Η Ι.Μ.Γερμανίας τίμησε ένα φίλο της Ελλάδας

amen.gr

Ο Ελληνισμός του Μονάχου τίμησε τον Δήμαρχο Μονάχου κ. Χρίστιαν Ούντε στις 25 Ιουνίου 2012 στον ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Μονάχου και στο  Πνευματικό Κέντρο.

Χαιρετισμός του Σερβασμιωτάτου Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αυγουστίνου

Χαίρομαι ιδιαίτερα για το γεγονός ότι για πρώτη φορά το προσφάτως καθιερωθέν "Ελληνο-Βαυαρικό Πολιτιστικό Βραβείο" επιδίδεται σε βαυαρικές προσωπικότητες που σε σημαντικότατο βαθμό εργάστηκαν επιτυχώς για την ελληνοβαυαρική συνεννόηση, αλληλεγγύη, συνεργασία και φιλία.

Επίσης δεν είναι τυχαίο το ότι ο πρώτος που παίρνει αυτό το βραβείο - που  επιδίδεται από την Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας και τους εν Μονάχω ελληνικούς  οργανισμούς και συλλόγους -, είναι ο Δήμαρχος κ. Χρίστιαν Ούντε, ο οποίος  χαίρει πολυετούς μεγάλης εκτίμησης και είναι αγαπητός απ' όλους ανεξαιρέτως.

Όσο κανείς άλλος έχει αποδείξει το πόσο εκτιμά τους έλληνες του Μονάχου και το πως στηρίζει τις υποθέσεις τους, καθώς επίσης και το πως με στοργική πρόνοια εξετάζει και επιλύει τα προβλήματά τους. Με συμβουλές και προσωπική συμμετοχή στήριξε τον έρανο για την ανακαίνιση της Σαλβάτορκιρχε και για το σκοπό αυτό δεν απέφυγε τον επίπονο κόπο να ανεβεί τα πολυάριθμα σκαλιά του καμπαναριού της Σαλβάτορκιρχε.  Συνέβαλε στην ετήσια διοργάνωση της Ελληνο-Βαυαρικής Πολιτιστικής Ημέρας και δεν απουσιάζει από τον ετήσιο  καθαγιασμό των υδάτων του ποταμού Ίσαρ τα Θεοφάνεια. Δεν κουράζεται να  δηλώσει επισήμως ότι οι Έλληνες αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για την  επιτυχημένη ενσωμάτωσή τους και συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία  ενός κλίματος ανεκτικότητας και ευρείας πολιτιστικής  και πολιτισμικής  αντίληψης σ' αυτή τη πόλη.

Ιδιαίτερα τον τελευταίο καρό, που εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης στην  Ελλάδα σκιαγραφείται μια διάσπαση της Ευρώπης, τονίζει πάντα, ότι είναι  λάθος να παρουσιάζεται μια αρνητική εικόνα της Ελλάδος στα μέσα γενικής  ενημέρωσης και ότι πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη και φιλία των λαών μας, ιδιαίτερα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Αποδεικνύεται ένας γνήσιος και αληθινός φίλος της Ελλάδας που δεν βλέπει την Πατρίδα μας μόνο ως τόπο του πνεύματος και του πολιτισμού της αρχαιότητας, αλλά γνωρίζει και τη σύγχρονη Ελλάδα και την αγαπά έτσι όπως είναι, με τις μεγαλουργίες και τις πτώσεις, με τη συνέχεια της με τις ρίζες της αρχαιότητας, αλλά και με τα λάθη και τις αδυναμίες του παρόντος.

Αυτή η σχέση του με την Ελλάδα είναι ποιό ζωντανή από ό,τι μια αγάπη για την ελληνική αρχαιότητα, είναι ποιό σταθερή, τον προστατεύει από απογοητεύσεις και δεν εξαρτάται από φωνές της στιγμής.

Αξιότιμε κ. Δήμαρχε,
με μεγάλη χαρά σας επιδίδω αυτό το βραβείο με την ελπίδα ότι αυτό θα  συμβάλλει στο να σταθεροποιήσετε ακόμη περισσότερο τη συμπάθειά σας για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για τους Έλληνες του Μονάχου.

Χαιρετισμός του Πρωτοπρεσβυτέρου Αποστόλου Μαλαμούση

Αγαπητοί προσκεκλημένοι,

ένα ευχάριστο γεγονός συνέβαλε στο να συναντηθούμε σήμερα στον ελληνορθόδοξο Ναό των Αγίων Πάντων Μονάχου.

