28/10/15

Η 28η Οκτωβρίου στον Παιδικό Σταθμό μας

Την Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015, ανήμερα της Εθνικής μας γιορτής αλλά και εορτή της Αγίας Σκέπης τελέσθηκε Θεία Λειτουργία στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Βασιλείου, όπου εκκλησιάστηκαν παιδιά του Ελληνογερμανικού Παιδικού Σταθμού "Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ", της ενορίας μας.









 

25/10/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (25.10.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


Στην θεραπεία ενός ανθρώπου στη χώρα των Γαδαρηνών που τον είχε κυριεύσει και τον καταταλαιπωρούσε ο διάβολος αναφέρεται αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Μια θεραπεία που πραγματοποίησε όπως πάντα, με θαυματουργικό τρόπο ο Κύριος.
          Παρά το θαύμα της θεραπείας όμως, δυσάρεστη έκπληξη δημιουργεί το γεγονός ότι, ενώ θεραπεύτηκε ο δαιμονισμένος και το βλέπουν αυτό οι Γαδαρηνοί, όταν συναντιούνται με τον Χριστό, του ζητούν να φύγει, να απομακρυνθεί από την περιοχή. Δεν είναι  παράξενο αυτό το γεγονός; Βλέπουν το θαύμα, έχουν κοντά τους τον θαυματουργό Θεάνθρωπο Ιησού και αντί όπως θα ήταν λογικό να θαυμάσουν, να ζητήσουν ίσως και άλλα θαύματα και άλλες γιατρειές, όπως γινόταν κάθε φορά που μάθαινε ο κόσμος πού θα βρισκόταν ο Χριστός,[1] του ζητούν να εγκαταλείψει την περιοχή τους! Παραφρόνησαν όλοι μαζί; Όχι βέβαια! Τα είχαν τετρακόσια. Ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν!
          Το μυστικό της συμπεριφοράς τους αυτής βρίσκεται στα γεγονότα που ακολούθησαν την θεραπεία του δαιμονιζομένου. Τι ζήτησαν τα δαιμόνια από τον Κύριο; Να μην τα βασανίσει ζήτησαν, γιατί γνώριζαν ότι ήταν ο Υιός του Θεού. Το ομολογούν άλλωστε: "Τι εμοί και σοι, Ιησού, Υιέ του Θεού του Υψίστου; δέομαι σου μη με βασανίσης".[2] (Τι δουλειά έχεις εσύ μ' εμένα Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις). Και τι θεωρούσαν βάσανο; Να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο, σ' αυτό τον υποχθόνιο τόπο, τον ανεξερεύνητο, όπου ο Θεός, όπως λέει ο Απόστολος Ιούδας φυλάττει τους δαίμονες,  για να τους κρίνει την μεγάλη ημέρα της κρίσεως.[3] Προτείνουν μάλιστα και λύση. Παρακαλούν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν σ' ένα κοπάδι χοίρων, που έβοσκε εκεί δίπλα. Και ο Ιησούς τους το επιτρέπει, όπως ακούσαμε, με αποτέλεσμα να καταληφθούν οι χοίροι από τα δαιμόνια και να πέσουν από τον γκρεμό στο νερό και να πνιγούν.
          Μπορεί να σκεφθεί ίσως κάποιος. Μα αφού δημιουργήματα του Θεού είναι και τα ζώα, γιατί επιτρέπει ο Χριστός να υποστούν αυτήν την εξοντωτική ταλαιπωρία οι χοίροι;
          Εδώ ακριβώς, στην παρουσία αυτών των ζώων έγκειται και η αιτία που οι Γαδαρηνοί παρακαλούν τον Ιησού να φύγει από την περιοχή τους. Σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό Νόμο απαγορευόταν το χοιρινό κρέας και αυτοί έτρεφαν χοίρους. Εξαιτίας αυτής της ανομίας τους βλέπουν τους χοίρους να εξολοθρεύονται με αυτόν τον τρόπο. Και όταν οι Γαδαρηνοί πληροφορούνται αυτό το γεγονός, από τους χοιροβοσκούς, οι οποίοι κατατρομαγμένοι προφανώς στην θέα του πνιγμού των χοίρων έφυγαν, τους κυρίευσε φόβος, γιατί και την παντοδυναμία του Χριστού γνώριζαν, αλλά και φοβήθηκαν μήπως τελικά τιμωρηθούν και για άλλα παραπτώματά τους.[4]
          Τα δαιμόνια φεύγουν, μη αντέχοντας την παρουσία του Χριστού. Κι έρχονται οι άνθρωποι, οι Γαδαρηνοί και αυτοί αρνούνται την παρουσία του Χριστού. Δεν τον θέλουν και ας αναγνωρίζουν την δύναμή του, γιατί πάνω απ΄αυτόν, πάνω από το Χριστό έχουν το υλικό τους συμφέρον. Ο Ιησούς Χριστός τους χάλασε τη δουλειά, την παράνομη ενασχόλησή τους με τους χοίρους. Τα γουρούνια τους γι'  αυτούς είχαν μεγαλύτερη αξία από τις ευεργεσίες του Χριστού. Τα λεφτά πιο πάνω από το Θεό. Τον διώχνουν. Και ο Χριστός φεύγει. Η σωτηριώδης           παρουσία του δεν μένει πουθενά με το ζόρι.[5]
          Ο Χριστός διώχνει το διάβολο και οι άνθρωποι διώχνουν τον Χριστό και μένουν με τον διάβολο. Υπάρχουν κάποιοι που δεν εμπιστεύονται το Χριστό. Έχουν αμφιβολίες και επιφυλάξεις απέναντί του. Στην αναμέτρησή τους με τον διάβολο δεν καταφεύγουν στο Χριστό, αλλά μένουν ακάλυπτοι από την θεϊκή του δύναμη.[6]
          Η κοινωνία πάντοτε, αλλά ξεχωριστά στην εποχή μας που είναι γεμάτη υλισμό και διαφθορά, ψευτιά και απάτη, χρειάζεται περισσότερο την επίσκεψη του Κυρίου. Θα είναι η μεγαλύτερη ευλογία, αν φτάσει στην αμαρτωλή ψυχή μας, στην δαιμονιζόμενη κοινωνία μας ο Χριστός. Αντίθετα με τους Γαδαρηνούς που τον έδιωξαν για να τους αφήσει ήσυχους στο βούρκο που ζούσαν, εμείς ας τον προσκαλέσουμε και να τον παρακαλέσουμε να μείνει κοντά μας.[7]
          Σ'  εκείνους που αμφισβητούν ή αρνούνται την ύπαρξη του σατανά,  υπενθυμίζουμε αυτό που πολλές φόρες έχει επισημανθεί. Ότι δηλαδή, το πιο μεγάλο κατόρθωμα του διαβόλου, η μεγαλύτερη παγίδα του είναι να πείσει τους ανθρώπους πως δεν υπάρχει κι έτσι να εκτελεί ανενόχλητα το καταστροφικό του έργο. Και δυστυχώς είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι πέφτουν στα δίχτυα του. Μια απλή ματιά στα γεγονότα που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας το βεβαιώνει.
          Ηθικές εκτροπές, φρικαλεότητες εγκλημάτων, ο φόβος του θανάτου και της συντέλειας του κόσμου, σατανιστικές λατρείες και παραθρησκευτικά φαινόμενα αποτελούν μορφές δαιμονοποίησης της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος παρότι δουλεύει στον δαίμονα, αρνείται την παρουσία του πεισματικά.[8]
          Τόσο πολύ μας έχει ξεγελάσει, που τις μεθοδίες και τις πλεκτάνες του τις θεωρούμε φυσιολογικές.
          Κάποτε λέει μια ιστορία από το Γεροντικό, ο μεγάλος ασκητής της ερήμου Όσιος Μακάριος περνούσε με μερικούς μοναχούς από ένα δρόμο και άκουσε ένα παιδί να λέει τα εξής παράξενα λόγια στην μητέρα του:
- Ένας πλούσιος με αγαπά κι εγώ τον μισώ. Ένας φτωχός με μισεί κι εγώ τον αγαπώ.
          Ακούοντας ο Μακάριος το παιδάκι, στάθηκε κι έκανε το σταυρό του. Κι οι μοναχοί τότε τον ρώτησαν:
          - Πάτερ, τι νόημα είχαν αυτά τα λόγια;
          - Εγώ αυτό το νόημα τους βρίσκω, αποκρίθηκε ο Άγιος. Ο Κύριος μας είναι πλούσιος, μας αγαπά κι εμείς οι άνθρωποι δεν θέλουμε να τον ακούσουμε. Ο εχθρός μας ο διάβολος είναι φτωχός και μας μισεί, αλλά εμείς τον θέλουμε.
          Αυτό κάνουν πολλοί άνθρωποι σήμερα˙ εγκαταλείπουν τον πλούτο του Χριστού και ακολουθούν την φτώχεια του διαβόλου.
          Είναι στο χέρι μας αγαπητοί μου αδελφοί, να αλλάξουμε τα δεδομένα της σχέσης μας με τον Χριστό. Μπορούμε αν το θελήσουμε. Αν το πράξουμε θα ωφεληθούμε, διότι: "Αγαθός Κύριος τοις υπομένουσιν αυτόν, ψυχή η ζητήσει αυτόν αγαθόν"[9] (Αγαθός ο Κύριος σ' εκείνους που τον εμπιστεύονται, στην ψυχή που τον αναζητάει). Αμήν!




