδά, νερό έχει και η κολυμβήθρα του βαπτίσματος. Το νερό στη Βηθεσδά κατέβαινε κατά καιρούς Άγγελος Κυρίου και το τάρασσε και αποκτούσε θεραπευτικές ιδιότητες. Έτσι γινόταν, για να μην νομίζουν οι Ιουδαίοι ότι το νερό από μόνο του είχε θεραπευτικές ιδιότητες, αλλά η χάρη τού Θεού ήταν εκείνη που γιάτρευε τους ασθενείς. Τάρασσε το νερό ο Άγγελος, για να βλέπουν οι άνθρωποι την κίνηση του νερού και να γνωρίζουν πότε αποκτούσε ιαματικές ιδιότητες. Με την ταραχή του νερού από τον Άγγελο συντρίβονταν οι αόρατοι δράκοντες, τα δαιμόνια. Έτσι και στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος, το νερό το απλό, με την ευλογία του ιερέα αποκτά δύναμη θεϊκή, ευλογία ουράνια. Γίνεται "αφθαρσίας πηγή, αγιασμού δώρο, λύση αμαρτημάτων, αντίδοτο νοσημάτων, πανωλεθρία για τους δαίμονες, απρόσιτο στις αντίθετες δυνάμεις, γεμάτο με αγγελική υπεροχή"[1]. Όπως στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά η θεία δύναμη θεράπευε τις σωματικές ασθένειες, έτσι και στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος η χάρη του Θεού θεραπεύει τα ψυχικά νοσήματα.
          Ακόμη και οι πέντε στοές της Προβατικής έχουν συμβολικό χαρακτήρα. Κάτω από τις πέντε αυτές στοές βρίσκονταν οι ασθενείς που περίμεναν να ταραχθεί το νερό από τον Άγγελο, για να πέσουν μέσα σ' αυτό και ο πρώτος, ένας δηλαδή μόνο γινόταν καλά. Από τις πέντε ηπείρους του κόσμου προσέρχονται στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος άνθρωποι με τραυματισμένη την ψυχή από το προπατορικό αμάρτημα και θεραπεύονται όλοι.[2] 
          Αγαπητοί μου αδελφοί, το βάπτισμα έχει θεία σύσταση και δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό. Το βάπτισμα το ίδρυσε ο ίδιος ο Κύριος μετά την Ανάστασή του, όταν εμφανίστηκε στους μαθητές του και τους έδωσε την εντολή να μεταφέρουν σε όλο τον κόσμο το μήνυμα του Ευαγγελίου και να βαπτίζουν τους ανθρώπους στο όνομα της Αγίας Τριάδος. "Πορευθέντες ουν, μαθη­τεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος"[3].
          Η άποψη ότι το βάπτισμα συνεστήθη, ιδρύθηκε δηλαδή πριν από την Ανάσταση, με την Βάπτιση του Σωτήρα στον Ιορδάνη ή όταν έστειλε τους Μαθητές του να βαπτίζουνε ή στο διάλογό του με το Νικόδημο είναι αστήρικτη και αβάσιμη. Άλλωστε και η τριτή κατάδυση στο νερό της κολυμβήθρας συμβολίζει την τριήμερο Ταφή και την Ανάσταση του Κυρίου μας. Εξαιτίας της σύστασης του Μυστηρίου του Βαπτίσματος από τον ίδιο τον Κύριο το βάπτισμα ονομάζεται μυστήριο "Κυριακόν"[4].
