ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (26. 07. 2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη 

Τα γεγονότα τα οποία διηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή συντελούνται λίγο μετά την άδικη σφαγή του Ιωάννη του Προδρόμου. Ο Κύριος πληροφορηθείς τον αποκεφαλισμό του Βαπτιστή φεύγει από τα Ιεροσόλυμα και κατευθύνεται στην έρημο που βρισκόταν δίπλα στην πόλη Βηθεσδά, για να μείνει για λίγο μόνος μαζί με τους Μαθητές του. Όταν όμως ο λαός πληροφορείται την παρουσία του άνδρες, γυναίκες και παιδιά τρέχουν να τον συναντήσουν. Ο εύσπλαχνος Κύριος γνωρίζοντας την αγαθή προαίρεση του κόσμου τους διδάσκει και προβαίνει και στη θεραπεία των ασθενών. Ήταν δε τόσος πολύς ο κόσμος που μέχρι να καταφέρουν να πλησιάσουν όλοι το Χριστό πέρασε η μέρα και ήρθε το βράδυ.  Οι θείοι Απόστολοι έχοντας έννοια και φροντίδα για τον λαό ενημέρωσαν το Χριστό, ότι πρέπει να προτρέψει τον κόσμο να αναχωρήσει γιατί ήδη είναι αργά και μέσα στην ερημιά δεν υπήρχε τίποτα για να προσφέρουν τροφή στον κόσμο που από το πρωί ήταν συγκεντρωμένος εκεί. Χαρακτηριστικός ο λόγος του Κυρίου τότε προς τους Μαθητές του: "Ου χρείαν έχουσιν απελθείν˙ δότε αυτοίς υμείς φαγείν". [1] (Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε). Και ακούσαμε στη συνέχεια τι έγινε με την ευλογία των πέντε ψωμιών και των δύο ψαριών, που έφτασαν να φάει όλος ο κόσμος, που μόνο οι άνδρες ήταν 5.000, και περίσσεψαν και 12 κοφίνια.[2]

          Ας σταματήσουμε στην προτροπή του Κυρίου: "Δώστε τους εσείς να φάνε". Είναι το ίδιο που μας λέει και σήμερα. Η κοινωνία μας πεινασμένη και εξουθενωμένη προσπαθεί να χορτάσει, να κορέσει την πείνα της με ό,τι της προσφέρεται ως τροφή. Υπήρξαν εποχές που τα υλικά αγαθά ήταν σε αφθονία. Μα και τώρα εν καιρώ κρίσης πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι καταναλώνουν και πολυτελή και περιττά ίσως πράγματα, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι στην κυριολεξία πένονται, υποφέρουν, στερούνται.

          Η οικονομία και η νοικοκυροσύνη αποτελούν αρετές που ο Χριστιανισμός τιμά ιδιαιτέρως, διότι επί της ουσίας πρόκειται για σωστή διαχείριση των υλικών αγαθών που η αγάπη και φροντίδα του Θεού σκορπά αφειδώς σε μας προκειμένου να φροντίζουμε το σώμα μας και να αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες της ζωής. Όλα αυτά τα αγαθά ανήκουν σε όλο τον κόσμο, μα προ πάντων ανήκουν σ΄ εκείνον που τα χορηγεί, στον Κύριό μας. Πρέπει να έχουμε τη συναίσθηση, ότι έχουμε στα χέρια μας θεϊκές δωρεές για να μεταχειριστούμε ως απλοί διαχειριστές, όπως άλλωστε είναι και η πραγματικότητα. Έτσι θα παίρνει την αξία του το κάθε αντικείμενο.[3]