[1] Λκ. 6, 18-19
[2] Ο. π.  8, 28
[3] Ιουδ. 1, 6
[4] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τ. Γ΄, σ. 260-261
[5] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ.304
[6] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλιου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ. 154
[7] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η κοινωνία, Β΄ έκδοσις, Ηράκλειον Κρήτης 1981, σ.32
[8] Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη πρωτοπρεσβυτέρου, Κυριακάτικες Σκέψεις, έκδοση Ενορίας Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου Κρήτης, Ηράκλειο 1998, σ. 154-155
[9] Θρήνοι Ιερεμίου, 3,25

20/10/15

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ (Τρίτη 20.10.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


Ο Άγιος Γεράσιμος κατά την παράδοση γεννήθηκε το 1506, στα Τρίκαλα της Κορινθίας. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Δημήτριος Νοταράς ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία. Η μητέρα του ονομαζόταν Καλή. Ο Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε όπως τα αρχοντόπουλα της εποχής. Στην ηλικία των είκοσι χρόνων αποφάσισε να πάει στην Ζάκυνθο προκειμένου να σπουδάσει. Όμως η αφοσίωσή του στην Ορθοδοξία τον οδήγησε να εγκαταλείψει την Ζάκυνθο και να ξεκινήσει μια προσκυνηματική περιοδεία στα θρησκευτικά κέντρα της εποχής του. Πρώτος του σταθμός υπήρξε η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, απ' όπου πήρε την Πατριαρχική ευλογία και κατευθύνθηκε στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιον Όρος, όπου εκάρη μοναχός. Δεν είναι γνωστό σε ποια Μονή, αν και τα περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι μοναχός έγινε στην Μονή Ιβήρων και ασκήτεψε στο κελί του Αγίου Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας. Μετά από μακρά παραμονή στο Άγιον Όρος φεύγει για τους Αγίους Τόπους και επισκέπτεται στη συνέχεια τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαΐδας.
Σημαντική στιγμή της ζωής του ήταν όταν στα Ιεροσόλυμα ο Πατριάρχης εκτιμώντας την προσωπικότητά του, τον κρατάει κοντά του και του αναθέτει το πολύ τιμητικό διακόνημα του κανδηλανάπτη του Παναγίου Τάφου. Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος, από τον Πατριάρχη Γερμανό. Από τα Ιεροσόλυμα ταξίδεψε στην Κρήτη, όπου έμεινε για δύο χρόνια και μετά από ταξίδια είκοσι χρόνων επιστρέφει στη Ζάκυνθο και ασκητεύει σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου, όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν σπηλιά του Αγίου Γερασίμου. Την εποχή αυτή γεννήθηκε στη Ζάκυνθο ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση αναφέρει ότι τον βάπτισε ο Άγιος Γεράσιμος.
 Η φήμη του Αγίου έγινε γνωστή σε όλη τη Ζάκυνθο και επιθυμώντας περισσότερη ησυχία, ο Άγιος αποφασίζει να πάει στην Κεφαλονιά. Εκεί ασκητεύει σε μια σπηλιά κοντά στο Αργοστόλι για έξι περίπου χρόνια. Μεταφέρεται στην συνέχεια στην περιοχή των Ομαλών, στους πρόποδες του Αίνου για να ιδρύσει μοναστήρι. Στην περιοχή υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο  το 1561, παραχώρησε στον Άγιο Γεράσιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος. Με την άδεια του Επισκόπου του νησιού Παχωμίου, ο Άγιος ίδρυσε γυναικείο μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ, το οποίο μετά από αίτησή του τέθηκε υπό την υψηλή προστασία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η φήμη του Αγίου είχε εξαπλωθεί παντού και πλήθη κόσμου τον επισκεπτόταν για να ακούσουν τη διδασκαλία του. Δεκαεννιά χρόνια αφότου εγκαταστάθηκε στα Ομαλά ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου 1579. Πριν κοιμηθεί είχε καλέσει κοντά του τα πνευματικά του παιδιά τους μοναχούς Ιωαννίκιο και Γερμανό και την ηγουμένη Λαυρεντία. Λίγο πριν πετάξει στην αιωνιότητα τους άφησε ως παρακαταθήκη τη φράση "Τεκνία ειρηνεύετε εν εαυτοίς και μη τα υψηλά φρονείτε". Την εξόδιο ακολουθία του τέλεσε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος και η  ταφή του έγινε μέσα στο νότιο τοίχο του ναού. Δύο χρόνια αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου 1581 ο έξαρχος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έκανε ανακομιδή του λειψάνου του, το οποίο βρέθηκε ακέραιο. Αυτή την ημέρα ορίστηκε να τιμάτε η μνήμη του, επειδή η κοίμησή του συνέπεσε με την γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Γιορτάζεται επίσης η κοίμησή του, η οποία μεταφέρθηκε κατά μία ημέρα, στις 16 Αυγούστου. Η κατάταξη του Αγίου Γερασίμου στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον Ιούλιο του 1622. Τα θαύματα που αποδίδονται στον Άγιο Γεράσιμο είναι πάρα πολλά. Ιδιαίτερη θέση σε αυτά έχουν οι θεραπείες δαιμονιζομένων και ψυχικά ασθενών.
 Στην Ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται στη μνήμη του Αγίου Γερασίμου ακούμε: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς".[1]  (Ελάτε, λέει ο Χριστός, κοντά μου όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω).
 Το ίδιο ακριβώς έκανε και συνεχίζει να κάνει ο Άγιος Γεράσιμος. Βοηθά μάλιστα ιδιαιτέρως αυτούς που καμιά επιστήμη δεν μπορεί να τους βοηθήσει, πολύ δε περισσότερο να τους θεραπεύσει, αυτούς που πάσχουν από τα δαιμόνια.
Η κοινωνία μας μαστίζεται και σήμερα από τα δαιμόνια και ας μην θέλουμε να το ομολογήσουμε. Οι ηθικές εκτροπές και οι εγκληματικές φρικαλεότητες που χαρακτηρίζουν την εποχή μας, βεβαιώνουν την δαιμονοποίηση της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος παρότι δουλεύει στον δαίμονα, αρνείται την ύπαρξη του.[2]  
Αν μπορεί να μας βοηθά ο Άγιος Γεράσιμος, αυτό οφείλεται στο ότι έμαθε πολύ καλά την επιστήμη της προσευχής και την άσκησε με τρόπο υποδειγματικό.
Ας τον παρακαλέσουμε λοιπόν, με την ευκαιρία της γιορτής του, να μας βοηθήσει κι εμάς να αξιωθούμε της ίδιας τέχνης, της ίδιας επιστήμης, της προσευχής προς τον Λυτήρα όλων των προβλημάτων της ζωής, τον Σωτήρα των ψυχών και των σωμάτων, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Αμήν!                                                  




[1] Μτθ. 11, 28
[2] Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη πρωτοπρεσβυτέρου, Κυριακάτικες σκέψεις, έκδοση ενορίας Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου Κρήτης, Ηράκλειο 1998, σ. 155

17/10/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ ΛΟΥΚΑ (Κυριακή 18.10.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


          Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη ενός από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, του ενδόξου Αποστόλου Λουκά. Τον συγγραφέα του τρίτου Ευαγγελίου και των Πράξεων των Αποστόλων, αλλά και τον πολύτιμο συνεργάτη, βοηθό και συνοδοιπόρο του Αποστόλου Παύλου.
          Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προερχόμενος από πατέρα Έλληνα γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας. Είχε σπουδάσει ιατρική και ήταν ένας από τους καλύτερους γιατρούς του τότε γνωστού κόσμου. Εκτός από την ιατρική γνώριζε πάρα πολύ καλά και την τέχνη της ζωγραφικής. Η παράδοση μάλιστα αποδίδει σε αυτόν την πρώτη απεικόνιση της Παναγίας με τον Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της. Μια τέτοια εικόνα φυλάσσεται σήμερα στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Πρωτοτυπώντας, τις εικόνες αυτές τις ζωγράφισε με κερί και μαστίχα. Τις μετέφερε μάλιστα στα Ιεροσόλυμα για να τις δείξει στην ίδια την Παναγία. Με παρόμοιο τρόπο ζωγράφισε και τους Πρωτοκορυφαίους των Αποστόλων Πέτρο και Παύλο εγκαινιάζοντας ουσιαστικά την τέχνη της αγιογραφίας.
          Ο Άγιος Λουκάς ονομάζεται και Ευαγγελιστής της Παναγίας, όχι γιατί μόνο ζωγράφισε την εικόνα της, αλλά και διότι περισσότερο από τους άλλους Ευαγγελιστές μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες και λεπτομέρειες για την Θεοτόκο. Στην αρχή του Ευαγγελίου του αναφέρεται στον Ευαγγελισμό και στην επίσκεψη της Μαρίας στην Ελισάβετ τη μητέρα του Προδρόμου. Από το Ευαγγέλιο του Λουκά είναι παρμένοι και οι στίχοι "Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριο και ηγαλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου…" που ψάλλονται μαζί με την "Τιμιωτέρα".
          Ο Λουκάς δεν ήταν "αυτόπτης" του Λόγου. Δεν ανήκει δηλαδή στους Αποστόλους που έζησαν από κοντά το Χριστό. Έδρασε όμως σαν Απόστολος όπως και οι δώδεκα.
          Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Κλαύδιος Τίτος, ο Ευαγγελιστής Λουκάς βρέθηκε να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού στην Θήβα, όπου γνωρίστηκε με τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος βρισκόταν εκεί για περιοδεία. Μαγνητισμένος από τη νέα θρησκεία του Χριστού αρνείται την "πατρώα πλάνην", την ειδωλολατρία δηλαδή και βαπτίζεται Χριστιανός. Έτσι πλέον εκτός από την θεραπεία των σωμάτων ασχολείται και με την διδασκαλία του Ευαγγελίου και την θεραπεία των ψυχών. Έγινε επίσης πολύτιμος συνοδοιπόρος και συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και ενώ περιοδεύει μαζί του γράφει το "κατά Λουκάν Ευαγγέλιον", το οποίο στέλνει στον ηγεμόνα της Αχαΐας Θεόφιλο, στον οποίο αργότερα έστειλε και το δεύτερο συγγραφικό του έργο "Πρέξεις των Αποστόλων".
          Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αποστόλου Παύλου στην Ρώμη, ο Λουκάς περιοδεύει στην Ελλάδα, κυρίως στην Αχαΐα και Βοιωτία, καταλήγοντας στην Θήβα όπου και τερμάτισε την επίγεια ζωή του, κατά μία εκδοχή με μαρτύριο, στην ηλικία των ογδόντα ετών.
          Όταν ήταν αυτοκράτορας ο Κωνστάντιος (337-361 μ.Χ.), γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στις 3 Μαρτίου 357, το Άγιο λείψανο του Ευαγγελιστή Λουκά μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη με την βοήθεια του Αγίου Αρτεμίου Δούκα της Αιγύπτου και τοποθετήθηκε κάτω από το ιερό του ναού των Αγίων Αποστόλων, μαζί με τα λείψανα των Αγίων Ανδρέα και Τιμοθέου. Το άγιο λείψανο του Ευαγγελιστή Λουκά βρίσκεται σήμερα στην Πάδοβα της Ιταλίας κοντά στην Βενετία, όπου μεταφέρθηκε από τους Φράγκους κατακτητές του Βυζαντίου το 1204.
Το όνομα του Ευαγγελιστή παράγεται από το λατινικό Lux, το οποίο ελληνοποιήθηκε και έγινε Λουκάς και σημαίνει Φωτεινός. Και πραγματικά ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς έγινε φως. Είχε αποκτήσει το νου του Χριστού και η καρδιά του είχε γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος. Το θαυμαστό φως του Χριστού με το οποίο είχε φωτισθεί ο θεηγόρος Λουκάς, δεν το έκρυψε "υπό τον μόδιον" της αφάνειας και της ανυπαρξίας των καλών έργων, αλλά τήρησε άσβεστη τη λαμπάδα της πίστεως μέχρι τέλους, μεταδίδοντας αυτό το Θείο φως πλουσιοπάροχα και με διάφορους τρόπους στους κυριευμένους από το σκοτάδι των παθών και της απιστίας συνανθρώπους του. Το Άγιο Πνεύμα τον φώτιζε και τον καθοδηγούσε στο έργο της συγγραφής. Όλα αυτά τα οποία έγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιό του και στις Πράξεις των Αποστόλων, γράφτηκαν με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.
          Δεν υπάρχει έργο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από αυτό που έκαναν οι Απόστολοι και ιδιαίτερα οι Ευαγγελιστές. Γι'  αυτό η Αγία μας Εκκλησία ονομάζει τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά ουρανό, αστραπή και φωστήρα. Βεβαίως και αξίζει να ονομάζεται έτσι και έχει μάλιστα και διπλή τιμή, γιατί κοπίασε πολύ, όπως και οι άλλοι Απόστολοι κηρύττοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά εκτός από αυτό, ο ίδιος υπήρξε και συγγραφέας. Οι δοκιμασίες των Αποστόλων, οι κόποι, οι κίνδυνοι και οι διωγμοί υπήρξαν αφάνταστοι. Από τους δώδεκα Αποστόλους όλοι τελείωσαν τη ζωή τους μαρτυρικά, εκτός από τον Ιωάννη το Θεολόγο, ο οποίος και αυτός υπέστη πολλούς διωγμούς και βάσανα.
          Ουρανός, αστραπή και φωστήρας λοιπόν υπήρξε ο Άγιος Λουκάς. Προσωπικότητα με πολλά τάλαντα, με το ιατρικό του έργο, με τα πνευματικά του χαρίσματα, με το έξοχο συγγραφικό ταλέντο του, με την ιστορική και λεπτομερή ακρίβειά του. Μια προσωπικότητα προικισμένη με τόσα ταλέντα, τέθηκε στην διακονία του Ευαγγελίου. Πόσα μας διδάσκει αυτό το γεγονός! Πόσα λέει σε κάθε μορφωμένο άνθρωπο! Συνήθως αυτοί που έχουν μόρφωση περιορίζουν το ενδιαφέρον τους στην στενή ειδικότητά τους και δεν έχουν όρεξη και ζήλο να ασχοληθούν με γενικότερα πνευματικά έργα και ιδιαιτέρως με την διάδοση της Χριστιανικής αλήθειας. Έρχεται ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς με την ζωή του, με το έργο του να διακηρύξει, ότι πέρα από τα ειδικότερα  επαγγελματικά μας ενδιαφέροντα οφείλουμε να έχουμε και μεγαλύτερα και υψηλότερα χριστιανικά ενδιαφέροντα. Οι γνώσεις και τα αξιώματα κάποια στιγμή θα γίνουν παρελθόν. Θα εξαφανισθούν όπως ο καπνός, ενώ οι πνευματικές επιτυχίες, οι πνευματικές κατακτήσεις θα μας συνοδεύσουν στην αιωνιότητα.
          Αυτός ήταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ο γιατρός ο αγαπητός, φίλος και συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου. Πραγματικά μορφωμένος και ανώτερος άνθρωπος που συνδύαζε την επιστήμη με την πίστη και την ευσέβεια. Αναδείχθηκε άξιος Ευαγγελιστής και Ιεραπόστολος, αλλά και υπηρέτης των συνανθρώπων του. Ο Άγιος Λουκάς αποτελεί υπέροχο παράδειγμα για τους επιστήμονες, αλλά και για κάθε σύγχρονο Χριστιανό.
          "Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσεν ο Κύριος" και τους έθεσε ασφαλείς οδοδείκτες, για να δείχνουν σε όλους εμάς την πορεία προς την Βασιλεία των Ουρανών και κατ'  επέκταση την διασφάλιση της αιώνιας ζωής, στους κόλπους της πατρικής και σωστικής αγάπης του Θεού. Αμήν!