          Αντιλαμβανόμαστε άραγε αδελφοί μου, την σπουδαιότητα του μεγάλου αυτού μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος; Οι παλαιότεροι στην πλειοψηφία τους μάλλον ναι. Φροντίζουν μάλιστα να τιμούν το βάπτισμά τους με την συμμετοχή τους στην ζωή της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και της ιεράς Εξομολογήσεως. Όμως στην εποχή μας υπάρχει μια εικόνα που διαφοροποιεί τα πράγματα εξαιτίας της εμπορευματοποίησης των πάντων. Η ανάδειξη δυστυχώς και του Μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος ως κοινωνικού γεγονότος το έμπλεξε στα πλοκάμια του εκμοντερνισμού και του εμπορίου. Κι έτσι σήμερα η βάπτιση μοιάζει περισσότερο με κοινωνικό γεγονός, παρά με ιερό Μυστήριο. Να ξεκινήσουμε από τα ονόματα που δίδουν κάποιοι από τους σύγχρονους γονείς στα παιδιά τους; Ονόματα αλλόκοτα, ξενόφερτα που θυμίζουν περισσότερο σταρ και που δεν έχουν βεβαίως καμιά σχέση με την παράδοσή μας, αντί να δώσουν το όνομα κάποιου αγίου, για να έχει έτσι το παιδί τους τον προστάτη του άγιο, αλλά και ένα πρότυπο αγίας ζωής.
                    Ξεχνιέται ότι το βάπτισμα αποτελεί την θύρα της Βασιλείας των Ουρανών. Βαπτίζουμε τα παιδιά μας σε μικρή ηλικία προκειμένου να τα εντάξουμε στο Σώμα του Χριστού. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να μετατρέπουμε την Εκκλησία μας σε παιδική χαρά. Και είναι αλήθεια πως, προς μια τέτοια κατεύθυνση μας οδηγούν πολλά από εκείνα που σχετίζονται με την Βάπτιση. Να πάρουμε τα προσκλητήρια που πολλές φορές μοιάζουν περισσότερο με πρόσκληση σε πάρτι παρά σε μυστήριο; Να αναφέρουμε τον δήθεν στολισμό του ναού, που αρχίζει από τα σκαλοπάτια και συνεχίζει μέχρι μέσα, με χρωματιστά μπαλόνια, λουλούδια, κορδέλες, μίκυ μάους και άλλαπαρόμοια; Ακόμα και σ' αυτήν την κολυμβήθρα δεν δείχνουμε σεβασμό, παρά μόνο την βεβηλώνουμε με τέτοιους στολισμούς. Η λαμπάδα που συμβολίζει το Φως του Χριστού, μαζί και το μπουκάλι του λαδιού στολίζονται με φιγούρες κινουμένων σχεδίων, αρκουδάκια, κουκλάκια και ότι άλλο πλασάρει το εμπόριο. Ακόμα και τα "μαρτυρίκια" πολλές φορές, συνοδεύονται από μπλε ματάκι ή χάντρα. Και όλ' αυτά δυστυχώς, εμφανίζονται ως έξοδα της Βάπτισης, ενώ ουσιαστικά αποτελούν έξοδα για ένα σόου. Οι ναοί μετατρέπονται σε αίθουσες κοινωνικής συναναστροφής. Ορισμένοι δημιουργούν "πηγαδάκια",  συζητούν αντί να προσεύχονται, κάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να καπνίζουν μπροστά στην είσοδο του ναού.
          Κοντά σε όλ' αυτά τελευταία έχει αρχίσει να εμφανίζεται και το παράλογο φαινόμενο της τέλεσης του Γάμου των γονιών και της Βάπτισης του παιδιού ταυτοχρόνως, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται όσα προαναφέρθηκαν λόγω της μεγάλης χρονικής διάρκειας των ακολουθιών.
          Αγαπητοί μου Χριστιανοί,  την Κυριακή των Βαΐων η Εκκλησία μας ψάλλει: "Συνταφέντες σοι διά του Βαπτίσματος, Χριστέ ο Θεός ημών, της αθανάτου ζωής ηξιώθημεν τη Αναστάσει σου", (Θαφτήκαμε μαζί με σένα με το βάπτισμά μας, Χριστέ ο Θεός μας και αξιωθήκαμε της αθανάτου ζωής με την Ανάστασή σου). Προγευόμενοι αυτής της αθανάτου ζωής αδελφοί μου, ύμνους ευχαριστίας προσφέροντες "αινούμεν, ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον". Χριστός Ανέστη!                               
            