          Όσο κυριαρχεί η άποψη ότι τα υλικά αγαθά είναι ιδιοκτησία μας, απέχουμε από την ρεαλιστική πραγματικότητα η οποία μας λέει πως δεν έχουμε εξουσία ούτε καν σε αυτές τις τρίχες της κεφαλής μας, καθότι και αυτές είναι αριθμημένες από το Θεό "υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί".[4] Όπως ερχόμαστε στον κόσμο ετούτο με άδεια χέρια, έτσι με άδεια χέρια και θα φύγουμε. Όσα κι αν είναι τα υλικά αγαθά που περνούν από τα χέρια μας, άδεια από αυτά θα βρεθούν στο πέρασμά μας από την επίγειο ζωή στην αιωνιότητα. Δωρεοδότης και τροφοδότης του κόσμου είναι ο Θεός, αποδέκτης και διαχειριστής των αγαθών του Θεού είναι ο άνθρωπος. Από μόνος του ο άνθρωπος αδυνατεί να θρέψει ακόμα και τον εαυτό του. Μόνον ο Θεός μπορεί με τρόπο θαυμαστό και θαυματουργικό να θρέψει τα σύμπαντα. "Ανοίξαντός σου την χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητας, αποστρέψαντος δε σου το πρόσωπον ταραχθήσονται".[5]  (Όταν ανοίγεις το χέρι σου τα σύμπαντα γεμίζουν από τα αγαθά σου, όταν όμως στρέφεις το πρόσωπό σου και σταματάς το ενδιαφέρον σου ταράζονται).

          Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε πως με τρόπο θαυματουργικό πολλαπλασιάζονται τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, για να φάνε χιλιάδες κόσμου. Γιατί σήμερα φαίνεται να μην συμβαίνει παρόμοιο θαύμα;

          Οι άνθρωποι εκείνοι που αναφέρονται στην περικοπή ήταν άξιοι του θαύματος. Γιατί ήταν άξιοι; Γιατί έτρεξαν να βρουν τον Ιησού Χριστό που είχε αποσυρθεί στην έρημο. Κι αν ο Χριστός βρισκόταν στην έρημο, η καρδιά τους δεν ήταν έρημος από τον ιερό πόθο. Εκεί έτρεξαν χιλιάδες με τα πόδια για να συναντήσουν τον Ποθούμενο. Οι άνθρωποι εκείνοι ήταν άξιοι, γιατί ζητούσαν από το Χριστό το "μείζον", το ανώτερο, γι' αυτό κι εκείνος τους δίνει και το "έλασσον", το λιγότερο. Πεινούσε η ψυχή τους, πεινούσε και το σώμα τους. Όλη την ημέρα απόλαυσαν την πνευματική τροφή, το λόγο του Χριστού. Ύστερα ο Χριστός τους χαρίζει και την υλική τροφή. Έτσι γίνεται πάντα. Ζητάς τα πνευματικά; θα έχεις και τα υλικά. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει: "Ζητείτε πρώτον την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και πάντα ταύτα προστεθήσεται υμίν".[6]

          Το πνεύμα θα φέρει την ύλη. Η αλήθεια την αγάπη. Η ρίζα τους καρπούς. Η άνοιξη το καλοκαίρι. Τα σύννεφα τη βροχή.[7]  

          Το νόημα επομένως της προτροπής του Χριστού προς τους Μαθητές του και κατ' επέκταση και σε μας " δότε αυτοίς υμείς φαγείν" είναι να φανεί με ποιο τρόπο μεταχειριζόμαστε τα αγαθά του Θεού, αν είμαστε καλοί διαχειριστές. Και τα πράγματα δείχνουν ότι ο τρόπος της διαχείρισης ποικίλει. Υπάρχουν εκείνοι που προσφέρουν τα πάντα προκειμένου να ανακουφίσουν τους αδελφούς τους. Προτιμούν ακόμη και να στερηθούν οι ίδιοι, παρά να βλέπουν στερημένο τον αδελφό τους. Υπάρχουν και εκείνοι που προσφέρουν υπό προϋποθέσεις. Δίδουν επειδή περιμένουν αντάλλαγμα. Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι οι οποίοι αγαπούν περισσότερο τα δημιουργήματα από τον Δημιουργό και συμπεριφέρονται περισσότερο ως ιδιοκτήτες παρά ως διαχειριστές. Τις παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων τις συναντάμε και σήμερα. Σε τοπικό επίπεδο, σε ότι αφορά στους Έλληνες Ορθόδοξους της Γερμανίας και κατά συνέπεια και στην ενορία μας είναι παρήγορο ότι φαίνεται πως λειτουργούν αρμονικά η ενσυναίσθητη Ορθόδοξη ιδιότητα σε συνδυασμό με το ελληνικό φιλότιμο. Και αυτό φάνηκε ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια με την άσχημη κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα μας. Όσες φορές ζητήθηκε βοήθεια η ανταπόκριση που υπήρξε ήταν συγκινητική. Και η Ιερά Μητρόπολή μας, όπως και ενορίες της μεμονωμένα, μεταξύ αυτών και η δική μας, έσπευσαν με διάφορους τρόπους να συμπαρασταθούν στους συμπατριώτες μας στην βασανιζομένη, ταλαιπωρουμένη και αδικουμένη πατρίδα μας την Ελλάδα.

