30/7/16

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (31.07.2016)


Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη

Κατά την επί γης παρουσία του δύο παραλυτικούς θεράπευσε ο Ιησούς, αυτόν που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Προβατική Κολυμβήθρα και τον άλλο στην Καπερναούμ, για τον οποίο ακούσαμε σήμερα και στον οποίο αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, αλλά και οι Ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς. Την διήγηση του Μάρκου όπου αναφέρεται ότι αυτοί που μετέφεραν τον Παραλυτικό, επειδή δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τον Ιησού στο σπίτι που βρισκόταν λόγω του πολύ κόσμου που είχε μαζευτεί, παραμέρισαν τα κεραμίδια της σκεπής και κατέβασαν το φορείο με τον παράλυτο μπροστά στον Κύριο, διαβάζεται την Δ΄ Κυριακή μετά το Πάσχα και πρόκειται για το ίδιο περιστατικό που ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο.
Εκείνο το οποίο είναι αξιοπρόσεκτο στην συνάντηση του Χριστού με τον παράλυτο, είναι αυτό που αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος "ιδών την πίστιν αυτών."[1] (Είδε την πίστη τους). Ο καρδιογνώστης Κύριος ο οποίος τα πάντα βλέπει, είδε ότι δεν είχε πίστη μόνο ο παράλυτος, αλλά και αυτοί που τον μετέφεραν. Φαινομενικά τι δείχνει αυτή η εικόνα: Παρουσιάζει ένα παράλυτο άνθρωπο ο οποίος εφόσον μεταφέρεται "επί κλίνης", πάνω σε φορείο δηλαδή, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούσε να κινηθεί καθόλου και κάποιους ανθρώπους να τον μεταφέρουν, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι συγγενείς ή φίλοι ή απλοί άνθρωποι της περιοχής εκείνης, που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν. Αυτό θα έβλεπαν μπροστά στην εικόνα αυτή τα ανθρώπινα μάτια. Ο Κύριος όμως βλέπει και κάτι άλλο. Επί πλέον βλέπει και τα κίνητρα αυτής της πράξεως, που είναι η αγάπη και η πίστη. Αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο και πίστη προς τον Θεό, που εκ των πραγμάτων η πίστη αυτή προϋποθέτει και αγάπη προς αυτόν. Αυτοί οι δύο τρόποι είναι οι μοναδικοί, με τους οποίους μπορεί κάποιος να πλησιάσει τον άνθρωπο και το Θεό. Αγάπη στον συνάνθρωπο και πίστη και αγάπη προς τον Θεό. Να ποιες είναι οι προϋποθέσεις του θαύματος. Και να ποιος είναι και ο λόγος που σήμερα σπανίζουν τα θαύματα. Λείπει δυστυχώς από την κοινωνία μας και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και η πίστη και αγάπη προς τον Θεό. Για το πρώτο, την έλλειψη της αγάπης προς τον συνάνθρωπο ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει, ποιος μπορεί να παραγνωρίσει ότι ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων κατασπαράσσονται. Βλέπουμε τι γίνεται. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου κυριαρχεί πόνος, δάκρυα, αίμα και θάνατος. Εκατόμβες θυμάτων στο βωμό της ανθρώπινης παράνοιας. Θάνατοι που δεν εξυπηρετούν ουσιαστικά κανένα σκοπό, πέρα από μια παρανοϊκή ικανοποίηση αυτών που τους προκαλούν. Όποιο λόγο κι αν επικαλούνται οι φονιάδες, δεν μπορεί να τον δεχθεί καμιά λογική. Αιματοκυλούν τον κόσμο και στοχοποιούν όσους τυχαίνει να έχουν ίδια καταγωγή ή ίδια πιστεύω με αυτούς.