[1] Από την ακολουθία του Αγίου Βαπτίσματος.
[2]  -Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, τ. Γ΄, έκδοση Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, σ.52-53
   - Αρχιμανδρίτου Ιερεμίου Φούντα, Κυριακοδρόμιο Ευαγγελίων, έκδοση περιοδικού "Θυμίαμα",
     Μάνδρα- Αττικής 1995, σ. 197-198
   - Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Κυριακή, εκδόσεις "Σταυρός", Αθήναι 2008, σ.33
[3] Μτθ. 28, 19
[4] Ανδρέας Θεοδώρου, Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 2014, σ. 230 

19/5/16

Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.


16/5/16

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

Έχει καθιερωθεί την Κυριακή της Πεντηκοστής  των Δυτικών να διοργανώνεται στους χώρους της ενορίας μας το "ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ". 
Έτσι έγινε και φέτος, μόνο που δεν μας ευνόησε ο καιρός, ο οποίος ενώ όλη την εβδομάδα είχε υψηλές θερμοκρασίες την Κυριακή 15 Μαΐου 2016 μας έκανε να ξαναθυμηθούμε τα χειμωνιάτικα. Παρόλ' αυτά καλά περάσαμε. Και του χρόνου!







8/5/16

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ ΙΩΑΝΝΗ (08.05.2016)

     Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


 
                Η χρονική τοποθέτηση αλλά και ο τρόπος πραγματοποίησης γεγονότων τα οποία αποτελούν σταθμό στην ζωή της Εκκλησίας μας δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο χρόνος και ο τρόπος του συμβάντος πάντα κάτι θέλει να πει, κάτι θέλει να δείξει σε σχέση πάντα με την σωτηρία του ανθρώπου. Άλλωστε η Εκκλησία υπάρχει για να δοξολογείται ο Θεός και για να σώζεται ο άνθρωπος.

          Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε τα σημεία, γιατί ήλθε "ούσης οψίας", γιατί εισήλθε "των θυρών κεκλεισμένων", γιατί "έστη εις το μέσον" και γιατί είπε "ειρήνη υμίν".
          Με την ονομασία Σάββατα ή Σάββατο οι Εβραίοι ονόμαζαν όλη την εβδομάδα. Για θυμηθείτε τον Φαρισαίο, ο οποίος καυχιόταν ότι νηστεύει "δις του Σαββάτου"[1]. Δεν θα μπορούσε βεβαίως να νηστεύει δυο φορές την ίδια μέρα, προφανώς εννοεί δύο φορές την βδομάδα.
          Ο Χριστός λοιπόν αναστήθηκε "τη μια των Σαββάτων"[2], την πρώτη ημέρα δηλαδή της βδομάδας που είναι η Κυριακή.
          Να δούμε τώρα την σημασία όσων προαναφέραμε. Αφού λοιπόν αναστήθηκε ο Χριστός "ούσης οψίας", ενώ δηλαδή ήταν αργά, βράδυ εμφανίζεται ο Χριστός στους Μαθητές του. Γιατί εμφανίζεται βράδυ; Κυρίως για δύο λόγους: ένα πρακτικό και ένα σημειολογικό. Την ημέρα όλοι καταγίνονταν με τις δουλειές τους και ήταν διασκορπισμένοι. Μόλις βράδιαζε επέστρεφαν στα σπίτια τους, άρχιζαν οι συναναστροφές, δημιουργούνταν παρέες και οι Μαθητές του Χριστού, με το φόβο να αναγνωρισθούν από τους Ιουδαίους "διά τον φόβον των Ιουδαίων"[3], μαζεύονταν στο σπίτι που μετά την Σταύρωση του Δασκάλου τους έμεναν όλοι μαζί. Πρακτικά λοιπόν εξυπηρετούσε να τους επισκεφθεί ο Χριστός εκείνη τη στιγμή, γιατί ήταν συγκεντρωμένοι όλοι μαζί. Το κάνει όμως και για άλλο ένα λόγο. Για να δείξει ότι το σκοτάδι της αμαρτίας, με την Ανάστασή του παραμερίζεται. Αναστήθηκε νύχτα και νύχτα εμφανίζεται στους Μαθητές του, για να πραγματοποιηθούν κατά γράμμα οι προφητείες που τον αφορούσαν και τον ονόμαζαν φως που διάλυσε το σκοτάδι.
          Μπαίνει μέσα στο σπίτι που βρίσκονταν οι Μαθητές "των θυρών κεκλεισμένων", ενώ ήταν οι πόρτες κλειστές. Αυτό το κάνει αφενός μεν για να μην ταράξει και συνεπώς να μην φοβίσει τους Μαθητές και αφετέρου να δουν το θαύμα και να πιστέψουν στην Ανάσταση.
          "Έστη δε εις το μέσον", (Σταμάτησε στη μέση). Γιατί άραγε; Τι σημασία μπορεί να έχει αυτή η στάση του Κυρίου; Ή μπορεί να έχει κάποια σημασία το ότι σταμάτησε στη μέση και όχι σε κάποιο άλλο σημείο; Βεβαίως! Θέλει με αυτόν τον τρόπο να δείξει ότι, όλους τους αγαπά εξίσου, για όλους εξίσου προνοεί και όλων θέλει την σωτηρία.
          Ευρισκόμενος λοιπόν εις το μέσον λέγει "ειρήνη υμίν", (ειρήνη σε σας). Χρησιμοποιεί αυτόν τον λόγο διότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα της παρουσίας του στο κόσμο. Η ειρήνευση του διαταραγμένου από την παρακοή ανθρώπου.[4]
          Βλέπουμε αγαπητοί μου αδελφοί, την ξεχωριστή σημασία που έχουν τα σημεία στα οποία αναφερθήκαμε. Όλα σχετίζονται με την σωτηρία μας.
          Η συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής αναφέρεται στα γνωστά γεγονότα της δυσπιστίας του Θωμά, μέσω των οποίων τονίζεται και πιστοποιείται το γεγονός της Αναστάσεως.
          Πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα των Παθών και της Αναστάσεως, μεταξύ άλλων είχε και ο σήμερα εορταζόμενος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος.

