30/8/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΙΓ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (30. 08. 2015)




Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη




      Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι που με αφορά προσωπικά. Φόβος και τρόμος με συνέχει στο άκουσμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που αναφέρεται σε μια παραβολή που είπε ο ίδιος ο Κύριος, την γνωστή ως παραβολή των κακών γεωργών.
          Έχοντας ο ίδιος οικιοθελώς επιφορτισθεί τον ρόλο του "γεωργού" στο "γεώργιον" της Εκκλησίας μας και ασκώντας το ρόλο του ποιμένος της "λογικής ποίμνης" του Χριστού μας, τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να χαρακτηρισθώ κακός γεωργός.
          Αναλαμβάνοντας το ρόλο και τις ευθύνες του "γεωργού" και "ποιμένος" ο κάθε κληρικός προσπαθεί, τουλάχιστον έτσι πρέπει, διδασκόμενος να διδάσκει, τελειούμενος να τελειοποιεί, σωζόμενος να σώζει και αγιαζόμενος να αγιάζει. Η ιεροσύνη δεν είναι μια μαγική ιδιότητα, ούτε ο ιερέας μετατρέπεται σε μάγο, σε γκουρού.
          Αυτά έχοντας κατά νου, δεν με τρομάζει η αμαρτωλότητά μου, διότι στην Εκκλησία μας υπάρχει η Μετάνοια και η Εξομολόγηση, με προβληματίζει όμως αν ο αγώνας μου είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνω για την βελτίωσή μου, και κατά πόσο η προσπάθεια αυτή της αυτοβελτιώσεώς μου είναι ωφέλιμη για εσάς, που αποτελείτε την "ποίμνη τη λογική", το "άγιον γεώργιον" που η Εκκλησία μας μου έχει αναθέσει να διαποιμένω. Διότι, όπως λέει ο χρυσός στη γλώσσα Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο ιερέας "δεν φτάνει μόνο να φροντίσει για τον εαυτό του, αλλά οφείλει να μεριμνήσει και για τις ψυχές του "ποιμνίου" του. Και αν δεν ήθελε να το κάμει, πηγαίνει στην κόλαση μαζί με τους πονηρούς, όχι για τα δικά του, τα προσωπικά του αμαρτήματα, αλλά για τα αμαρτήματα του ποιμνίου του, στην περίπτωση που δεν έκανε ό,τι εξαρτιόταν από αυτόν για να του μάθει το καλό".[1]
          Αδελφοί μου, δεν είναι δύσκολο σε κανέναν κληρικό σήμερα να προσποιηθεί. Και δυστυχώς, είναι αρκετοί εκείνοι οι  οποίοι προσποιούνται προκειμένου να έχουν την ησυχία τους και να περνούν καλά, κατά τα ανθρώπινα δεδομένα. Έχει γεμίσει η Ορθόδοξη Εκκλησία από πάσης φύσεως καλούς παππούληδες και γεροντάδες, στερείται όμως σοβαρών "ποιμένων" και διδασκάλων της πίστεως. Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν μετατρέψει την ιεροσύνη σε μαγεία και το πετραχήλι τους σε μαγικό ραβδάκι, που τα πάντα τα μετατρέπει σε χρήμα και υλικά αγαθά. Και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς έχει απομείνει ως εντύπωση στον περισσότερο κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πατρίδα μας την Ελλάδα, με την εμφάνιση της κρίσης αυξήθηκαν σημαντικά οι αιτήσεις για χειροτονίες.
          Ο κληρικός που με τα λόγια του χαϊδεύει τα αυτιά μας είναι ο καλός, ο άγιος. Αντιθέτως, όποιος έχει λόγο που κάποιες στιγμές μπορεί να μας ελέγχει είναι ο κακός, ο άγριος. Με αυτό τον τρόπο τελικά αποσιωπείται η ουσία του μυστηρίου της Εκκλησίας, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Από τη στιγμή που κρίνουμε τους ιερείς μόνο με ανθρώπινα κριτήρια καταργούμε την σωτήρια αποστολή της Εκκλησίας.
          Ο κληρικός ως πρόσωπο και η ιεροσύνη ως χάρισμα και λειτούργημα υπάρχουν μόνο μέσα στην Εκκλησία. Γι' αυτό όπως λέει ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος δεν μπορεί χωρίς κληρικούς να υπάρξει Εκκλησία, όπως και χωρίς Εκκλησία δεν μπορούν να υπάρξουν κληρικοί.[2]
          Από τη στιγμή που ο κάθε κληρικός με τη χειροτονία έλαβε το χάρισμα της ιεροσύνης, παύει να είναι κοινός άνθρωπος. Η ψυχή του κληρικού είναι μια ιερατική ψυχή και το σώμα του ένα ιερατικό σώμα. Είναι φυσικό επακόλουθο επομένως ό,τι λέει και ό,τι πράττει, το λέει και το πράττει ως ιερέας. Αυτό όμως δεν τον διαφοροποιεί όσον αφορά στην προέλευσή του. Όλοι εμείς οι κληρικοί είμαστε "οστούν εκ των οστέων σας και σαρξ εκ της σαρκός σας".
