29/5/10

Εκδήλωση για τους εθελοντές πυροσβέστες

Το Σάββατο 29 Μαΐου 2010 και ώρα 5:00 το απόγευμα στο Ενοριακό μας Κέντρο διοργανώθηκε εκδήλωση σε συνεργασία του Γενικού Προξενείου της πατρίδας μας στο Αννόβερο και της Ενορίας μας. Σκοπός της εκδήλωσης ήταν να γίνει συνάντηση γνωριμίας και ενημέρωσης με την οργάνωση "Φίλοι της ΕΣΕΠΑ" η οποία έχει σαν σκοπό την ηθική και υλική υποστήριξη του εθελοντικού πυροσβεστικού  κινήματος στην Ελλάδα και την παροχή βοήθειας στη χώρα μας, για την αντιμετώπιση πυρκαγιών και εκτάκτων καταστάσεων.
ΕΣΕΠΑ (Εθελοντικό Σώμα Ελλήνων Πυροσβεστών Αναδασωτών) είναι μία οργάνωση της Ελλάδας που προσφέρει ανιδιοτελώς και αφιλοκερδώς σημαντικό έργο. Η οργάνωση "Φίλοι της ΕΣΕΠΑ" έχει συγκροτηθεί από Γερμανούς φίλους της Ελλάδας , εθελοντές πυροσβέστες και όχι μόνο. Τα μέλη της μεταβαίνουν κάθε χρόνο με δικά τους έξοδα στην Ελλάδα και συμμετέχουν στην προσπάθεια κατάσβεσης πυρκαγιών που την πλήττουν τους καλοκαιρινούς μήνες, και για να εκπαιδεύσουν Έλληνες εθελοντές πυροσβέστες. Επίσης συγκεντρώνουν χρήματα και αγοράζουν πυροσβεστικά οχήματα από τη Γερμανία και τα δωρίζουν στην Ελλάδα.

Φωτογραφίες από την εκδήλωση.
  Ο Γενικός Πρόξενος κ. Δημήτριος Ιωάννου μιλάει για τους σκοπούς της εκδήλωσης.

Ο π. Γεράσιμος απευθύνει χαιρετισμό.

Η Δήμαρχος κ. Ingrid Lange χαιρετίζει την εκδήλωση εκ μέρους της πόλεως του Αννοβέρου.
Ο εικεφαλής της οργάνωσης κ. Andreas Meier μιλά για τους σκοπούς της οργάνωσης.

Μαθήτριες του Ελληνικού Λυκείου Αννοβέρου παρουσιάζουν ελληνικούς χορούς
προς τιμή της οργάνωσης.


Μαθήματα πυρόσβεσης στην αυλή του Ενοριακού Κέντρου.


Ο χαιρετισμός του π. Γερασίμου
Σε καιρούς αφιλίας εκδήλωση όπως η σημερινή που αποσκοπεί στην παρουσία και γνωριμία φίλων της Ελλάδας, φίλων μας δηλαδή, μόνο ευλογημένη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί.
Γι'  αυτό και μετά χαράς συμμετέχουμε, εκφράζοντας τα συγχαρητήριά μας προς τα μέλη της εθελοντικής οργάνωσης "Φίλοι της ΕΣΕΠΑ", αλλά και προς το Προξενείο μας που ανάλαβε την πρωτοβουλία για την διοργάνωση της αποψινής εκδήλωσης.
Ως εκκλησία αποτελεί αρχή μας το Αγιογραφικό " Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής". Επίσης, είναι γνωστές ανά την υφήλιο οι οικολογικές ανησυχίες του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου μας Κ.Κ. Βαρθολομαίου Α΄, ο οποίος δικαίως έχει ονομασθεί "Πράσινος Πατριάρχης". Με πρωτοπόρο λοιπόν αυτόν ευχαρίστως συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε ενέργεια και προσπάθεια γίνεται και έχει ως στόχο την διατήρηση της ισορροπίας της κτιστής δημιουργίας, όπως κάνουν τα μέλη και φίλοι της ΕΣΕΠΑ.
Αγαπητοί "Φίλοι της ΕΣΕΠΑ", εκ μέρους της ενορίας μας επιθυμούμε να σας εκφράσουμε τις θερμότατες ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μας για την αγάπη σας προς την πατρίδα μας και το έργο που επιτελείτε προς όφελός της.
Επιτρέψατέ μου να μεταφέρω τις ευχές και ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Γερμανίας και Εξάρχου Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνου, ο οποίος λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων αδυνατεί να βρίσκεται μαζί μας. Σε κάθε περίπτωση όμως υποστηρίζει και επευλογεί τις προσπάθειές σας.
Ευχαριστούμε και όλους τους παρισταμένους που με την παρουσία τους απόψε στηρίζουν ηθικά την οργάνωση "Φίλοι της ΕΣΕΠΑ".
Ελπίζουμε και ευχόμαστε από την συμμετοχή μας στην αποψινή εκδήλωση να πεισθούμε όλοι για την οικονομική και υλική βοήθεια προς την οργάνωση.
Σας ευχαριστούμε πολύ και σας ευχόμαστε μια όμορφη παραμονή στους χώρους του Ενοριακού μας Κέντρου.
Σ.Σ. Η παρουσίαση του κ. Γενικού Προξένου και ο χαιρετισμός του π. Γερασίμου μεταφράσμένα στα γερμανικά μοιράστηκαν στην εκδήλωση.





