26/9/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ (27.09.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη   

    Αγαπητοί μου αδελφοί, όπως μας διηγείται η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, όλη τη νύχτα ο Σίμων Πέτρος μαζί με τους βοηθούς του είχαν ασχοληθεί με το ψάρεμα, όμως όπως λέγεται στη γλώσσα των ψαράδων, δεν είχαν πιάσει ούτε λέπι.
       Παρά την ταλαιπωρία και το ξενύχτι ο Πέτρος όταν του το ζήτησε ο Χριστός, τον μεταφέρει στα ανοιχτά της λίμνης απ' όπου διδάσκει τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί στις όχθες. Στο τέλος απευθυνόμενος στο Σίμωνα Πέτρο, τον παροτρύνει να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα. Ο Πέτρος λέει τότε στο Χριστό ότι, παρόλο που δεν έπιασαν τίποτα όλη τη νύχτα, επειδή το λέει αυτός θα ξαναρίξει τα δίχτυα. Το αποτέλεσμα ήταν φανταστικό. Τόσο πολλά ήταν τα ψάρια που έπιασαν που και τα δίχτυα άρχισαν να σκίζονται, αλλά και το καΐκι δεν τα χωρούσε γι' αυτό και ειδοποίησε τους συνεταίρους του σε άλλο καΐκι, να πλησιάσουν για να φορτώσουν και αυτοί ψάρια. Και τα δύο καΐκια γέμισαν με τόσα ψάρια που κινδύνεψαν να βυθιστούν.[1]
       Μέσα σε λίγη ώρα η λίμνη που δεν είχε δώσει ούτε λέπι όλη τη νύχτα, έδωσε υπερπληθώρα ψαριών. Και αυτό έγινε επειδή έτσι θέλησε και έτσι είπε ο Κύριος. Χωρίς το Χριστό απελπισία. Μόλις έρχεται ο Χριστός, η απελπισία γίνεται αφετηρία νέας δράσεως. Η απελπισία μετατρέπεται σε ευλογία. Και την ευλογία αυτή χαίρονται και απολαμβάνουν ο Πέτρος και οι άλλοι ψαράδες. Ποιος ήταν ο λόγος; Απλούστατα υπάκουσαν στο λόγο του Χριστού. Αυτό είναι και το ερώτημα που ταλανίζει σήμερα τον κόσμο μας. Ακούγεται ο λόγος του Χριστού στις μέρες μας; Παρόλο που η τεχνολογία με την ανάπτυξή της θα μπορούσε στην εποχή μας να μεταφέρει αστραπιαία το λόγο του Θεού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, δυστυχώς όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που κάπως ακούγεται ο λόγος του Θεού, γίνονται προσπάθειες να σιωπήσει, να φιμωθεί.
       Βλέπουμε τι γίνεται στην "πολιτισμένη" Ευρώπη. Με χίλιους δυο τρόπους εκδιώκεται ο Θεός, και ο λόγος του αποσιωπείται. Οι καταστάσεις εκείνες που είναι κτηνώδεις, που ικανοποιούν ταπεινά ένστικτα, που κινούνται καταστροφικά εναντίον του ανθρώπου, θεωρούνται πρόοδος, ανάπτυξη, πολιτισμός. Η επιμονή στις παραδόσεις, στο άκουσμα και στην υλοποίηση του λόγου του Θεού θεωρείται οπισθοδρόμηση, μεσαίωνας, σκοταδισμός.
       Υπάρχει σήμερα λογικός άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται το αισχρό παιχνίδι της δήθεν πολιτισμένης δύσης, εναντίον των πολλών εκείνων αθώων ανθρώπων οι οποίοι ξεριζώνονται από τις πατρογονικές τους εστίες και με τρόπο άθλιο και απάνθρωπο οδηγούνται στον θάνατο;
       Αγανάκτηση δημιουργούν τα κροκοδείλια δάκρυα των ισχυρών για τους ξεριζωμένους πρόσφυγες. Πονάει δήθεν η ψυχή τους μπροστά σε αυτό το ανθρώπινο δράμα. Κλαίνε για το χαμό των μικρών παιδιών και την εξαθλίωση των μεγάλων. Και προσφέρουν δήθεν βοήθεια δημιουργώντας αποθήκες όπου στοιβάζονται άνθρωποι. Για τις στάνες και τους στάβλους των ζώων στον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο ισχύουν νόμοι και κανόνες, που στοχεύουν στην καλοπέραση των ζώων και καλά κάνουν. Δες τε όμως πόσο απέχουν αυτοί οι νόμοι και οι κανόνες από την μεταχείριση των αδύναμων ανθρώπων, των πονεμένων και ξεριζωμένων. Κλαίνε δήθεν για την δυστυχία τους, στην πραγματικότητα όμως τους ενοχλεί η παρουσία τους και γι'  αυτό τους δολοφονούν με τον τρόπο τους. Ενώ θα ήταν εύκολο αυτοί οι "πολιτισμένοι" λαοί, αντί να απασχολούνται με τα κέρδη από την πώληση των εξοπλισμών, να αρκεστούν σε αυτά τα πολλά πλούτη που έχουν και να σταματήσουν να επιδιώκουν κέρδη, παίζοντας με την ζωή και την ελπίδα των ανθρώπων.