          Από εσάς τους λαϊκούς, που αποτελείται το πλήρωμα της Εκκλησίας, από τους κληρικούς πρώτο ζητούμενο είναι να αποπνέουν αγιότητα. Αυτό είναι το ιδανικό και το πρέπον. Πλην όμως όπως παραπάνω είπαμε, οι κληρικοί δεν αποτελούν μια άλλη ξεχωριστή τάξη ανθρώπων, που κατέβηκε από τον ουρανό. Κληρικοί σε όλες τις βαθμίδες είναι τα παιδιά, τα αδέλφια, οι συγγενείς, οι γνωστοί, οι φίλοι των ανθρώπων όλων των βαθμίδων, των στρωμάτων και τάξεων της κοινωνίας μας. Δεν είναι επομένως δύσκολο να αντιληφθούμε ότι, όλα τα καλά, αλλά και τα κακά που έχει η κοινωνία μας τα έχουμε και οι κληρικοί, ως φυσικά και φυσιολογικά μέλη αυτής της κοινωνίας. Κατά συνέπεια μέσα στο χώρο του κλήρου θα υπάρχουν δυστυχώς, και οι παθογένειες που αφορούν στους ανθρώπους. Αυτό είναι ικανό, για να αντιληφθούμε ότι η ποιότητα των κληρικών είναι εφάμιλλη, ίδια με την ποιότητας της κοινωνίας, διότι και οι κληρικοί επαναλαμβάνουμε, αποτελούν μέλη αυτής της κοινωνίας.
          Οι αυριανοί κληρικοί και όχι μόνο, και οι επιστήμονες, και οι τεχνίτες, και οι εργάτες θα είναι τα δικά μας παιδιά. Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε σωστούς παπάδες, σωστούς δασκάλους, σωστούς γιατρούς, σωστούς τεχνίτες, σωστούς εργάτες θα πρέπει να διορθώσουμε κάποια πράγματα τα οποία αφορούν τις δομές της κοινωνίας μας. Αλλιώς, τσάμπα θα περιμένουμε. Πρέπει λοιπόν, να καταβάλλουμε προσπάθεια για να διορθώσουμε κάποια κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, που όλοι ομολογούμε ότι υπάρχουν. Και το έργο βεβαίως μιας τέτοιας αναμορφώσεως θα πρέπει να ξεκινήσει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Λέει ο σύγχρονος Άγιος μας Παΐσιος ο Αγιορείτης: "Διόρθωσε τον εαυτό σου και έτσι διορθώνεται ένα μέρος της κοινωνίας".
          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, παιδιά μου αγαπημένα, σας προσφωνώ έτσι, διότι παρά την διαφορά ηλικίας που μπορεί να υπάρχει με κάποιους, είμαι ο πνευματικός πατέρας όλων σας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι, η σωτηρία της ψυχής μας θα πρέπει να είναι το πρώτο ζητούμενο για όλους μας. Ελάτε λοιπόν να συνεργαστούμε γι' αυτό. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο μέσα από την Εκκλησία.
          Αντηχούν στ'  αυτιά μου τα λόγια του Κυρίου μας: "Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς"[3] (Όπως έστειλε εμένα ο Πατέρας κι εγώ στέλνω εσάς). Ο Κύριος μεταβίβασε ή μάλλον παρέδωσε την αποστολή του αυτή, την οποία του είχε αναθέσει ο Επουράνιος Θεός Πατέρας, στα χέρια του κληρικού. Ο κληρικός είναι απόστολός του, με συγκεκριμένο σκοπό, να συνεχίσει το έργο του.
             Έχω πλήρη συνείδηση ότι εσείς είστε: "Σώμα Χριστού",[4] "Πόλις αγία",[5] "Άνω Ιερουσαλήμ",[6] "γένος εκλεκτόν", "βασίλειον ιεράτευμα", "έθνος άγιον", "λαός εις περιποίησιν"[7] "λαός Θεού",[8] " εκκλησία πρωτοτόκων". [9] Γι'  αυτό και είπα την αρχή ότι τρέμω στην ιδέα να χαρακτηρισθώ από τον Θεό κακός γεωργός.
          Εφόσον, στο θέμα της σωτηρίας έχουμε σχέση αλληλεξάρτησης γι' αυτό και σας προτρέπω και σας παρακαλώ θερμά ελάτε μαζί: Στη λατρεία του Θεού. Στην υγιή διδασκαλία. Στην οργάνωση της φιλανθρωπίας και της κοινωνικής ζωής. Στην προαγωγή της ζωής σύμφωνα με το θέλημα του Χριστού. Στην πνευματική προκοπή. Στον πόλεμο κατά της ασέβειας. Στην υποστήριξη της ευσέβειας.
          Με όλα αυτά τα οποία εκθέσαμε, προσπαθήσαμε να ανανεώσουμε ιερές εμπειρίες ξεθωριασμένες στο πέρασμα του χρόνου και να ξαναδούμε τις ευθύνες μας, που οι φροντίδες της ζωής μάς εμποδίζουν να σκεφτόμαστε συχνά.
          Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Ομολογώ τις αδυναμίες και ελλείψεις μου και ζητώ την προσευχή και την αγάπη σας. Απλώσετε τα χέρια σας και πάρτε την καρδιά μου. "Αυτό που λέει η καρδιά μου, είναι να την κόψω κομματάκια και να την μοιράσω στον κόσμο", είχε πει σε μια παρέα που τον είχε επισκεφθεί ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Ελάτε να αγωνισθούμε για να αισθανθούμε κι εμείς το ίδιο μεγαλείο!
          Επιδίωξή του καθενός από εμάς τους κληρικούς δεν πρέπει να είναι η προσπάθεια της δημιουργίας του καλού κληρικού, του καλού παππούλη με την κοσμική έννοια, επιδίωξή μας πρέπει να είναι να είμαστε αγωνιστές για την δόξα του Θεού, για την προβολή της Αγίας μας Ορθοδοξίας και για τη σωτηρία της ψυχής.
          Σε αυτό τον αγώνα σας καλώ να συστρατευθούμε όλοι. Είναι αγώνας δύσκολος. Θα κλάψουμε, θα πονέσουμε, θα ματώσουμε, θα διωχτούμε, θα συκοφαντηθούμε, θα χλευασθούμε. Να γνωρίζουμε όμως πως ό, τι κι αν γίνει, ό, τι κι αν συμβεί, να έχουμε ακράδαντη την πίστη, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία. Αμήν!