Förderverein

Vinnhorster fördert Aufbau freiwilliger Feuerwehren in Griechenland

Einmal im Jahr fahren ehrenamtliche Feuerwehrleute aus Deutschland, Österreich und der Schweiz nach Griechenland und verbringen in einem Camp einen Teil ihres Sommerurlaubs. Gemeinsam haben sie jetzt einen Förderverein gegründet um Griechenlands freiwilligen Feuerwehren zu helfen.



„Da müssen wir was machen“: 
Feuerwehrmann Andreas Meier unterstützt den Aufbau freiwilliger 
Feuerwehren in Griechenland.
„Da müssen wir was machen“: Feuerwehrmann Andreas Meier unterstützt den Aufbau freiwilliger Feuerwehren in Griechenland.
© Dillenberg
„Es fehlt schlicht an allem. Mitten in Europa“, sagt Andreas Meier und zieht etwas ratlos die Schultern hoch. Zwar habe er gewusst, dass bei der griechischen Feuerwehr einiges im Argen liege. „Aber dass es an der Basisversorgung fehlt, dass es trotz der großen Waldbrandgefahr in weiten Teilen des Landes überhaupt keine Feuerwehr gibt, darauf war ich nicht eingestellt“, sagt Meier bestürzt. Der 36-Jährige ist Bankbetriebswirt und aktives Mitglied der Freiwilligen Feuerwehr Vinnhorst. Gemeinsam mit neun weiteren Feuerwehrleuten aus dem gesamten Bundesgebiet hat Meier jetzt einen Förderverein gegründet, um den Aufbau freiwilliger Feuerwehren in Griechenland zu unterstützen.
Es war eine Art Kurzschlusshandlung: Im vergangenen Sommer nahm der 36-jährige Meier zum ersten Mal an einem Feuerwehrcamp nahe der griechischen Stadt Thessaloniki teil. Wenige Wochen nach seiner Rückkehr sprach er beim griechischen Generalkonsul in Hannover vor. „Nach dem, was ich vor Ort gesehen hatte, war mir klar, das wir etwas machen müssen“, erzählt Meier. Ehrenamtliche Feuerwehrleute aus Deutschland, Österreich und der Schweiz verbringen in dem Camp jedes Jahr einen Teil ihres Sommerurlaubs. Sie leisten Hilfe, wenn die griechischen Wälder alljährlich in Flammen aufgehen. Organisiert wird das Camp von der Körperschaft Griechischer Freiwilliger Feuerwehren, kurz ESEPA. Dort ist man auf die Unterstützung aus dem Ausland dringend angewiesen. „Das, was wir in Deutschland unter freiwilliger Feuerwehr verstehen, gibt es in Griechenland nicht“, sagt Meier. Die ESEPA sei eine Art Bürgerinitiative. „Ein Mann namens Nikos Sachinidis hat die Organisation aufgebaut, nachdem ein Feuer in den neunziger Jahren sein Haus zerstört hatte.“ Die Berufsfeuerwehr sei erst nach Stunden vor Ort eingetroffen.
„Das ist in Griechenland normal“, sagt Meier. In den vergangenen zehn Jahren hat die ESEPA 51 Feuerwehrstandorte im ganzen Land aufgebaut. Staatliche Mittel flossen dafür kaum. Alte Schuppen und Werkstatthallen wurden zu Gerätehäusern umfunktioniert. „Zum Vergleich: In Deutschland gibt es rund 33 000 Standorte“, sagt Meier.
Mit Hilfe des Fördervereins sollen in den kommenden Jahren weitere Gerätehäuser entstehen. „Wir brauchen vor allem Fahrzeuge“, sagt Meier. Allein rund 20 000 Euro würden für ein gebrauchtes Löschfahrzeug mit möglichst großem Wassertank fälig. „Dann fehlen aber noch die Geräte. Pumpen, Schläuche, Schere, Spreizer.“ Meier weiß: Es wird ein Kraftakt. „Die Dankbarkeit der betroffenen Griechen treibt mich an. Nach einem Einsatz stehen sie klatschend an der Straße“, sagt Meier. In Deutschland sei das undenkbar. „Hier beschweren sich die Leute, wenn es mal laut wird, weil wir mitten in der Nacht ausrücken, um Menschenleben zu retten.“
Am Sonnabend stellt Andreas Meier die Arbeit des bundesweiten Fördervereins „Freunde der ESEPA“ um 17 Uhr in den Räumen der griechisch-orthodoxen Kirchengemeinde Die Drei Hierarchen, Mengendamm 16 b, vor.

