Με ξεχωριστό μεράκι ετοιμάστηκαν και φέτος οι Πασχαλινές Λαμπάδες της Ενορίας, από τις κυρίες της Ορθόδοξης Διακονίας. Το αποτέλεσμα της εργασίας τους, κατά γενική ομολογία, είναι εκπληκτικό!
30/3/16
26/3/16
ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (27.03.2016)
Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Κατά την
επί γης παρουσία του βλέπουμε το Χριστό σε πάρα πολλές περιπτώσεις, να
εμφανίζεται ως απόλυτος εξουσιαστής όλων των υλικών και πνευματικών δυνάμεων.
Καθησυχάζει ταραγμένα νερά, μετατρέπει το νερό σε κρασί, θεραπεύει τυφλούς και
χωλούς, ανασταίνει νεκρούς, εκβάλλει δαιμόνια. Με όλα αυτά τα θαύματά του
φανερώνει την κυριαρχία του επί του υλικού και πνευματικού κόσμου. Εκείνο το
στοιχείο το οποίο επιβεβαιώνει την εξουσία του, το παρουσιάζει ο ίδιος μέσα από
την σημερινή ευαγγελική περικοπή, όταν απευθυνόμενος στον παραλυτικό του λέγει:
"τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου."[1]
(Παιδί μου σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου). Είναι ένας λόγος ακαταλαβίστικος
για την κοινή ανθρώπινη λογική. Δεν είναι ίσως, εκείνη την στιγμή το ζητούμενο
για τον παραλυτικό, μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Για φανταστείτε τον παραλυτικό,
να δέχεται να τον μεταφέρουν στον Χριστό, διότι έχει ακράδαντη την πίστη ότι θα
τον θεραπεύσει. Το πιστεύει και αυτός και εκείνοι που τον μεταφέρουν τόσο πολύ,
που με πείσμα παραμερίζουν κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται σ' αυτήν την προσπάθειά τους. Ακόμα κι όταν βλέπουν
ότι λόγω του πολύ κόσμου είναι αδύνατον να πλησιάσουν τον Χριστό, δεν
παραιτούνται της προσπάθειας αλλά χρησιμοποιούν άλλο τρόπο για να πετύχουν το
σκοπό τους. Ανεβαίνουν πάνω στην στέγη και παραμερίζουν το κομμάτι της εκείνο
κάτω από το οποίο βρισκόταν ο Χριστός και κατεβάζουν το φορείο με τον
παραλυτικό μπροστά του. Όλη αυτή η προσπάθεια, όλος αυτός ο αγώνας
επιβεβαιώνουν την πίστη που είχαν όλοι τους, ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα,
όπως και τελικά έγινε. Φαντασθείτε λοιπόν, με βάση την απλή ανθρώπινη λογική αν
αυτό συνέβαινε σε εμάς, πως θα ακούγαμε αυτό το "παιδί μου συγχωρούνται οι
αμαρτίες σου", ενώ εμείς περιμένουμε την θεραπεία μας. Σίγουρα θα
απογοητευόμασταν. Θα σκεφτόμασταν ότι πήγε χαμένη όλη αυτή η προσπάθεια που
κάναμε. Και όλ' αυτά θα ήταν αποτέλεσμα της ελλιπούς πίστεως μας. Δεν μπορεί
εύκολα ο κόσμος να κατανοήσει την ανάγκη και την αξία της άφεσης των αμαρτιών. Ας
υποθέσουμε ότι κάποιος είναι υπόλογος απέναντι στην δικαιοσύνη και πρόκειται να
του δοθεί χάρη. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση
είναι να παραγραφούν, να αμνηστευθούν οι επιβαρυντικές πράξεις του, να
διαγραφούν εντελώς, για να πάψουν να τον βαρύνουν πλέον. Το ίδιο ισχύει και για
την θεία δικαιοσύνη. Προκειμένου να λάβουμε χάρη από τον Θεό θα πρέπει να
είμαστε απαλλαγμένοι, θα πρέπει να έχουμε τύχει "συγγνώμης και άφεσης των
αμαρτιών και των πλημμελημάτων ημών".[2]
Αυτό κάνει ο Χριστός στην προκειμένη περίπτωση. Ασχολείται και με την παραλυσία
την οποία όπως ακούσαμε θεραπεύει, πρωτίστως όμως ασχολείται με την εξαφάνιση
της αιτίας της, που είναι η αμαρτία. "Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί
το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή".