       Αυτό που κάνει σήμερα με απάνθρωπο τρόπο η Ευρώπη, κάποια στιγμή θα το βρει μπροστά της. Πουλάει στον υπόλοιπο κόσμο εμπορευματοποιημένη την καταστροφή. Είναι όμως τόσο μεγάλη η παραγωγή αυτού του τρόμου που κάποια στιγμή η αγορά που έχει δημιουργήσει η δύση θα κορεσθεί. Και τι θα γίνει τότε; Τι θα κάνουν τους εξοπλισμούς που θα έχουν κατασκευάσει; Έχοντας ισοπεδώσει κάθε έννοια λογικής και ηθικής θα αρχίσουν στο όνομα του κέρδους, να τους διαθέτουν ο ένας εναντίον του άλλου, θυσία στο βωμό της αισχροκέρδειας.
       Μέσα σε αυτό το γενικευμένο αρνητικό κλίμα βρίσκεται και η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Αυτός ο τρισευλογημένος και πολυζήλευτος τόπος. Είναι απογοητευτικό που οι άλλοτε ευλογημένοι, Ορθόδοξοι Έλληνες ακολουθούμε τους ανίερους ρυθμούς της δύσης, επιτρέποντας τους με την βοήθεια φυσικά και κάποιων δικών μας που είναι και δικοί τους, να μας έχουν κάνει ενοικιαστές του τόπου μας και αρκετούς πρόσφυγες.
       Το πιο δραματικό όμως αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ότι η Ελλάδα όπως και η Ευρώπη αποχριστιανοποιείται. Μεγάλες απαγορευτικές πινακίδες και περιοριστικοί όροι τοποθετούνται σιγά-σιγά αλλά σταθερά, για το Χριστό παντού. Διώκεται και στην Ελλάδα ο Χριστός, όπως και στην Ευρώπη και η δίωξη αυτή δυστυχώς νομοθετείται κιόλας. Ό, τι μέχρι χθες ήταν αυτονόητο, σήμερα χαρακτηρίζεται ανόητο. Ποιος τολμά σήμερα στην άλλοτε Ορθόδοξη Ελλάδα, στους πάλαι ποτέ Ορθόδοξους Έλληνες να μιλήσει για εκκλησιασμό, για εξομολόγηση, για νηστεία, για άσκηση; Κι αν έχουν μείνει κάποια πανηγύρια ακόμα, απόμειναν επειδή ακριβώς πρόκειται για πανηγύρια. Πολλοί από εσάς κατά τις διακοπές σας στην Ελλάδα, θα βρεθήκατε σε πανηγύρια για την μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταυγούστου, την Κοίμηση της Παναγίας μας. Παρατηρήσατε ότι, στο αποκορύφωμα της νηστείας, την παραμονή της εορτής στο όνομα του πανηγυριού, γινόταν γλέντια με κρέατα και ποτά; Πόση υποκρισία αλήθεια! Πόση παρακοή στο λόγο και στο θέλημα του Θεού!
       Ενώ το φυσιολογικό θα ήταν να εναντιωνόμαστε σε εκείνους που απεργάζονται την πνευματική μας καταστροφή, τα δεχόμαστε όλα και αλίμονο, από μόνοι μας τα πολλαπλασιάζουμε. Έχουμε απομακρύνει την ψυχή μας, την σκέψη μας, τη ζωή μας ολόκληρη από το Θεό, από το θέλημα του και το λόγο του.
       Έχουμε ξεχάσει ότι:
·     Ο λόγος του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.[2]
·     Ο λόγος του Θεού διαρκεί για πάντα. Δεν χρειάζεται αναθεώρηση.
·     Ο λόγος του Θεού είναι ένας καθαρός λόγος. Τα λόγια του Κυρίου λέει ο ψαλμωδός, είναι λόγια καθαρά, όπως το ασήμι που έχει μπει στο φούρνο και έχει καθαρισθεί εφτά φορές.
·     Ο λόγος του Θεού είναι πηγή ευφροσύνης και αγαλλιάσεως.
·     Ο λόγος του Θεού είναι φως στα βήματά μας.
·     Ο λόγος του Θεού είναι τόσο αναγκαίος για την ζωή μας, όσο το γάλα για ένα νεογέννητο.
       Η υπακοή στο λόγο του Θεού δεν χορταίνει τον άνθρωπο μόνο πνευματικά, αλλά και υλικά, όπως μας λέει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Η υπακοή στο λόγο του Κυρίου γέμισε με ψάρια το καΐκι του Σίμωνα. Ίσως τα υλικά αγαθά της υπακοής να μην είναι άφθονα και πλούσια. Ποτέ όμως δεν θα εγκαταλείψουν τον άνθρωπο της υπακοής. Τα λίγα που είναι ευλογημένα από τον Θεό, δίνουν μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από τα πολλά και αμαρτωλά, που ίσως προέρχονται από αδικίες και πονηρίες. Πολλοί έχουν άφθονα αγαθά, αλλά στην ουσία είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν γνωρίζουν το Χριστό, την πηγή της χαρά και της ευτυχίας. Ο αγώνας τους αφορά μόνο στα μάταια και υλικά πράγματα και η ζωή τους είναι χωρίς σύνεση και ειδωλολατρική. Βρίσκονται σε ταραχή και αγωνία. Στις σχέσεις τους είναι πονηροί και στις συναλλαγές τους άδικοι, μέσα στο ψέμα, στην απάτη και στη δολιότητα. Γίνονται πλούσιοι σε αγαθά και μένουν έρημοι από πίστη, αρετή, αγιότητα.[3] Αρνούνται την αιωνιότητα και επιδιώκουν την εγκοσμιότητα. Κακό το παράδειγμά τους. Ας μην τους ακολουθήσουμε. Ας ακούσουμε τον Κύριο μας που μας λέει ότι, όποιος ακούει το λόγο του και πιστεύει σε αυτόν που τον έστειλε έχει ζωή αιώνιο. "Αμήν, αμήν λέγω υμίν ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον".[4] Αμήν!