[1] Ιωάννου Χρυσοστόμου, 86η ομιλία στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο
[2] ΒΕΠΕΣ 2, 272    
[3] Ιωαν. 20, 21
[4] Α΄Κορ. 12, 27
[5] Αποκ. 22, 19
[6] Γαλ. 4,26
[7] Α΄Πετρ. β΄ 9
[8] Ο. π.10
[9] Εβρ. 12, 23



27/8/15

Φανουρόπιτα: Η μαγική πίτα!

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη
Ο Άγιος Φανούριος έζησε επί ρωμαϊκής εποχής. Πολλά στοιχεία για τη ζωή του δεν έχουμε. Πληροφορίες γι' αυτήν μας δίδει εικόνα που βρέθηκε στο νησί της Ρόδου τον 15ο αιώνα. Στην εικόνα αυτή απεικονίζεται ο Άγιος Φανούριος και 12 παραστάσεις από τα διάφορα μαρτύρια που υποβλήθηκε, υποκύπτοντας εν τέλει στον διά πυράς θάνατο, εξαιτίας της αντίστασής του στον κόσμο των ειδώλων.
          Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του  την27η Αυγούστου. Στη μνήμη του έχει καθιερωθεί  οι πιστοί να προσφέρουν την γνωστή Φανουρόπιτα. Η προσφορά της Φανουρόπιτας  ξεκίνησε με κίνητρα αγνά και ευλαβή την αρχή. Την έφτιαχναν οι γυναίκες και την πρόσφεραν στους πιστούς με την ευχή "ο Θεός να συγχωρέσει τη μάνα του Αγίου Φανουρίου", η οποία λέει η παράδοση ότι ήταν ειδωλολάτρης.
          Η παρήχηση του ονόματος όμως του Αγίου Φανουρίου προς το ρήμα φαίνω, φανερώνω έγινε αιτία να αποδοθούν στον Άγιο ιδιότητες που σχετίζονται με την φανέρωση προσώπων και πραγμάτων. Με την πάροδο του χρόνου οι ιδιότητες αυτές άρχισαν στην λογική του κόσμου, να αποκτούν μαγική δύναμη. Κι έτσι παρατηρείται το φαινόμενο να φτιάχνονται και να προσφέρονται Φανουρόπιτες  για πράγματα απίθανα που πολλές φορές το λιγότερο, δημιουργούν θυμηδία. Άνθρωποι που έχουν από χλιαρή έως ανύπαρκτη σχέση με την Εκκλησία, εμφανίζονται προσφέροντες Φανουρόπιτα με αιτήματα απίθανα και σαφέστατα υλιστικά.
          Είναι κρίμα και αποτελεί παραλογισμό να απομακρυνόμαστε από την ευσεβή παράδοση, που αφορά στην προσφορά της Φανουρόπιτας  και να της προσδίδουμε μαγικές ιδιότητες. Ο Μεγαλομάρτυρας Φανούριος είναι άγιος της Εκκλησίας μας και όχι κάποιος "γκουρού", που μπορεί να βρίσκει απολεσθέντα με τρόπο μαγικό.
          Θα πρέπει να εξηγήσουμε στον κόσμο ότι, η προσφορά της Φανουρόπιτας γίνεται προς τιμή του Αγίου και αποτελεί ευλογία για εκείνον που την προσφέρει, όπως γίνεται και με τους άρτους.
          Αλίμονο αν δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι με μια πίτα καλοπιάνουμε τον Άγιο, πολύ δε περισσότερο τον εξαναγκάζουμε να μας φανερώσει γαμβρό ή νύφη, ζώα ή πράγματα, τιμαλφή ή εργασία. Αυτό όχι τιμή δεν περιποιεί στον Άγιο Φανούριο, αλλ' αντιθέτως αποτελεί ύβρη.

          Ας ενημερώσουμε σωστά τον κόσμο και ας λιγοστέψουν οι Φανουρόπιτες. Τουλάχιστον αυτές που θα προσφέρονται, να προσφέρονται προς τιμήν του Αγίου, την μεσιτεία του οποίου ας παρακαλέσουμε να έχουμε με την ευκαιρία της εορτής του.  

23/8/15

Κύρηγμα Κυριακής ΙΒ΄ Ματθαίου (23.08.2015)


Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


          Δυστρόπησε και εγκατέλειψε την προσπάθεια να ενημερωθεί για τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτούσε την αιώνιο ζωή ο νεαρός του σημερινού Ευαγγελίου. Προσπαθούσε να τηρήσει τις επιταγές του Μωσαϊκού Νόμου. Ήξερε πολλά και κατά την διαβεβαίωσή του τα τηρούσε από την παιδική του ηλικία. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Μέχρι που συναντήθηκε με το Χριστό. Ίσως να σκεφτόταν ότι ακούοντας τον ο Χριστός θα τον επαινούσε. Δεν είναι λίγο ένας νέος να βάζει περιορισμούς στη ζωή του, μόνο και μόνο για να ακολουθήσει τις υποδείξεις της θρησκείας του. Όμως, όπως φάνηκε ακολουθούσε την θρησκεία του επιλεκτικά. Εφάρμοζε μόνον τα εύκολα. Όταν ήρθε κοντά στον Κύριο, πιστεύοντας προφανώς στην αιώνια ζωή, ζητά τον τρόπο για να την αποκτήσει. "Τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;"[1] (Τι καλό να κάνω για να αποκτήσω την αιώνια ζωή;) Ειλικρινής η πρόθεση, όχι όμως δεδομένη η διάθεση για υλοποίηση. Βλέπετε η υλοποίηση των εντολών όπως τις παραθέτει ο Ιησούς, το ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις και τα άλλα που ακολουθούν δεν έχουν κανένα υλικό κόστος. Όταν όμως του λέει να πάει να πουλήσει τα υπάρχοντα του, εκεί του κόβεται η όρεξη όχι μόνο για τη βασιλεία των ουρανών, αλλά και για κάθε συζήτηση. "Απήλθε λυπούμενος."[2] (Έφυγε λέει, λυπημένος). Γιατί; Μας το λέει στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: "ην γαρ έχων κτήματα πολλά." Είχε πολλά κτήματα!
          Η ψυχή του ήταν αλυσοδεμένη με τις βαριές αλυσίδες του πλούτου, στη σκληρή φυλακή του πάθους. Έφυγε γιατί δεν ήθελε πραγματικά να πετάξει στη βασιλεία των ουρανών, αλλά ήθελε να βουλιάξει στα πλούτη του, στο σκοτάδι του πάθους και στην απάτη των αγαθών του.[3]
          Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον λόγο του, περί πλούτου και πενίας, αναρωτιέται: Για ποιο λόγο άραγε ο πλούτος φαίνεται ότι είναι σπουδαίο πράγμα; Ασφαλώς για την ευχαρίστηση που χαρίζει με τα πλούσια τραπέζια και με τις κολακείες εκείνων που ακολουθούν τους πλούσιους για να ωφελούνται. Διότι συνήθως  ο πλούτος ούτε σοφότερο, ούτε φρονιμότερο κάνει τον κάτοχό του, ούτε χρήσιμο, ούτε φιλάνθρωπο, ούτε καμιά άλλη αρετή ή έστω μέρος της αρετής έχει την δύναμη να φυτέψει στην ψυχή. Και όχι μόνο καμιά από τις αρετές δεν μπορεί να φυτέψει στην ψυχή, αλλά και αν βρει μερικές τις καταστρέφει, τις ξεριζώνει και βάζει στη θέση τους κακίες.[4] Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει και στο νέο της ευαγγελικής περικοπής. Είχε βεβαιωμένες αρετές, όμως η προσκόλλησή του στα γήινα, δεν τον άφηναν να τις καλλιεργήσει, να τις αναπτύξει σωστά. Περισσότερο απ' όλα όμως εκείνο που τον εμπόδιζε ήταν η πεποίθηση που είχε ότι είναι κυρίαρχος, ιδιοκτήτης πολλών αγαθών, είχε κτήματα πολλά. Είχε, ήταν όμως δικά του; Δεν σκέφτηκε, παρά την αγωνία που έδειξε να έχει για την βασιλεία των ουρανών, ότι φεύγοντας από την επίγεια ζωή τίποτα δεν θα μπορούσε να πάρει μαζί του. Ήταν και αυτός θύμα της ιδιοκτησίας. Ολόκληρος παραδομένος στην ύλη, αγνοεί την παντοδυναμία του Θεού, αδυνατεί να δει το κατρακυλισμένο στην ύλη πνεύμα του και περιορίζει τις σκέψεις του γύρω από τον εαυτό του.
          Αδελφοί μου, έτσι συνήθως σκέπτονται και συμπεριφέρονται οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν πλούτη. Πόσο αληθινά δυστυχισμένοι είναι οι άνθρωποι αυτοί! Πόσο μακριά βρίσκονται από την αλήθεια! Πόσο πλανώνται! Πόσο ανόητοι και τυφλοί γίνονται! Πόσο έχει βαρύνει και καλύψει τα μάτια τους η λατρεμένη τους ύλη! Βαρύ πέπλο από σκοτάδι έχει απλωθεί πάνω από το κεφάλι τους, αυτοί όμως δεν το βλέπουν, ούτε καν το αντιλαμβάνονται. Θεωρούν ότι δεν σφάλλουν ποτέ αν και αμαρτάνουν πάντα.[5]
          Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, σε κάποιο άλλο σημείο των λόγων του: Πολλές φορές γέλασα, όταν διάβαζα διαθήκες που έλεγαν˙ ο τάδε μεν να έχει την κυριότητα των αγρών ή των σπιτιών, τη χρήση όμως να την έχει άλλος. Όλοι βεβαίως έχουμε την χρήση, την κυριότητα όμως κανείς. Κι αν δηλαδή σε όλη μας τη ζωή ο πλούτος μας παραμείνει όπως ήταν, κατά το θάνατό μας είτε θέλομε είτε δε θέλομε θα τον παραχωρήσουμε σε άλλους, αφού εμείς απολαύσαμε μόνο την χρήση του όχι όμως και την κυριότητα του, αφού γυμνοί και έρημοι πορευόμαστε προς την άλλη ζωή.[6]
          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, αποτελεί γεγονός ότι χωρίς υλικά αγαθά δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στη ζωή μας. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς λεφτά; "δει δε χρημάτων, και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων"[7] έλεγαν οι πρόγονοί μας. Δηλαδή˙ υπάρχει ανάγκη χρημάτων, διότι χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από αυτά που πρέπει.
          Αναγκαία είναι τα χρήματα, αλλά για να κυλάνε και όχι για να μένουν. Το χρήμα υπάρχει για να κυλάει από χέρι σε χέρι, προκειμένου να λειτουργεί το σώμα της κοινωνίας. Αν σταματήσει να κυλά ή αν λιμνάσει τότε κάνει κακό και στην ψυχή, αλλά και το σώμα σκοτώνει. Το ζούμε άλλωστε στις μέρες μας, που το χρήμα συσσωρεύεται σε λίγους, ενώ οι πολλοί ζουν μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Καλό το χρήμα, αλλά το κανονικό, το αναγκαίο. Το περισσότερο κάνει φοβερή ζημιά.
          Πώς μπορούμε τώρα να ορίσουμε το κανονικό. Το μέτρο μας το δίδει ο Απόστολος Παύλος. Ακούστε το μέτρο του Παύλου: "Έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα".[8] (Όταν έχουμε φαγητό και ρούχα, ας αρκεσθούμε σε αυτά). Αυτό σημαίνει: Να έχουμε μόνο τα απολύτως αναγκαία!
          Η δυστυχία μας ξέρετε από πότε αρχίζει; Από τότε που αποκτούμε, ή θέλουμε να αποκτήσουμε περισσότερα από αυτά που πρέπει, περιττά πράγματα δηλαδή. Και η κατάσταση γίνεται χειρότερη από τη στιγμή εκείνη που τα περιττά τα θεωρούμε αναγκαία!
          Αν θέλετε όμως, υπάρχει και άλλο μέτρο για το πόσα θα πρέπει να έχουμε. Είναι η σχέση σώματος και ψυχής. Θα έπρεπε να έχουμε για το σώμα όσα τουλάχιστον έχουμε και για την ψυχή. Έχουμε τόσες αρετές, όσα και υλικά αγαθά; Αν προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε, τότε δυστυχώς θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ευκατάστατοι υλικά και ακατάστατοι πνευματικά.[9] Αποζητούμε μόνο τα υλικά αγαθά και αγνοούμε τα πνευματικά. Ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε τα πρώτα ως φυσική απόρροια των δεύτερων.
          Κάποτε λέει, ένας άρχοντας, θέλοντας να ανταμείψει τρεις ανθρώπους για τις δουλειές που τους έβαλε να κάνουν, τοποθέτησε μπροστά τους τρία φλουριά και τρία θρησκευτικά βιβλία να διαλέξουν. Οι δύο πήραν το φλουρί, λέγοντας πως έτσι θα αγοράσουν κάποια αναγκαία πράγματα. Ο τρίτος πήρε το βιβλίο λέγοντας, πως κάθε βράδυ θα διάβαζε ένα κομμάτι από αυτό στην τυφλή μητέρα του για να της κρατάει ωφέλιμη συντροφιά.
          Χαμογελώντας ο άρχοντας του είπε, να ανοίξει εκεί μπροστά το βιβλίο και να διαβάσει τι γράφει στην πρώτη σελίδα.
          Εκείνος ανοίγει το βιβλίο και με έκπληξη βλέπει στην πρώτη σελίδα κολλημένα τρία φλουριά.
          -Ακούστε τώρα φίλοι μου, είπε ο άρχοντας απευθυνόμενος και στους τρεις. Καλά είναι τα επίγεια αγαθά. Ακόμα όμως πιο καλά είναι τα αιώνια αγαθά. Όποιος επιθυμεί τα αιώνια, δεν στερείται και τα επίγεια, τα υλικά.[10]
          Αγαπητοί μου αδελφοί, αυτό μας το έχει πει και ο ίδιος ο Κύριός μας: "Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν."[11] (Πρώτα απ' όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν). Αμήν!