Με αγωνία σήμερα ο κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται: που είναι η πρόοδος του κόσμου, ποιο το όφελος της τεχνογνωσίας, ποια τα κέρδη της τεχνολογικής ανάπτυξης, ποιο τελικά είναι στις μέρες μας το συμφέρον του κάθε ανθρώπου. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε στην διάθεσή μας σωρεία αγαθών και όμως δεν μπορούμε να τα χαρούμε, γιατί και άνισα είναι μοιρασμένα, αλλά και όπου υπάρχουν δεν είναι ασφαλές το περιβάλλον. Τίνος ανθρώπου λογικού το μυαλό δεν σκέφτεται ότι, αυτό που έγινε στις Βρυξέλλες, στη Νίκαια της Γαλλίας, στο Μόναχο και σε τόσες άλλες περιοχές δεν μπορεί να συμβεί και στον τόπο που ζει. Βέβαια, εμάς τους πολίτες της λεγόμενης Δύσης έχει αρχίσει να μας προβληματίζει η κατάσταση μετά τις τελευταίες δολοφονικές ενέργειες στις διάφορες περιοχές της Ευρώπης. Την ίδια και χειρότερη κατάσταση ζουν χρόνια τώρα άλλοι λαοί, εκτός Ευρώπης. Βιώνουν την καθολική απαξίωση και τον τέλειο αφανισμό. Η λογική όμως λέει ότι, κάθε τι το οποίο υπερπαράγεται και αυξάνεται ιλιγγιωδώς έχει ως φυσική συνέπεια την εξάπλωσή του και την εξαγωγή του. Να λοιπόν ποιο είναι το αποτέλεσμα, πλεόνασαν τα κακά του πολέμου, υπερπερίσευσε η ανομία, η αδικία, το μίσος, ο φανατισμός, ο μηδενισμός, ο πόνος, η θλίψη, το αίμα, ο θάνατος. Αυξήθηκαν τόσο που έγιναν εξαγώγιμα προϊόντα σε όλο τον κόσμο. Και όλα αυτά έχουν ως κύρια αιτία μία και μοναδική, την υπερβολική πίστη, την τυφλή εμπιστοσύνη μόνο στον άνθρωπο. Θεοποιήθηκε ο άνθρωπος και παραμερίστηκε ο Θεός. Δείξαμε όλοι μας υπερβολική εμπιστοσύνη στους ισχυρούς της γης. Εγκαταλείψαμε τον Θεό, τον μόνο αξιόπιστο και εμπιστευθήκαμε τον εν πολλοίς αναξιόπιστο άνθρωπο. Τον άνθρωπο εκείνο που έχει  καταργήσει την αγάπη προς τον συνάνθρωπό του και την έχει αντικαταστήσει με το συμφέρον του. Ένα συμφέρον που δεν μπορεί επουδενί να επηρεάσει ο ίδιος.
         Αδελφοί μου, όλοι μας από μόνοι μας έχουμε παραδοθεί στην σημερινή παράνοια που επικρατεί στον κόσμο. Όλοι σχεδόν έχουμε υποκύψει στην λογική του μακριά από εμάς το κακό και ας συμβεί όπου αλλού θέλει. Παρερμηνεύουμε την έννοια της αγάπης. Αγάπη σήμερα είναι η προσωπική φροντίδα, η προσωπική ευημερία, το προσωπικό συμφέρον. Οι περισσότεροι από εμάς την λέξη "αγαπώ" την χρησιμοποιούν μόνο για τον εαυτό τους. Όμως οι καταστάσεις αυτές συνιστούν παραλυσία. Μια παραλυσία ιδιότυπη. Είμαστε παράλυτοι παντελώς σε ό,τι έχει σχέση με το καλό και δυναμικοί στο κακό, στην καταστροφή και αυτοεξόντωσή μας. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Για όλους εμάς ναι, κατηγορηματικά ναι. Υπάρχει ελπίδα αρκεί να παραδοθούμε εξολοκλήρου στο Θεό. Να αποδεχθούμε ότι η τακτική μας μέχρι σήμερα, αποτέλεσμα του εγωισμού μας και μόνο, ήταν ανώφελη. Να ομολογήσουμε την ανοησία μας, να παραδεχθούμε την αδυναμία μας και να δείξουμε πραγματική αγάπη και πίστη στο Θεό και να προστρέξουμε σε αυτόν. Ο Χριστός δεν κρύβεται, ξέρουμε όλοι που μπορούμε να τον βρούμε. Θα τον βρούμε στην προσευχή, στην μετάνοια, στην θεία Κοινωνία, στην ελεημοσύνη που δείχνει την αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Θα τον βρούμε στην εκκλησία, στην οικογένεια, στο σχολείο, στην εργασία, στο νοσοκομείο, στη φυλακή, στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο, παντού θα τον βρούμε και μάλιστα θα τον βρούμε με μεγάλη ευκολία εκεί όπου υπάρχει πόνος. Αφού λοιπόν τον βρούμε, ας τον πλησιάσουμε με εμπιστοσύνη και ας μην πούμε τίποτα. Εκείνος ξέρει, εκείνος μπορεί να δει τα άδηλα και τα κρύφια της καρδιάς μας και σαν διαπιστώσει την πίστη και την αγάπη μας προς το πρόσωπό του, να είμαστε σίγουροι πως θα ακούσουμε κι εμείς το σωτήριο "Θάρσει τέκνον".
         Μέσα στην καταχνιά που υπάρχει, μέσα στην απελπισία που κυριαρχεί, αποτελεί παρηγοριά μοναδική η Εκκλησία μας, η πηγή της χαράς, της ελπίδας και του αγιασμού. Να θεωρούμε τους εαυτούς μας περισσώς ευνοημένους που μπορούμε να συμμετέχουμε στη ζωή της Εκκλησίας. Να παροτρύνουμε και τους γύρω μας να κάνουν το ίδιο και να παρακαλούμε το Θεό να μας κρατά σταθερούς στην πίστη μας σε αυτόν. Αμήν! 