Με το
"τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι" η υπόθεση μεταφέρεται από το σώμα
στην ψυχή, από το αποτέλεσμα στην αιτία, από τα κλαδιά στις ρίζες. Ο Χριστός
ήθελε να γιατρέψει πρώτα την ψυχή. Αυτή ήταν άρρωστη, αυτή έπρεπε να θεραπευθεί
πρώτα και να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον αιώνιο προορισμό της. Ως αλάθητος
γιατρός, κάνει την γνήσια, την τέλεια διάγνωση ως παντογνώστης και προβαίνει
στην ενδεδειγμένη, στην τέλεια θεραπεία.
Η αμαρτία
τραυματίζει βαθύτατα την ανθρώπινη ψυχή, την μολύνει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη
θεραπείας, αποκατάστασης της ψυχικής υγείας. Κανένα ανθρώπινο μέσο δεν μπορεί
να βοηθήσει. Ακόμα και οι ψυχίατροι που εξ αντικειμένου ασχολούνται με την
επιστήμη της ψυχιατρικής, μόνο τα ψυχικά και νευρολογικά προβλήματα μπορούν να
προσεγγίσουν. Μόνο στο αποτέλεσμα μπορούν να παρέμβουν και όχι πάντα. Η αιτία
που δημιουργεί το ηθικό κακό, με ένα και μοναδικό τρόπο αντιμετωπίζεται, μόνο
με το μυστήριο της εξομολογήσεως. Η πρακτική της εξομολογήσεως και το μυστήριο
της μετάνοιας ικανοποιούν απολύτως την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για να
εξωτερικεύσει τα αμαρτήματά του και να γαληνεύσει την συνείδησή του. Όταν ο
Χριστός ήταν στη γη, έδινε ο ίδιος την άφεση των αμαρτιών. Τι γίνεται όμως με
τους μετά Χριστόν ανθρώπους; Χάνουν αυτή την ευεργεσία; Όχι βέβαια. Ο ίδιος ο
Κύριος δίνει διαχρονικό χαρακτήρα στη δυνατότητα της αφέσεως των αμαρτιών
καθιερώνοντας ο ίδιος το ιερό μυστήριο της μετανοίας και της εξομολογήσεως.
Λίγο πριν το τέλος της επί γης παρουσίας του συστήνει το μυστήριο της ιεράς
εξομολογήσεως όταν απευθυνόμενος προς τους Μαθητές του λέει: "Λάβετε
πνεύμα Άγιον. Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφέωνται αυτοίς. Αν τινων κρατήται
κεκράτηνται."[3]
(Λάβετε Άγιο Πνεύμα. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι
συγχωρημένες. Σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι). Την
ομολογία των αμαρτιών μας μάς ζητά ο ίδιος ο Θεός από την Παλαιά Διαθήκη
κιόλας: "Λέγε συ πρώτος τας αμαρτίας σου, ίνα δικαιωθείς."[4]
Αγαπητοί μου αδελφοί, η περίοδος που διανύουμε
τώρα της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής με το πνεύμα που την διακατέχει
προσφέρεται για μετάνοια και εξομολόγηση. Ακούμε στον Όρθρο της Κυριακής αυτό
το διάστημα την Εκκλησία μας προσευχητικά να ψάλλει: "Της μετανοίας
άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα". Ας γίνει και προσωπική προσευχή του καθενός
από εμάς, για να μας δώσει ο Θεός διάθεση μετανοίας στις καρδιές μας και να
ανοίξει με την χάρη του τις ψυχές μας. Ας αναζητήσουμε αυτό το διάστημα το
πετραχήλι του πνευματικού, για να μπούμε κάτω από αυτό και να ομολογήσουμε τις αμαρτίες
μας και να έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Χριστός με την αγάπη και ευσπλαχνία του
θα μας πει: "Τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι."[5]Αμήν!
Β΄ Χαιρετισμοί (Παρασκευή 25. 03. 2016)
Την Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016 τέλεσε την ακολουθία των Β΄Χαιρετισμών, στον ιερό ναό Τριών Ιεραρχών Αννοβέρου, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Αλέξανδρος Συμεωνίδης.
Ομιλία Αρχιμανδρίτη Γερασίμου Φραγκουλάκη
"Χαίρε
δι' ης ενεδύθημεν δόξαν". (Χαίρε εσύ, εξ αιτίας της οποίας ντυθήκαμε την
δόξα).