28/5/10

Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

του Ιωάννη Κακουδάκη, αντιστρατήγου

«Κωνσταντίνος γαρ, ευτυχής βασιλεύς, Ελένης υιός, ανέστησε τε ταύτην και εις άκρον ευδαιμονίας και τύχης επήρε, και πάλιν επί Κωνσταντίνου, δυστυχούς βασιλέως, Ελένης υιού, εάλω τε και εις εσχάτην δουλείαν τε και κακοδαιμονίαν κατήχθη.» (Κριτόβουλος ο Ίμβριος-Υμνητής του Μωάμεθ Β΄)
Και έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία, ότι η Πόλη θα πέσει, όταν θα είναι αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, γιος Ελένης.
Το 324 μ.Χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος Α΄ αποφάσισε να δημιουργή­σει μια νέα πρωτεύουσα για να σώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατο­ρία.
Κατάλληλο μέρος για να στεγάσει το νέο αυτοκράτορα θεωρήθηκε η περιοχή της Κωνσταντινούπολης, της Νέας Ρώμης, μιας πόλης με στρατηγική θέση που ένωνε την Ανατολή με τη Δύση και το Βορρά με το Νότο.
Όταν έγιναν τα εγκαίνια της, την 11η Μαΐου του 330 μ.Χ., κανείς δεν φανταζόταν ότι η πόλη αυτή θα αποτελούσε το κέντρο της οικουμένης που θα γοήτευε φίλους και εχθρούς με τη δόξα και το μεγαλείο της.
Η «Επτάλοφος πόλη», με τις εκκλησίες της, τον πλούτο και τη μεγαλοπρέπειά της, αποτέλεσε μια συνεχή πρόκληση για όλους τους πολιτισμένους και μη λαούς, οι οποίοι κινούνταν στα βόρεια και ανατολικά σύνορά της. Όλοι όμως γνώριζαν και τα ισχυρά, απόρθητα, θεοδοσιακά τείχη που προστάτευαν τη Βασιλεύουσα, παρέχοντάς της προστασία, ασφάλεια και δύναμη.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως και τις 22 φορές που η Πόλη πολιορκήθηκε, οι πολιορκητές της καταστράφηκαν.
Λογικά, λοιπόν, είχε δημιουργηθεί ο θρύλος πως η Κωνσταντινούπολη δεν πρόκειται να αλωθεί ποτέ!
Ακόμα και όταν η Πόλη πολιορκούνταν από τους Φράγκους σταυροφόρους το 1204 χρειάστηκε η προδοσία από Βυζαντινούς αξιωματούχους για να πέσει!

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 12 Απριλίου 1204 αποτέλεσε την αφετηρία του οριστικού της τέλους.
Η φρικτή λεηλασία τότε της Βασιλεύουσας από τους σταυροφόρους στέρησε την πόλη από τα συσσωρευμένα αμύθητα πλούτη και τους ανεξάντλητους θησαυρούς τέχνης που είχε.
Στην περίοδο της Φραγκοκρατίας όλοι αυτοί οι θησαυροί αφαιρέθηκαν από το οργανικό τους σύνολο και κόσμησαν τα μεγάλα κέντρα της Δύσης.
Ακόμα και όταν η Πόλη ανακτήθηκε από τον Στρατηγό Αλέξιο Στρατηγόπουλο το 1261 με Αυτοκράτορα τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο, δεν μπόρεσε να αποκτήσει την παλαιά της δύναμη.

Αντίθετα, τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η Κωνσταντινούπολη ήταν τεράστια. στον στρατιωτικό και εμπορικό τομέα από τα λάθη των τελευταίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων, που είχαν αντικαταστήσει τον εθνικό βυζαντινό στρατό, το φόβητρο των εχθρών του Βυζαντίου, με μισθοφόρους που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το χρήμα.
Το Βυζάντιο άργησε να αντιληφθεί τον κίνδυνο και πλέον η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχό του.

Το 1449 ο Κωνσταντίνος διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδερφό του και προετοίμασε την Πόλη για τη διαφαινόμενη πολιορκία.
Έμελλε να είναι ο τελευταίος αμύντορας της μακροβιότερης και ισχυρότερης αυτοκρατορίας!
Το 1451 τον Σουλτάνο Μουράτ Β΄ διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Μωάμεθ Β΄, σε ηλικία 21 ετών, ο επονομαζόμενος «Πορθητής» και αποκαλούμε­νος από τους Τούρκους Μεχμέτ «Φατίχ», δηλαδή «κοντοπόδα­ρος».
Ο Μωάμεθ ήταν ένας πολύ φιλόδοξος Σουλτάνος, που θα εκπλήρωνε το χρησμό του προφήτη Μωάμεθ, ότι «όποιος κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αυτός θα είναι και ο μεγαλύτερος στρατηγός!».
Έτσι, ο Μωάμεθ άρχισε τις προετοιμα­σίες για την πολιορκία της Βασιλεύουσας.
Η δημιουργία του ισχυρού φρουρίου Ρούμελη Χισάρ στον Εύξεινο Πόντο, η συγκέντρωση μεγάλων στρατιωτικών μονάδων, και η κατασκευή του ισχυρού πυροβόλου από τον ειδικό μηχανικό Ουρβανό για να καταστρέψει τα τείχη, ήταν σοβαρές ενδείξεις ότι δεν θα αργούσε ο νεαρός Σουλτάνος να επιτεθεί. .

Ο αυτοκράτορας, εκτός από τόλμη και γενναιότητα χαρακτηριζό­ταν και από σύνεση και, άρχισε να επισκευάζει τα τείχη της Πόλης, που είχαν μείνει παραμελημένα από τους προηγούμενους αυτοκράτορες.
Απηύθυνε έκκληση βοήθειας στη Δύση, που, δυστυχώς, δεν έφτασε ποτέ. Ελάχιστοι ήταν οι εθελοντές που απάντησαν στο κάλεσμά του.
Αν και είναι δύσκολο να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός των δυνάμεων, τόσο των Βυζαντινών, όσο και των Τούρκων, εντούτοις θεωρούμε σήμερα πως οι δυνάμεις των Τούρκων ήταν περίπου 260.000 άνδρες ή κατ’ άλλες πηγές 400.000 ή 700.000 άνδρες και 420 πλοία, ενώ των Βυζαντινών ήταν περίπου 9.000 μαχητές, από τους οποίους οι 4.000 ήταν ξένοι μισθοφόροι, και μόλις 39 πλοία, από τα οποία 12 μόνο ήταν ελληνικά (εξ ων 3 Κρητικά)
Αναλογία δυνάμεων 1:29 υπέρ των Τούρκων.