Πηγές, βοηθήματα:
1.      Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, "Λόγοι και ομιλίες", εκδόσεις Ορθόδοξη Κυψέλη, τ. Β΄, σ. 208-211
2.      MIGNE Ε.Π. 145, 210
3.      Μητροπολίτη Πατρών Νικοδήμου Βαληνδρά, Εόρτια μηνύματα, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι,
σ. 199-203

15/10/15

Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

Την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015 τελέσαμε τον Αγιασμό για τη νέα σχολική χρονιά, στον Ελληνογερμανικό Παιδικό Σταθμό "Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ" της ενορίας μας.
Ο Παιδικός Σταθμός στεγάζεται σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στο κέντρο της πόλεως, Hainhölzer Str. 4, 30159 Hannover. Φορέας λειτουργίας του είναι η ενορία μας και τελεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδος και των τοπικών Kultusministerium και Jungenamt. Δέχεται παιδιά από 3 ετών και πάνω και λειτουργεί ως ολοήμερος.
Πληροφορίες μπορείτε να ζητήσετε στα τηλέφωνα: 0511-60095400 ή 0511-17060.




14/10/15

Νέα από την ενορία μας

Με επιτυχία ολοκλήρωσε ο εκ των εφημερίων της ενορίας μας, π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης την μετεκπαίδευσή του στον τομέα "ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ: ΨΥΧΟΚΙΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ", του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.



10/10/15

Κήρυγμα στην Κυριακή Δ΄ Λουκά (11.10.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