Εμείς, οι Έλληνες του Μονάχου που ζούμε στη πρωτεύουσα της Βαυαρίας,  ανήκουμε εδώ και πολλές δεκαετίες σ' αυτή τη πόλη. Είμαστε ευτυχισμένοι για την ακώλυτη συνεργασία μας με τις δημοτικές Αρχές και τους δημόσιους  Οργανισμούς και πλήρως ικανοποποιημένοι από τη συνεργασία αυτή. Το γεγονός  ότι εκλέξαμε δύο δημοτικούς συμβούλους, παλαιότερα τον Θεόδωρο Γαβρά και  τώρα τον Κωνσταντίνο Γιαννακάκο, το ότι πολλοί Έλληνες είναι μέλη των  συνοικιακών δημοτικών συμβουλίων, το ότι στην Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου, στη Σχολική Υπηρεσία του Δήμου και στα δημοτικά νοσοκομεία εργάζονται Έλληνες και το ότι Ενορίες μας έχουν άριστη συνεργασία με τον Δήμο, όλα αυτά θα ήταν διαφορετικά, εάν δεν είχαμε ένα θαυμάσιο υποστηρικτή, που να μας διευκολύνει σ΄αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή τον Δήμαρχο κ. Χρίστιαν Ούντε.

Αξιότιμε κ. Δήμαρχε,
Αποτελεί για μας μεγάλη τιμή και χαρά το ότι αποδεχθήκατε την τιμητική διάκριση. Σας ευχαριστούμε θερμότατα.

Ακολούθησε το καλοσώρισμα σε μερικούς επισήμους προσκεκλημένους, όπως λ.χ. στον Καρδινάλιο Μονάχου κ. Βέττερ, την Γενική πρόξενο κ. Σοφία Γραμματά, προξένους άλλων κρατών, εκπροσώπους της Βαυαρικής Βουλής, Δημοτικούς Συμβούλους, εκπροσώπους των Δικαστικών Αρχών και στους προέδρους των ελληνικών και ελληνοβαυαρικών Οργανισμών και Συλλόγων Μονάχου κ.ά.

Χαιρετισμό απύθυνε και η Γενική Πρόξενος Μονάχου κ. Σοφία Γραμματά, ενώ τον επαινετικό λόγο εξεφώνησε η συγγραφέας κ. Ελένη Τορόση. Ο Δημοτικός  Σύμβουλος κ. Κωνσταντίνος Γιαννακάκος περιέγραψε με αριστοτεχνικό τρόπο το  βραβείο και τον συμβολισμό του.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης  Γερμανίας κ. Αυγουστίνος, η Γενική Πρόξενος κ. Σοφία Γραμματά, ο Δήμαρχος κ. Χρίστιαν Ούντε και ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Απόστολος Μαλαμούσης.

         

ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ

Με την συμμετοχή κλήρου και λαού εόρτασε τα ονομαστήριά του, ο Ποιμενάρχης μας, Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος.

Το πρωί προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας, συμπαραστατούμενος από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αριανζού κ. Βαρθολομαίο, τον Πρωτοσύγκελλο π. Αμβρόσιο και κληρικούς της Μητροπόλεως μας.

Μετά τη Θεία Λειτουργία παρατέθηκε τράπεζα σε όλους τους παρισταμένους, ενώ καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας προσήρχοντο κληρικοί και λαϊκοί για να ευχηθούν στον εορτάζοντα Μητροπολίτη μας.

ANLÄSSLICH DES JAHRESEMPFANGS DER GRIECHISCH-ORTHODOXEN METROPOLIE VON DEUTSCHLAND AM 11. JUNI 2012

GRUSSWORT VON METROPOLIT AUGOUSTINOS VON DEUTSCHLAND

Verehrte, liebe Mitbrüder im bischöflichen und priesterlichen Dienst,

verehrte Festversammlung!