Ξημερώματα Τρίτης, 29 Μαΐου 1453, ο Μωάμεθ εξαπέλυσεμε ιχυρότατες δυνάμεις την γενική επίθεση.
Πολλοί στρατιώτες, βλέποντας τους Τούρκους πίσω τους, νόμισαν πως η Πόλη έπεσε και τότε ακούστηκε η τραγική κραυγή, που έμελλε ακόμα και σήμερα να προκαλεί ρίγος στους Έλληνες: «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ!» Ο πανικός κυριάρχησε στις ψυχές των πολιορκη­μένων.
Οι μισθοφόροι μαχητές πίστεψαν πως προδόθηκαν και εγκατέλειψαν τις θέσεις τους, καταφεύγοντας στα πλοία για να σωθούν.
Μάταια, ο Κωνσταντίνος όρμησε με λίγους γενναίους στρατιώτες πάνω στους εχθρούς, και τελικά, σαν απλός στρατιώτης μαχόμενος, έπεσε ηρωικά.

Tην επόμενη μέρα οι Τούρκοι αναγνώρισαν το ακέφαλο πτώμα του, από τα αετοφόρα πορφυρά πέδιλά του, τον αετό, που ήταν κεντημένος στις κάλτσες και τυπωμένος στις περικνημίδες του.
Ο Μωάμεθ, αναγνωρίζο­ντας τη γενναιότητα τού Κωνσταντίνου, τον έθαψε με αυτοκρατορικές τιμές!
Το μεγαλείο του όμως ποτέ δεν πέθανε, συνεχίζει να ζει μέσα στις ελληνικές ψυχές, σαν ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς», όπως τον διασώζει ο θρύλος..
Δυστυχώς όμως, η Πόλη, ύστερα από 54 ημέρες και νύκτες αγώνα, δεν άντεξε.
Έπεσε στις 14.30 της Τρίτης 29 Μαΐου 1453.Το τι επακολούθησε, περιγράφεται από τον ιστορικό Φραντζή:

«Έσφαξαν όσους απετόλμησαν να αντισταθούν. Αιχμαλώτισαν και άρπαξαν όσους και όσες βρέθηκαν στο δρόμο τους. Νέες κοπέλες, αρχόντισσες και μοναχές σέρνονταν από τα μαλλιά στους δρόμους έξω από τις εκκλησίες που είχαν καταφύγει για να σωθούν. Κλάματα παιδιών, βογγητά και οδυρμοί γυναικών. Ατίμασαν τις χρυσές και Άγιες Εικόνες των εκκλησιών. Έβγαζαν τις διακοσμήσεις και έκαναν τραπέζια και κρεβάτια. Με τα χρυσοκέντητα ιερατικά άμφια και τα χρυσοΰφαντα ενδύματα σκέπαζαν τα άλογά τους ή έτρωγαν πάνω τους. Έγιναν ανάρπαστα τα πολύτιμα αντικείμενα, τα ιερά κειμήλια και καταπατήθηκαν τα άγια λείψανα… Κραυγές πόνου, μοιρολόγια, βαρβαρότητες, λεηλασίες, βιασμοί, δολοφονίες, κακουργήματα, βεβηλώσεις, εξανδραποδισμοί…».

Και συμπληρώνει στην εξιστόρησή του για την Άλωση ο αυτόπτης μάρτυρας Ιατρός Νικολό Μπάρμπαρο:

«…Το αίμα έτρεχε στη γη σαν βρόχινο νερό, το οποίο πλημμύριζε τα ρείθρα των δρόμων»..

Οι συνέπειες της Άλωσης ήταν μεγάλες και οδυνηρές, τόσο για τον Ελληνισμό, όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο.
Τερματίστηκε ένας περίλαμπρος πολιτισμός, που φώτιζε τον κόσμο μέσα από το σκοτάδι του Μεσαίωνα, για χίλια και πλέον χρόνια.
Με την Άλωση άρχισε μια περίοδος σκληρής σκλαβιάς για τους Έλληνες που κράτησε περίπου 400 χρόνια, από την οποία λίγο έλειψε να εξοντωθεί φυλετικά και πνευματικά το Γένος μας.
Η νέα τάξη πραγμάτων ανάγκασε τους περισσότερους Έλληνες λογίους να μεταναστεύσουν στη Δύση και να μεταλαμπαδεύσουν εκεί τη σοφία τους.
Ο Εμμανουήλ Χρυσολωράς, ο Μιχαήλ Χωνιάτης και ο Γεώργιος Τραπεζούντιος είναι μερικοί από τους μεγάλους Έλληνες λόγιους που ξεκίνησαν την ελληνική διδασκαλία στη Δύση. Έτσι, η αναγέννηση της αρχαιότητας, που ξεκίνησε στην Κωνσταντινούπο­λη την εποχή των Παλαιολόγων και ανακόπηκε από τις τούρκικες κατακτήσεις, συνεχίστηκε τώρα στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, από τους εκεί εγκατεστημένους Έλληνες, οι οποίοι αποτέλεσαν τους προδρόμους της ευρωπαϊκής αναγέννησης.
Οι Τούρκοι, αναγνωρίζοντας τη σπουδαία μόρφωση των Κωνσταντινου­πολιτών, και τις διοικητικές τους ικανότητες, προτιμούσαν Έλληνες σε υψηλά διοικητικά αξιώματα. Παράλληλα, παρουσιάστηκε μια εθνική συνένωση του Ελληνισμού, που οδήγησε στη δημιουργία εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας.
Είναι φανερό, πως οι Έλληνες, αμέσως μετά την Άλωση, αντιλήφθηκαν τον κίνδυνο αλλοίωσης της φυλετικής φυσιογνωμίας τους από τους Τούρκους και βρήκαν τρόπους να ενωθούν μεταξύ τους, αφήνοντας πίσω τις διαφορές του παρελθόντος.
Oι Έλληνες ενωμένοι αντιμετώπισαν τις δυσκολίες της σκλαβιάς. Στην ένωση αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία, που αποτέλεσε το κέντρο της εθνικής και πνευματικής ύπαρξης και συντήρησης του Ελληνισμού.
Η ίδρυση της Μεγάλης του Γένους Σχολής στην Κωνσταντινούπολη από τον Πατριάρχη Σχολάριο, ήταν σημείο αναφοράς για την πνευματική ανάταση του Γένους.
Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, το 1821 σύσσωμο το Έθνος, μπόρεσε και αποτίναξε τον τούρκικο ζυγό.