[1] Λκ. 5, 5-7
[2] Πέτρου Α΄1,23
[3] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η Κοινωνία, Β΄ έκδοσις, Ηράκλειον Κρήτης 1981, σ. 7
[4] Ιωαν. 5, 24

20/9/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ (20.09.2015)


 Γεράσιμος Φραγκουλάκης
Αρχιμανδρίτης

         Θέλεις να σωθείς; Αν ναι, τότε πρέπει να αρνηθείς τον εαυτό σου και να ρθεις με μένα. Αυτή είναι η παρότρυνση του Χριστού μέσα από τον Ευαγγελικό του λόγο που ακούσαμε στην περικοπή που διαβάστηκε σήμερα. "Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι".[1] (Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθεί). Βλέπετε, καλεί τους πάντες όμως δεν εξαναγκάζει κανένα, παρόλο που έχει την εξουσία. Η φιλανθρωπία του τού επιβάλλει να απευθύνεται προς όλους, "όστις θέλει", (όποιος θέλει) λέει, ένδειξη του σεβασμού που έχει ο Κύριος στην ελευθερία του ανθρώπου. Και είναι άξιο προσοχής το σημείο αυτό, διότι την ελευθερία αυτή στον άνθρωπο την έδωσε ο ίδιος ο Θεός, και παρόλο που ο άνθρωπος έκανε κακή χρήση της ελευθερίας αυτής, ο Θεός δεν την παίρνει πίσω, αλλά του την αφήνει και μάλιστα τα αποτελέσματα της κακής χρήσεως τα πληρώνει ο ίδιος ο Θεός με την Σταύρωση του Μονογενούς Υιού του.[2] Και συνεχίζει ο Κύριος απλοποιώντας τα πράγματα. "Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν".[3] Παράξενο αλήθεια άκουσμα. Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του θα πρέπει να τη χάσει, μας λέει. Δηλαδή; Ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπέρασμα, γιατί μπορεί να είναι και λάθος. Δεν έχουν εδώ σημασία αυτές καθαυτές οι λέξεις, αλλά και οι έννοιες που εκπροσωπούν. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας προτρέπει όχι απλά να διαβάζουμε, αλλά να μελετούμε την Αγία Γραφή, τον Λόγο του Θεού γιατί έτσι μόνο θα καταλάβουμε το νόημά του. Έτσι κι εδώ, η λέξη "ψυχή" είναι ένας όρος με πολλές έννοιες και με διάφορες από αυτές χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή. Γενικά η ψυχή είναι ο φορέας της ζωής και δηλώνει τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η ζωή στον άνθρωπο. Επομένως η λέξη "ψυχή" εδώ, έχει διπλή σημασία. Σημαίνει την πνευματική μας υπόσταση, τη ζωή του πνεύματος αλλά και την βιολογική μας πραγματικότητα, την πρόσκαιρη και προσωρινή ζωή μας.[4] Για να καταλάβουμε αυτήν την δεύτερη εκδοχή, ας θυμηθούμε τις φράσεις που χρησιμοποιούμε: "έφαγα ή ήπια με την ψυχή μου" ή "γέλασα με την ψυχή μου". Τι εννοούμε με αυτά τα λόγια; Προφανώς εννοούμε την ευχαρίστηση που αισθανόμαστε και έχει σχέση με τις γήινες απολαύσεις.
          Αυτήν την ψυχή λοιπόν, της άνετης επίγειας ζωής ζητά ο Κύριος να χάσουμε προκειμένου να σώσουμε την ψυχή μας. Βάζει βέβαια και μια άλλη παράμετρο. Δεν μας λέει απλά ότι όποιος χάσει την καλοπέρασή του, θα σώσει την ψυχή του, αλλά μας λέει ότι αυτό θα συμβεί μόνον όταν αυτή η απώλεια, η θυσία της καλής ζωής γίνεται "ένεκεν εμού και του ευαγγελίου".[5] (εξαιτίας εμένα και του Ευαγγελίου) μας λέει ο Χριστός. Κοντολογίς˙ δεν είναι αρκετό να πω ότι σταματώ να περνώ καλά, να ξοδεύω περισσότερα απ'  όσα χρειάζομαι. Πρέπει σύμφωνα με το Λόγο του Χριστού αυτά που μου περισσεύουν, να τα διαθέτω για να μπορούν και άλλοι να ζήσουν άνετα. Αγαπούμε πολύ τα λίγα, τα υλικά αγαθά, τα οποία όσα κι αν είναι, είναι λίγα μπροστά στην αιωνιότητα και αγαπάμε λίγο ή καθόλου τα πνευματικά, τα οποία είναι τα περισσότερα, τα αξιολογότερα, τα αιώνια.
          Αγαπητοί μου αδελφοί, βασικό χαρακτηριστικό του Χριστιανισμού είναι ο αγώνας και η άσκηση. Η προσπάθεια να κυριαρχήσουμε και να επιβληθούμε στις κατώτερες επιθυμίες. Αυτό μας δίδαξε, αλλά και το έδειξε κιόλας ο ίδιος ο Χριστός, οι Απόστολοι του, οι Μάρτυρες και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο Σταυρός του Κυρίου τον οποίο αυτήν την περίοδο εορτάζουμε, είναι σύμβολο αγώνα μέχρι θανάτου.
          Ο σύγχρονος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την τάση να μην αρνείται τίποτε στον εαυτό του. Το σύνθημα που κυριαρχεί στην εποχή μας είναι "απαγορεύεται το απαγορεύεται". Κάθε προσπάθεια για πνευματικό αγώνα και άσκηση παραμερίζεται εντελώς από πολλούς στην επιθυμία να ζήσουν ελεύθερα, με μια ελευθερία βέβαια που ουσιαστικά αποτελεί εκούσια υποδούλωση και ασυδοσία. Είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν Χριστιανισμό εύκολο, χωρίς αγώνα, χωρίς άσκηση, χωρίς νηστεία, χωρίς προσευχή, Χριστιανισμό δηλαδή χωρίς Χριστό.

          Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου όμως είναι η δυνατότητά του να
αυτοκυριαρχείται, να αρνείται κάτι που τον ευχαριστεί και το επιθυμεί όταν πρέπει. Να λέει όχι εκεί που χρειάζεται.[6] Να θυσιάζει τα γήινα για τα ουράνια, όπως έπραξε και ο σήμερα εορταζόμενος άγιος Ευστάθιος ο οποίος ήταν αξιωματούχος εξαίρετος, διακεκριμένος, ξακουστός για την υψηλή καταγωγή του και τα άφθονα πλούτη του. Ταυτόχρονα ήταν σώφρων και εγκρατής και αγαπούσε την δικαιοσύνη και έκανε ότι μπορούσε για να ανακουφίσει τον πόνο και την δυστυχία των φτωχών. Το όνομά του ήταν Πλακίδας. Γυναίκα του ήταν η Τατιανή η οποία και αυτή ήταν πολύ ενάρετη. Την οικογένεια συμπλήρωναν οι δύο γιοι τους, οι οποίοι έμοιαζαν στον χαρακτήρα των γονέων τους.
          Ο Πλακίδας ήταν εξαίρετος κυνηγός. Μια μέρα βγήκε στο δάσος μαζί με τους στρατιώτες του για να κυνηγήσει. Εκεί είδε ένα ελάφι το οποίο προσπάθησε να πιάσει. Το ελάφι κατάφερε να φύγει. Ο Πλακίδας μαζί με τους στρατιώτες του το κυνήγησαν έως ότου έφθασαν σε ένα αδιάβατο σημείο, από το οποίο μόνο το ελάφι πέρασε. Βλέποντας από απέναντι το θήραμα που θεωρούσε χαμένο πλέον ο Πλακίδας, βλέπει ανάμεσα στα κέρατα του ελαφιού να λαμποκοπά ένας σταυρός, ο οποίος είχε επάνω την θεία μορφή του Εσταυρωμένου, τον οποίο ακούει να του λέει: " Γιατί, Πλακίδα με διώκεις; Εγώ είμαι ο Χριστός, τον οποίο εσύ τιμάς με τα έργα και την αρετή σου. Γι'  αυτό φανερώθηκα πάνω σε τούτο το ζώο. Οι ελεημοσύνες και οι καλοσύνες που κάνεις στου φτωχούς βρίσκονται πάντοτε μπροστά μου, γι' αυτό ήρθα εδώ να σε συλλάβω με τα δίχτυα της φιλανθρωπίας μου. Δεν είναι σωστό εσύ ο καλός και δίκαιος να μένεις στην πλάνη των ειδώλων. Εγώ για να σώσω το ανθρώπινο γένος έλαβα ανθρώπινη μορφή και ήρθα σ'  αυτόν τον κόσμο".
          Μετά από αυτό το όραμα ο Πλακίδας βαπτίστηκε και ονομάσθηκε Ευστάθιος και μαζί με αυτόν βαφτίστηκε και όλη η οικογένειά του. Η γυναίκα του ονομάσθηκε Θεοπίστη και τα παιδιά τους Αγάπιος και Θεόπιστος.
          Μετά από πολλές περιπέτειες που επέβαλλε ο χαιρέκακος διάβολος, θανατώθηκαν μαρτυρώντας για την πίστη του Χριστού.[7]
          Αυτή με πολύ λίγα λόγια ήταν η ζωή του Αγίου Ευσταθίου. Μια ζωή που μας δείχνει πως ακριβώς υλοποιείται το "απαρνησάσθω εαυτόν".
          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, το έχουμε πει πολλές φορές το επαναλαμβάνουμε για άλλη μία. Αν η κατά Χριστόν ζωή ήταν δύσκολη για τον άνθρωπο, ο Θεός που τόσο πολύ τον αγαπά δεν θα του το ζητούσε ποτέ. Και πάλι όποιος αποφασίσει να ζήσει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, στον αγώνα του, στην προσπάθειά του αυτή δεν είναι μόνος του. Μόνιμος συνοδός και αρωγός του είναι ο ίδιος ο Χριστός που τον στηρίζει και τον οδηγεί να ολοκληρώσει την πορεία του και να γίνει μέτοχος της Βασιλείας των ουρανών. Αμήν! 