 Την εικόνα του σπόρου και του χωραφιού χρησιμοποίησε ο Κύριος στην σημερινή παραβολή για να μιλήσει για τη σχέση μεταξύ του λόγου του Θεού και της ψυχής του ανθρώπου. Με τρόπο παραστατικό παρουσιάζει όλες τις φάσεις αυτής της σχέσης και ψάχνοντας ο καθένας από εμάς είναι σίγουρο ότι θα αναγνωρίσει τον εαυτό του σε κάποια από τις εικόνες που παρουσιάζει. Εξίσου σίγουρο είναι επίσης, ότι σήμερα, η πλειοψηφία των Χριστιανών θα αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στην εικόνα εκείνη που περιγράφει τη συνύπαρξη του σπόρου με τα αγκάθια.
Μέρος του σπόρου λέει, έπεσε στη γη την ακανθοφόρο και τα αγκάθια έπνιξαν τα βλαστάρια των σπόρων, όπως μεγάλωναν μαζί.[1] Όπως ο ίδιος ο Κύριος ερμηνεύει, ο σπόρος που έπεσε στα αγκάθια, είναι ο λόγος του Θεού που τον ακούνε οι πολυμέριμνοι, οι φιλόπλουτοι και οι φιλήδονοι. Αυτό τον λόγο αποδυναμώνουν και καθηλώνουν οι κοσμικές μέριμνες, η απάτη του πλούτου, η ηδονή της σάρκας. Όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζοντας  την ίδια παραβολή: "Ο δε εις τας ακάνθας σπαρείς, ούτος εστιν ο τον λόγον ακούων, και η μέριμνα του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον και άκαρπος γίνεται".[2]  (Ο σπόρος που σπάρθηκε στ'  αγκάθια είναι όποιος ακούει το λόγο, η μέριμνα όμως για τα εγκόσμια και η απάτη του πλούτου καταπνίγουν τον λόγο, κι έτσι δεν καρποφορεί). Απ' όλα αυτά γίνεται φανερό, ότι όχι κάθε μέριμνα, αλλά η μέριμνα των κοσμικών ματαιοτήτων˙ όχι ο πλούτος αλλά η απάτη του πλούτου, όχι η ηδονή η πνευματική και αγία, που είναι η θυγατέρα της αρετής, αλλά η ηδονή η σαρκική που βεβηλώνει, η μητέρα της αμαρτίας που βλάπτει την ψυχή του ανθρώπου.[3] Οι Χριστιανοί που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία είναι εκείνοι που ακούνε τον λόγο του Θεού, έχουν διάθεση να διορθώσουν ό, τι πρέπει, προσέχουν και κατανοούν αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και στην συνέχεια καταβυθίζουν το νου τους στις ματαιότητες του κόσμου. Ο λόγος του Θεού μιλάει στις καρδιές τους, η συναίσθηση της αμαρτωλότητας τους φέρνει δάκρυα στα μάτια, εκφράζουν αποφασιστικότητα για την διόρθωσή τους, όμως τα αγκάθια των μάταιων φροντίδων και των σαρκικών ηδονών καταπνίγουν και καταστρέφουν τα βλαστάρια που φύτρωσαν από τον σπόρο-λόγο του Θεού.[4]
Πάθη τυραννικά, μέριμνες κοσμικές, φροντίδες αμαρτωλές βασανίζουν και αιχμαλωτίζουν την ψυχή και δεν την αφήνουν να σκέφτεται πνευματικά, να ενδιαφέρεται για την αλήθεια, να αγωνίζεται για την σωτηρία της, να αγαπά το Θεό, να ανεβαίνει πάνω από τις ματαιότητες, να σωθεί. Τα πάθη φράζουν το δρόμο προς την αρετή. Οι μάταιες ηδονές και κοσμικές μέριμνες πνίγουν κάθε χριστιανικό ενδιαφέρον, κάθε ιερό ζήλο και ευγενικό αίσθημα.[5]
Οι άνθρωποι που ανήκουν σ'  αυτήν την κατηγορία είναι "δίψυχοι" και συνάμα δύστυχοι, γιατί είναι αδύνατον να ωριμάσει σε αυτούς ο σπόρος του Θεού. Από την μια ζητούν την σωτηρία, έρχονται στην Εκκλησία, ακούνε τα θεία λόγια με ευχαρίστηση, κι από την άλλη η καρδιά τους είναι δοσμένη στα εγκόσμια, κολλημένη με την ύλη. Αναγνωρίζουν την αξία του Ευαγγελίου και το διατυμπανίζουν, αλλά συγχρόνως "κάνουν τη ζωούλα τους".[6]
Ας δούμε όμως, ας ονομάσουμε κάποια από αυτά τα αγκάθια, τα πάθη που καταπνίγουν, που καταστρέφουν τον λόγο του Θεού στις ψυχές.