Οι συνέπειες της Άλωσης έγιναν αισθητές και στον υπόλοιπο κόσμο.
Η Δύση έχασε το προπύργιο της Ανατολής, που τόσους αιώνες αναχαίτιζε με επιτυχία τις εχθρικές διαθέσεις των βάρβαρων φυλών. .
Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η Ανατολική Ευρώπη απομακρύνθηκε από τη Δύση, που αναδείχθηκε σε πρωτοπόρο εμπορική αλλά και πνευματική δύναμη.
Σ’ αυτό συντέλεσε σε μεγάλο βαθμό και η μετακόμιση των λογίων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας στη Δύση, αμέσως μετά την Άλωση.
Οι άνθρωποι αυτοί του πνεύματος, με τις γνώσεις και τη σοφία που τους διέκρινε, γαλούχησαν τη μέχρι τότε άξεστη Δύση με τις αρχές της φιλοσοφίας, τις αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού.
Αποτέλεσαν με λίγα λόγια τους προδρόμους της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης.
οι βυζαντινοί λόγιοι εκείνοι που κατάφεραν να φέρουν σε άμεση πνευματική επαφή τους δύο κόσμους, Ανατολή και Δύση, που χωρίζονταν μέχρι τότε εξαιτίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της ζήλιας των Δυτικών προς αυτήν.
Χάρη στους λογίους οι Δυτικοί αντελήφθησαν τον πραγματικό βαθμό της καταστροφής που επήλθε με την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Οι συνέπειες της Άλωσης επέδρασαν σ’ όλο τον κόσμο, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Στέφαν Τσβάιχ:

«Η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να εκτιμήσει ποτέ σ’ όλη του την έκταση το κακό που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε το τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας και του Βυζαντίου…».

Από τη μικρή ανάλυση των αιτίων και των συνεπειών της Άλωσης προκύπτουν και τα γενικά διδάγματα που πολύ πυκνωτικά, γενικά και χωρίς ανάλυση,θα διατυπώσω:

– Οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν την εγγύηση της ζωής ενός έθνους, της ακεραιότητας, της ασφάλειας και της αποτροπής κάθε εχθρού και κάθε επιβουλέα από οπουδήποτε και αν προέρχεται.
Δεν αρκούν το ηθικό, η ανδρεία, το θάρρος και οι άλλες στρατιωτικές αρετές, χρειάζεται και η δύναμη (το έμψυχο δυναμικό, τα μέσα και η εκπαίδευση).

– Το «ΟΧΙ» του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ήταν μια ιστορική συνέχεια και συνέπεια της αντίδρασης του Έθνους μας σε δύσκολες καταστάσεις.
- Η πνευματική δύναμη ενός λαού σφραγίζει την αιωνιότητα, τον πολιτισμό και το μεγαλείο του, διαχρονικά και ανεξίτηλα.

Ο Άγγλος Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν το αποτύπωσε στο βιβλίο του γράφοντας:

«… όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι κληρονόμοι του Χριστιανικού πολιτισμού οφείλουμε να ενθυμούμε­θα με ευγνωμοσύνη την Αυτοκρατορία, η οποία έσβησε προ μισής χιλιετηρίδας…».