          Συγκεκριμένα η ενορία μας εκτός από τη συμμετοχή της στους εράνους της Μητροπόλεως μας με το ποσό των 3.185 ευρώ, διοργάνωσε αποστολή στην Ελλάδα με τρεισήμισι τόνους τρόφιμα, 103 πακέτα με είδη ένδυσης, υπόδησης και κλινοσκεπάσματα και σε συνεργασία με   φίλους γερμανούς στείλαμε επίσης 100 αναπηρικά αμαξίδια,  30 αναπηρικά πι και άλλα τόσα ειδικά μπαστούνια.

          Όπως είναι γνωστό αγαπητοί μου αδελφοί δυστυχώς, η κατάσταση στην πατρίδα μας χειροτερεύει από μέρα σε μέρα. Οι εκκλήσεις για βοήθεια προς την Μητρόπολή μας, αλλά και προς ενορίες της είναι καθημερινή. Γι'  αυτό για άλλη μια φορά ο σεπτός Ποιμενάρχης μας, ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας, ο Γερμανίας κύριος Αυγουστίνος πατρικώς παρακαλεί "κάθε άνθρωπο καλής θέλησης να βοηθήσει με οποιαδήποτε χρηματική δωρεά", την οποία και θα αναλάβει η Μητρόπολή μας να προωθήσει "με ασφάλεια σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη, μέσω των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης "Αποστολή", του Φιλανθρωπικού Οργανισμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με πανελλαδική δραστηριότητα".[8]

          Λεπτομέρειες για τον τρόπο που μπορείτε να βοηθήσετε, θα βρείτε στο γράμμα του Μητροπολίτη μας το οποίο και θα σας μοιραστεί ευθύς αμέσως στα ελληνικά και στα γερμανικά. Εξυπακούεται ότι είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία. Είναι βέβαιον ότι και τούτη τη φορά θα υπάρξει αμέριστη συμπαράσταση προς τα θύματα της ανθρωπιστικής καταστροφής στην πατρίδα μας την Ελλάδα. Ο Ορθόδοξος Έλληνας δεν μένει αδιάφορος όταν βλέπει να υπάρχουν ανθρώπινα δράματα δίπλα του. Δεν του το επιτρέπει η πίστη του, η καταγωγή του, η ανθρωπιά του, η λεβεντιά του.

          Τον πόνο και την πείνα, τις δυσκολίες και τις δυστυχίες των συμπατριωτών μας για άλλη μια φορά έστω και λίγο, μας δίδετε η ευκαιρία να τις ακουμπήσουμε εκφράζοντας το ενδιαφέρον, την αγάπη και την αδελφοσύνη μας στο όνομα του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε αποδέκτες της προτροπής του Κυρίου μας που λέει: " δότε αυτοίς υμείς φαγείν".  

          Εκτός αυτού όμως γινόμαστε και μιμητές της σήμερον εορταζομένης Αγίας Παρασκευής η οποία υλοποιώντας τον λόγο του Κυρίου, διέθεσε την μεγάλη περιουσία της στους φτωχούς.  Και δεν περιορίστηκε μόνο στην προσφορά των υλικών αγαθών, αλλά φρόντισε και για την πνευματική τροφή κάνοντας ιεραποστολή στην Ρώμη και σε άλλες περιοχές. Έφτασε και μέχρι την Ελλάδα και κήρυξε τον Χριστό στην περιοχή των Τεμπών. Η δράση της αυτή έγινε αιτία να συλληφθεί, να βασανιστεί και στο τέλος να αποκεφαλισθεί. Σήμερα 26 Ιουλίου η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη της.

          Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό με τη μεσιτεία της αγίας Οσιομάρτυρος Παρασκευής να μας αξιώνει να γινόμαστε κομιστές και πάροχοι όχι μόνο της υλικής, αλλά και της  πνευματικής τροφής. Αμήν!   