          Ας δούμε τα γεγονότα αυτά, μαζί με κάποια σύντομα στοιχεία από τον βίο του ιερού Ευαγγελιστή.
          Ο Ιωάννης καταγόταν από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης, η οποία ήταν θυγατέρα του Ιωσήφ του μνήστορος της Θεοτόκου.
          Ο Ιωάννης μαζί με τον αδελφό του βοηθούσε τον πατέρα του στο ψάρεμα, μέχρι που κλήθηκε από τον Κύριο για να γίνει ψαράς ανθρωπίνων ψυχών. Η εγκράτεια του προς όλα εκείνα τα οποία βλάπτουν την ψυχή έγινε αιτία να ονομασθεί "παρθένος". Γι' αυτό και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τον Κύριο και μόνο αυτός ονομάσθηκε "ηγαπημένος".
          Ο Ιωάννης ήταν παρών στην Μεταμόρφωση του Χριστού, ενώ στο Μυστικό Δείπνο κάθισε  πλησίον του Διδασκάλου και αναπεσών στο στήθος του τον ρώτησε, ποιος ήταν εκείνος που θα τον προδώσει. Όταν συνελήφθη ο Χριστός από τους Ιουδαίους, ο Ιωάννης τον ακολούθησε μέχρι τον Σταυρό μαζί με την Θεοτόκο, όπου άκουσε από τον ίδιο τον Κύριο να του λέγει: "Ιδού η μήτηρ σου" και στην Θεοτόκο "Γύναι ιδού ο υιό σου". Και όταν ο Κύριος αναστήθηκε εκείνος πρώτος είδε στον άδειο τάφο τα εντάφια σπάργανα. Και αναληφθέντα είδε τον Κύριο και στην επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν παρών.
          Μετά την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου βγήκε και κήρυξε στην Μικρά Ασία. Επί αυτοκράτορος Δομιτιανού εξορίσθηκε στο νησί της Πάτμου, όπου είδε και έγραψε την Αποκάλυψη. Μετά το θάνατο του Αποστόλου Παύλου και την καταστροφή των Ιεροσολύμων εγκαταστάθηκε στην Έφεσο, όπου και έγραψε το Ευαγγέλιό του κατά τα έτη 85 έως 95 μ.Χ.
          Στην Έφεσο κάποια μέρα απευθυνόμενος στους μαθητές του τους είπε: "Λάβετε σκαπτήρα στα χέρια σας και ακολουθήσατέ μοι". Και αφού βγήκαν έξω από την πόλη, μετά από προσευχή είπε στους μαθητές του: "Σκάψατε εις την γην εις μέτρον του αναστήματός μου σταυροειδώς". Μέσα σε αυτόν τον τάφο μπήκε ο Άγιος και παρακάλεσε να τον σκεπάσουν με χώμα. Ύστερα από απαίτηση πολλών πιστών της περιοχής, μετά από ημέρες οι μαθητές του τους οδήγησαν στον τάφο του. Σκάβοντας έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι ο τάφος ήταν  άδειος και υπήρχαν μόνο τα υποδήματά του μέσα σ' αυτόν. Έτσι βεβαιώθηκε ο λόγος που είχε πει ο ίδιος ο Χριστός, ότι "εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι".
          Το 1088 μ.Χ. ο Όσιος  Χριστόδουλος, ο οποίος καταγόταν από την Νίκαια της Μικράς Ασίας ψάχνοντας να βρει τόπο ερημικό για να μονάσει, επέλεξε το νησί της Πάτμου, όπου έκτισε μοναστήρι προς τιμήν του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
          Βλέπουμε αγαπητοί μου Χριστιανοί, ότι προκειμένου να εξυπηρετηθεί το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου από τον Θεό συμβαίνουν πράγματα παράδοξα. Αντί τις περισσότερες φορές να καταγινόμαστε με την ερμηνεία τους, ας προσπαθούμε να γινόμαστε μέτοχοι της σωτηρίας μας αναφωνώντας: "Ο Κύριος μου και ο Θεός μου". Αμήν!
                                         




[1] Λκ. 18, 12
[2] Ιωαν. 20, 19
[3] Ό. π.
[4] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τ. Γ΄, σ. 31-32