- Η διχόνοια και στην περίπτωση της Άλωσης υπήρξε «δολερή».-
Οι μεγαλύτερες συμφορές στην ανθρωπότητα προέκυψαν από τις θρησκευτικές αντιθέσεις. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους, υπήρξε το μοιραίο πλήγμα.
Έτσι, η Κωνσταντινούπολη, αφού διέγραψε μια πορεία 1123 ετών και 18 ημερών (11 Μαΐου 330 – 29 Μαΐου 1453), έπεσε την αποφράδα εκείνη Τρίτη στις 29 Μαΐου 1453, και μετά από μια ηρωική αντίσταση 54 ημερών (5 Απριλίου – 29 Μαΐου), εξαιτίας της παραμέλησης του στρατού και του ναυτικού, της υπερεμπιστο­σύνης και της πεποίθησης των τελευταίων αυτοκρατόρων ότι σε περίπτωση ανάγκης η Δύση θα βοηθούσε, και τέλος, εξαιτίας της εγκατάλειψης του απλού λαού που οδήγησε τελικά στην εξαθλίωση και στην αδιαφορία για το μέλλον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, η διχόνοια, η κατάρα της διαίρεσης, ο εγωισμός, η φιλοπρωτία, οι αχαλίνωτες φιλοδοξίες και οι προσωπικές αρχομανίες των τελευταίων κυρίως, αυτοκρατό­ρων, οδήγησαν στη μοιραία καταστροφή της Κωνσταντινούπολης.
Η Αιώνια Πόλη, η «πασών των Πόλεων κεφαλή», το «κέντρον των τεσσάρων μερών του κόσμου», η «Κωνσταντίνου Πόλις»: «ε ά λ ω!».
Ερημώθηκε, λεηλατήθηκε, βεβηλώθηκε και ατιμάστηκε.
Ο νεκρός Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολό­γος, έβγαινε μέσα από τις στάχτες της ρημαγμένης Πόλης, σαν ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», που έγινε η Σημαία, ο Θυρεός και η ευχή «και στην Πόλη», που οδήγησαν στην ανάσταση του Γένους το 1821.

22/5/10

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Δέκα μέρες μετά την Ανάληψη του Ιησού , συνέβη το γεγονός της Πεντηκοστής, ένα θαυμαστό γεγονός το οποίο αποτέλεσε την αφετερία για το ξεκίνημα της εκκλησίας του Ιησού. Εκείνη την ημέρα πίστεψαν και βαφτίστηκαν τρείς χιλιάδες άνθρωποι και αποτέλεσαν το σώμα της εκκλησίας. Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής οι Απόστολοι έγιναν φλογεροί κήρυκες του ευαγγελίου και τις χριστιανικής πίστης. Το Άγιο Πνεύμα μεταμορφώνει τη ζωή των ανθρώπων και τους οδηγεί στο δρόμο του Θεού.

 Απολυτίκιο 
Ευλογητός ει, Χριστέ ο Θεός ημών,ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον, και δι’ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας,Φιλάνθρωπε, Δόξα σοι. 

20/5/10

ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ

Η Αγία Ελένη γεννήθηκε το 249μ.Χ. στο Δρέπανο Βιθυνίας στην Μικρά Ασία. Ο πατέρας της ήταν πανδοχέας. Παρόλο που η Αγία μεγάλωσε στο περιβάλλον ενός πανδοχείου, από μικρή μελετούσε τις χριστιανικές γραφές και έγινε πιστή χριστιανή. Σε ηλικία 21 ετών, το 270μ.Χ., παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Χλωρό, ο οποίος ήταν τότε αξιωματικός της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Αγία Ελένη ακολούθησε τον σύζυγο της σε όλες τις εκστρατείες, στις οποίες η θέση του τον υποχρέωνε να λάβει μέρος. Τέσσερα χρόνια μετά τον γάμο τους, το 274μ.Χ., απέκτησαν ένα γιο τον Κωνσταντίνο. Η ιστορία έδειξε ότι ο γιος τους αυτός, έγινε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος αυτοκράτορας του Βυζαντίου αλλά και Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην πόλη Ναϊσσό (στις μέρες μας η πόλη αυτή ονομάζεται Νίσσα και βρίσκεται στην Σερβική επικράτεια). Μεγάλωσε με τις χριστιανικές διδαχές της μητέρας του, την στρατιωτική εκπαίδευση του πατέρα του και τα γράμματα μεγάλων διδασκάλων της εποχής. Αυτά τα τρία διαμόρφωσαν το πνεύμα και τον χαρακτήρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ενός ανθρώπου γραμματισμένου, αξιόμαχου στρατιώτη και ταυτόχρονα φιλικά προσκείμενου στους χριστιανούς και την Χριστιανική πίστη. Το 293μ.Χ. ο τότε αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Διοκλητιανός, διόρισε τον πατέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Καίσαρα των δυτικών επαρχιών (Γαλατία, Ισπανία και Βρετανία) της αυτοκρατορίας. Όμως ο νόμος απαγόρευε στους ανώτατους αξιωματούχους να είναι σύζυγοι γυναικών ταπεινής καταγωγής. Έτσι μετά από 23 χρόνια γάμου, ο Κωνσταντίνος Χλωρός, έλυσε τον γάμο του με την Αγία Ελένη και παντρεύτηκε την Θεοδώρα η οποία ήταν αρχοντικής γενιάς. Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η Αγία Ελένη παρέμειναν στην αυλή του Διοκλητιανού. Εκεί ο Μέγας Κωνσταντίνος συνεχίζει την εκπαίδευση του και ανέρχεται στην στρατιωτική ιεραρχία. Μετά από αγώνες, εκστρατείες αλλά και ιστορικές συγκυρίες καταφέρνει το 306μ.Χ. να ανακηρυχθεί Καίσαρας των Δυτικών Επαρχιών της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ανοδική του πορεία συνεχίζεται και τελικά το 324μ.Χ., μετά την νίκη του στην Ανδριανούπολη επί του Λικίνου (Αυγούστου της Ανατολής), εγκαθίσταται στον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης. Δύο είναι οι σημαντικότερες πράξεις του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Η πρώτη, είναι η υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων, το 313μ.Χ. Βάση αυτού, σταματούν οι διωγμοί εναντίων των Χριστιανών και τους επιτρέπεται να λατρεύουν τον Ιησού Χριστό, νόμιμα πλέον, στις εκκλησίες τους. Η δεύτερη σημαντική του πράξη, είναι η μεταφορά της πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό ήταν η αρχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που έλαμψε για 1000 χρόνια και έσβησε στα χέρια ενός άλλου Κωνσταντίνου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου το 1453μ.Χ. Δύο χρόνια μετά την ανακήρυξη του Μέγα Κωνσταντίνου ως αυτοκράτορα, η Αγία Ελένη, ταξιδεύει στους Αγίους Τόπους με σκοπό να βρει τα μέρη που έζησε ο Ιησούς Χριστός και να τα αναδείξει. Πράγματι, στο ταξίδι της αυτό, διεξήγαγε ανασκαφές, έκτισε εκκλησίες, θεμελίωσε μοναστήρια και βρήκε τον Σταυρό του Μαρτυρίου του Κυρίου μας. Οι ναοί της Γεννήσεως και της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, είναι δύο από τους ναούς που έκτισε η Αγία Ελένη στους Αγίους Τόπους. Μετά την δράση της εκεί, εγκαταστάθηκε στην Νικομήδεια όπου και παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, σε ηλικία 80 ετών, το 329μ.Χ. Ο γιος της, Μεγάλος Κωνσταντίνος, βαπτίστηκε Χριστιανός λίγο πριν τον θάνατο του. Απεβίωσε στις 21 Μαΐου του 337μ.Χ. σε ηλικία 63 ετών. Την μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης εορτάζουμε στις 21 Μαΐου. 