[1] Μρκ. 8, 34
[2] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τ. Γ΄, σ. 343
[3] Μρκ. 8. 35
[4] Ευάγγελου Παχυγιαννάκη πρωτοπρεσβυτέρου, Κυριακάτικες Σκέψεις, έκδοση ενορίας Αγίας Τριάδος, Αγίου Νικολάου, Ηράκλειο 1998, σ. 134
[5] Μρκ 8, 35
[6] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Κ. Στύλιου, Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ.118
[7] Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκδόσεις Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1985, τ. Θ΄, σ. 444-445


14/9/15

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

Φωτογραφίες από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στον ιερό ναό Τριών Ιεραρχών Αννοβέρου. Λειτουργός ήταν ο π. Αλέξανδρος και στο αναλόγιο ο π. Γεράσιμος, ο οποίος στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μίλησε για το εορταζόμενο γεγονός.






























13/9/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


Ο Ισαπόστολος Μέγας Κωνσταντίνος βρισκόταν σε πόλεμο το 362 με τον Μαξέντιο ο οποίος ήταν σκληρότατος διώκτης των Χριστιανών. Ευρισκόμενος έξω από την Ρώμη στον Τίβερη ποταμό και βλέποντας ότι ο στρατός του αντιπάλου ήταν περισσότερος από τον δικό του άρχισε να διστάζει και να αμφισβητεί κατά πόσο θα ήταν θετικό το αποτέλεσμα σε αυτή την αναμέτρηση. Ενώ λοιπόν σκεφτόταν και προβληματιζόταν τι να κάνει, μέρα μεσημέρι βλέπει στον ουρανό να σχηματίζεται με αστέρια ένας σταυρός περικυκλωμένος επίσης με αστέρια, τα οποία σχημάτιζαν στα λατινικά την φράση "Εν τούτω νίκα". (Με αυτό δηλαδή, θα νικήσεις).
          Αμέσως ο Μέγας Κωνσταντίνος κατασκεύασε ένα σταυρό με εκείνον που είχε δει και διέταξε να προπορεύεται των στρατευμάτων του. Πραγματικά στην συμπλοκή με τους εχθρούς τους νίκησε κατά κράτος. Με αυτό το θαύμα κατανόησε τη δύναμη του σταυρωθέντος Ιησού, πίστεψε στην θεότητά του και έγινε Χριστιανός και αυτός και η μητέρα του Ελένη.
          Μετά απ' αυτά τα γεγονότα ο Μέγας Κωνσταντίνος έστειλε την μητέρα του την Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ψάξει να βρει τον τίμιο Σταυρό του Χριστού.
          Η Αγία Ελένη πραγματικά πήγε και μετά από έρευνα βρήκε και τους τρεις σταυρούς του Γολγοθά. Εκείνον δηλαδή του Κυρίου και τους άλλους δύο των συσταυρωθέντων με αυτόν ληστές. Το ποιος ήταν ο Σταυρός του Χριστού διαπιστώθηκε με θαύμα. Συγκεκριμένα ακουμπώντας με τον Σταυρό μία πεθαμένη χήρα γυναίκα, όπως λέει το συναξάρι της εορτής, αυτή αναστήθηκε.
          Όταν αυτό έγινε γνωστό, ο πιστός λαός ζήτησε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Μακάριος ανέβηκε πάνω στον άμβωνα και εκεί ύψωσε τον Τίμιο Σταυρό, ευλογώντας το λαό, ο οποίος στη θέα του ζωοποιού ξύλου, του Τιμίου Σταυρού, με συγκίνηση και χαρά αναφώνησε το "Κύριε ελέησον".
          Από τότε όρισαν οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας να εορτάζεται η παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.
          Μετά τριακόσια περίπου χρόνια αφότου βρέθηκε ο Τίμιος Σταυρός, λεηλάτησαν οι Πέρσες την Παλαιστίνη το 614 και πήραν μαζί τους τον Τίμιο Σταυρό. Το 628 ο Ηράκλειος σε νικηφόρο εκστρατεία εναντίον των Περσών επανέκτησε πανηγυρικά τον Τίμιο Σταυρό τον οποίο μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί ταξίδεψε μέχρι τα Ιεροσόλυμα όπου για δεύτερη φορά, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας στο ναό της Αναστάσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου ύψωσε τον ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου κι ο λαός έψαλλε το "Σώσον Κύριε τον λαόν σου…".
          Έτσι καθιερώθηκε την ημέρα αυτή, όπως και σήμερα, να εορτάζεται η Παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.[1]
          Αγαπητοί μου αδελφοί, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Σωτήρος, Λυτρωτού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον οποίο υψώνει σήμερα η Αγία Εκκλησία μας είναι το σύμβολο της ελευθερίας από την αμαρτία, το σύμβολο του Χριστιανισμού.
          Το σημείο του Σταυρού, με το οποίο "σημειώνουν" οι Χριστιανοί το σώμα τους είναι μια κίνηση ομολογίας και μια επίκληση προστασίας και βοήθειας. Ο Χριστιανός "σταυροκοπιέται" σε όλες τις χρονικές στιγμές, όπου κι αν βρίσκεται δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την σταθερή πίστη του στον Σταυρωμένο Χριστό, στο όνομα του οποίου βαπτίστηκε.
          Από πολύ παλιά οι Χριστιανοί άρχισαν να χαράζουν το σημείο του Σταυρού και σε διάφορους χώρους, στις κατακόμβες, στα σπίτια, στις επιστολές καθώς και σε διάφορα αντικείμενα. Καθετί σφραγισμένο με τον Τίμιο Σταυρό δήλωνε την εξουσία και την κυριαρχία του Χριστού. Ο Σταυρός με άλλα λόγια φανέρωνε την κυριότητα του Χριστού πάνω στον κόσμο. Από πολύ νωρίς μάλιστα οι Χριστιανοί άρχισαν να αποκαλούν τον Χριστό "Κύριο".
          Από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου που ο Χριστιανισμός θριάμβευσε και έγινε επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας, ο Σταυρός άρχισε να τοποθετείται στους τρούλους των ναών, στα ψηλά καμπαναριά και σε όλα τα επίσημα κτίρια. Αλλά και το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς που επικρατούσε στο Βυζάντιο λεγόταν  "πολίτευμα του Σταυρού", λόγω των στενών σχέσεων της Εκκλησίας και της Πολιτείας. Όταν ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος, μετά την απελευθέρωση από τον ζυγό των Οθωμανών, στο εθνικό του σύμβολο, στη σημαία τοποθέτησε το Σταυρό.
          Ο Σταυρός του Χριστού αγαπητοί μου Χριστιανοί, είναι η πολυτιμότερη κληρονομιά της πατρίδας μας. Τον Σταυρό με τις λέξεις "εν τούτω νίκα" είδε σε ουράνιο όραμα ο Μέγας Κωνσταντίνος. Ο Σταυρός ήταν το καύχημα και η δύναμη του έθνους μας μέχρι σήμερα. Ας διαφυλάξουμε την πολύτιμη αυτή κληρονομιά του Σταυρού και ας την παραδώσουμε και στις νεώτερες γενεές. Είναι καθήκον μας, αποτελεί υποχρέωσή μας.[2]
          Αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μας υπενθυμίζει ότι, δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, αλλά σ'  Εκείνον ο οποίος μας έχει εξαγοράσει. Ο εκ των Πρωτοκορυφαίων Απόστολος των εθνών Παύλος λέεει: "Ουκ έστε εαυτών, ηγοράσθητε γάρ τιμής˙ δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα εστί του Θεού".[3] (Δεν ανήκετε στον εαυτό σας˙ σας αγόρασε ο Θεός και πλήρωσε το τίμημα. Το Θεό λοιπόν να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν σ' αυτόν). Επομένως κάθε επιθυμία και σκέψη μας και κάθε ενέργειά μας πρέπει να έχει πάντα ως βασική γραμμή και κατεύθυνση να δοξάζεται ο Θεός.[4] "Σώσον Κύριε τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου" εις αιώνα αιώνος. Αμήν!