         

  

---

[1] Μτθ.14, 16

[2] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, έκδοση Ματθαίου Λαγγή, τ. Γ΄, Αθήναι 1984, σ.164-169

[3] Μητροπολίτου Κερκύρας και Παξών Πολυκάρπου Βαγενά, Ελθέτω η βασιλεία σου, τ. Γ΄, 1999, σ.118-119

[4] Μτθ. 10, 30

[5] Ψλμ 103, 28-29

[6] Μτθ. 6,33

[7] Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, Ο Χριστός χθες και σήμερα, Αθήνα 1993, σ. 163-164.

[8] Εγκύκλιος Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνου, Έκκληση για Βοήθεια, Βόννη 15. 07. 2015

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ (19.07.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

          "Εσείς είστε το φως του κόσμου, διότι προορισμό έχετε με το φωτεινό παράδειγμά σας να φωτίζετε τους ανθρώπους που βρίσκονται στο σκοτάδι της αμαρτίας και της πλάνης. Δεν είναι δυνατόν μια πόλη που είναι κτισμένη πάνω σε βουνό, να κρυφτεί. Έτσι και η δική σας ζωή θα γίνεται αντιληπτή από όλους. Ούτε ανάβουν οι άνθρωποι λύχνο για να τον βάλλουν κάτω από το "μόδιον" (μόδιον=δοχείο μέτρησης σιταριού)˙ αλλά τον τοποθετούν πάνω στο λιχνοστάτη και λάμπει και φωτίζει όλους όσοι βρίσκονται στο σπίτι. Έτσι σαν άλλος λύχνος καλά τοποθετημένος ας λάμψει το φως της αρετής σας για να δουν τα καλά σας έργα οι άνθρωποι και να δοξάσουν τον ουράνιο Πατέρα σας".[1]

          Τα παραπάνω λόγια αγαπητοί μου αδελφοί, αποτελούν περικοπή από την "Επί του όρους ομιλία" και διαβάζεται στην μνήμη των Αγίων 630 Θεοφόρων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε το 451 μ. Χ. στη Χαλκηδόνα, για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα, την πίστη της Ορθοδοξίας ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

          Με τον παραβολικό του λόγο ο Κύριος παρουσιάζει τους μαθητές του να είναι το "φως του κόσμου". Είναι λογικό οι δικοί του μαθητές να είναι "φως του κόσμου", εφόσον και εκείνος είναι "το φως του κόσμου". Όπως ίδιος λέει: "Εγώ ειμί το φως του κόσμου."[2] Είναι ο Χριστός το φως της ζωής, το φως το αληθινό, "το φωτίζων και αγιάζων πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον."[3]  Φωτεινή λαμπάδα ο Χριστός από την οποία όλοι εμείς οι βαπτισμένοι στο όνομα του Τριαδικού Θεού, οι Χριστιανοί οι Ορθόδοξοι σαν κεριά ανάβουμε, παίρνουμε φως από αυτόν και γινόμαστε κι εμείς φως. Κι αν το δικό μας φως ατονήσει κι εν τέλει σβήσει παραμένει ο Χριστός εκεί, πηγή αστείρευτη φωτός, αναμμένη δάδα για να ξαναπάρουμε από αυτόν φως και να ξαναπάρουμε όσες φορές θελήσουμε, όσες φορές χρειαστεί. "Από μιας δαδός ανάπτονται μεν πολλά πυρά, της δε πρώτης δαδός διά την έξαψιν των πολλών δαδών ουκ ελαττούται το φως."[4] (Από μια δάδα μπορούν να ανάψουν άλλες πολλές δάδες, χωρίς να ελαττώνεται το φως της πρώτης δάδας). Καμιά αμφιβολία ότι όσοι ενώνονται με το Χριστό γίνονται και αυτοί φως. Και η ένωση με το Χριστό γίνεται μία φορά με το Βάπτισμα και το Χρίσμα και διαρκώς με τη Θεία Κοινωνία. Ο πιστός ο οποίος συμμετέχει στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μεταλαμβάνοντας σώμα και αίμα Χριστού γίνεται "σύναιμος και σύσωμος" με αυτό τον ίδιο τον Κύριο, ο οποίος όταν για πρώτη φορά μίλησε για το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είπε: "Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ".[5] (Εκείνος ο οποίος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, μένει σε μένα κι εγώ σε αυτόν). Γεννιόμαστε από το Χριστό με το άγιο Βάπτισμα, και με τη Θεία Κοινωνία τρεφόμαστε με το Χριστό.[6] Μένουμε ενωμένοι με αυτόν, την πηγή του φωτός και γινόμαστε κι εμείς φως. Έτσι η ζωή μας θα γίνεται φωτεινή, με αρετές που θα οδηγούν σε καλά έργα εξαιτίας των οποίων θα δοξάζεται ο ουράνιος Πατέρας μας, όπως μας προτρέπει ο ίδιος ο Κύριος μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή.