[1] Μτθ. 9, 2

25/7/16

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ



Η Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας εκφράζει την συμπαράστασή της και την συμπάθειά της προς τους τραυματίες και τις οικογένειές τους της δολοφονικής ενέργειας στο Olympia Shopping Centre του Μονάχου και παράλληλα συλλυπείται τους συγγενείς των αθώων θυμάτων.
Ο Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος απέστειλε σχετικές επιστολές στον Πρόεδρο και στην Καγκελάριο της  Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και στον Πρωθυπουργό της Βαυαρίας, ενώ καθ' υπόδειξή του αναρτήθηκαν μεσίστιες σημαίες στις κτιριακές εγκαταστάσεις των Ενοριών της Μητροπόλεως στην περιοχή του Μονάχου και τελέσθηκε δέηση υπέρ της ειρήνης, της αποκαταστάσεως της υγείας των τραυματιών και επιμνημόσυνος ομοία για τα τραγικά θύματα, μετά την θεία Λειτουργία της Κυριακής 24 Ιουλίου.
Η Μητρόπολη Γερμανίας θα συμμετάσχει και στην επίσημη εκδήλωση μνήμης που έχει προγραμματισθεί από την τοπική Κυβέρνηση της Βαυαρίας, την ερχόμενη Κυριακή 31 Ιουλίου.