Η γεμάτη με άγχος μέριμνα και φροντίδα πώς θα ζήσω, πώς θα αποκαταστήσω τα παιδιά μου, πώς θα τακτοποιήσω τις διάφορες υποχρεώσεις μου χωρίς να υπολογίζω τον Πατέρα Θεό, αποτελεί απιστία στο χειρότερο είδος της. Να ένα μεγάλο αγκάθι, μια αρρώστια που τυραννά την σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Η αγχωτική μέριμνα του αύριο, που αφαιρεί τον ύπνο από τα μάτια των ανθρώπων και τους καταντά ράκη κυριολεκτικά. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχνούν τον Πλάστη τους, ο οποίος κάθε μέρα "ανατέλλει τον ήλιο του επί αγαθούς και πονηρούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους".[7] Δεν αναθέτουν τον εαυτό τους στην πρόνοια του Θεού, δεν διδάσκονται από το περιβάλλον στο οποίο ζουν, από την φύση, εκεί που τα πουλιά ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν και όμως δεν πεθαίνουν από την πείνα. Τα λουλούδια δεν υφαίνουν, δεν πλέκουν, δεν κεντούν και όμως η ομορφιά τους είναι εντυπωσιακή. Όλο το σύμπαν λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι και αυτό βέβαια δεν οφείλεται στην τύχη, ούτε σε συμπτώσεις αλλά στην Θεία Πρόνοια, στην αγάπη και στο ενδιαφέρον του Θεού.
Ένα άλλο αγκάθι είναι η επιθυμία του πλούτου. Στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να πλουτίσει αναστατώνει όλη την κοινωνία. Προ πάντων όμως γίνεται άδικος και πολλές φορές επικίνδυνος. Πόσοι νέοι άνθρωποι δεν θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους με το εμπόριο των ναρκωτικών! Πόσα σπίτια δεν υποφέρουν ή κλείνουν καθημερινά, από διάφορες οικονομικές ατυχίες!
Τι να πούμε και για τα αγκάθια της ηδονής. Τέλεια κατάπτωση, απόλυτος εξευτελισμός. Τα ξέφρενα ξενύχτια και η σαρκολατρεία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Στην εποχή μας η διασκέδαση είναι συνυφασμένη με τον ευτελισμό της σάρκας. Προσπαθούν οι άνθρωποι σήμερα να γίνονται πάρα πολύ προκλητικοί προκειμένου να ικανοποιήσουν τα πάθη τους.[8]  Μόδες ακατανόητες και εν πολλοίς ανόητες. Οτιδήποτε προβάλλει και βοηθά τη σαρκολατρεία, θεωρείται και πλασάρεται ως πρόοδος. Η οικογένεια κλυδωνίζεται, καταστρέφεται, αφανίζεται. Έχουμε φτάσει στο σημείο κάθε χρόνο τα διαζύγια να είναι περισσότερα από τους γάμους. Αλλά και τον γάμο τον έχουμε αποϊεροποιήσει. Δεν γίνονται πλέον γάμοι με επιδίωξη την ευλογία του Θεού, αλλά με στόχο την επίδειξη, τους φανταχτερούς στολισμούς, τα πλούσια τραπέζια, τα όμορφα ντυσίματα, την προβολή, την διαφήμιση και μέσα σ΄ όλα αυτά και η παρουσία στο ναό, ο οποίος ναός μετατρέπεται σε πασαρέλα. Γι' αυτό και στην πατρίδα μας, την κατά τα άλλα Ορθόδοξη Ελλάδα, δήθεν στο όνομα της κρίσης έχουν αυξηθεί οι πολιτικοί γάμοι σε σημείο τέτοιο, που να είναι περισσότεροι από τους θρησκευτικούς. Τι σημαίνει αυτό αδελφοί μου; Σημαίνει ότι η Εκκλησία, το μυστήριο του Γάμου αποτελεί κομμάτι όλης αυτής της φανφάρας, χωρίς καμιά απολύτως ουσία για τους περισσότερους. Οι νεόνυμφοι εμφανίζονται σαν να είναι σταρ του σινεμά και οι καλεσμένοι αποτελούν το φιλοθεάμον κοινό. Βρίσκονται εκεί με την αίσθηση ότι παραβρίσκονται σε μια κοινωνική εκδήλωση και τίποτα παραπάνω.
Η κοινωνία μας διαρκώς γίνεται όλο και πιο φτωχή γιατί χάνει το Χριστό. Ο διάβολος σπέρνει καθημερινά αγκάθια και ο άνθρωπος πρόθυμα τα καλλιεργεί. Για τον πλούτο, για τον χρυσό θυσιάσαμε τον Χριστό. Να όμως που δεν υπολογίσαμε σωστά τα πράγματα και τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να μην έχουμε ούτε Χριστό, αλλά ούτε και χρυσό.
Τι μας έχει μείνει ως μοναδική λύση αδελφοί μου; Η μεταστροφή, η μεταστροφή και η μετάνοια. Αν θέλουμε να πάμε μπροστά, πίσω ολοταχώς. Πίσω, στην πίστη μας. Πίσω, στις παραδόσεις μας. Πίσω, στις ρίζες μας. Πίσω, στο Θεό Πατέρα, στο Χριστό. Αυτός μας σώζει. Αυτός μας χαρίζει χαρά και ευδαιμονία. Αυτός μας δίδει γαλήνη και ανάπαυση. Μα προ πάντων αυτός μας προσφέρει την Βασιλεία του, την Βασιλεία των ουρανών, την αιωνιότητα, την σωτηρία, την αγιότητα που πρέπει να αποτελεί πόθο και επιδίωξη όλων μας και τώρα και πάντα, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν!