          Πρέπει αγαπητοί μου αδελφοί να αναρωτηθούμε, άραγε με τα δικά μας έργα δοξάζεται ο Θεός. Είναι η ζωή μας χριστιανική; Εμπεριέχει αγάπη, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, καθαρότητα και τιμιότητα; Αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας ως αδελφούς; Είμαστε φιλεύσπλαχνοι και ελεήμονες; Φροντίζουμε το περιβάλλον μας, τον κόσμο που ζούμε; Φροντίζουμε για την καθαρότητα της ψυχής μας, τον αγιασμό της αλλά και αυτό τον αγιασμό του σώματός μας; Αγαπούμε πραγματικά το Θεό; Ζούμε σύμφωνα με το θέλημά του; Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.  Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα του ευαγγελικού του Λόγου, γινόμαστε κι εμείς "φως του κόσμου".

          Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι ξεχωριστή και γίνεται ορατή από όλους. Αποτελούμε επίσης την "πόλιν" η οποία βρίσκεται πάνω σε βουνό και την βλέπουν όλοι, κατά το λόγο του Κυρίου. Ο Ορθόδοξος εκείνος που έχει επίγνωση της ιδιότητάς του ακριβώς ως Χριστιανού Ορθοδόξου, δεν έχει πρόβλημα να μένει σε γυάλινο σπίτι. Να φαίνονται τα πάντα όσα τον αφορούν. Και δεν έχει πρόβλημα, όχι επειδή τα πάντα στη ζωή του θα είναι καλά και άγια, αλλά επειδή θα μπορεί ο καθένας να διαπιστώνει τον αγώνα που κάνει για τη σωτηρία της ψυχής του. Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι αναμμένοι από το φως του Χριστού καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως και με τα λόγια μας, μα προ πάντων με τα έργα μας. Λέει ο Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: "Οι Άγιοι σώθηκαν από τα έργα και τους πόνους της αθλήσεως, εμείς ελπίζουμε να σωθούμε από τα έργα και τους πόνους της ασκήσεως μέσα στην καθημερινότητα και γενικά μέσα από την φιλανθρωπία και την χάρη του Θεού".[7]

          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, η συνειδητοποίηση του ιερού μας χρέους απέναντι στην απέραντη αγάπη του Θεού, θα έχει ως αποτέλεσμα την αγαθοεργία και την καρποφορία και τη φωτισμένη δραστηριότητά μας προσαρμοσμένη στα χνάρια των τιμωμένων σήμερα Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, που ήταν και τότε και παραμένουν και τώρα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού. Αμήν.

---

[1] Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, εκδόσεις Αδελφότητος Θεολόγων η "ΖΩΗ", Αθήναι 1951, σ. 90-91

[2] Ιωαν. 8, 12

[3] Την φράση αυτή την συναντούμε κυρίως σε ευχή στην ακολουθία του Ιερού Βαπτίσματος και της Α΄ Ώρας.

[4] ΒΕΠ 4, 244-245

[5] Ιωαν. 6, 56

[6] Ιερομονάχου Γρηγορίου, Η Θεία Ευχαριστία και η Θεία Κοινωνία, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 2001, σ.220

[7] Κυρίλλου Ιερομονάχου, Γνώμες Αγίων Πατέρων, εκδόσεις Χ. Δ. Τσολακίδη, Αθήνα 1999, σ.272

ΕΡΓΑ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ

Τέλειωσε το βάψιμο στο εσωτερικό του ναού μας. Στις φωτογραφίες μπορεί κανείς να δει το πριν και το μετά.

Η εσωτερική ανακαίνιση συνεχίζεται με το γυάλισμα των μαρμάρων στο δάπεδο και ελπίζουμε ότι θα τελειώσουμε μέσα στον Αύγουστο και με την ανακατασκευή του χώρου ανάματος των κεριών στο νάρθηκα.