Μετά την πτώση εξ αιτίας του
προπατορικού αμαρτήματος, ο άνθρωπος βρέθηκε να είναι γυμνός. Διαβάζουμε στην
Παλαιά Διαθήκη ότι, μετά την πράξη της παρακοής ο Αδάμ κρύφτηκε. Και όταν τον
αναζήτησε ο Θεός, στην ερώτηση του: "Αδάμ που ει", (Αδάμ που είσαι;),
ο Αδάμ απαντά: "της φωνής σου ήκουσα περιπατούντος εν τω παραδείσω και
εφοβήθην, ότι γυμνός ειμι, και εκρύβην".[1]
(άκουσα τη φωνή σου όταν περπατούσες στον παράδεισο και φοβήθηκα γιατί είμαι
γυμνός και κρύφτηκα). Θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος: "Παντογνώστης ο Θεός,
δεν γνώριζε που ήταν ο Αδάμ;". Βεβαίως και γνώριζε και που βρισκόταν ο
Αδάμ και την παράβαση της παρακοής που είχε διαπράξει. Παρόλ' αυτά επιμένει να
κάνει ότι δεν γνωρίζει, γι αυτό και του λέει: "τις ανήγγειλέ σοι ότι
γυμνός ει, ει μη εκ του ξύλου, ου ενετειλάμην σοι τούτου μόνου μη φαγείν, απ'
αυτού έφαγες;"[2]
(Ποιος σου είπε ότι είσαι γυμνός ή μήπως από το δένδρο που σου είπα μόνο από
αυτό να μην φας, εσύ έφαγες;). Μ' αυτή του την στάση ο Θεός δεν κάνει
ψυχολογικό πόλεμο στον Αδάμ. Αντιθέτως προσπαθεί να τον βοηθήσει, όπως λέει ο
Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Προσπαθεί να τον οδηγήσει σε μεταμέλεια για να
ζητήσει συγγνώμη για το ατόπημά του, κάτι που όμως, δυστυχώς δεν έγινε.
Προσπάθησε να μετατοπίσει τις ευθύνες του στην Εύα, η Εύα στον όφη και το
αποτέλεσμα είναι γνωστό˙ ο πρωτόπλαστος βρέθηκε και εκτός Παραδείσου και γυμνός.
Γυμνός άραγε από τι. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο τον προίκισε με
διάφορα χαρίσματα. Χαρίσματα πολλά και εξαιρετικά. Τα χαρίσματα αυτά
αποτελούσαν για τον Πρωτόπλαστο μια θεοΰφαντη στολή, που του προσέδιδε θεϊκή
ομορφιά. Αυτή την στολή ήταν που έχασε ο άνθρωπος και έμεινε γυμνός. Είναι αυτό
που ονομάζει η Εκκλησία μας "απώλεια της θεϊκής δόξας".
Ο Θεός Πατέρας όμως, δεν μπορεί να
αφήσει το πλάσμα του έτσι γυμνό και καταφρονεμένο. Πρέπει να πάρει τον άνθρωπο
από τα φοβερά, τα θανατηφόρα νύχια του χαιρέκακου και να τον αποκαταστήσει στην
πρώτη του μορφή, που την διέκρινε το θείο κάλλος, λόγω της θεοΰφαντης στολής
του. Ο πεσμένος και νικημένος άνθρωπος δεν μπορούσε όμως να δώσει αυτήν την
μάχη, δεν μπορούσε να κάνει αυτό τον αγώνα. Γι' αυτό και στέλνει τον Υιό του
τον αγαπητό, τον Μονογενή, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος γεννήθηκε διά του Αγίου
Πνεύματος και εκ της Παρθένου Μαρίας. Στον Χριστό η ανθρώπινη φύση του δεν ήταν
πια γυμνή, αλλά ντυμένη με την θεοΰφαντη στολή του Αγίου Πνεύματος.[3]
Σήμερα γιορτή του Ευαγγελισμού της
Θεοτόκου, αυτό ακριβώς το γεγονός εορτάζουμε, την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης
από τον Χριστό. Την απαρχή της
σωτηρίας του ανθρώπου. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλη αυτή την υπόθεση είχε η
Παναγία μας. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας, μεταξύ άλλων, της αφιέρωσε ένα από τα
ωραιότερα δημιουργήματα της χριστιανικής φιλολογίας, τους Χαιρετισμούς.