[1] Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τ. Θ΄, μην Σεπτέμβριος, έκδοση Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1985, σ. 309-316
[2] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ. 543-544
[3] Κορινθ. Α΄, 6, 19-20
[4] Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Βαληνδρά, Εόρτια Μηνύματα, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι, σ. 185

12/9/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (13.09.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη

          Κατά την δημιουργία ο Θεός εποίησε πρώτα τον ουρανό και τη γη, δηλαδή τα ουράνια και τα επίγεια, όλα τα πνεύματα και τα σώματα, τα πράγματα. Στη συνέχεια ένωσε τον ουρανό και τη γη, το πνεύμα με το σώμα και με αυτή τη σύνθεση δημιούργησε τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ουράνιος και επίγειος, πνεύμα και σώμα, άυλος και υλικός.[1]
            Το χρόνο και τον τρόπο της δημιουργίας του ανθρώπου, όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο της Γένεσης διερμηνεύουν οι Πατέρες και υπογραμμίζουν την υπεροχή του από την υπόλοιπη δημιουργία, αφού στο ιερό κείμενο φαίνεται ο άνθρωπος να ενθρονίζεται ως τελευταίο δημιούργημα και να τοποθετείται κυρίαρχος της κτίσεως. Ιδιαίτερα ο εξαιρετικός τρόπος της κατασκευής του ανθρώπου φαίνεται και από την προίκα που του δίδεται από τον ίδιο το Θεό του "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν".[2]
            Απ' όλ' αυτά αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο, το ανθρώπινο γένος ολόκληρο. Και όταν αυτό το γένος έφτασε στο κορυφαίο σημείο αποστασιοποιήσεως από το Θεό, εκείνος έδωσε υπέρ της σωτηρίας του τον Υιό του το μονογενή.
            Πόση η αγάπη και το έλεος του Θεού! Δίδει τον Υιό του όχι για να κρίνει τον κόσμο αλλά για να σώσει τον κόσμο.[3]
            Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι απόδειξη αγάπης είναι να δεχθεί κάποιος να πεθάνει αντί ενός αθώου και δίκαιου ανθρώπου. Ο Χριστός όμως έδειξε ασύγκριτα πιο μεγάλη αγάπη, διότι δέχτηκε να πεθάνει για χάρη των ασεβών και αμαρτωλών ανθρώπων. "Χριστός όντων ημών ασθενών κατά καιρόν υπέρ ασεβών απέθανε. Μόλις γαρ υπέρ δικαίου τις αποθανείται˙ υπέρ γαρ του αγαθού τάχα τις και τολμά αποθανείν. Συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε".[4] ( Ο Χριστός παρ' όλο που ήμασταν ακόμη ανίκανοι να κάνουμε το καλό, πέθανε για μας τους ασεβείς ανθρώπους, στον προκαθορισμένο καιρό. Δύσκολα θα έδινε κανείς την ζωή του ακόμα και για έναν δίκαιο άνθρωπο. Ίσως αποφάσιζε κανείς να πεθάνει για κάποιον καλό άνθρωπο. Ο Θεός όμως ξεπερνώντας αυτά τα όρια έδειξε την αγάπη του για μας, γιατί ενώ εμείς ζούσαμε ακόμα στην αμαρτία, ο Χριστός έδωσε τη ζωή του για μας). Ο Χριστός  ήταν δίκαιος, αθώος και αναμάρτητος. Και όμως δέχθηκε ευχαρίστως να πεθάνει για την σωτηρία των αμαρτωλών ανθρώπων.
            Θα αντιτάξουν ίσως ορισμένοι. " Γιατί ο Θεός, αφού γνώριζε, ως παντογνώστης, την κακή εξέλιξη των ανθρωπίνων ενεργειών, δεν παρενέβη, για να αποτρέψει τον άνθρωπο από την προπατορική παράβαση; Ή, γιατί ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην διατρέχει τον κίνδυνο της πτώσης;
            Αυτά είναι καίρια και κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία ασφαλώς έχουν την απάντησή τους. Χωρίς αμφιβολία ο Θεός που τα γνωρίζει όλα  από την αρχή, γνώριζε την πορεία και την εξέλιξη των Πρωτοπλάστων. Όμως το θέμα δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Θεός γνώριζε και δεν παρενέβη για να μην παρακούσουν οι Πρωτόπλαστοι, αλλά με τον τρόπο που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.[5]
            Όταν ο Θεός έπλαθε τον άνθρωπο, δεν δημιουργούσε ένα ρομπότ. Δημιουργούσε λογικό πλάσμα. Λογικό και ελεύθερο, με δυνατότητα αυτοδιαθέσεως. Με δυνατότητα επιλογής. Αν ο Θεός έπλαθε τον άνθρωπο με τη δυνατότητα να μην υπάρχει το ενδεχόμενο της πτώσης, τότε θα επρόκειτο για δημιούργημα ενός α-λόγου πλάσματος, χωρίς λογική δηλαδή. Δεν θα είχε το "κατ' εικόνα" και θα στερούταν το "αυτεξούσιο", τη δυνατότητα να ενεργεί όπως σκέφτεται.
            Αγαπητοί μου αδελφοί, με απλά λόγια, οι Πρωτόπλαστοι παραβήκαν συγκεκριμένη εντολή του Δημιουργού. Ο Δημιουργός είχε προειδοποιήσει για τις συνέπειες της παρακοής. Οι Πρωτόπλαστοι δεν ζήτησαν συγγνώμη, αλλά κατέφυγαν σε δικαιολογίες, για να αποφύγουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της κακής επιλογής τους.
            Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι μεγάλη η τιμωρία για μια μικρή παράβαση. Θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε ότι ήταν μικρή η εντολή, εύκολη η τήρησή της και ασύγκριτα μεγάλη η αμοιβή της.[6]
            Χάνοντας αυτήν την αμοιβή λόγω της παρακοής του ο άνθρωπος, η αγάπη και το έλεος του Θεού δεν αφήνουν να χαθεί ο ίδιος. "Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ' έχη ζωήν αιώνιον".[7] (Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ'  αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια).
            Όλοι μας όταν μας πει κάποιος ότι μας αγαπά, ψάχνουμε να βρούμε τα στοιχεία εκείνα τα οποία βεβαιώνουν αυτή την αγάπη. Θεέ μου, λες ότι μας αγαπάς. Ποια, λοιπόν , είναι η απόδειξη της αγάπης σου;
            Ζητάς απόδειξη; Κοίταξε το Σταυρό. Άκουσε τα λόγια: "Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον". "Ούτω", που σημαίνει τόσο πολύ!
            Απόδειξη της αγάπης ο Σταυρός. Τρυπημένος από τα καρφιά, που ξέσκισαν  τη θεωμένη σάρκα του Χριστού. Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: "Σταυρός, της του Θεού αγάπης η απόδειξις".[8] (Ο Σταυρός λέει, είναι η απόδειξη της αγάπης του Θεού). Και δεν σταματάει η έκφραση της αγάπης αυτής στη σταυρική θυσία μόνο, αλλά αποβαίνει σε λύτρωση. Η σταυρωμένη αγάπη είναι λυτρωτική αγάπη. Με αγαπά ο Θεός και με λυτρώνει. Και προσέξτε αγαπητοί μου. Παρόλο που η κακή χρήση της ελευθερίας μας ήταν εκείνη που μας οδήγησε στην καταστροφή, εντούτοις ο Θεός δεν μας την στερεί. Δεν ενεργεί ανθρώπινα, δεν τιμωρεί. Εξακολουθεί να σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, εξακολουθεί να αγαπά τον άνθρωπο και του χαρίζει σωτηρία, με μία και μοναδική προϋπόθεση. Ποια είναι η προϋπόθεση αυτή; Απλή πάρα πολύ απλή. Λέει ο Θεός, η αγάπη μου για τον κόσμο με οδηγεί στο να στείλω τον Υιό μου το μονογενή να θυσιαστεί "ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται". Να, την  η προϋπόθεση! "Πας ο πιστευών", ο καθένας που πιστεύει δεν θα χαθεί. Και ποιος πιστεύει; Πως εκφράζεται η πίστη αυτή; Με την αγάπη προς τον Χριστό. Όταν πιστέψεις στον Χριστό θα τον αγαπήσεις. Άλλωστε ποιον άλλον αξίζει ν' αγαπήσεις πέρα από το Χριστό; Αν αγαπήσεις το Χριστό, τότε θ' αγαπήσεις και τους ανθρώπους, που γι' αυτούς σταυρώθηκε ο Χριστός.[9] Και όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: "Μακάριος ο άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει κάθε άνθρωπο στον ίδιο βαθμό".[10] Αμήν!



[1] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, έκδοση Ματθαίου Λαγγή, Αθήναι 1984, τα. Γ΄, σ. 367
[2] Νίκου Νικολαΐδη, Θέματα Πατερικής Θεολογίας, εκδόσεις "Μέλισσα", Θεσσαλονίκη 2009, σ. 219
[3] Νικηφόρου Θεοτόκη, ο. π., σ. 368
[4] Ρωμ. 5, 6-8
[5] Νίκου Νικολαΐδη, ο. π., σ. 266-267
[6] Μητροπολίτου Κεντρώας Αφρικής Ιγνατίου, Μ' ερωτούν και απαντώ, εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Kinshasa 2005, σ. 100
[7] Ιωαν. 3, 16
[8] Ε.Π.Ε. 26, 98
[9] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 495
[10] Μυριόβιβλος

8/9/15

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ (VIDEO)


ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ-ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Φραγκουλάκης