Πηγή: Amen.gr

23/7/16

Κυριακή Ε΄ Ματθαίου (24.07.2016) - Λίγες σκέψεις

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


          Πολλοί είναι εκείνοι που κατά καιρούς απορρίπτουν την θεότητα του Χριστού ή και την ύπαρξη του ολόκληρη. Είναι δε αξιοπρόσεκτη η μανία με την οποία πολεμούν το πρόσωπό του. Δίδουν την εντύπωση ότι συναντήθηκαν μαζί του, τσακώθηκαν και γι' αυτό τόση μανία και μίσος. Και μόνο ο τρόπος με τον οποίο τον καταδιώκουν και τον αμφισβητούν αποδεικνύει την ύπαρξή του. Διότι η απλή λογική λέει πως ό,τι δεν υπάρχει δεν ασχολείσαι μαζί του, πολύ δε περισσότερο δεν το κυνηγάς, δεν το πολεμάς. Γι' αυτό βέβαια υπάρχει μια λογική εξήγηση. Αν στον Πανάγιο Τάφο του Ιησού βρισκόταν τα οστά του, όπως συμβαίνει με διάφορους άλλους δημιουργούς θρησκειών, δεν θα ασχολιόταν κανένας μαζί του. Βρέθηκε όμως άδειος και αυτό είναι και το γεγονός που αναστατώνει τους πολεμίους του.
          Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από την πρώτη στιγμή να φανεί ότι ο Τάφος έμεινε άδειος λόγω ανθρώπινης παρέμβασης, εντούτοις, παρ' όλες τις προσπάθειες, δεν μπόρεσαν να αποσιωπήσουν το γεγονός της ενδόξου Αναστάσεώς του.
          Για λόγους δικούς τους λοιπόν υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν δέχονται την θεότητα του Ιησού ή ολόκληρη την ύπαρξή του.
          Κρατήστε λοιπόν αδελφοί μου, την εικόνα αυτή, των πολεμίων και αμφισβητιών του Κυρίου μας και ας μεταφερθούμε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Για πάμε να δούμε πώς περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος την συνάντηση των δαιμονισμένων των Γαδαρηνών με τον Ιησού. Τι κάνουν όταν τον βλέπουν; "Έκραξαν λέγοντες".[1]Άρχισαν τις κραυγές . Όλοι  γνωρίζουμε ότι η κραυγή δεν συνιστά ήρεμη κατάσταση. Η κραυγή είναι δυνατή και βίαιη φωνή. Όταν κάποιος κραυγάζει, το κάνει από απελπισία, από φόβο, από ταραχή. Ποιος ήταν ο λόγος που ταράχθηκαν οι δαίμονες, το λένε στη συνέχεια οι ίδιοι. "Τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού;"[2] (Τι δουλειά έχεις κι εσύ μ' εμάς Ιησού, υιέ του Θεού;). Ακούσατε; πρώτα απ' όλα τον αποκαλούν Ιησού και το όνομα Ιησούς σημαίνει "ο Θεός είναι σωτηρία" και συνεχίζουν "Υιέ του Θεού". Αποδέχονται και τρέμουν με αυτή την ιδιότητα του Κυρίου μας ως Θεού. Έχουν πρόβλημα, διότι γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι ο εξουσιαστής των πάντων.
          Ας αποπειραθούμε τώρα, να κάνουμε μια σύγκριση των δύο εικόνων που παρουσιάσαμε. Από την μια οι αρνητές του Χριστού και από την άλλη οι δαίμονες. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Δυστυχώς πολύ εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι, αυτοί που αρνούνται την θεότητα του Κυρίου μας είναι χειρότεροι και από τους δαίμονες, αν μπορεί βέβαια να ειπωθεί, ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να είναι χειρότερος των δαιμόνων. Χρειάζεται να το αναλύσουμε αυτό; Δεν νομίζω; Είναι τόσο ξεκάθαρο.
          Χριστιανοί μου, μην αρνείσθε το Χριστό μας, για κανένα λόγο. Να τρέμουμε και να δειλιάζουμε στην σκέψη, ότι αν αρνηθούμε το Χριστό, το Θεό μας, θα μας αρνηθεί κι εκείνος στη Βασιλεία του.
          Έχουν καταφέρει να κάνουν κάποιους να ντρέπονται να ομολογήσουν ότι είναι Χριστιανοί, ενώ την ίδια στιγμή με διάφορους τρόπους επιβάλλουν δεδομένα, μορφές και πρότυπα διαφόρων άλλων θρησκειών. Αυτή είναι η εύκολη διαπίστωση από όλους μας. Το θέμα είναι τι πραγματικά κάνουμε εμείς οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Πόσο αντιστεκόμαστε σε αυτές τις καταστάσεις. Προσπαθούμε να τις αποτρέψουμε με το λόγο και τις πράξεις μας ή αδιαφορούμε; Έχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι μας διότι ενώ εμείς αδιαφορούμε, έχουμε αφήσει κάποιους ακραίους και άσχετους να εμφανίζονται ως γνήσιοι εκφραστές του Χριστιανισμού. Κάντε μια βόλτα στο διαδίκτυο κι εκεί θα δείτε ότι οι περισσότερες ιστοσελίδες που υπάρχουν, έχουν ως χαρακτηριστικό τις ακραίες τάσεις, τις ύβρεις προς όλους εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί τους, κηρύττουν το μίσος και τον πόλεμο.
          Αδελφοί μου, αμφισβήτηση του Θεού δεν γίνεται μόνο με τα λόγια, γίνεται και με τις πράξεις, με τη ζωή μας. Ας υποβάλουμε στον εαυτό μας το ερώτημα αν και κατά πόσο είμαστε αρνητές του Θεού, και ας απαντήσουμε με ειλικρίνεια. Γένοιτο!






[1] Μτθ. 8, 29
[2] Ο.π.

17/7/16

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ και ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ (17.07.2016)

     Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη

 Προς τα μέσα του 5ου μ.Χ. αιώνα ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ένας αρχιμανδρίτης με το όνομα Ευτυχής, ο οποίος ήταν ο ηγούμενος ενός μοναστηριού. Ο Ευτυχής λοιπόν είχε αναπτύξει μία θεωρία, το Μονοφυσιτισμό. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή στον Ιησού Χριστό δεν υπήρχαν δύο φύσεις όπως δίδασκε η Εκκλησία, η ανθρωπίνη και η θεία. Ότι δηλαδή ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αλλά υποστήριζε πως η ανθρώπινη φύση του Ιησού είχε απορροφηθεί από τη θεία, ακυρώνοντας έτσι το έργο της Θείας Οικονομίας, σύμφωνα με την οποία: "ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν."[1] (Όταν έφτασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός, απέστειλε τον Υιό του. Γεννήθηκε από μια γυναίκα και υποτάχτηκε στο νόμο, για να εξαγοράσει τους υπόδουλους στο νόμο, για να γίνουμε παιδιά του Θεού).