In diesem Jahr ist es uns wieder einmal gelungen, den Jahresempfang unserer Griechisch-Orthodoxen Metropolie von Deutschland genau an dem Tag zu halten, an dem wir ihn haben möchten: am 11. Juni selbst nämlich, dem Tag, an dem unsere Kirche die heiligen Apostel Barnabas und Bartholomäus feiert. Der heutige Tag ist also der Namenstag unseres Ökumenischen Patriarchen Bartholomaios und ich weiß, dass viele der hier Anwesenden als Freunde nicht nur unserer Griechisch-Orthodoxen Metropolie von Deutschland, sondern auch des Ökumenischen Patriarchats von Konstantinopel heute hierher gekommen sind. Manche von Ihnen schätzen den langjährigen Beitrag der Großen Kirche Christi, wie man das Patriarchat auch nennt, in der ökumenischen Bewegung, andere sind dankbar für den Dienst, den das Ökumenische Patriarchat für die innerorthodoxe Verständigung insbesondere bei der Vorbereitung des Großen und Heiligen Konzils der Orthodoxen Kirche leistet und andere wiederum bewundern den Patriarchen für sein Engagement für die Umwelt und die Schöpfung Gottes.

Gleich welcher Gruppe Sie angehören: Sie alle begrüße ich heute in Freude und Dankbarkeit für Ihr Kommen. Sehen Sie mir bitte nach, dass ich dies auf diese allgemeine Art und Weise und nicht namentlich tue. Die Zeit, die ich dafür aufwenden könnte, widme ich Ihnen lieber einzeln und persönlich, liebe Gäste, wenn wir gleich nach dem Festvortrag zusammen bleiben, hier im Hof und Saal unserer Metropolie. Bereits jetzt lade ich Sie dazu herzlich ein und begrüße Sie alle, Vertreterinnen und Vertreter der Kirchen, des deutschen und des griechischen Staates, der Bundesstadt Bonn, des öffentlichen Lebens und der Presse, und alle übrigen Gäste in gleicher Verbundenheit und Herzlichkeit.

Ich erinnere mich noch gut an den Jahresempfang des vergangenen Jahres, als ich den Besuch von Papst Benedikt XVI. angekündigte, der neben den Begegnungen mit der Evangelischen Kirche in Deutschland in Erfurt auch ein Treffen mit der Orthodoxen Bischofskonferenz unseres Landes in Freiburg geplant hatte. Diese Begegnung hat stattgefunden und sich darf sagen, sie war erfolgreich. Damit meine ich nicht, dass wir in Freiburg geheime katholisch-orthodoxe Abkommen geschlossen hätten, etwa zur „Neu-Evangelisierung Deutschlands.“ (Dies könnte ja die „Hermeneutik des Argwohns“ aus dem Thema des heutigen Festvortrags herauslesen…). Nein, erfolgreich war diese Begegnung, die mehr als eine  brüderliche Geste war, da sie neue Impulse für das kontinuierliche Gespräch zwischen Katholiken und Orthodoxen in unserem Land gebracht hat.

Was nun die Festrede und ihr Thema betrifft, gilt es zunächst festzuhalten, dass es uns auch in diesem Jahr gelungen ist, einen exzellenten Festredner zu gewinnen, meinen verehrten Mitbruder Dr. Felix Genn, den Bischof von Münster, den ich natürlich besonders willkommen heiße.

Ich bin gespannt auf das, was er uns unter diesem – wie gesagt womöglich provokativ empfundenen - Titel sagen wird. Was uns als Griechisch-Orthodoxe Metropolie von Deutschland betrifft, darf ich aber bereits jetzt sagen, dass eine Ökumene auf Kosten oder zu Lasten Dritter für mich keine Ökumene ist. Das gilt sowohl für unsere Geschwister aus der EKD, als auch für alle anderen Partner in der Arbeitsgemeinschaft Christlicher Kirchen. Ja, es gilt sogar in Hinblick auf unsere eigenen orthodoxen Mitchristen hierzulande und anderswo, die mit der Ökumene nichts anzufangen wissen und besonders kritisch auftreten wollen. Für alle erwähnten Gruppen gilt: Wir werden sie nicht allein lassen, sondern miteinander und füreinander einstehen.

Gestatten Sie mir aber nun, unserem heutigen Festredner das Wort zu erteilen. Lieber Herr Bischof, wir sind gespannt, was sie uns sagen werden.

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

φωτορεπορτάζ: Νικόλαος Μαγγίνας

Ιερουργός ο εορτάζων Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος

Ο Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος προσφώνησε, κατά την τάξιν, τον εορτάζοντα Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας

Ο εκπρόσωπος του Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου Επίσκοπος Βοσκρεσένσκυ Σάββας δίνει δώρα στον Πατριάρχη

Αναδημοσίευση από το "ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ"

Ο άνθρωπος και το μολύβι

"Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα। Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!

- Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα:

 Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα:

 Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα:

Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα:

Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού:

Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης."