7/9/15

Να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε

Ένας αδελφός μού είπε: Πήγε μια φορά ή σύζυγος μου, όταν εργαζόμουν στην επαρχία, σε έναν πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό και όταν του είπε μια αδυναμία της πού θα την επαναλάμβανε, την αποπήρε,τη φοβέρισε και από τότε έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει να εξομολογηθεί. «Είδες, του είπε ό Παππούλης, τι κάνει ή πολλή αυστηρότητα; Γι’ αυτό σας λέω να προσέχετε σε τι πνευματικούς πηγαίνετε για να εξομολογείσθε, και συ και ή γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και προ πάντων να είστε τότε ειλικρινείς σʹ αυτά πού λέτε, γιατί έτσι ο Θεός τα συγχωρεί όλα και ανεβαίνετε πνευματικά».   Μερικοί πνευματικοί διαπράττουν έγκλημα. Κοίταξε, παιδί μου! Ό Θεός μας, προκειμένου να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά του, πού τον πιστεύουν, τον αγαπούν και τον λατρεύουν, χρησιμοποιεί διάφορους τρόπους, μεθόδους και σχέδια. Μέσα στα σχέδια του Θεού μας είναι και ή επιβολή κανόνων, οι οποίοι αποσκοπούν, πάντα, στη σωτηρία τής ψυχής μας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση τη δική σου. Εμείς δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή να διαγράψουμε τα σχέδια τού Θεού. Πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να του το επιβάλλουμε. Μπορούμε, όμως, να τον παρακαλέσουμε και να τον ικετεύσουμε, και Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος πού είναι, μπορεί να εισακούσει τις προσευχές μας και να συντμήσει το χρόνο ή ακόμη και να τον διαγράψει. Και το ένα και το άλλο, στο χέρι του είναι. Εμείς θα το ζητήσουμε. Και Εκείνος θα το εγκρίνει. Ύστερα, οι κανόνες αυτοί δεν έχουν το χαρακτήρα τής εκδικήσεως ή τής τιμωρίας, αλλά τής διαπαιδαγωγήσεως, και δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς πού επιβάλλονται από ορισμένους πνευματικούς κατά την εξομολόγηση, και οι οποίοι, είτε από υπερβάλλοντα ζήλο, είτε από άγνοια, εξαντλούν τα όρια τής τιμωρίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι με τον τρόπο αυτό, αντί να κάνουν καλό, διαπράττουν έγκλημα. Εγώ, πάντα τους φωνάζω και τους συμβουλεύω:Όχι μεγάλες τιμωρίες. Άλλα σωστές συμβουλές. Γιατί, οι μεγάλες τιμωρίες, τροφοδοτούν τον άλλο (το διάβολο) με πλούσια πελατεία. Και αυτός, αυτό περιμένει. Αυτό καραδοκεί, και έχει πάντα ανοιχτές τις αγκάλες του για να τους δεχτεί! Και τους τάζει, μάλιστα, λαγούς με πετραχήλια… Γι’ αυτό, απαιτείται μεγάλη προσοχή στην επιλογή του πνευματικού. Όπως αναζητάτε τον καλύτερο γιατρό, το ίδιο να κάνετε και για τον πνευματικό. Και οι δύο γιατροί είναι. Ό ένας του σώματος και ό άλλος τής ψυχής! «Πρόσεχε τι λες στους πνευματικούς πού εξομολογείσαι. Γιατί δεν τα ξέρουν όλα. Πρέπει να είναι οι πνευματικοί πολύ σοφοί, διακριτικοί, και έμπειροι. Να έχουν πνεύμα Θεού, για να μπορούν να σου λύνουν τα διάφορα προβλήματα σου». Εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί, ότι δεν εννοούσε για τα απλά και καθημερινά αμαρτήματα πού κάνουμε όλοι μας, αλλά για τις βαθύτερες έννοιες, όπως νοεράς προσευχής, προσβολών πονηρού κ.ά.
Από το βιβλίο: Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου, «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ», Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», 2002
Πηγή: Αγιορείτικο Βήμα

H Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απαντά στον Υπουργό Οικονομικών Νίκο Χριστοδουλάκη


Η Εκκλησία αυτό το διάστημα που ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε εξαθλίωση λόγω των λανθασμένων πολιτικών επιλογών των κυβερνήσεών του, του συμπαραστέκεται και ηθικά και υλικά. Μόνο το φαγητό που μοιράζει καθημερινά η Εκκλησία στην Ελλάδα ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες μερίδες. Χώρια τα κοινωνικά παντωπολεία και φαρμακεία.