          Με την διδασκαλία του αυτή ο Ευτυχής, όπως ήταν φυσικό δίχασε τον κόσμο, δημιουργώντας κατά συνέπεια πρόβλημα στην Εκκλησία. Για το λόγο αυτό ο Αυτοκράτορας Μαρκιανός και η σύζυγός του Αυγούστα Πουλχερία συγκάλεσαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στις 8 Οκτωβρίου 451 στη Χαλκηδόνα, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη. Η Σύνοδος αυτή αποτελούνταν από 650 επισκόπους οι οποίοι καταπολέμησαν και ανέτρεψαν την διδασκαλία του Ευτυχή.  Το μεγαλύτερο μέρος των πιστών υιοθέτησε τις αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και αποδοκίμασε τις απόψεις του Μονοφυσιτισμού, ενώ  ένα άλλο μέρος πιστών, παραμένοντας πιστοί στην διδασκαλία του Ευτυχή, δεν αναγνώρισαν αυτές τις αποφάσεις και αποκόπηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι οι γνωστοί σήμερα Προχαλκηδόνιοι ή Αντιχαλκηδόνιοι.
          Η Αγία μας Εκκλησία τιμώντας εορταστικά τις Οικουμενικές Συνόδους, όρισε την Κυριακή μεταξύ 13 και 19 Ιουλίου να γιορτάζεται η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Έτσι φέτος ο εορτασμός συμπίπτει με την Κυριακή 17 Ιουλίου. Στη Θεία Λειτουργία ορίζεται να διαβάζεται Ευαγγελική περικοπή από την επί του Όρους ομιλία του Κυρίου. Κατά την ανάγνωση αυτής της περικοπής ακούσαμε τον Κύριο απεθυθνόμενο προς τους Μαθητές του να τους λέγει "υμείς εστέ το φως του κόσμου."[2] (Εσείς λέει είστε το φως για τον κόσμο). Αυτό ακριβώς ισχύει και για τους Αγίους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που γιορτάζουμε σήμερα. Ως φώτα νοητά φωτίζουν και οδηγούν τους ανθρώπους στην αλήθεια, στο δρόμο της σωτηρίας. Γίνονται φώτα γιατί δέχονται το αληθινό φως, που είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, "εγώ ειμί το φως του κόσμου,"[3] μας λέει ο ίδιος. Όποιος ακολουθεί το φως φωτίζεται και λάμπει.
          Ο λόγος του Κυρίου προς τους Μαθητές του, είναι λόγος διαχρονικός. Όπως ίσχυσε για τους Μαθητές του ίσχυσε και για τους Αγίους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίοι κι εκείνοι Μαθητές του υπήρξαν, τις αλήθειες του υποστήριξαν και ανόθευτες τις παρέδωσαν στην Εκκλησία μας.

Όμως σήμερα γιορτάζει και μια μεγάλη Αγία της Εκκλησίας μας, η Αγία Μεγαλομάρτυς Μαρίνα, η οποία παρά τα δώδεκά της  χρόνια, με ηρωισμό και θάρρος ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και με υπομονή δέχτηκε τη φυλακή, το σκληρό μαστίγωμα, τα σιδερένια νύχια και άλλα πολλά μαρτύρια. Και όταν εν τέλει το ξίφος του δημίου κατέβαινε για να την αποκεφαλίσει αντηχούσε η ομολογία της, ως απάντηση προς τον ειδωλολάτρη ηγεμόνα και τύραννο: "Μαρίνα ονομάζομαι φώναξε, της Πισιδίας είμαι γέννημα και θρέμμα και το όνομα Κυρίου Ιησού Χριστού επικαλούμαι".