[1] Μτθ. 19, 16
[2] Ό.π. 19, 22
[3] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η Κοινωνία, Β΄έκδοση, Ηράκλειον Κρήτης 1981, σ.250
[4] Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος ια΄, Περί πλούτου και πενίας, στιχ. 4, 5
[5] Αγίου Νεκταρίου, Το γνώθι σαυτόν, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σ. 72
[6] Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος ια΄, Περί πλούτου και πενίας, στιχ. 22
[7] Δημοσθένης, Ολυνθιακός α΄, στιχ. 20
[8] Α΄ Τιμ. 6, 8
[9] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 204-205
[10] Σοφίας Α. Κεραμιδά, Διακόσια Χριστιανικά ανέκδοτα, Δ΄ έκδοση, έκδοση "ΑΣΤΗΡ", Αθήνα 1996, σ.48
[11] Μτθ. 6, 33

15/8/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (16.08.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


     Όταν ο Κύριος ρωτήθηκε από τον Πέτρο, πόσες φορές πρέπει να συγχωρούμε είπε την σημερινή παραβολή. Στην παραβολή αυτή δύο είναι τα πρόσωπα που κυριαρχούν  και αντιπροσωπεύουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους. Από τη μια ο άρχοντας με την ανθρώπινη καρδιά γεμάτη με καλοσύνη και αγάπη. Και από την άλλη ο πονηρός δούλος, με ωμότητα και αγριότητα πρωτόγονου ανθρώπου, με συμπεριφορά αγνώμονα και απαιτήσεις για την ικανοποίηση του δίκιου του εξοντωτικές. Ξεχνά την ευεργεσία και αντί να ευεργετήσει και αυτός, εκδικείται στέλνοντας τον σύνδουλό του στη φυλακή. Παρακάλεσε τον κύριό του, ζήτησε την ευσπλαχνία του και την ανοχή του προκειμένου να εξοφλήσει το δάνειο που του χρωστούσε. Ο καλός άρχοντας όχι μόνο δέχθηκε διακανονισμό, αλλά του χάρισε το χρέος του. Και φεύγοντας για το σπίτι του, οπωσδήποτε χαρούμενος και ικανοποιημένος, παραμερίζει τη χαρά αυτή και την ικανοποίηση, μάλλον την μετατρέπει σε μίσος και εκδίκηση όταν συναντά έναν συνυπηρέτη του, ο οποίος του χρωστούσε και όχι μόνο δεν ακούει τις παρακλήσεις και τις υποσχέσεις του, που ήταν παρόμοιες με τις δικές του όταν τον κάλεσε ο κύριός του για να εξοφλήσει το δικό του χρέος, αλλά αντιθέτως τον στέλνει φυλακή.
          Συγκρίνατε αδελφοί μου, τις δύο αυτές συμπεριφορές και τηρουμένων των αναλογιών, μην τρομάξετε ή μην τρομάξουμε αν στην πανάθλια συμπεριφορά του δούλου διαπιστώσουμε ομοιότητες με τη δική μας συμπεριφορά, κάποιες φορές. Είναι βέβαιο πως έχουμε διαφορές και προβλήματα με τους συνανθρώπους μας. Όλοι σφάλλουμε και ο ένας αδικεί τον άλλο.  Όμως εμείς, οι Χριστιανοί οι Ορθόδοξοι έχουμε υποχρέωση να ενεργούμε σύμφωνα με τον τρόπο που μας υποδεικνύει ο άρχοντας της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.[1]
Να σκεφτούμε ότι η παραβολή αυτή ειπώθηκε για εμάς. Ο κύριος της παραβολής είναι ο Θεός. Ο σύνδουλος είναι ο συνάνθρωπός μας και στην μέση εγώ, ο καθένας από εμάς, που έχουμε ανοιχτό λογαριασμό με τον Θεό, αλλά και με τους άλλους. Αν προσπαθήσουμε τώρα να αξιολογήσουμε τα χρέη μας, θα διαπιστώσουμε ότι οι άλλοι κάτι πενταροδεκάρες μας χρωστάνε. Άντε να είπαν καμιά κουβέντα παραπάνω για εμάς, μας αδίκησαν ίσως, μας πλήγωσαν, μας πόνεσαν, μας έβλαψαν. Όμως επαναλαμβάνω όλα αυτά είναι πενταροδεκάρες. Αν κοιτάξουμε αυτά που οφείλουμε στο Θεό, τότε θα διαπιστώσουμε ελλείμματα, δάνεια, χρέη! Να προσπαθήσουμε να τα μετρήσουμε; Δεν θα τα καταφέρουμε. Ως Χριστιανοί δεν είμαστε ισορροπημένοι για να μπορέσουμε να δούμε τα γλιστρήματά μας. Κάθε μέρα πέφτουμε. Κάθε ώρα παραβαίνουμε το θέλημα του Θεού. Κάθε στιγμή με το καρφί κάποιας αμαρτίας μας καρφώνουμε τον Κύριό μας.[2]