Το έργο μεγάλο και δαπανηρό, όμως τολμούμε με την υποστήριξη αποκλειστηκά και μόνο των ενοριτών μας, τους οποίους και από αυτόν εδώ το χώρο ευχαριστούμε και για την οικονομική υποστήριξη, αλλά και την προσφορά προσωπικής εργασίας.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ (Κυριακή 12.07.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

       Ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί, στο Αποστολικό ανάγνωσμα, το οποίο έχει ορισθεί να διαβάζεται στη μνήμη του Οσίου Παϊσίου: "Ο καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια."(Γαλ. 5, 22-23)[1]

          Με αυτά τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ήταν κεκοσμημένος ο Γέροντας Παΐσιος, γι' αυτό και η Αγία μας Εκκλησία μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγραψε το όνομα του στις δέλτους των αγίων της. Και να που αξιωνόμαστε σήμερα να εορτάζουμε και να τελούμε την πρώτη ιερά μνήμη του. Για πρώτη φορά ακούσαμε σήμερα: "Τη δωδεκάτη του αυτού μηνός, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών, Παϊσίου του νέου του Αγιορείτου, τελειωθέντος εν ειρήνη, εν έτει χιλιοστώ εννεακοσιοστώ ενενηκοστώ τετάρτω (1994)." Υπήρχε, ζούσε σ' αυτό τον κόσμο ο Άγιος μέχρι το 1994. Χρονολογία καθόλου μακρινή, αλλ' αντιθέτως σύγχρονη, που μας δείχνει ότι ναι, και στην εποχή μας υπάρχουν άγιοι!

          Απορίας άξιο για πολλούς. Στην εποχή μας άγιοι, είναι δυνατόν; Βεβαίως και είναι δυνατόν. Όσο κι αν η κοινωνία μας έχει διαβρωθεί, όσο κι αν το καλό έχει υποχωρήσει, όσο κι αν το αγαθό στραγγαλίζεται, δεν έπαψε να υπάρχει η Χάρης του Θεού. "Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις."[2] (Όπου η αμαρτία φάνηκε στο αληθινό τρομακτικό της μέγεθος, εκεί η χάρη του Θεού την υπερκάλυψε με το παραπάνω).

          Όμως άξιο και δίκαιο σε αυτό τον πρώτο εορτασμό, να αναφερθούμε στη ζωή του νέου Αγίου. Παρακολουθώντας τον βίο του θα διαπιστώσουμε ότι δεν διαφέρει και πολύ από τον δικό μας βίο, τη δική μας ζωή. Όμοια σε πολλά σημεία λοιπόν η ζωή του με τη δική μας, η δική του όμως εξολοκλήρου διδακτική, αγία.   

          Στα Φάρασα της αγιοτόκου γης της Καππαδοκίας, της Μικράς Ασίας, στις 25 Ιουλίoυ 1924 ο πρόεδρος του χωριού Πρόδρομος Εζνεπίδης και η σύζυγος του Ευλαμπία απόκτησαν νέο μέλος στην οικογένειά τους, ένα νεογέννητο αγοράκι. Οι καιροί δύσκολοι. Τα προβλήματα πολλά. Ήδη είχε υπογραφεί η συνθήκη της Λωζάννης βάσει της οποίας ήταν υποχρεωτική η ανταλλαγή κατοίκων της Καππαδοκίας και η μετοίκισή τους στη μητροπολιτική Ελλάδα. Η οικογένεια Εζνεπίδη λοιπόν, μαζί με άλλους, έπρεπε να φροντίσουν από μόνοι τους τον ξεριζωμό τους, για να μην υποστούν αφανισμό. Γνωρίζοντας αυτή τη σκληρή πραγματικότητα πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι φρόντιζαν, πριν από το ταξίδι του ξεριζωμού να βαπτίσουν τα παιδιά τους πριν πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς για τη μεγάλη χερσόνησο, την πολυαγαπημένη μεγάλη μάννα τους την Ελλάδα για ένα νέο ξεκίνημα.