Απολυτίκιο του Αγίου Κωνσταντίνου
Του Σταυρού σου τον τύπον εν ουρανώ θεασάμενος, και ως ό Παύλος την κλήσιν ουκ εξ ανθρώπων δεξάμενος, ό εν Βασιλεύσιν Απόστολος σου Κύριε, Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο ην περισώζε δια παντός εν ειρήνη, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε. 

Aπολυτίκιο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης
Πρώτος πέφηνας, εν Βασιλεύσι, θείον έδρασμα, της ευσέβειας, απ ουρανού δεδεγμένος τo χάρισμα όθεν Χριστού τον Σταυρόν έφανέρωσας, και την Όρθόδοξον πίστιν έφήπλωσας. Κωνσταντίνε Ίσαπόστολε, συν Μητρί Ελένη θεόφρονι, πρεσβεύσατε υπέρ των ψυχών ημών.

18/5/10

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ


Η οικονομική κρίση που μαστίζει την υφήλιο και που βιώνεται με πολύ άσχημο τρόπο στην πατρίδα μας, την Ελλάδα αποτελεί ένα γεγονός που όπως φαίνεται θα μας απασχολήσει για αρκετά χρόνια.
Όλοι τώρα αναρωτιόμαστε ποια είναι τα αίτια αυτής της κρίσης. Γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο! Και λίγο-πολύ όλοι παριστάνουμε τους ντέντεκτιβ που προσπαθούν να ανακαλύψουν που πήγαν τα χρήματα. Και ανάλογα με τις πεποιθήσεις και τη στάση ζωής του καθενός αποφαινόμεθα υποδεικνύοντας ως άρπαγες του παγκόσμιου αλλά και του ελληνικού πλούτου, διάφορους ανθρώπους που πάντα βέβαια ανήκουν σε περιβάλλοντα που είναι έξω από το δικό μας. Δηλαδή, πάντα φταίχτες είναι οι άλλοι! 
Θα αναρωτηθείτε εύλογα: «Θα πρέπει να φταίω εγώ δηλαδή, για την οικονομική κατάντια στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα;».
Εσύ αδελφέ μου, που χρόνια τώρα είσαι μετανάστης, ίσως όχι τόσο. Όμως δεν είσαι και εντελώς απαλλαγμένος από ευθύνες!
Το δράμα είναι ότι εμείς οι Έλληνες μετανάστες βιώνουμε διπλά την οικονομική κρίση. Από τη μια ζούμε την παγκόσμια κρίση. Δεν μας αφήνει όμως ανέπαφους και η κρίση στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Ελλάδα. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να βγάλουμε την «ουρά» μας απ’ έξω. Θέλαμε πάντα να έχουμε λόγο στα δρώμενα της Ελλάδας. Μας άρεσε προεκλογικά να απευθύνονται σε μας οι διάφοροι πολιτικοί και να μας λένε ότι πρωταγωνιστές των εξελίξεων είμαστε εμείς. Μας κολάκευε να μας αποκαλούν «κυρίαρχο λαό».
Τώρα αντιδρούμε. Γιατί; Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που διαγκωνιζόμασταν να βρούμε προεκλογικά θέσεις στα διάφορα «κομματικά» αεροπλάνα, προκειμένου να κατέβουμε στην πατρίδα και να διαδραματίσουμε τον πρωταγωνιστικό μας ρόλο; Τώρα, γιατί μας στεναχωρεί το γεγονός ότι στην αντιμετώπιση της κρίσης καλούμαστε πάλι εμείς να είμαστε πρωταγωνιστές. Ο «κυρίαρχος λαός»! Μας ενδιαφέρει η λαϊκή κυριαρχία  μόνο όταν δεν  έχει να διαχειριστεί προβληματικές καταστάσεις; Όχι αδελφοί μου. Όλοι αυτοί που λέμε ότι φταίνε για την κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως και στην πατρίδα μας  είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Είναι συνάνθρωποί μας που εμείς, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους δώσαμε το δικαίωμα να διαχειρίζονται τα της ζωής μας. Μακάρι να μπορούσαμε να υποχρεώσουμε όλους εκείνους που έχουν κακοδιαχειριστεί ή έχουν καταχραστεί το δημόσιο πλούτο, να τον γύριζαν πίσω. Όμως εκ των πραγμάτων αυτό είναι δύσκολο. 
Από πολλούς μπαίνει το ερώτημα, αν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Ή ναι απαντήσουμε ή όχι θα πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε  είναι αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να είναι διαφορετικά τα πράγματα. 