          Μα θα σκεφτείτε ίσως, υπάρχουν εκείνοι που λένε και μάλιστα καυχώνται ότι δεν έχουν αμαρτίες, δεν θέλουν το κακό κανενός. Ούτε μυρμήγκι δεν έχουν πειράξει. Είναι οι καλύτεροι των ανθρώπων. Πόσο αλήθεια δυστυχισμένοι είναι! Τους λείπει το "γνώθι σαυτόν". Τους λείπει η γνώση και η συναίσθηση των αμαρτιών τους. Τους λείπει ο φόβος του Θεού. Λίγο χρόνο αν αφιέρωναν για να μελετήσουν την Αγία Γραφή και να γνωρίσουν το θέλημα του Θεού, τις μικρές και μεγάλες εντολές  του θεϊκού νόμου και αναλόγως να εξετάσουν τον εαυτό τους, τότε θα διαπίστωναν πόσο πλανεμένοι είναι. Τότε θα τρόμαζαν.[3]
          Το "Κύριε αμαρτάνων ου παύομαι", (Κύριε δεν σταματώ να αμαρτάνω) αποτελεί οδυνηρή πραγματικότητα για τον καθένα μας. Θέλετε οι συνθήκες της ζωής, θέλετε οι αδυναμίες μας, τα μεγάλα και αγχωτικά προβλήματα που μας καθηλώνουν καθημερινά γίνονται αιτίες νευρικής και παρορμητικής συμπεριφοράς που έχει ως αποτέλεσμα και τον Θεό να στεναχωρούμε και τους συνανθρώπους μας να αδικούμε. Δεν μπορεί βεβαίως όλ' αυτά να αποτελούν δικαιολογίες για την συμπεριφορά μας, γιατί από την άλλη δείχνουν, όλες αυτές οι καταστάσεις, πως έχουμε αποστασιοποιηθεί από την πίστη μας στο Θεό και δεν αφήνουμε τίποτα στη δική του πρόνοια. Παλεύουμε οι ταλαίπωροι σαν να είμαστε αφέντες. Και πάνω σ'  αυτή την πάλη μας προσθέτουμε λάθη στα λάθη κι έτσι αυξάνουμε τα χρέη μας προς τον Θεό.
          Είναι εντελώς αδύνατον ο άνθρωπος να μπορέσει να εξοφλήσει το χρέος των αμαρτιών του, οι οποίες και πολλές και σοβαρές είναι. Και είναι χρέη και προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο, τον αδελφό. Τα χρέη αυτά είναι σχετικά μεταξύ τους, θα λέγαμε ότι αλληλοεπηρεάζονται, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην εξόφλησή τους. Τα μεν χρέη προς τον Θεό τα κανονίζει το έλεος και η αγάπη του προς εμάς, τα δε χρέη που αφορούν στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους τα κανονίζουμε οι ίδιοι. Και δεν τα κανονίζουμε βέβαια σε καμιά περίπτωση, με τον τρόπο που ακούσαμε στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Δεν γίνεται να απολαμβάνουμε από τη μια το χάρισμα των δικών μας οφειλών από το Θεό κι εμείς να βάζουμε τόκους στις οφειλές των συνανθρώπων μας, των αδελφών μας σε εμάς. Δεν μπορεί να γίνεται έτσι. Ποιος το λέει; Ο ίδιος ο Χριστός! Για να θυμηθούμε στην Κυριακή Προσευχή, στο γνωστό "Πάτερ ημών" που ο ίδιος μας δίδαξε να λέμε, τι αναφέρει σε κάποιο σημείο; " και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών". Συγχώρεσε λέμε, Θεέ μου τα δικά μας χρέη σε σένα, όπως κι εμείς συγχωρούμε τα χρέη των άλλων σε μας.
          Ο καθένας από εμάς πολλές φορές στη ζωή του απαγγέλει το "Πάτερ ημών", κάποιοι το έχουν βάλει στην καθημερινή τους προσευχή. Αλήθεια αδελφοί μου σκεφτήκαμε ποτέ ότι, με την απαγγελία του "Πάτερ ημών" κάθε φορά προσθέτουμε άλλο ένα χρέος στα ήδη υπάρχοντα χρέη μας, για τον απλούστατο λόγο ότι λέμε ψέματα; Ναι, ψέματα! Γιατί πόσες φορές στ'  αλήθεια ισχύει το " ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών"; Το αποτέλεσμα αυτής της ανακολουθίας μας φανερώνει ο Κύριος μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο. Ας προσέξουμε τι μας λέει στο τέλος: "Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώματα αυτών".[4] (Έτσι θα κάνει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δε συγχωρεί τα παραπτώματα του αδερφού του μ' όλη την καρδιά). Αυτός είναι και ο σκοπός όλης της παραβολής.
          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, ένα από τα χειρότερα αμαρτήματα είναι να μη συγχωρούμε τους άλλους. Και είναι από τα χειρότερα, γιατί γίνεται εμπόδιο της δικής μας συγγνώμης και της συγχώρησης των δικών μας αμαρτιών. Μέχρι τώρα είμαστε οφειλέτες αμαρτημάτων. Θα πάψουμε να είμαστε οφειλέτες αμαρτημάτων, αν γίνουμε οφειλέτες αγάπης. Την αγάπη τη χρωστάμε. "Μηδενί μηδέν οφείλετε, ει μη το αγαπάν αλλήλους".[5] (Μην αφήνετε κανένα χρέος σε κανένα, εκτός βέβαια από την αγάπη που οφείλετε ο ένας στον άλλο).[6] Αμήν!