[1] Λκ. 8, 7
[2] Μτθ. 13, 22
[3] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, έκδοση Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τ. Γ΄, σ.247
[4] Ο. π. τ. Α΄, σ.224
[5] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η Κοινωνία, Ηράκλειον Κρήτης 1981, σ. 21
[6] Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη πρωτοπρεσβυτέρου, Κυριακάτικες Σκέψεις, έκδοση Ενορίας Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου Κρήτης, Ηράκλειο 1998, σ. 147
[7] Μτθ. 5, 45
[8] Χαραλάμπους  Νεοφύτου πρεσβυτέρου, Τα Ευαγγέλια των Κυριακών, Λεμεσός 2007, σ. 163-164

4/10/15

Κήρυγμα στην Κυριακή Β΄Λουκά (04.10.2015)




Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αρχιμανδρίτης

       "Καθώς θέλετε ίνα πιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως".[1] (Όπως θέλετε να σας συπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς), ακούσαμε τον Κύριο να λέει, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, η οποία αποτελεί τμήμα της επί του Όρους Ομιλία. Δίκαιος και πειστικός ο λόγος αυτός και κανένας δεν έχει αντίρρηση σε αυτό που λέει είτε είναι πιστός, είτε είναι άπιστος και διαθέτει την απλή, κοινή λογική. Είναι απλά αυτά τα λόγια και αυτονόητα. Τόσο αυτονόητα θεωρούνται μάλιστα, που αν βρεθεί κάποιος να υποστηρίξει το αντίθετο, θα γίνει αποδέκτης πολλών και ποικίλων αντιδράσεων. Όμως ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας θα δούμε, ότι αυτός ο λόγος δυστυχώς, παρ' ότι αυτονόητος, δεν ισχύει. Διότι αν ίσχυε τα δεινά των ανθρώπων θα ήταν λιγότερα. Και δεν ισχύει, διότι ο καθένας μας θέλει να αποτελεί το κέντρο του κόσμου, όλοι να ασχολούνται θετικά με αυτόν και αυτός με όσους και όποιους θέλει. Τα αυτονόητα αφορούν όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας. Όλοι θεωρούμε ότι έχουμε θεμιτές και δίκαιες επιδιώξεις τις οποίες προσπαθούμε πάσι θυσία να υλοποιήσουμε, ακόμα αν χρειαστεί, θα καταβληθεί προσπάθεια για την εξόντωση εκείνων οι οποίοι θεωρούνται εμπόδιο στις όποιες επιδιώξεις μας.
          Δυστυχώς αν και ζούμε στον 21ο αιώνα οι ανθρωποθυσίες δεν έχουν εκλείψει. Γιατί για ανθρωποθυσία πρόκειται, όταν με την γλώσσα μας κακόβουλα "τσακίζουμε" τον συνάνθρωπό μας, με την συκοφαντία, με την ύβρη, με την απαξίωση, με την προσβολή. Φοράμε το προσωπείο του αγνού, του δίκαιου, του αγίου για να ξεγελάσουμε και να έχουμε συμμάχους σε αυτήν μας την προσπάθεια. Και ενώ νομίζουμε ότι, όλα είναι καλά, ότι τα έχουμε καταφέρει, να τα προβλήματα, οι καταστροφές, οι αρρώστιες, τα δάκρυα. Ξεχνούμε ότι, το άδικο δεν ευλογείται, ότι την κάθε αδικία που κάνουμε, κάποια στιγμή θα την βρούμε μπροστά μας. Εμείς μπορεί να ξεχνούμε τα ανομήματά μας, ο Θεός όμως δεν τα ξεχνά!
          Αν ο καθένας μας κατάφερνε, πριν κάνει ή πριν πει οτιδήποτε εναντίον συνανθρώπου του να έμπαινε για λίγο στη θέση του από πριν, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, διότι υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα υπήρχε τουλάχιστον λίγη αυτοσυγκράτηση, αν όχι ακύρωση.
          Όμως δυστυχώς, διαιωνίζουμε ένα πρόβλημα, το οποίο προϋπήρχε του Χριστιανισμού. Αυτό βεβαιώνεται από μια φράση που είχε πει ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος (6ος αι. π.Χ.), ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, "ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις". Αργότερα επαναλαμβάνεται και στην Παλαιά Διαθήκη, όπου αναφέρεται: "και ο συ μισείς, μηδενί ποιήσεις".[2]  Και τα δύο αυτά ρητά βέβαια, εκφράζουν την αρνητική πλευρά. Προτρέπουν να μην κάνεις το κακό, δεν λένε όμως και κάνε το καλό.
          Υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν περίπου 35 εκατομμύρια νόμοι, οι οποίοι αποσκοπούν στο να επιβληθεί δικαιοσύνη στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Και έρχεται ο Χριστός μέσα από δώδεκα λέξεις να ορίσει όλα τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του, λέγοντας: "Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως".
          Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας στην ερμηνεία αυτών των λόγων του Κυρίου παρατηρεί, ότι ο Χριστός ως καρδιογνώστης, επειδή ξέρει ότι πάνω απ' όλα έχουμε τον εαυτό μας και πρώτα κοιτάζουμε το συμφέρον μας, βάζει την αγάπη προς τον εαυτό μας ως κριτήριο για το τι πρέπει να κάνουμε προς τους άλλους, για να είναι η συμπεριφορά μας εναρμονισμένη με την αγάπη. Η θεραπεία των περισσοτέρων τραυμάτων της κοινωνίας σήμερα είναι η αγάπη. Και η αγάπη δυστυχώς, απουσιάζει. Αν όμως, αν λέω εφαρμοζόταν ο "χρυσός κανόνας" που μας έδωσε ο Κύριος μας, θα ήταν εντελώς διαφορετική η όψη του κόσμου.
·      Δεν θα είχαμε εγκλήματα. Θα ήταν αδιανόητο να προσπαθεί να εξολοθρεύσει ο ένας τον άλλο, γιατί αγαπώ τον συνάνθρωπό μου σημαίνει ότι τον θεωρώ αδελφό μου.
·      Δεν θα είχαμε ανισότητα και αδικία. Τα περισσεύματα του ενός θα κάλυπταν τα ελλείμματα του άλλου. Οι οργανωμένες κοινωνίες θα φρόντιζαν για την ικανοποίηση όλων των πραγματικών αναγκών των μελών της.
·      Δεν θα είχαμε κλοπές και διαρρήξεις. Θα σεβόμασταν τον κόπο και την προσπάθεια του άλλου για να αποκτήσει ό,τι του χρειάζεται στη ζωή του.
·      Δεν θα είχαμε διαπομπεύσεις και συκοφαντίες. Θέλεις κάποιο ραδιόφωνο να αρχίσει να λέει τα λάθη σου, τα αμαρτήματά σου, να τα μάθει ο κόσμος; Ασφαλώς όχι! Θα το θεωρούσες καταπάτηση των δικαιωμάτων σου και στέρηση της προσωπικής σου ελευθερίας. Εσύ γιατί έχεις ανοικτό το ραδιόφωνό σου, το στόμα σου, και διαπομπεύεις τον άλλο επειδή για οποιοδήποτε λόγο δεν τον συμπαθείς!
·      Μα προ πάντων, δεν θα είχαμε πολέμους. Αυτήν την κατάρα που μαστίζει τον κόσμο ολόκληρο σχεδόν και αλλάζει τραγικά τα δεδομένα της ζωής όλων μας. Με το που σταματούν οι σειρήνες του πολέμου σε μια περιοχή, αρχίζουν να ηχούν σε κάποια άλλη. Και είναι τέτοια η διαπλοκή που υπάρχει, που τελικά δεν καταλαβαίνουμε ποιος κάνει πόλεμο με ποιον και γιατί τον κάνει.