Το αξιοσημείωτο αγαπητοί μου αδελφοί,
σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι με την επανένδυση του ανθρώπου με την
θεοΰφαντη φορεσιά, την στολή της θεϊκής δόξας, ουσιαστικά δηλαδή την σωτηρία
του ασχολήθηκε και συνεχίζει να ενδιαφέρεται ο ίδιος ο Θεός. Η όλη όμως υπόθεση
έχει και μια τραγικότητα. Ποια είναι αυτή; Το ότι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, ο
άνθρωπος δηλαδή, παραμένει αδιάφορος. Μήπως είναι καιρός αδελφοί μου, να
προσέξουμε λίγο και τα της σωτηρίας μας. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε την
στάση μας σε θέματα πίστεως; Ποτέ δεν είναι αργά. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας
στον ετήσιο λειτουργικό κύκλο, επαναλαμβάνει τις ίδιες γιορτές, τα ίδια
μυστήρια, για να τονίζει πάντα ότι μέσα απ' όλα αυτά το ζητούμενο είναι η
σωτηρία του ανθρώπου. Κάθε χρόνο ακούμε τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου για να
θυμούμαστε ότι η Παναγία μας συμβάλλει στην προώθηση και πραγματοποίηση του
έργου της σωτηρίας των ανθρώπων. Η Παναγία σώζει τον κόσμο. Αν δεν το
συνειδητοποιήσαμε πρόπερσι, πέρυσι μέχρι τώρα τέλος πάντων, ας το κάνουμε φέτος.
Ας προσπαθήσει να μετατρέψει ο καθένας μας τον εαυτό του σε ένα σωσμένο κομμάτι
αυτού του κόσμου. Αμήν!
24/3/16
Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΑΝΝΟΒΕΡΟ
Με ξεχωριστή λαμπρότητα εορτάστηκε η διπλή γιορτή της 25ης Μαρτίου στην ενορία μας. Το πρωί της Παρασκευής 25 Μαρτίου 2016 τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία στον ιερό ναό Τριών Ιεραρχών Αννοβέρου και ακολούθησε η Δοξολογία για την Εθνική Εορτή.
Καθότι γερμανική αργία, (Μεγάλη Παρασκευή των δυτικών), η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη. Εντυπωσιακή ήταν και η παρουσία των ελληνικών σχολείων του Αννοβέρου, του Ελληνικού Λυκείου, των Τμημάτων Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνογερμανικού Παιδικού Σταθμού "Ο Μέγας Βασίλειος" της ενορίας μας, τα οποία παρέστησαν με σημαίες. Με σημαίες και λάβαρα ήταν παρούσες και οι Ομογενειακές Οργανώσεις του Αννοβέρου.
Τις εκδηλώσεις τίμησε με την παρουσία του ο εντιμότατος Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στο Αμβούργο, κ. Γεώργιος Αρναούτης συνοδευόμενος από την οικογένειά του, ο οποίος μίλησε με θερμά λόγια προς το πυκνό εκκλησίασμα και κατά την Δοξολογία ανέγνωσε το Μήνυμα του εξοχοτάτου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου.
Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο αρχιμανδρίτης π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης.