[1] Αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, Ο Χριστός και η κοινωνία, Ηράκλειο Κρήτης 1981, σ. 245
[2] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 193
[3] Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη, Κυριακή, έκδοση "Ο Σταυρός", Αθήναι 2008, σ.147
[4] Μτθ. 18, 35
[5] Ρωμ. 13, 8
[6] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 198

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ (Σάββατο 15.08.2015)

Παρότι βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα των καλοκαιρινών διακοπών και είναι πάρα πολλοί εκείνοι που απουσιάζουν, εντούτοις με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου από το Αννόβερο και τις γύρω πόλεις πραγματοποιήθηκε ο πανυγιρισμός του "Πάσχα του καλοκαιριού", της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στον ιερό ναό μας στο Αννόβερο, του οποίου το δεξιό κλίτος είναι αφιερωμένο στην Παναγία. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας έγινε πέριξ του ναού η περιφορά της χρυσοκέντητης εικόνας της Κοιμήσεως και ευλογήθηκαν οι άρτοι στην αυλή. Την αφόρητη ζέστη, κατά την ώρα της περιφοράς  ήρθαν να αμβλήνουν λίγο μερικές σταγόνες βροχής.
Στο τέλος, όπως πάντα ο κόσμος έμεινε στους χώρους του Ενοριακού Κέντρου για να γευθεί πίτες και γλυκά που είχαν φτιάξει οι κυρίες της ενορίας μας. 
Και του χρόνου να αξιωθούμε να εορτάσουμε την Κοίμηση της Παναγίας Μάνας μας. Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!

































14/8/15

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (Σάββατο, 15.08.2015)