Φαίνεται όμως πως κάποιοι οι οποίοι στο παρελθόν κατείχαν επιτελικές θέσεις στον οικονομικό τομέα και άρα έχουν και αυτοί μερτικό ευθύνης, αντί να σιωπούν, προσπαθούν να στρέψουν τα ανεύθυνα βέλη τους εναντίον της Εκκλησίας με δημόσιες δηλώσεις, προφανώς για να δημιουργούν εντυπώσεις. 
Μέσα σε τέτοια πλαίσια κινήθηκε ο υπηρεσιακός υπουργός οικονομίας κ. Χριστοδουλάκης, ο οποίος κατείχε το ίδιο πόστο επί κυβερνήσιος Σημίτη.
Για πλήρη ενημέρωση παραθέτουμε την σχετική ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταφρασμένη και στα γερμανικά.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Σε χθεσινή ομιλία του στην Θεσσαλονίκη ο Υπουργός Οικονομίας κ. Νίκος Χριστοδουλάκης, απαντώντας στην ερώτηση του επιχώριου Σεβ. Μητροπολίτη κ. Ανθίμου «πού πάνε οι φόροι που εισπράττει το κράτος», φέρεται να προέβη, αντί απαντήσεως επί της ουσίας, σε μια ad hominem υπόδειξη προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί, γιατί μέχρι τώρα καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να φορολογήσει την Εκκλησία.
Κατ' αρχάς προκαλεί απορία η αναπαραγωγή του αστικού μύθου ότι «η ορθόδοξη Εκκλησία δεν φορολογείται ή έχει φορολογικά προνόμια» από τον ίδιο τον Υπουργό Οικονομίας της χώρας.
Επειδή ίσως ο κ. Υπουργός δεν έχει προλάβει να ενημερωθεί για τις νομοθετικές αλλαγές στην φορολόγηση της Εκκλησίας της Ελλάδος από την τελευταία του θητεία ως Υπουργού Οικονομίας – Οικονομικών (2001-2004) και μέχρι σήμερα, επαναλαμβάνουμε ότι προβλέπεται και καταβάλλεται από τα νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας της Ελλάδος:
α. Φόρος Εισοδήματος με συντελεστή 26% για τα έσοδά τους, τα οποία μάλιστα θεωρούνται κατά νόμον ως «έσοδα από επιχειρηματική δραστηριότητα», και προκαταβολή Φόρου Εισοδήματος επομένου έτους με συντελεστή 55% (άρθρα 44, 45 περ. γ΄, 47 παρ. 2, 58, 71 παρ. 1 του Ν. 4172/2013).
β. Φόρος Δωρεών και Κληρονομιών με συντελεστή 0,5%, όπως προβλέπεται για τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και τους Ο.Τ.Α. (άρθρα 25 παρ. 3, 29 παρ. 5 43 Κεφ. Β΄ περ. α΄ Ν. 2960/2001, 25 παρ. 9, 14, 16 Ν. 3842/2010).
γ. Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) με τους ίδιους συντελεστές, οι οποίοι γενικώς ισχύουν για παραδόσεις αγαθών και παροχή υπηρεσιών, που αποτελούν εμπορική δραστηριότητα (Ν. 2859/2000).
δ. Ενιαίος Φόρος Ακίνητης Ιδιοκτησίας (ΕΝ.Φ.Ι.Α.), κύριος και συμπληρωματικός, για όλα τα ακίνητά τους (άρθρα 5 παρ. 3 Ν. 4223/2013, δέκατο όγδοο παρ. 1.β Ν. 4286/2014). Απαλλάσσονται μόνο οι λατρευτικοί χώροι και οι κοινωφελείς χώροι (π.χ. γηροκομεία, αίθουσες συσσιτίων) που ιδιοχρησιμοποιούνται. Η εν λόγω απαλλαγή ισχύει όχι μόνο για την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και για όλους τους νόμιμα υφισταμένους λατρευτικούς χώρους ή ακίνητα κοινωφελούς χρήσεως που χρησιμοποιούνται από όλες τις γνωστές θρησκείες και όλα τα μη κερδοσκοπικά νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (σωματεία, ιδρύματα κ.λπ.) (άρθρο 3 παρ. 1 περ. δ΄, ε΄, στ΄.α) Ν. 4223/2013).
Επιπλέον παρακρατούνται και αποδίδονται από τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα φόροι για παροχή μισθωτών ή ανεξάρτητων υπηρεσιών (άρθρο 61, 62, 64 παρ. 1δ Ν. 4172/2013) και καταβάλλονται τέλη χαρτοσήμου (κωδ. Π.Δ. της 28.7.1931) και όλες οι κρατήσεις (π.χ. ΟΓΑ) επί της αξίας συναλλαγών, που ισχύουν γενικώς για τα υπόλοιπα νομικά πρόσωπα.
Τέλος, η οποιαδήποτε ανησυχία της Εκκλησίας, την οποία διασκέδασε ο κ. Υπουργός κατά το ανωτέρω ατυχή τρόπο, σε σχέση με την υπερφορολόγηση των πολιτών και την αποτελεσματική διαχείριση από το Κράτος των φορολογικών εσόδων, προέρχεται από την ζωντανή εμπειρία μέσα από τις Ενορίες, τα εκκλησιαστικά ιδρύματα και τα φιλόπτωχα ταμεία, που παρέχουν ηθική και υλική συμπαράσταση στη διαρκώς αυξανόμενη ανθρώπινη ανάγκη, φτωχοποίηση και έλλειψη ελπίδας των κατοίκων αυτής της χώρας, γεγονός που συνεπάγεται ότι η Εκκλησία δικαιούται και υποχρεούται «δια να ομιλεί» για τα θέματα αυτά, ελευθέρως και ακωλύτως, στην πολιτική ηγεσία της Πατρίδας.