       Θέλω τα πάντα, χωρίς να προσφέρω τίποτα, είναι η φιλοσοφία που κυριαρχεί στην εποχή μας. Κι όλα αυτά γιατί λείπει η αγάπη!
       Αγαπητοί μου αδελφοί, εμείς οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι δεν έχουμε το δικαίωμα να μην μας χαρακτηρίζει η αγάπη. Αυτό το εξαιρετικό αγαθό , το κατ' εξοχήν γνώρισμα των μαθητών του Χριστού.
       Η αγάπη είναι η εικόνα των μαθητών του Κυρίου, το χαρακτηριστικό των δούλων του Θεού, το γνώρισμα των Αποστόλων, διότι απ' αυτό όλοι τούς αναγνωρίζουν.
       Το Χριστιανό τον χαρακτηρίζει η αγάπη που αποτελεί το μεγαλύτερο απ'  όλα τα θαύματα. Η αγάπη ουδέποτε μειώνεται κι αν ακόμη οι άλλοι επαναστατούν κι αν μάχονται και ζητούν τα πρωτεία…
       Η αγάπη του Θεού υπάρχει ως σοφία ένδοξη και την προσφέρει ο Θεός σε αυτούς που τον αγαπούν. Ο άνθρωπος όταν αγαπά το Θεό τηρεί το λόγο του˙ ο Θεός τον αγαπάει και του φανερώνεται με μυστικό τρόπο.
       Η απόδειξη και η ενέργεια της τέλειας αγάπης προς τον Θεό, είναι η γνήσια αγαπητική διάθεση προς τον πλησίον. Σε αυτό το γεγονός αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει αγάπη. Όπως Εκείνος θυσίασε για μας τη ζωή του, έτσι κι εμείς οφείλουμε να διαθέσουμε τη ζωή μας υπέρ των αδελφών μας.
       Η αγάπη σκεπάζει πολλές αμαρτίες. Η αγάπη είναι εκείνη που μας μετατρέπει από άχυρα και σκύβαλα σε χρυσάφι και διαμάντια.
       Η αγάπη είναι αυτή που θα μας οπλίσει με παρρησία την ημέρα της Κρίσεως. Η αγάπη είναι στα χέρια μας το κλειδί του Παραδείσου.[3] Αμήν!



[1] Λκ. 6, 31
[2] Τωβίτ 4, 15
[3] Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Το Γνώθι σαυτόν, εκδόσεις Άθως, Δ΄έκδοση, Αθήνα 2012, σ.129-133

2/10/15

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ

Την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στους χώρους των κεντρικών κτιρίων της Ευαγγελικής Εκκλησίας Αννοβέρου, αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για τον υπεύθυνο της Οικουμενικής Κινήσεως, πάστορα Stelter Dirk.
Εκ μέρους της ενορίας μας παραβρέθηκε και χαιρέτησε ο π. Γεράσιμος.


Στο κέντρο ο παστορας Stellter Dirk