Εικόνα του τέμπλου στο κλίτος της Παναγίας, στο ναό μας στο Αννόβερο 



 Γερασίμου Φραγκουλάκη
Αρχιμανδρίτη


       Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας μας. Παρόλο που μέσα στο μήνα γιορτάζεται η μεγάλη Δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού, εν τούτοις ο Αύγουστος παραμένει ο κατ' εξοχήν Θεομητορικός μήνας του χρόνου. Ακόμη πιο πολύ και από τον Μάρτιο, το μήνα του Ευαγγελισμού είναι έντονη η παρουσία της Παναγίας μας αυτό το μήνα. Και τούτο γιατί δεν είναι μόνο η γιορτή, η Κοίμηση της Παναγίας στις 15 Αυγούστου, που χρωματίζει όλο το μήνα. Είναι το πριν από την Κοίμηση δεκαπενθήμερο, με τις καθημερινές Παρακλήσεις στην εικόνα της Παναγίας που δημιουργούν κατάνυξη και συντριβή, αλλά και η νηστεία αυτών των ημερών, που είναι η πιο φιλάνθρωπη νηστεία όλου του χρόνου, με την αφθονία και ποικιλία των φρούτων και των λαχανικών αυτής της εποχής.
          Έπρεπε κατά τους ιερούς Πατέρες μας, η Θεοτόκος Μαρία να γνωρίσει και αυτή θάνατο. Με το θάνατό της η Παναγία επιβεβαιώνει ότι ήταν και αυτή άνθρωπος. Η ανθρώπινη ιδιότητα της Μαρίας βεβαιώνει και την αλήθεια της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού. Ο θάνατος της Παναγίας κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ήταν ζωηφόρος, "μετέστης προς την ζωήν" ψάλλουμε στο απολυτίκιο της εορτής. Μεταφέρθηκες της λέμε προς την ζωή. Εκεί στις αγκάλες του Υιού και Θεού σου, αλλά και Θεού όλων εμάς.
          Η Παναγία είναι μητέρα του Θεού και ταυτόχρονα Μητέρα όλων των ανθρώπων, με τους οποίους συνδέεται με φυσική σαρκική συγγένεια. Ως Μητέρα των πιστών δέχεται τις πρεσβείες και ως Μητέρα του Θεού μεσιτεύει προς τον Υιό της. Η Παναγία μας αυτή η Βασίλισσα της Εκκλησίας αποτελεί την ελπίδα των θλιμμένων, την ελεημοσύνη των πτωχών, το νερό των διψασμένων, την γιατρειά των ασθενούντων, την παραμυθία των πενθούντων, την στοργή των ορφανών και των εγκαταλελειμμένων, την βοήθεια των αδυνάτων, την καταφυγή των κατατρεγμένων, την παρηγοριά των αδικημένων, την χαρά των Αγγέλων, την ελπίδα των ανθρώπων, και πάνω απ' όλα είναι μάνα μας. Έτσι την αναγνωρίζει και έτσι την φωνάζει η καρδιά των Ορθοδόξων.
 Όπως γιορτάζεται η Παναγία μας στο μέσον του καλοκαιριού και καθώς εκκλησιαζόμαστε σε πολλές Εκκλησίες αλλά και Ξωκκλήσια στην Ελλάδα που είναι αφιερωμένα στην Κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή αυτή αποκτά μεγαλύτερη λαμπρότητα  και προκαλεί συγκίνηση στις ψυχές όλων μας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ο λαός μας χαρακτηρίζει την μεγάλη αυτή γιορτή ως «Πάσχα του καλοκαιριού». Αναμφίβολα η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια πολυύμνητη γιορτή. Αποτελεί το λαμπερό γεγονός της ζωής της. Αυτή την ημέρα κατά τον υμνωδό, ευφραίνεται όλη η οικουμένη γιατί η Κοίμηση της Παναγίας μας που αποτελεί το αποκορύφωμα της δόξας της , είναι πηγή χαράς και ευφροσύνης.
Ίσως αναρωτηθούν κάποιοι, γιατί γιορτάζουμε με τόση χαρά , ενώ το γεγονός που αναφέρεται η γιορτή δεν είναι χαρμόσυνο αλλά λυπηρό, όπως είναι ο θάνατος της Παναγίας μας;
Όντως το εορταζόμενο γεγονός είναι ο θάνατος της Παναγίας. Τόσο οι ύμνοι που ψάλλονται, όσο και ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται παρουσιάζουν με ζωηρά χρώματα το γεγονός αυτό. Οι Απόστολοι κατά τρόπο θαυμαστό από τα πέρατα της οικουμένης που ήταν διασκορπισμένοι, συγκεντρώνονται στη Γεθσημανή στο σπίτι της Παναγίας και κηδεύουν το πανάχραντο σώμα της. Δεν είναι βεβαίως τυχαίο το ότι η σημερινή γιορτή δεν ονομάζεται "ο θάνατος" αλλά η "κοίμηση της Θεοτόκου". Ο θάνατος μετά την Ανάσταση του Χριστού, την οποία έζησε και η Θεοτόκος, δεν αποτελεί πλέον παρά ένας ύπνο, μία προσωρινή κοίμηση και από τότε οι Χριστιανοί που πεθαίνουν δεν λέγονται "νεκροί", αλλά "κεκοιμημένοι" και οι χώροι που ενταφιάζονται δεν λέγονται πια "νεκροταφεία", αλλά "κοιμητήρια".
Στην κηδεία της Παναγίας ήταν όλοι οι Απόστολοι εκτός από τον Θωμά. Αυτή η απουσία έμελλε να φανερώσει το απόγειο της δόξας της Παναγίας, την Αγία Μετάστασή της. Μετά τρεις μέρες φτάνοντας ο Θωμάς στα Ιεροσόλυμα, ζητά να προσκυνήσει το άγιο σκήνωμά της. Ανοίγοντας τον τάφο διαπίστωσαν πως με ενέργεια της Θείας Χάρης "μετέστη" στον ουρανό. Η μετάσταση αυτή της Παναγίας μας είναι μια πρώτη ανάσταση που έκανε ο Χριστός, τιμώντας ιδιαίτερα με αυτό τον τρόπο την Θεοτόκο Μητέρα του. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα η Εκκλησία μας χαίρεται. Διότι με τη μετάσταση της Παναγίας προγεύεται την κοινή ανάσταση των ανθρώπων. Έτσι η μετάσταση της Θεοτόκου γίνεται το δεύτερο Πάσχα των Ορθοδόξων.[1]
Δεν πρέπει βεβαίως αδελφοί μου να ξεχνούμε, πως η Παναγία μας αν και μετέστη προς την ζωή τον "κόσμον ου κατέλιπε", δεν εγκατέλειψε τον κόσμο. Η Θεοτόκος συμμετείχε στο μυστήριο της λυτρωτικής αναγεννήσεως του κόσμου. Βρίσκεται δίπλα στο Χριστό. Η Παναγία είναι η μοναδική πύλη από την οποία ανατέλλει το φως της θείας ευσπλαχνίας. Η Παναγία πρεσβεύει για την σωτηρία του κόσμου.[2]
Σήμερα που τα προβλήματα έχουν γίνει θηλιά στο λαιμό, που καθημερινά σφίγγει όλο και περισσότερο. Σήμερα που η αμηχανία μας έχει κατακλύσει. Σήμερα που το άγχος μας έχει πλημμυρίσει. Σήμερα που το βάρος της καθημερινότητας έχει γίνει δυσβάστακτο. Σήμερα που με αγωνία παρακολουθούμε την φιλτάτη μας πατρίδα να βαριανασαίνει. Σήμερα λοιπόν, προσερχόμαστε ταπεινοί προσκυνητές στην ένδοξο, θεία Κοίμησή της και την εις ουρανούς Μετάστασή της και με δάκρυα στα μάτια την παρακαλούμε: Στοργική μας μάνα, γλυκιά μας Παναγία έλα και πάλι μεσίτριά μας γίνε. Άνοιξε την αγκαλιά σου, τα μητρικά τα σπλάγχνα σου και δέξου τα παιδιά σου. Βοήθησέ μας, μεσίτευσε και θερμά κι εσύ ικέτευσε και παρακάλεσε να ξαναβρούμε το βηματισμό μας στο δρόμο του Θεού, του γιου σου του αγαπημένου, για να οδηγηθούμε κοντά του, να γίνουμε και πάλι παιδιά του ευλογημένα, άξιοι της Βασιλείας του εκεί κι εμείς μαζί σου, Μάνα μας χιλιοΰμνητη, ελπίδα των ανθρώπων, Βασίλισσα των ουρανών, Αειπάρθενε Μαρία. Εσύ είσαι το καύχημά μας. Εσύ είσαι η ελπίδα μας. Εσύ είσαι η χαρά μας.
Γνωρίζουμε πως πολλές φορές με την συμπεριφορά μας γινόμαστε ανάξιοι της μητρικής αγάπης σου. Μα αν βρίσκει τη δύναμη η σαρκική μητέρα μας τα λάθη μας να συγχωρεί και να μας αγκαλιάζει, ακόμα περισσότερο σε σένα αυτό ταιριάζει ουράνια Μητέρα μας, γι' αυτό συγγνώμη σου ζητούμε.
Σ' ευχαριστούμε Δέσποινα Παναγία μας. Σ' ευγνωμονούμε   Αρχόντισσα Κυρία μας. Υμνούμε το Άγιο όνομά σου Μεγαλόχαρη. Ευλαβικά φιλούμε τα τίμια χέρια σου, που  κράτησαν τον Κύριο και Σωτήρα μας, Καταφυγή μας. Πανηγυρικά γιορτάζουμε την άγια Κοίμησή σου και την Μετάστασή σου στους ουρανούς, στην αγκαλιά του Υιού σου, ισχυρή Προστασία μας. Αξίωσέ μας κι εμάς μάννα μας πολυπόθητη και πολυαγαπημένη να είμαστε εκεί κι εμείς μαζί σου. Αμήν!    




[1] Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου (Κ. Στύλιου), Λόγος Ζωής, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2001, σ. 569
[2] Χριστοφόρου Ι. Κοντάκη, Η διδασκαλία των Πατέρων περί της Υπεραγίας Θεοτόκου και της οφειλομένης προς αυτήν τιμής, Θεσσαλονίκη 1999, σ.333-335