Ο Πανηγυρικός του Αρχιμνδτίτη π. Γερασίμου Φργκουλάκη
Ο
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου αποτελεί έν αμυστήριο ασύλληπτο για τον ανθρώπινο
νου. Ποιος νους αλήθεια μπορεί να κατανοήσει πώς ο Θείος Λόγος, γίνεται εκείνο
το οποίο δεν ήταν, δηλαδή άνθρωπος , αλλά και πώς η Παναγία έγινε εκείνο που
δεν ήταν, δηλαδή Μητέρα και ταυτοχρόνως παρέμεινε Παρθένος. Αφύσικα πράγματα
για την απλή, ανθρώπινη λογική, απολύτως φυσιολογικά για την παντοδυναμία του
Θεού. Όποιος δεν μπορεί να νιώσει την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, δεν θα
καταλάβει ποτέ το παραμικρό από αυτό το Μυστήριο του Ευαγγελισμού, για τον
απλούστατο λόγο, ότι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου αποτελεί έκφραση της αγάπης
του Θεού προς τον άνθρωπο. Γι' αυτό και εκτός από Μυστήριο αποτελεί και θαύμα,
διότι μόνο με θαύμα θα μπορούσε να ανορθωθεί ο ξεπεσμένος στην αμαρτία
άνθρωπος. Μυστήριο και θαύμα λοιπόν χρησιμοποιεί η αγάπη του Θεού και
δημιουργεί τη γέφυρα που ενώνει τον Ουρανό με την γη, προκειμένου να μπορέσουν
οι άνθρωποι να ανεβούν και να βρεθούν και πάλι κοντά στο Θεό, αφού βεβαίως
πρώτα την χρησιμοποίησε ο Χριστός για να κατέβει στη γη και να σπάσει με την Θυσία
του και την Ανάστασή του τα δεσμά του ανθρώπου.[1]
Το μυστήριο που ήταν κρυφό για αιώνες και από τους Αγγέλους, φανερώνεται στη γη
μέσω της Παρθένου Μαρίας. "Το απ' αιώνος απόκρυφον, και
Αγγέλοις άγνωστον μυστήριον, δια σου Θεοτόκε τοις επί γης πεφανέρωται",
ψάλλει η Εκκλησία μας, παρουσιάζοντας έτσι τον πρωταγωνιστικό ρόλο που
διαδραμάτισε η Παναγία μας στην εξύφανση του σχεδίου του Θεού, για την σωτηρία
του ανθρώπου. Και αναγνωρίζοντας ακριβώς αυτό τον ρόλο της, την τιμά και την
αποδέχεται όχι ως Αγία, αλλά ως Παναγία και την τοποθετεί στην κόγχη του ιερού, στο χώρο εκείνο που
τελείται το Μυστήριο της αναιμάκτου, λυτρωτικής για τον άνθρωπο θυσίας του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μέσα στο ιερό Βήμα και την εικονογραφεί ως
Πλατυτέρα, για να μας θυμίζει από πού εκπηγάζει η σωτηρία μας. Στην ολοπρόθυμη
συγκατάθεση της Παρθένου Μαρίας οφείλεται η πραγματοποίηση του θεϊκού σχεδίου
για την σωτηρία μας. Αν η Μαρία δεν δεχόταν την πρόσκληση του Θεού να γίνει
Μητέρα του Σωτήρα Ιησού Χριστού, σωτηρία δεν θα υπήρχε. Γι' αυτό ο Ευαγγελισμός
αποτελεί το "κεφάλαιον της σωτηρίας" των ανθρώπων και του κόσμου. Η
υποταγή της μικρής κόρης της Ναζαρέτ στο θέλημα του Θεού είχε ως αποτέλεσμα την
ελευθερία των ανθρώπων και του κόσμου.[2]
Επομένως ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι γιορτή ελευθερίας, ελευθερίας
πνευματικής.
Ταυτόχρονα
όμως το γένος των Ελλήνων γιορτάζει την απαρχή και μιας
Ο
συνδυασμός των δύο γεγονότων που γιορτάζουμε σήμερα, του Ευαγγελισμού της
Θεοτόκου και της Ελληνικής Επαναστάσεως, αποτελεί βαθύτατο συμβολισμό της
έννοιας της ελευθερίας ως εξωτερικής καταστάσεως που είναι η πολιτική ελευθερία
και η εθνική ανεξαρτησία, αλλά και ως εσωτερικής για τον άνθρωπο, ζωής και
δύναμης. Η ελευθερία στην ουσία της είναι πνευματική πραγματικότητα, ρίζα της
προσωπικότητας κάθε ανθρώπου.[3]
Είναι λογικό επομένως οι πρόγονοι μας που είχαν ελεύθερο πνεύμα, να μην
μπορούσαν να ανεχθούν την σκλαβιά απ' όποιον κι αν προερχόταν. Γι' αυτό και
στην Επανάσταση του 21, που ήταν έργο της συλλογικής προσπάθειας των Ελλήνων,
"αναλόγως ο καθένας" με τις δυνάμεις του, όπως είπε ο Μακρυγιάννης, ο
κάθε Έλληνας πρόσφερε στον αγώνα ό,τι μπορούσε, ανάλογα με την ιδιότητά του.