Αν παρατηρήσουμε θα προσέξουμε ότι η κρίση αυτή μαστίζει περισσότερο το δυτικό κόσμο ο οποίος, σχεδόν στο σύνολό του, είναι χριστιανικός. Τι σχέση έχει αυτό, θα πουν κάποιοι. Και όμως. Αν όλοι είχαμε πάρει στα σοβαρά την ιδιότητά μας ως χριστιανοί, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το ίδιο ισχύει και για την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Χριστιανοί είμαστε και οι Έλληνες και μάλιστα Ορθόδοξοι, στην συντριπτική μας πλειοψηφία. Χριστιανοί Ορθόδοξοι που έχουμε ξεχάσει αυτή την ιδιότητά μας. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί το γεγονός ότι, όλοι αγωνιζόμαστε για την συσσώρευση πλούτου αγνοώντας το ψαλμικό: «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής». Όλοι φροντίζουμε να έχουμε μεγάλα αποθέματα, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία συνήθως την αποκατάσταση των παιδιών μας ή τη φροντίδα της υγείας μας ή των γηρατειών μας.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε απλοί διαχειριστές των υλικών αγαθών. Συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε ιδιοκτήτες. Τα θέλουμε όλα δικά μας και δεν μας ενδιαφέρει όσο κι αν υποφέρει ο διπλανός μας.
Ο Υλισμός μας οδηγεί στο “εγώ”. Μόνο η Χριστιανική διδασκαλία, χωρίς να καταργεί την προσωπικότητα (εικόνα του Θεού) μπορεί να μας οδηγήσει στο “εμείς”, στη συνεργασία των προσωπικοτήτων, αδελφών εν Χριστώ.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι της οικονομικής κρίσης προηγήθηκε η πνευματική κρίση. Διώχθηκε και πολεμήθηκε η Εκκλησία έως απαξιώσεως, για να καμφθεί και να μην πείθει ο λόγος της ο πνευματικός. Όχι βέβαια ότι και η Εκκλησία δεν έχει τις ευθύνες της. Αν η Εκκλησία σε παγκόσμιο επίπεδο λειτουργούσε με βάση τη διδασκαλία του Χριστού δεν θα υπήρχε σήμερα το άδικο κεφαλαιοκρατικό σύστημα που κατασπατάλησε τα υλικά αγαθά της κτιστής δημιουργίας παραδίδοντάς τα στα αδηφάγα θησαυροφυλάκια των ισχυρών της γης, αφού ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας, πάνω στην οποία κατά βάση στηρίζεται, αντιστρατεύεται βασικές Χριστιανικές αρχές, όπως αυτήν που προαναφέραμε, ότι «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής». 
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Γι’ αυτό στην παρούσα φάση ας προστρέξουμε, ας εκζητήσουμε τον Κύριο. 
Τώρα που «καίγεται» το σπίτι μας, ας κοιτάξουμε πώς να σβήσουμε τη φωτιά. Αν ασχοληθούμε μόνο με το να βρούμε ποιος είναι ο εμπρηστής ενώ η φωτιά φουντώνει, μόνο αποκαΐδια θα αντικρίσουμε στο τέλος.
Γι’ αυτό λοιπόν ας επιδείξουμε ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ και ΠΡΟΣΕΥΧΗ, αν δεν έχουμε βέβαια ξεχάσει εντελώς να προσευχόμαστε!
Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αρχιμανδρίτης

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

16/5/10

Ο Μητροπολίτης των αραβόφωνων στην ενορία μας

Στον ιερό ναό μας μια φορά το μήνα τελούν Θεία Λειτουργία οι αραβόφωνοι Ορθόδοξοι της περιοχής. Η δε ενορία τους ανήκει στην Μητρόπολη Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης του Πατριαρχείου Αντιοχείας.
Το Σάββατο 15 Μαΐου 2010 τελέσθηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη τους κ. Ιωάννη.

14/5/10

KINDERFEST

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιήθηκε η παιδική γιορτή της ενορίας μας, στους χώρους του Ενοριακού μας Κέντρου.
Η γιορτή αυτή πραγματοποιείται την ημέρα της εορτής της Αναλήψεως (Christi Himmelfahrt) των δυτικών που φέτος συνέπεσε όπως και το Πάσχα, με τον δικό μας εορτασμό.
Το πρωί τελέσθηκε Θεία Λειτουργία και ακολούθησε η παιδική γιορτή στην αυλή του Ενοριακού Κέντρου όλη την ημέρα.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε και από εδώ όλους όσους βοήθησαν στην διοργάνωση της γιορτής προσφέροντας: δώρα για τα παιδιά, οικονομική υποστήριξη αλλά και προσωπική εργασία.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