          Στα Φάρασα, στα αγιοχώματα της Καππαδοκίας, στο ναό των Αγίων Βαραχησίου και Ιωνά, αμέσως μετά την τελευταία Θεία Λειτουργία, όλα είναι έτοιμα για τις βαπτίσεις των παιδιών. Η ατμόσφαιρα βαριά, όχι από την αυγουστιάτικη ζέστη, αλλά από τον πόνο του ξεριζωμού, που σε λίγο θα άρχιζε.  Μια βδομάδα λοιπόν, πριν οι Φαρασιώτες φύγουν κυνηγημένοι για την Ελλάδα, στις  7 Αυγούστου 1924, βαπτίζεται ο νεογέννητος Εζνεπίδης, από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος τον ονόμασε Αρσένιο, δίδοντας του το δικό του όνομα.[3]

          Η σχέση του Οσίου με τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τον Χατζεφεντή είναι πραγματικά συγκλονιστική. Ο ίδιος συγγράφοντας το βίο του Αγίου Αρσενίου αναφέρει: "Μεγάλη υποχρέωση αισθάνομαι στον Πατέρα Αρσένιο, τόσο για τ' όνομά του που μου' δωσε, μαζί με τις άγιες του ευχές στην κολυμβήθρα, όσο και αργότερα, μικρός, που θήλαζα στα λίγα του βιβλία".[4]

          Ο ξεριζωμός οδήγησε την οικογένεια του μικρού Αρσένιου στον Πειραιά και από κει στην Κέρκυρα, όπου έμεινε ενάμιση χρόνο, για να καταλήξει στη συνέχεια στην Κόνιτσα.

          Ο ίδιος γράφει: "Με φέρανε στην αγαπημένη μας Μητέρα Ελλάδαν 40 ημερών προσφυγόπουλο. Εμεγάλωσα στην νυν Ηρωικήν Πατρίδα μου Κόνιτσα".

          Εκεί στην Κόνιτσα ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό με βαθμό οχτώ και διαγωγή κοσμιωτάτη. 

          Από τα παιδικά του χρόνια ο  Αρσένιος εμπνεόταν από το φόβο και την αγάπη προς το Θεό. Όσο περνά ο καιρός η καρδιά του φλέγεται από το θείο πόθο της ασκήσεως. Γι' αυτό και αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό, σε νεαρή ηλικία, μόλις 26 ετών ο Αρσένιος βρίσκεται, για πρώτη φορά, το 1950, στο Άγιον Όρος για να μονάσει.  Το 1956 χειροθετήθηκε μοναχός και πήρε το όνομα Παΐσιος. Έζησε μέσα στην ολοτελή υπακοή και στην υπέρμετρη άσκηση. Το 1958 εγκαταστάθηκε στο Στόμιο Κονίτσης απ' όπου έφυγε για το Όρος Σινά, όπου έμεινε στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Εκεί εργάστηκε ως ξυλουργός. Έφτιαχνε ξύλινους σταυρούς τους οποίους πουλούσε στους προσκυνητές και με ό,τι κέρδιζε έκανε φιλανθρωπίες στους Βεδουΐνους. Το 1964 επέστρεψε στο Άγιον Όρος, όπου το ασκητήριό του έγινε πόλος έλξης των πονεμένων και των αδυνάτων και όχι μόνο. Πάντοτε στοργικός και καρτερικός Πατέρας τους δεχόταν όλους, όσοι τον επισκέπτονταν και σε όλους σκορπούσε χάρη και παρηγοριά. Ο λόγος του ήταν θεϊκό βάλσαμο στις ψυχές των πονεμένων Χριστιανών. Ο Γέροντας Παΐσιος δεν ήταν μορφωμένος, με την κοσμική έννοια. Όταν γράφει κάνει ορθογραφικά λάθη. Όταν μιλάει, δεν διακρίνεται για τη ρητορική του δυνατότητα. Ωστόσο όμως ήταν ένας δεινός θεολόγος της εμπειρίας. Συνήθεια του Οσίου, όπως και όλων των αγιορειτών πατέρων, ήταν η φιλοξενία του επισκέπτη. Ένα λουκούμι και νερό κρύο. Μικρή προσφορά, μεγάλης αγάπης που έδειχνε την ευαισθησία του Μοναχού, του Γέροντα Παϊσίου.

          Το 1966 η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά και γι'  αυτό χρειάστηκε να εισαχθεί στο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης "Παπανικολάου", όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση για μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Κατά το διάστημα της ανάρρωσής του φιλοξενήθηκε στη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Κι εδώ συνεχίζει να δέχεται τον κόσμο που τον επισκεπτόταν. Ακόμα κι όταν απουσίαζε, φρόντιζε να υπάρχει το κουτί με τα λουκούμια, η βρυσούλα με το νερό και η επιγραφή που προέτρεπε "ευλογία να τρώτε."[5] 

          Το 1967 επανακάμπτει στο Όρος. Με σκληρή προσωπική εργασία δημιούργησε ένα κελί στην εγκαταλελειμμένη σκήτη της Παναγούδας. Η φήμη του ως πνευματικού "δασκάλου" είχε ήδη εξαπλωθεί, γι' αυτό και δεχόταν πάρα πολλές επισκέψεις από ανθρώπους προβληματισμένους και πονεμένους που ζητούσαν τη στήριξή του.