Άλλοι πολέμησαν, άλλοι πρόσφεραν χρήματα για να αγορασθούν όπλα, άλλοι
εμψύχωσαν με τα γραφτά τους τούς αγωνιστές κι άλλοι βοήθησαν με διπλωματικό
τρόπο. Ο τιτάνιος και ιερός αγώνας του 1821 έχει ως βασικό του χαρακτηριστικό
ότι ήταν έργο όλων των Ελλήνων και ήταν αγώνας εθνικός.[4]
"Και οι κληρικοί και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι
και οι έμποροι, όλοι συμφωνήσαμε σ' αυτό το σκοπό και κάναμε την
επανάσταση" έλεγε ο Κολοκοτρώνης στους μαθητές του Γυμνασίου της Πνύκας.[5]
Ο αγώνας κοινός, ο στόχος ένας: η ελευθερία. Και τα κατάφεραν οι πρόγονοι μας
να μας παραδώσουν πατρίδα ελεύθερη, δοξασμένη και ζηλευτή. Μια πατρίδα που δυστυχώς,
δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την σημερινή πατρίδα μας.
Σήμερα
έχουμε μια πατρίδα, μια Ελλάδα δυστυχισμένη, ταλαιπωρημένη, προσβεβλημένη. Μια
Ελλάδα ουραγό της Ευρώπης, χώρα που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για τους
περισσότερους. Σύγχρονοι δυνάστες, εκπρόσωποι των λεγόμενων "θεσμών"
όπως ονομάζονται, σαν βρικόλακες προσπαθούν να πιουν το αίμα του ελληνικού
λαού, τον οποίο παντελώς αγνοούν. Ταλαιπωρούν την Ελλάδα και κουνούν το δάκτυλο
στο λαό της απαξιωτικά, δεν τον υπολογίζουν. Όλοι αυτοί "οι κοσμοκράτορες του αιώνος
τούτου" προσπαθούν να στρέψουν λαούς, τον ένα εναντίον του άλλου.
Προσπαθούν να δηλητηριάσουν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν
έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, με κανέναν. Κι αν ως λαός κάναμε λάθη και κάναμε
αρκετά, το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι δυσανάλογο των λαθών που
έχουμε κάνει. Διότι φορτωνόμαστε, σκοτεινές σκοπιμότητες και παιχνίδια, που
άλλοι έπαιξαν εις βάρος μας και τώρα τα ονομάζουν σφάλματα δικά μας. Απλά
κάποιοι μπορούν να δημιουργούν και να εκμεταλλεύονται καταστάσεις κατά το
δοκούν. Όμως δεν αντιλαμβάνονται άραγε, τι γίνεται; Δεν βλέπουν ότι ο τρόπος με
τον οποίο καθοδηγούν την ανθρωπότητα παγκοσμίως είναι καταστρεπτικός;
Αρέσκονται σε εκατόμβες θυμάτων; Τους αρέσει να βλέπουν λουτρό αίματος; Αλλιώς
δεν εξηγούνται τα όσα γίνονται. Τα όσα απάνθρωπα και καταστροφικά συντελούνται.
Τον
τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες της εξαθλίωσης δεκάδων, εκατοντάδων χιλιάδων
ανθρώπων. Αν πραγματικά ενδιαφερόντουσαν για το καλό όλων αυτών των
δυστυχισμένων ανθρώπων, αντί να τους πουλούν πολεμικό υλικό, θα μπορούσαν να
τους δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και ευημερία, παραμένοντας
στις πατρογονικές εστίες τους. Αντί αυτού όμως τους ξεσπίτωσαν για να
θησαυρίσουν πουλώντας τους όπλα για να στραφούν ο ένας εναντίον του άλλου. Δεν σκέφτηκαν
όμως ποια μπορεί να είναι τα επίχειρα αυτών των ενεργειών τους, εκτός κι αν δεν
τους ενδιαφέρει, που απ' ότι φαίνεται μάλλον, αυτό συμβαίνει. Και να που
φτάσαμε. Το ξεσπίτωμα αυτό οδήγησε στην ανθρώπινη εκμετάλλευση. Αναμείχθηκαν με
τους ξεσπιτωμένους και ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους κακοποιά στοιχεία,
στυγνοί δολοφόνοι, αδίστακτοι τρομοκράτες που υπακούοντας στις εντολές των
παρανοϊκών αφεντικών τους, αιματοκύλισαν τόσο κόσμο. Είδαμε τι έγινε πριν λίγους
μήνες στην Γαλλία και μόλις την περασμένη Τρίτη στις Βρυξέλλες. Τι έφταιγε
άραγε ο βέλγος ή ο γάλλος πολίτης, αλλά και ο κάθε πολίτης ανεξαρτήτου
εθνικότητας, τι έφταιγε κι έχασε την ζωή του επειδή εκείνη την συγκεκριμένη
στιγμή που ο φανατισμός και η παράνοια πραγματοποιούσε εκρήξεις, βρέθηκε σ'
αυτό το σημείο; Τι φταίνε οι απλοί άνθρωποι να πληρώνουν με την ζωή τους. Κι ας
μην λένε κάποιοι πως καλά παθαίνουν γιατί "όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει
θύελλες". Τους ανέμους τους σπέρνουν παρανοϊκοί "κοσμοκράτορες",
χωρίς να ρωτούν, χωρίς να δίνουν σημασία στον απλό λαό. Ο Ιμπεριαλισμός διεθνώς
δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται μόνο τα λεφτά
τους ν' αυγατίζουν και τίποτ' άλλο.