          Όμως ο λόγος του Κυρίου: "Υμείς εστέ το φως του κόσμου" απευθύνετε και σ' εμάς. Όλους εμάς που έχουμε την τιμή να ονομαζόμαστε από αυτόν και να λεγόμαστε Χριστιανοί και μάλιστα Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
          Ναι, αδελφοί μου παρά τις ατέλειες και τις ελλείψεις που μπορεί κάποιες στιγμές να παρουσιάζουμε, εμείς οι Χριστιανοί οι Ορθόδοξοι είμαστε το φως του κόσμου. Και λόγω αυτής μας της ιδιότητας έχουμε μια υποχρέωση την οποία μας υπενθυμίζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ποια είναι αυτή; "Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς."[4] (Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας).  Να λοιπόν ποια είναι η υποχρέωση που έχουμε. Τα καλά μας έργα.
          Θα αναρωτηθούν ίσως ορισμένοι: Με την σημερινή δομή που έχει η κοινωνία μας, μπορούμε να κάνουμε καλά έργα;
Βεβαίως και μπορούμε για τον εξής απλό λόγο. Γιατί ο Θεός δημιούργησε μόνο το καλό. Κακό δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και σκοτάδι. Αυτό που ονομάζουμε σκοτάδι δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μόνο η έλλειψη του φωτός. Έτσι και αυτό που ονομάζουμε κακό, είναι η μείωση ή η έλλειψη του καλού. Ένας από τους αρχαίους προγόνους μας, ο σοφός Δημόκριτος έλεγε: «Στους ανθρώπους από τα καλά δημιουργούνται κακά, όταν κάποιος δεν γνωρίζει να οδηγεί τα καλά και να τα κατευθύνει σωστά». Εμείς λοιπόν είμαστε εκείνοι που με την μείωση ή την έλλειψη του καλού, δημιουργούμε το κακό.
          Γι' αυτό λοιπόν ας "φουλάρουμε" τις μηχανές για την παραγωγή καλών έργων. Μην είμαστε αδρανείς. Ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι είμαστε το φως του κόσμου και πρέπει να ενισχύουμε την λάμψη που μας δίνει ο Χριστός με τα καλά μας έργα για να δοξάζετε ο Θεός, ο Πατέρας μας ο Ουράνιος, αλλά και για να θεωρηθούμε άξιοι της  Βασιλείας του Θεού. Αμήν!






[1] Γαλ. 4, 4-5
[2] Μτθ. 5, 14
[3] Ιωαν. 8, 12
[4] Μτθ. 5, 16

10/7/16

Κυριακή Γ΄ Ματθαίου (10. 07. 2016)

Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αρχιμανδρίτης

          Όταν κάποιος βρεθεί σε δύσκολη θέση και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε προβλήματα της καθημερινότητας αγχώνεται, απελπίζεται, ταλαιπωρείται, και γίνεται τυραννικός πολλές φορές και για τον εαυτό του αλλά και για τους γύρω του. Το άγχος απομακρύνει την ηρεμία και την θέση της παίρνει η νευρικότητα, που πολλές φορές συντελεί και στην διαταραχή της σωματικής υγείας. Είναι δε τόσο μεγάλη η συχνότητα αυτής της κατάστασης που ενώ παλαιότερα, αν και υπήρχε η ειδικότητα του ψυχολόγου σπάνιζε και σε πολλούς ήταν άγνωστη, σήμερα τείνει να γίνει μια από τις πιο απαραίτητες ειδικότητες. Και είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι άνθρωποι που από μόνοι τους επισκέπτονται τον ψυχολόγο, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να δώσουν λύση σε προβλήματα της καθημερινότητας. Ναι εκεί έχει φτάσει ο άνθρωπος σήμερα, τη χαρά της καθημερινής ζωής να την μετατρέπει σε άγχος και βάσανο. Από την στιγμή που θα ανοίξει