Από το ιστολόγιο: patmias.blogspot.de

ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Τα εγκαίνια του ιερού ναού μας, ήταν τα πρώτα ιερά εγκαίνια που τελέσθηκαν στην Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας τον 21ο αιώνα. Και ήταν, πριν από 11 χρόνια ακριβώς, ίδια μέρα με την σημερινή. 

Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, 4 Ιουνίου 2012, σήμερα.

Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, 4 Ιουνίου 2001, ήταν τότε!

Ο καθαγιασμός της Αγίας Τραπέζης του ιερού ναού μας, την ημέρα των εγκαινίων,  από τον Σεβασμιότατο Ποιμενάρχη μας, Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αυγουστίνο.

Περιγραφή της εικόνας της Πεντηκοστής

Η εικόνα της Πεντηκοστής παρουσιάζει υπερώο. Είναι το υπερώο που έμεναν οι Απόστολοι μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Οι Απόστολοι κάθονται ημικυκλικά. Στην κορυφή του ημικύκλιου είναι οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος. Τρίτος δεξιά του Πέτρου είναι ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς και απέναντι του ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος, τρίτος κοντά στον Παύλο. Ακολουθούν οι υπόλοιποι Απόστολοι κατά σειράν ηλικίας. Όλοι είναι ήρεμοι με γλυκεία έκφραση και στοχαστικό βλέμμα. Κρατούν ειλητάρια έκτος του Αποστόλου Παύλου, που κρατεί βιβλίο. Είναι τα σύμβολα του διδακτικού χαρίσματος, που έλαβαν από το Άγιο Πνεύμα. Μεταξύ των Πρωτοκορυφαίων διακρίνεται ένα κάθισμα κενό. Είναι η θέση του Χριστού, της θείας Κεφαλής της Εκκλησίας, την οποίαν εικονίζει η εικόνα της Πεντηκοστής.

Στο πάνω μέρος της εικόνας εικονίζεται ο ουρανός δια τμήματος κύκλου. Από αυτό εκπέμπονται δώδεκα ακτίνες φωτός, που κατέρχονται στους Αποστόλους. Στην εικόνα μας, έκτος των κατερχόμενων ακτινών, αιωρείται επάνω από την κεφαλή κάθε Αποστόλου πύρινη γλώσσα, που σημαίνει ότι γέμισαν όλοι από Άγιο Πνεύμα και απέκτησαν το χάρισμα της γλωσσολαλίας. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος το είχε προφητεύσει αυτό, όταν έλεγε στους ακροατές του ότι ο «οπίσω του ερχόμενος», ο Χριστός, θα βαπτίσει τους οπαδούς Του με Πνεύμα Άγιο και με το πυρ της θείας Χάριτος.

«Από κάτω του  καθίσματος, πάνω στο οποίο είναι καθισμένοι (οι Απόστολοι), εικονίζεται η μορφή ενός γέροντα με στέμμα  στο κεφάλι του και με οξύ στρογγυλό γένι, που κρατά με τα δύο χέρια του σινδόνι, μέσα στο οποίο φαίνονται δώδεκα ειλητάρια, δηλαδή χαρτιά τυλιγμένα. Ο γέροντας  αυτός συμβολίζει τον Κόσμο, τα δε χαρτιά τους δώδεκα κλήρους που κληρώθηκε η οικουμένη να κηρυχτεί ο λόγος του Θεού από τους Αποστόλους.

Στις αρχαιότερες εικόνες της Πεντηκοστής, αντί του Κόσμου, ζωγραφίζονται κάποιοι άνθρωποι από διάφορες φυλές, ντυμένοι με παράδοξα φορέματα και γυρισμένοι κατά πάνω, σαν να ακούουν ξαφνιασμένοι το κήρυγμα των Αποστόλων, και πάνω από  αυτούς ή επιγραφή ΛΑΟΙ, ΦΥΛΑΙ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑΙ. Παριστάνουν δε αυτοί τους ανθρώπους από τα διάφορα έθνη, που βρέθηκαν στα Ιεροσόλυμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, την ώρα που κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα και οι οποίοι, όταν άκουσαν την βοή  που έγινε από την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, μαζεύτηκαν στο σπίτι που βρίσκονταν οι Άγιοι Απόστολοι και απορούσαν, διότι άκουαν ο καθένας στη γλώσσα του το κήρυγμα που έβγαινε από το στόμα των μαθητών του Χριστού, όπως αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων» (Φ. Κόντογλου).