Αδελφοί
μου, οι καταστάσεις που επικρατούν σήμερα στην Ευρώπη, μας υπαγορεύουν να
είμαστε όλοι οι άνθρωποι ενωμένοι. Ο καθένας από εμάς έχει την ανάγκη του άλλου,
ανεξαρτήτως εθνικότητας και θρησκεύματος. Υπάρχουν κάποιοι δυστυχώς από εμάς,
που κάνουν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και φωνάζουν, μακριά από αλλόδοξους και
αλλόπιστους μη μας μολύνουν. Να είναι σίγουροι ότι, και μόνο με αυτήν την σκέψη,
οι ίδιοι βρίσκονται μακριά από το Χριστό. Δεν αρμόζει στον Έλληνα, στον
Ορθόδοξο Έλληνα να σκέφτεται έτσι. Έτσι μας έπλασε ο Θεός˙ ως Χριστιανοί
Ορθόδοξοι να σκορπούμε σε όλους αγάπη και ως Έλληνες να δημιουργούμε και να παραδίδουμε
πολιτισμό. Ο πρώτος μετά την Άλωση Οικουμενικός Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος
έγραφε: "Ην γαρ το γένος ημών ένδοξον, φρόνιμον, γενναίον". Αυτό βεβαιώνει
και η ιστορία μας. Χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά,
να καταλαβαινόμαστε, δεν χρειάζονται περισσότερα. (Γιάννης Ρίτσος). Αυτά τα
λόγια θα μας έλεγαν και σήμερα οι πρόγονοι μας αγωνιστές του 21. Η παρακαταθήκη που μας άφησαν είναι αληθινά μεγάλη. Το
συμβόλαιο τιμής που μας παρέδωσαν οι πρόγονοι μας, υπογραμμίζει ότι η
ελευθερία, είναι διαρκής αγώνας και πράξη τιμής. Μια πράξη την οποία δεν την
αποσύνδεαν από την πίστη. Όλοι οι αγώνες τους γίνονταν για "του Χριστού
την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία". Με την πίστη τους ήταν
ψυχικά ελεύθεροι και πάλευαν και για την σωματική τους ελευθερία. Γι' αυτό και
την έναρξη της Επανάστασης για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού και την
απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας, την συνδύασαν με την εορτή του
Ευαγγελισμού της Παναγίας μας, με τον οποίο σήμανε το τέλος της πνευματική
σκλαβιάς.
Σήμερα, εποχή πολύπλευρης κρίσης επιβάλλεται να στραφούμε
στην ηρωική εποχή του 1821 και να αντλήσουμε διδάγματα και αξίες που τόσο χρειαζόμαστε.
Γι' αυτό λοιπόν λέμε: ναι στην ελευθερία, όχι στη βία.
Ζήτω το ηρωικό, αθάνατο '21
[1] Π. Β.
Πάσχου, Έρως Ορθοδοξίας, εκδόσεις
Αποστολικής Διακονίας, Δ΄έκδοση, Αθήναι 1987, σ. 60
[2]
Μητροπολίτου Αχελώου Εθυθμίου (Κ.Στύλιου), Λόγος
Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ.567
[3] Επισκόπου
Διονυσίου Λ. Ψαριανού Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης, Μικρός Συναξαριστής, εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1995
[4] Ανδρέας
Κεφαλληνιάδης, Μια τάξη γεμάτη απορίες,
2ο βιβλίο,εκδόσεις "Φωτοδότες", Κάντζα Αττικής, σ. 117
[5] Νίκος
Γκώνιας-Σοφία Ραπτοπούλου, Το Μεγάλο 21,
εκδόσεις Πατάκη, σ. 97
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)