τα μάτια του, αντί να αισθανθεί τη χαρά της ζωής, καταπιέζεται από το άγχος της καθημερινότητας, τι θα φάει, τι θα πιεί, τι ρούχα θα φορέσει, πώς θα τακτοποιήσει τον τάδε λογαριασμό, πώς θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και άλλα παρόμοια προβλήματα στροβιλίζουν στο μυαλό του, τα οποία όταν αυξάνονται ή γίνονται πιο έντονα τον φτάνουν σε σημείο πραγματικής τρέλας. Αν τώρα, σε μια τέτοια κατάσταση βρεθεί κάποιος και προσφέρει χέρι βοήθειας, θεωρείται σωτήρας και ξεχειλίζουν απέναντι του τα αισθήματα ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας. Πιστεύω πως όσα έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, τα έχουμε ζήσει όλοι μας είτε σε επίπεδο προσωπικό, είτε ως βίωμα συγγενών ή γνωστών μας.
          Και όμως υπάρχει εκείνος που θα μπορούσε να αποτελεί τον μόνιμο συμπαραστάτη και βοηθό μας σε αυτά τα προβλήματα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Μας βεβαιώνει ο ίδιος και ο λόγος του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, γιατί πρόκειται για λόγο θεϊκό. Πρόκειται για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ο οποίος έρχεται μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή και μας λέει να μην  έχουμε τόση μέριμνα για τα γήινα, για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε. "Ο ουράνιος Πατέρας σας μας λέει, ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά. Γι' αυτό λέει, πρώτα απ' όλα να επιζητείτε τη Βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν."[1] Το καταλαβαίνουμε αυτό αδελφοί μου; Ακούμε, αντιλαμβανόμαστε τι μας λέει ο γλυκύτατος Ιησούς, ο Κύριος και Θεός μας; Μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της αγάπης του για εμάς; Μην στεναχωριέστε για τίποτα μας λέει, εγώ είμαι για εσάς. Αυτή την μεγάλη του αγάπη αποδίδει με τρόπο μοναδικό, κατανοητό και ανεπανάληπτο ο χρυσόγλωσσος, μεγάλος Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε ένα λόγο του που αναφέρεται στην αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο: " Εγώ λέει, είμαι πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, κάθε τι το οποίο θέλεις εγώ˙ να μην έχεις ανάγκη από τίποτε. Εγώ και θα σε υπηρετήσω, διότι ήρθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ. Εγώ είμαι και φίλος και μέλος του σώματος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ˙ αρκεί  να έχεις φιλικές διαθέσεις απέναντί μου. Εγώ έγινα φτωχός για σένα, έγινα και ζητιάνος για σένα. Ανέβηκα στο Σταυρό για σένα και τάφηκα για σένα. Πάνω στον ουρανό για σένα παρακαλώ τον Πατέρα. Κάτω στη γη στάλθηκα από τον Πατέρα ως μεσολαβητής για σένα. Όλα για μένα είσαι εσύ˙ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματος. Τι περισσότερο θέλεις;"[2] Τι αλήθεια περισσότερο θα μπορούσαμε να θέλουμε αδελφοί μου; Αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε την αγάπη του Θεού για μας, όλα τα γήινα προβλήματά μας θα ήταν λυμένα. Μακάρι το "Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς"[3], από λόγος απλός να γίνει σχέση πραγματική με το Θεό. Αμή