 Η σημασία της εικόνας.

Όπως πληροφορούμαστε από τις Πράξεις των Αποστόλων, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής βρίσκονταν στο υπερώο περίπου εκατόν είκοσι πρόσωπα. Συνεπώς τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος δεν έλαβαν μόνον οι Δώδεκα Απόστολοι. Όλοι οι παρευρισκόμενοι «επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου». Επί πλέον ο Απόστολος Πέτρος στην ομιλία του κατά την ημέρα της Πεντηκοστής διαβεβαίωσε, ότι όλοι όσοι θα μετανοήσουν και βαπτισθούν, θα λάβουν «την δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Οι εκατόν είκοσι μαθητές εκπροσωπούν όλη την Εκκλησία. Για τον βυζαντινό αγιογράφο είναι αντιπρόσωποι της Εκκλησίας όλων των γενεών και όλων των αιώνων. Αυτός είναι ο λόγος, που ενώ τα καθισμένα πρόσωπα είναι δώδεκα, ο αριθμός αυτός δεν αντιστοιχεί στους Δώδεκα Αποστόλους. Ο Απόστολος Παύλος και οι Ευαγγελιστές Λουκάς και Μάρκος, που εικονίζονται στην εικόνα, δεν ανήκαν στον κύκλο των άμεσων Μαθητών του Κυρίου.

Σε αντίθεση με τις άγιες μορφές των Αποστόλων έρχεται η συμβολική μορφή του Κόσμου. Γι’ αυτήν διαβάζουμε σε ένα κείμενο του 17^ου αιώνα: «Γιατί κατά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος παρουσιάζεται ένας άνθρωπος καθήμενος σε σκοτεινό μέρος, κυρτωμένος από τα χρόνια, ενδεδυμένος με κόκκινο ένδυμα, με βασιλικό στέμμα επί της κεφαλής του και μ’ ένα λευκό ύφασμα στα χέρια του, που περιέχει δώδεκα γραμμένους κυλίνδρους. Ο άνθρωπος κάθεται σε σκοτεινό μέρος, επειδή η οικουμένη ήταν προηγουμένως χωρίς πίστη. Είναι κυρτωμένος από τα χρόνια, διότι είχε γεράσει από την αμαρτία του Αδάμ. Το κόκκινό του ένδυμα υποδηλώνει τις αιματηρές θυσίας του πονηρού. Το βασιλικό στέμμα υποδηλώνει την αμαρτία, που κυβερνούσε τον κόσμο. Το λευκό ύφασμα στα χέρια του με τους δώδεκα κυλίνδρους σημαίνει τους Δώδεκα Αποστόλους, που έφεραν φως στην οικουμένη με την διδασκαλία τους».

Ο Χριστός ο Θεός μας, «ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας», είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Για τούτο πρέπει στη προσευχή μας να Τον παρακαλούμε να μας φωτίζει και αγιάζει με το Άγιο Πνεύμα, που είναι «ο φρουρός και αγιοποιός της Εκκλησίας, ο διοικητής των ψυχών, ο κυβερνήτης των χειμαζόμενων, ο φωταγωγός των πεπλανημένων και αθλοθέτης των αγωνιζο­μένων και στεφανωτής των νενικηκότων» (Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατήχησις 17,3).

(Χρήστου Γ. Γκότση, Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων, τ. Α΄, Αθήνα 1971).

Ἡ περιφρόνηση τῶν κολλύβων

Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη

Τό Σάββατο πρό τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι Ψυχοσάββατο, δηλαδή “μνεία πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος κοιμηθέντων εὐσεβῶς Χριστιανῶν”. Τό ἐσπέρας τῆς Παρασκευῆς καί τό πρωί τοῦ Σαββάτου, πλῆθος λαοῦ, προσέρχεται εἰς τούς κοιμητηριακούς ἢ ἐνοριακούς Ναούς. Ἐκεῖ ψάλλεται ὁ νεκρώσιμος κανόνας καί τό μνημόσυνο “ὃ οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν” ὑπέρ πάντων τῶν “ἐπ’ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένων εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν”. Πρός τιμήν τους προσκομίζουν οἱ πιστοί κόλλυβα. Τό ἒθιμο τῶν κολλύβων εἶναι πάρα πολύ παλαιό. Οἱ ρίζες του χάνονται στίς πρό Χριστοῦ ἐποχές.

