28/4/11

Osterbotschaft (2011) des Metropoliten Augoustinos von Deutschland

„Doch als sie hinblickten, sahen sie, dass der Stein schon weggewälzt war;  er war nämlich sehr groß.“  (Mk 16,4)
 
Liebe orthodoxe Christen in Deutschland!
Heute ist Ostern. Wir alle haben uns festlich gekleidet, um zur Kirche zu kommen und die Auferstehung unseres Herrn zu feiern. Die Sehnsucht nach dem geistlichen Frühling erfüllt unsere Herzen. Unsere Seele dürstet wortwörtlich danach und sehnt sich, für kurze Zeit der Tragik unseres Alltags zu entkommen. Apokalyptische Bilder kommen durch die modernen Nachrichtenmedien  in unsere Häuser. Eine Katastrophe biblischen Ausmaßes hat das Erdbeben der Stärke 9,0 auf der Richter-Skala über Japan gebracht. Noch sind die Folgen der Havarie im Atomkraftwerk von Fukushima nicht absehbar. In Libyen und in vielen anderen Gegenden unseres geplagten Planeten herrscht Krieg. Die Wirtschaftskrise ist weltweit und hat besonders auch Griechenland, die Heimat vieler orthodoxer Christen in Deutschland, erfasst. Ungerechtigkeit und Habsucht herrschen allenthalben. Das Gespenst der Armut und wechselseitiger Feindseligkeit, Aggression und Vernichtung ist noch immer gegenwärtig.    
Lasst uns also eine Pause machen – um zu feiern … ? Ist das der Sinn der Einladung, die die Kirche an uns richtet, wenn sie ausruft: „Kommt, empfanget Licht!“ Und wie können wir nur feiern, wenn all das rings um uns herum geschieht? – werden empfindsame Gemüter fragen.
Doch die Kirche spricht  ihre Einladung nicht ohne Vorankündigung aus. Der heutige Tag steht am Ende einer geistlichen Reise, die sich noch vor Beginn der Fastenzeit ankündigte und die mit der Vesper der Vergebung an der Schwelle der großen Fastenzeit, der heiligen Vierzig Tage, begann. Auch wir sind eingetreten in das Abenteuer dieser Reise. Wir haben uns zu Beginn mit Adam identifiziert, wie er vor dem verlorenen Paradies saß und weinte. Die Wanderung gipfelte in unserem Aufstieg nach Jerusalem und unserer Teilnahme an den allreinen Leiden des Herrn, am Skandal seiner Kreuzigung, am Mysterium seiner Grablegung und seines Abstiegs in den Hades. Wir haben die äußerste Erniedrigung erlebt, die Entwürdigung, die Ablehnung, den Verrat, die Ungerechtigkeit, die der sündelose Jesus, der Sohn der Jungfrau, erduldet hat.
Bei dieser Reise haben wir den Alltag nicht ausgeklammert, uns nicht aus der Welt zurückgezogen, die Augen unseres Herzens vor der Verzweiflung der Menschen, nicht verschlossen, sei es der Verzweiflung der Menschen in Japan, in Libyen, in Griechenland oder manchmal auch in diesem Land, in Deutschland. Ihre Hilferufe, ihre Trauer, ihre Wut wurden ein Teil unseres Gebetes; wir haben alles geteilt und zum Kreuz getragen. Und durch das Mysterium des Kreuzes haben wir verstanden, dass jeder Mensch in seinem eigenen Gethsemane mit Gott ringt. Aber was ist das Ziel seines Ringens? Dass er sich frei und mutig entscheidet, sein Kreuz zu tragen. Und dass er, wenn er es tut, es nicht unter Wehklagen, sondern in Liebe tut.
Diese Liebe ist es, die uns zur Auferstehung führt. Der Bericht von der Auferstehung nach dem Evangelisten Markus, der heute in der ganzen Welt zu hören ist, erwähnt, dass die das Myron tragenden Frauen, obwohl sie in dem Stein, der den Eingang zum Grab verschloss, einem wirklichen Hindernis gegenüberstanden, schließlich gerade diesen Stein vom Grab weggewälzt fanden. „Wer den Stein in sich selbst spaltet und darin das Leben der Liebe und der Aufopferung findet, fürchtet den Tod nicht“  sagt uns ein zeitgenössischer christlicher Philosoph.
Kreuz und Auferstehung Christi lassen nicht mehr zu, dass wir einfach um des Lebens willen leben. Sie offenbaren einen Sinn auch da, wo wir selbst keinen Sinn sehen, und lassen es nicht zu, dass die irdische Schwere uns überwältigt. Die Teilnahme am göttlichen Licht der Auferstehung kann in uns ein Feuer der Kreativität, der Entschlossenheit, des Opfermuts entzünden. Der Glaube gebiert uns neu, erhält uns wach und erinnert uns beständig an unsere Verantwortung. Und unsere Verantwortung ist, dass die Welt unsere in Liebe vollzogene freiwillige Selbstdarbringung aufscheinen lässt,  ebenso wie den Glauben, dass die Dinge auch noch eine andere Dimension haben, dass der Mensch eine leuchtende Seite hat, dass jeder Mensch das Bild Gottes in sich birgt.
Christus ist auferstanden,
liebe Brüder und Schwestern! Darum lohnt es sich zu leben und zu glauben, dass das Licht Christi auch noch die dunkelsten Winkel der Erde, auch die finstersten Gegebenheiten unserer Gesellschaft, ja auch die dunkelsten Orte unserer Seele erleuchten kann. „Die Auferstehung erfordert aber Mut“, sagt uns wiederum unser Philosoph und fügt hinzu: „In der Beherztheit lässt sich Gottes Gnade finden“.
Ich lade also, meine geliebten Brüder und Schwestern, einen jeden und eine jede von Euch ein, diese Gabe Gottes an uns mit Mut zu empfangen; „die Auferstehung Christi als ein Ereignis, das geschehen ist und das noch immer mit uns geschieht; dieses Geschenk, das unsere Einstellung gegenüber jeder Befindlichkeit dieser Welt, sogar gegenüber dem Tod, grundlegend verändert“.
Bonn, Ostern 2011
In väterlicher Liebe
 