[1] Μτθ. 6, 32-33
[2] ΕΠΕ, τ. 12, σ. 34
[3] Μτθ. 6, 9

3/7/16

Κυριακή Β΄Ματθαίου (03.07.2016)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη



          Στην πρόσκληση των πρώτων μαθητών από το Χριστό αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε όλους όσους προσκαλεί ο Κύριος να γίνουν μαθητές του είναι άνθρωποι απλοί. Όχι πως αγνοεί τους μορφωμένους και τους αξιωματούχους, ενδιαφέρεται και για την σωτηρία αυτών, όμως στην επί γης παρουσία του, στο χρόνο της διδασκαλίας του και της ζωής του πάνω στη γη πάντα τους είχε απέναντί του. Πάντα τον αμφισβητούσαν και προσπαθούσαν να δυσκολέψουν και να ανακόψουν την σωτήρια πορεία του, μέχρι που τελικώς τον καταδίκασαν και τον θανάτωσαν με τον ατιμωτικό τρόπο της σταυρώσεως. Επιλέγει λοιπόν, σκοπίμως ως μαθητές του απλούς ανθρώπους, για να μπορέσει και μέσω αυτών να προσεγγίσει τους ανθρώπους. Φαίνεται άλλωστε αυτό όταν λέγει: "δεύτε οπίσω μου και ποιήσω ημάς αλιείς ανθρώπων."[1] (Ακολουθήστε με και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων), λέει στους πρώτους μαθητές του τον Πέτρο και τον Ανδρέα οι οποίοι ήταν ψαράδες. Με αυτά τα λόγια του Ιησού στα οποία θα προστεθούν αργότερα και το "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" προσδιορίζεται η αποστολή ως μαθητών του και ως αποστόλων μετέπειτα αυτών των απλοϊκών ψαράδων που προσκαλεί. Μια αποστολή η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους διαδόχους των Αποστόλων μέσα στην Εκκλησία μας. Είναι οι κληρικοί που με την βοήθεια των λαϊκών με το Ευαγγέλιο, με τον Ορθόδοξο λόγο συνεχίζουν το έργο των αλιέων της Γαλιλαίας. Ένα έργο επίπονο πολλές φορές, τις περισσότερες.
      Σήμερα δεν υπάρχουν "αλιείς ανθρώπων" μόνο μέσα στην Εκκλησία, που ενδιαφέρονται για την πνευματική προκοπή και σωτηρία του κόσμου. Υπάρχουν και άλλοι αλιείς ανθρώπων που προσπαθούν να αλιεύσουν ψυχές με αλλότριες προθέσεις. Είναι οι διάφορες αιρέσεις, τα διάφορα ιδεολογικά και θρησκευτικά συστήματα που με λόγια πλάνα προσπαθούν να ξεγελάσουν, να πλανέψουν και να κατακτήσουν ψυχές αθώες, για να τις οδηγήσουν στην υποδούλωση και τελικά στην καταστροφή.
         Σήμερα δυστυχώς, όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι αλιείς έχουν με το μέρος τους την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης. Πολύ γρήγορα διαδίδονται οι ιδέες τους, με ευκολία περνούν τα μηνύματά τους. Προσπαθούν να παρουσιάζουν ως παρωχημένη τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, οπισθοδρομική, αναχρονιστική και ανεφάρμοστη. Κάνουν ό,τι μπορούν για να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό, από τον Λυτρωτή Χριστό, προσπαθούν να απέχουν οι άνθρωποι από τις χάριτες και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Απαξιώνουν τον Ορθόδοξο κλήρο, την παραδοσιακή οικογένεια. Υποσκάπτουν τα θεμέλια της κοινωνίας μας, χλευάζουν τις ανθρώπινες αξίες γελοιοποιούν τα ιερά και τα όσιά μας στο όνομα δήθεν του πολιτισμού, της ανάπτυξης, της προόδου. Κάθε αλλόκοτο, βλαβερό και πολλές φορές ανήθικο προβάλλεται ως ιδεώδες και γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί ως φυσικό. Το να προβάλλει κάποιος διεκδικήσεις που καταρρακώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, απέχουν από κάθε έννοια λογικής ονομάζεται δικαίωμα και προστατεύεται και προωθείται, το να προβάλλει τα θρησκευτικά του πιστεύω θεωρείται ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και απαγορεύεται η κοινοποίησή του. Το να μην είσαι χριστιανός και να το δηλώνεις προστατεύεσαι και υποστηρίζεσαι. Το να είσαι χριστιανός και να το δηλώνεις εγκαλείσαι γιατί προσβάλλεις λέει κι προκαλείς τους μη χριστιανούς.  
        Δεν είναι όμως καιρός για μοιρολατρίες και απελπισία. Ποτέ δεν είναι αργά. Μπορούμε και σήμερα να γίνουμε αλιείς ανθρωπίνων ψυχών, όλοι εμείς, οι κληρικοί, οι δάσκαλοι, μα προ πάντων οι γονείς. Ας ξεκινήσουμε από το στενό περιβάλλον μας, από τους εαυτούς μας. Ας επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το Θεό, με την Εκκλησία. Στη συνέχεια ας απλώσουμε δίχτυ προστασίας στη συνέχεια της ζωής μας, που είναι τα παιδιά μας. Ας τα προφυλάξουμε από τις παγίδες που περίτεχνα στήνει η κοινωνία. Τεχνηέντως όπως πριν είπαμε, απαξιώνεται η οικογένεια, συκοφαντείται η Εκκλησία, ευτελίζεται το σχολείο, αποπροσανατολίζεται η ζωή ολόκληρη. Αντίσταση χρειάζεται σε όλα αυτά. Αντίσταση με το λόγο του Θεού, με το νόμο του Ευαγγελίου. Κανένας δεν βγήκε χαμένος τηρώντας το θέλημα του Κυρίου.
          Μην παραπονιόμαστε ότι η συμπεριφορά της κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων δεν είναι η αρμόζουσα. Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια ο άνθρωπος στο όνομα δήθεν της τεχνολογίας ξανοίγεται στη ζωή χωρίς πυξίδα.
          Χριστιανοί μου, εμείς δεν δικαιολογούμαστε να κάνουμε το ίδιο. Γιατί έχουμε πυξίδα μοναδική, πυξίδα απόλυτης ακριβείας. Είναι το Ευαγγέλιο, ο λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Χριστός.
       Ας βάλουμε και λίγο Χριστό στη ζωή μας και τότε θα δούμε τα πάντα να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται, γιατί αυτός είναι "ο ετάζων  νεφρούς και καρδίας"[2], είναι "το Φως το αληθινόν το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον."[3] Αμήν!              


[1] Μτθ. 4, 19
[2] Ψαλμ. 7, 10
[3] Ευχή Γ΄ Ώρας