Erklärung der Hl. Synode der Kirche von Griechenland vom 6. September 2015 zu den gestrigen Äußerungen des (griechischen) Ministers für Wirtschaft, Entwicklung, Strukturen, Seefahrt und Tourismus Nikos Christodoulakis zur Besteuerung der Kirche von Griechenland, die er in Thessaloniki gemacht hat.
Bei seiner gestrigen Rede in Thessaloniki hat, wie es heißt, der Wirtschaftsminister Herr Nikos Christodoulakis auf die Frage des dortigen Ortsbischofs Metropolit Anthimos, was mit den Steuern geschehe, die der Staat einnimmt, anstatt eine inhaltliche Antwort auf diese Frage zu geben, eine persönliche Belehrung an den Metropoliten von Thessaloniki gerichtet, dass er sich keine Sorgen machen müsse, da es bis jetzt keine Regierung gewagt habe, die Kirche zu besteuern. Zunächst fällt hier auf, dass der Wirtschaftsminister des Landes selbst den verbreiteten Mythos, die „Kirche werde nicht besteuert oder habe besondere steuerliche Privilegien“ weiterverbreitet. Da der Herr Minister es vielleicht nicht geschafft hat, sich über die gesetzlichen Veränderungen, was die Besteuerung der Kirche betrifft, seit seiner letzten Amtszeit als Wirtschafts- und Finanzminister (2001-2004) bis heute, zu informieren, legen wir nochmals dar, was von den Institutionen der Kirche von Griechenland gefordert und bezahlt wird:
1.     a)  Einkommenssteuer in Höhe von 26 % für ihre Einnahmen, die wohlgemerkt lt. Gesetz als „Einkommen aus unternehmerischer Tätigkeit“ betrachtet werden sowie eine Vorauszahlung der Einkommenssteuer für das folgende Jahr in Höhe von 55 % (Art. 44, 45 Abschn. 3, 47 Abs. 2, 58, 71 Abs. 1 Ges. 4172/2013);
2.     b)  Schenkungs- und Erbschaftssteuer in Höhe von 0,5% , wie sie für Körperschaften des öffentlichen Rechts und Organe lokaler Selbstverwaltung vorgesehen ist (Art. 25 Ab.3, 29 Abs. 5, 43 Kap. 2, Abschn. 1 Ges. 2960/2001, Art. 25 Abs. 9, 14,16 Ges. 3841/2010);
3.     c)  Mehrwertsteuer in gleicher Höhe, wie sie allgemein für Güter und Dienstleistungen, die eine wirtschaftliche Tätigkeit darstellen, gilt (Ges. 2859/2000);
4.     d)  Einheitliche Grund- und Grunderwerbssteuer für alle ihre Immobilien (Art. 5 Abs. 3 Ges. 4223/2013, 18. Par. 1.2 Ges 4286/2014). Befreit hiervon sind nur die Kultstätten und die gemeinnützigen Räume (etwa Altersheime, Armenküchen), die eigenfinanziert sind. Diese Befreiung gilt nicht nur für die Kirche von Griechenland, sondern für alle legal existierenden Kultstätten und gemeinnützigen Räume in Nutzung aller anerkannten Religionsgemeinschaften und aller gemeinnützigen Körperschaften des privaten Rechts (Vereine, Institutionen) (Art 3 Abs.1 Abschn. 4, 5, 6.1 Ges. 4223/2013).
Darüber hinaus werden von den kirchlichen Körperschaften Steuern für Löhne und selbständige Tätigkeiten erhoben und entrichtet (Art. 61, 62, 64 Abs. 1d Ges. 4172/2013) und Stempelsteuer (Präs.dekr. v. 28.07.1931) sowie alle Abzüge (z.B. für die Landwirtschaftsversicherungskasse OGA) bezogen auf den Wert der Transaktionen erhoben, die generell für die übrigen Körperschaften gelten.
Jegliche Sorge der Kirche schließlich, über die sich der Minister auf die o.a. misslungene Weise lustig gemacht hat, welche die Überbesteuerung der Bürger und die effektive Verwaltung der Steuereinnahmen durch den Staat betrifft, entspringt der lebendigen Erfahrung der Kirchengemeinden, der kirchlichen Einrichtungen und der Armenkassen, welche den Bürgern dieses Landes moralische und materielle Hilfestellung in der ständig wachsenden menschlichen Not, Verarmung und Hoffnungslosigkeit leisten, was ausreichend begründet, dass die Kirche berechtigt und verpflichtet ist, in dieser Sache frei und ungehindert ihre Stimme gegenüber der politischen Führung ihrer Heimat zu erheben.