† Metropolit Augoustinos von Deutschland
Exarch von Zentraleuropa

26/4/11

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2011 ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΥ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ κ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

 Πρὸς
τὸ Xριστεπώνυμο πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Mητροπόλεως Γερμανίας
«καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος -
ἦν γὰρ μέγας σφόδρα»
(Μκ 16,4)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Λαμπρὴ σήμερα καὶ ἔχουμε φορέσει ὅλοι τὰ καλά μας, γιὰ νὰ ᾽ρθοῦμε στὴν ἐκκλησιά, νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας ὁ πόθος τῆς πνευματικῆς ἄνοιξης, ὁ πόθος τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ φωτός. Διψάει κυριολεκτικὰ ἡ ψυχή μας καὶ ζητάει νὰ ξεφύγει λιγάκι ἀπὸ τὴν τραγικότητα τῆς καθημερινότητας. Ἀποκαλυπτικὲς εἰκόνες μπαίνουν μέσῳ τῶν μέσων γενικῆς ἐπικοινωνίας στὰ σπίτια μας. Βιβλικὴ καταστροφὴ ἐπέφερε ὁ σεισμὸς τῶν 9 ρίχτερ στὴν Ἰαπωνία· ἄγνωστες ἀκόμη οἱ συνέπειες τοῦ πυρηνικοῦ ἀτυχήματος στὴ Φουκουσίμα· πόλεμος στὴ Λιβύη καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα μέρη τοῦ ταλαίπωρου πλανήτη μας. Οἰκονομικὴ κρίση παντοῦ, καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἀγαπητή μας πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα· ἡ ἀδικία καὶ ἡ πλεονεξία κυριαρχοῦν· τὸ φάσμα τῆς φτώχειας καὶ τοῦ ἀλληλοσπαραγμοῦ φαντάζει καὶ πάλι ἐπίκαιρο.
Ἂς κάνουμε λοιπὸν ἕνα διάλειμμα – γιὰ νὰ γιορτάσουμε... ; Εἶναι αὐτὸ τὸ νόημα τῆς πρόσκλησης ποὺ μᾶς ἀπευθύνει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, «δεῦτε λάβετε φῶς»; Καὶ πῶς μποροῦμε νὰ γιορτάσουμε, ὅταν ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν γύρω μας, θὰ ἀναρωτηθοῦν οἱ εὐαίσθητες ψυχές;
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀπευθύνει ἀπροϋπόθετα αὐτὴ τὴν πρόσκληση. Ἡ σημερινὴ ἡμέρα εἶναι τὸ τέλος ἑνὸς πνευματικοῦ ταξιδιοῦ ποὺ προανακρούσθηκε μὲ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Τριωδίου καὶ ξεκίνησε μὲ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς Συγχωρήσεως στὸ κατώφλι τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μπήκαμε καὶ ἐμεῖς σ’ αὐτὴ τὴν περιπέτεια ταυτιζόμενοι ἀρχικὰ μὲ τὸν Ἀδὰμ ποὺ καθόταν ἔξω ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ποὺ εἶχε χάσει, καὶ ἔκλαιγε. Ἡ πορεία αὐτὴ ἀποκορυφώθηκε μὲ τὴν ἀνάβασή μας στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὴ συμμετοχή μας στὰ ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου, στὸ σκάνδαλο τῆς Σταύρωσής Του, στὸ μυστήριο τῆς Ταφῆς Του καὶ τῆς καθόδου Του στὸν Ἅδη. Ζήσαμε τὴν ἔσχατη ταπείνωση, τὸν ἐξευτελισμό, τὴν ἀπόρριψη, τὴν προδοσία, τὴν ἀδικία ποὺ ὑπέστη ὁ ἀναμάρτητος Ἰησοῦς, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Στὴ διαδρομή μας αὐτὴ δὲν ἀφήσαμε τὴν καθημερινότητά μας, δὲν ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὸν κόσμο, δὲν κλείσαμε τὰ αὐτιὰ καὶ τὶς καρδιές μας στὴν ἀπόγνωση τῶν ἀνθρώπων, εἴτε τῆς Ἰαπωνίας, εἴτε τῆς Λιβύης, εἴτε τῆς Ἑλλάδας, εἴτε κάποτε-κάποτε καὶ τῶν γειτόνων μας ἐδῶ στὴ Γερμανία. Οἱ κραυγές τους, ἡ θλίψη τους, ὁ θυμός τους ἔγιναν κομμάτι τῆς προσευχῆς μας, τὰ μοιραστήκαμε ὅλα καὶ τὰ ὁδηγήσαμε στὸ Σταυρό. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καταλάβαμε ὅτι κάθε ἄνθρωπος παλεύει μὲ τὸν Θεὸ στὴ δική του Γεθσημανή. Ἀλλὰ τὸ ζητούμενο ποιό εἶναι; Νὰ εἶναι δική του, ἐλεύθερη, λεβέντικη καὶ ἀντρίκια ἡ ἀπόφαση νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Καὶ ὅταν τὸ κάνει, νὰ μὴν βρίζει, ἀλλὰ νὰ τὸ κάνει μὲ ἀγάπη.
Ἡ ἀγάπη αὐτὴ εἶναι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση. Ἡ Εὐαγγελικὴ διήγηση τῆς Ἀναστάσεως ἀπὸ τὸ κατὰ Μάρκον Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀκούγεται σήμερα στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἀναφέρει πὼς οἱ μυροφόρες γυναῖκες, ἐνῶ ἀντιμετώπιζαν ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα μὲ τὸν βράχο ποὺ ἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ μνήματος, τελικὰ βρῆκαν τὸν λίθο ἀποκεκυλισμένον τοῦ μνήματος. «Ὅποιος σπάση τὴν πέτρα μέσα του καὶ βρῆ τὴ ζωὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσφορᾶς, δὲ φοβᾶται θάνατο», θὰ μᾶς πεῖ ἕνας σύγχρονος χριστιανὸς φιλόσοφος.
Ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν μᾶς ἀφήνουν ἄλλο νὰ ζοῦμε, μόνο γιὰ νὰ ζοῦμε. Ἀποκαλύπτουν νόημα ἐκεῖ ποὺ δὲν βλέπουμε πιὰ κανένα νόημα καὶ δὲν ἀφήνουν τὴ γήϊνη βαρύτητα νὰ μᾶς καταπιεῖ. Ἡ μετάληψη τοῦ θείου φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως μπορεῖ νὰ ἀνάψει μέσα μας μιὰ φωτιὰ δημιουργικότητας, ἀποφασιστικότητας, θυσιαστικότητας. Ἡ πίστη μᾶς ἀναγεννᾶ, μᾶς κρατάει σὲ ἐγρήγορση καὶ μᾶς θέτει διαρκῶς ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας. Κι εὐθύνη μας εἶναι νὰ γίνει ὁ κόσμος διάφανος μέσα ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ μας μὲ ἀγάπη, μέσα ἀπὸ τὴν πίστη μας ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν καὶ μιὰ ἄλλη ὄψη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει καὶ μιὰ φωτεινὴ πλευρά, ὅτι κάθε ἄνθρωπος κρύβει μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα του.
Χριστὸς Ἀνέστη
ἀδέλφια, γι’ αὐτὸ καὶ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ζεῖ κανεὶς καὶ νὰ πιστεύει στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ τὶς πιὸ σκοτεινὲς γωνιὲς τοῦ πλανήτη μας, ποὺ μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ τὰ πιὸ σκοτεινὰ σπιτάκια τῆς κοινωνίας μας, καὶ τὶς πιὸ σκοτεινὲς γωνιὲς τῆς ψυχῆς μας. «Θέλει ὅμως κουράγιο ἡ Ἀνάσταση», θὰ μᾶς πεῖ καὶ πάλι ὁ φιλόσοφός μας, «ἀλλὰ», θὰ προσθέσει, «στὸ κουράγιο βρίσκεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ».
Σᾶς καλῶ λοιπὸν ἀγαπητοί μου, ὅλες καὶ ὅλους, νὰ ἀποδεχθοῦμε μὲ «κουράγιο» τὸ δῶρο αὐτὸ τοῦ Θεοῦ σὲ μᾶς, «τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν γεγονὸς ποὺ ἔγινε καὶ ἀκόμη γίνεται σὲ μᾶς, τὸ δῶρο αὐτὸ ποὺ ἀλλάζει ριζικὰ τὴ διάθεσή μας ἀπέναντι σὲ κάθε κατάσταση αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ ἀπέναντι στὸ θάνατο».
Βόννη, Ἅγιο Πάσχα 2011
Mὲ πατρικὴ ἀγάπη,
ὁ Mητροπολίτης σας
 
† ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
 

ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ!


Νέοι και γέροι και παιδιά
όλοι πανηγυρίζουν
λουσμένοι με ουράνιο φως
Άγγελοι φτερουγίζουν.

Η φύση όλη ντύθηκε
σήμερα στα καλά της
γιορτάζει γη και ουρανός
γιορτάζει όλη η πλάση.

Χαρούμενη ακούγεται
η φωνή της καμπάνας
σαν από θεία μουσική
από ουράνια μπάντα.

Το μήνυμα πάει παντού
σ'  όλης της γης τα πλάτη
ότι Ανέστη ο Χριστός
ο Άδης επικράνθει!

                                                                                                   Γεράσιμος Ι. Φραγκουλάκης
                                                                        Αρχιμανδρίτης

25/4/11

ΠΑΣΧΑ 2011

Ο καλός καιρός βοήθησε στην προσέλευση του κόσμου και έτσι το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ, στην Ακολουθία της Αναστάσεως, ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος από προηγούμενα χρόνια.
Μετά την ακολουθία της Αναστάσεως, στη Θεία Λειτουργία ο ιερός ναός ήταν κατάμεστος. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μοιράστηκε στους πιστούς, μαζί με το αντίδωρο και το παραδοσιακό κόκκινο αυγό. Στη συνέχεια στην αίθουσα του Ενοριακού μας Κέντρου είχε στρωθεί από τις κυρίες της Διακονίας, λιτό Πασχαλινό τραπέζι, στο οποίο παρακάθησαν αρκετοί ενορίτες μας.
 Την Κυριακή το απόγευμα τελέσθηκε ο Εσπερινός της Αγάπης και ακολούθησε Πασχαλινό Γλέντι, μέχρι αργά το βράδυ.

ΤΕΛΕΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

 ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΟ ΓΛΕΝΤΙ

23/4/11

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ 2011

Μέσα σε κλίμα κατάνυξης και συγκίνησης τελέσθηκε η ακολουθία του Ιερού Επιταφίου, στην ενορία μας. Φέτος τιμητική φρουρά στον Ιερό Επιτάφιο ήταν τα παιδιά του συλλόγου Θρακιωτών Αννοβέρου.
Τα Εγκώμια έψαλαν μαζί με τις κυρίες της ενορίας και παιδιά του Κατηχητικού. Απόσπασμα των Εγκωμίων μπορείτε να δείτε και να ακούσετε εδώ.