Τά κόλλυβα εἶναι σιτάρι βρασμένο. Ἒχουν τή μορφή στολισμένου δίσκου ἢ πιάτου μέ ξηρούς καρπούς, καρύδια, σταφίδα, ρόδι καί κυρίως ζάχαρη. Συμβολίζουν τήν κοινή μας ἀνάσταση. Ὃπως ὁ σπόρος τοῦ σιταριοῦ πέφτει στή γῆ, θάβεται, χωνεύεται, σαπίζει καί στή συνέχεια φυτρώνει καλύτερος καί ὡραιότερος, ἒτσι καί τό νεκρό σώμα τοῦ ἀνθρώπου θάβεται στή γῆ, λιώνει καί σαπίζει, γιά νά ἀναστηθῇ καί πάλι ἂφθαρτο, ἒνδοξο καί αἰώνιο. Αὐτήν τήν εἰκόνα μᾶς δίδει ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, καθώς καί ὁ Χριστός γιά τήν Ἀνάστασή Του. “Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει˙ ἐάν δέ ἀποθάνῃ πολύν καρπόν φέρει”.(Ἰω. 12,24).

Δυστυχῶς, ἡ οὐσιαστική αὐτή προσφορά πρός τούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, τόσο ἀπό λειτουργική ὃσο καί ἀπό σωτηριολογική ὁπτική, τά τελευταῖα χρόνια ἒχει ὑποστεῖ ἀλλοιώσεις καί διαφοροποιήσεις πού τείνουν νά ἀπαξιώσουν τή σημασία καί τό μέγεθος τοῦ Μυστηρίου. Ὁ χαρακτήρας τῶν κολλύβων ἒχει ἀπό πολλούς ἀλλοιωθεῖ μέ τήν ἀνοχή, ἀλλά καί τήν παρότρυνση, σέ μερικές περιπτώσεις, τῶν ὑπευθύνων ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας, πού χαράζουν μιά διαφορετική γραμμή ἀπό αὐτήν τῆς παραδόσεως. Ἒτσι δυστυχῶς παρουσιάζεται μιά εἰκόνα κωμικοτραγική, πού οὐδόλως συνάδει μέ τό πνεῦμα καί τή σημασία τοῦ Σαββάτου τῶν ψυχῶν.

Ἀντί, λοιπόν, κολλύβων, γεμίζει ὁ Ἱερός Ναός μέ πάσης φύσεως πίττες καί γλυκίσματα. Πρόσφορα, κουλούρια καί τσουρέκια, ἕως φροῦτα ἐποχῆς ἀπό τόν μανάβη, τά ἐποχιακά ροδάκινα, κεράσια καί βερίκοκα, συνθέτουν εἰκόνα ἀπρέπειας πρός τό Ναό καί προσβολῆς πρός τήν μνήμη τῶν κεκοιμημένων. Οἱ γιαγιάδες μας τά παλαιότερα χρόνια, προσέφεραν κεράσματα, πίττες καί γλυκά κατά τά Ψυχοσάββατα, ἀλλά ἒξω, στήν αὐλή τῆς Ἐκκλησίας. Μέσα στό Ναό, προσκόμιζαν τά κόλλυβα μόνο γιά τήν ἀκολουθία.

Εἶναι παράξενο, σέ μιά ἐποχή πού οἱ νοικοκυρές, καταφέρνουν νά παρασκευάσουν τά πιό πολύπλοκα γλυκά, νά μήν ἒχουν διάθεση νά βράσουν λίγο στάρι, γιά νά τιμήσουν τούς κεκοιμημένους συγγενεῖς τους. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς ἡ ἐτοιμασία τῶν κολλύβων ἀποτελεῖ ἓνα εὐλογημένο ἐργόχειρο πρός ὠφέλεια τῆς ψυχῆς καί ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου σέ συνδυασμό μέ τήν μονολόγιστη εὐχή ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων κατά τήν προετοιμασία τῶν κολλύβων, ὃπως καί κατά τό ζύμωμα προσφόρου γιά τήν Θεία Λειτουργία, βοηθοῦν πολύ στήν ἐγρήγορση τῆς ψυχῆς. Μέ αὐτόν τόν τρόπο τιμᾶται ἡ παράδοση καί ἐπισφραγίζεται τό νόημα μέ τό ὁποῖο περιβάλλει ἡ Ἐκκλησία τό εὐλογημένο Ψυχοσάββατο.