          Ο Γέροντας Παΐσιος δεν ζούσε για τον εαυτό του, αλλά συνυπήρχε και αγωνιζόταν για τους άλλους. Όλ' αυτά τον έκαναν γνωστό απ' άκρου σε άκρο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο ολόκληρο και όλοι ήδη τον ευλαβούνταν ως άγιο. Αυτή ήταν και η μεγάλη του δυσκολία. Έκανε μεγαλύτερο αγώνα για να αποφεύγει τους ανθρώπινους επαίνους. Η μόνη λύση ήταν να κάνει κάπου-κάπου τον διά Χριστόν σαλόν και να παρουσιάζεται αντίθετος απ' αυτό που ήταν, με προσποιητές ιδιοτροπίες. Για να μην τον λένε πράο έκανε τον θυμωμένο. Για να μην τον λένε νηστευτή έκανε το λαίμαργο και άλλα παρόμοια.[6]

          Στα τέλη του 1993 εμφανίστηκαν και πάλι προβλήματα με την υγεία του, τα οποία αρνούνταν να αντιμετωπίσει με τη βοήθεια της ιατρικής επιστήμης λέγοντας χαρακτηριστικά ότι "όλα θα βολευτούν με το χώμα". Το Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος για να πάει στο Γυναικείο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου βρίσκονται τα λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη, για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου στις 10 Νοεμβρίου. Η επιδείνωση της αρρώστιας του είχε σαν αποτέλεσμα την εισαγωγή του στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε όγκος στο παχύ έντερο. Για το λόγο αυτό χειρουργήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1994 και τέλη Ιουνίου έμαθε από τους γιατρούς ότι τα περιθώρια ζωής εξαντλούνταν σε 2-3 βδομάδες. Θεωρώντας ως επίσκεψη Θεού την κατάσταση αυτή της υγείας του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα, παρά τους φρικτούς πόνους.

          Την Δευτέρα 11 Ιουλίου κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του και την επαύριον Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 κοιμήθηκε ειρηνικά. Η ταφή του έγινε στο  Ησυχαστήριο της Σουρωτής όπου και μέχρι σήμερα υπάρχει ο τάφος του.

          Φέτος, την Τρίτη 13 Ιανουαρίου η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπό την προεδρία του Παναγιοτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη κυρίου Βαρθολομαίου κάνοντας ομόφωνα δεχτή εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής ανέγραψε στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας το μοναχό Παΐσιο τον Αγιορείτη και όρισε η μνήμη του να τελείται στις 12 Ιουλίου, ημέρα της κοιμήσεώς του.

          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πληθώρα γεγονότων που βεβαιώνουν την αγιότητα του, κι αν δεν το κάνουμε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, επιθυμούμε να τονισθεί η ανθρώπινη πλευρά του Αγίου. Να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως η ζωή του Αγίου Παϊσίου έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσε να έχει η ζωή του καθενός από εμάς. Σε τι διαφέρει ο Παΐσιος; Θυσίαζε ώρες πολλές για να ακούει προβλήματα, να σηκώνει το σταυρό των συνανθρώπων του παίρνοντας τον πόνο τους και κάνοντας τον δικό του. Συμβούλευε, ενίσχυε, μετάγγιζε χαρά. Δεν ήταν μόνο ο λόγος του, αλλά κυρίως η προσευχή του, η αγαπητική του διάθεση και το θυσιαστικό του φρόνημα απέναντι στον πόνο των ανθρώπων.

          Ο Όσιος Παΐσιος, ο Γέροντας του καιρού μας, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Όλη του η ζωή αποπνέει άρωμα αγιότητος. Όλο του το βίο τον εκδαπάνησε στο να στηρίζει τους αδυνάτους και να προσεύχεται αδιάκοπα.

          Ο Όσιος Παΐσιος αποτελεί λαμπρό αστέρι στο ολόφωτο στερέωμα των αγίων μας.

          Είναι ο "εν εσχάτοις καιροίς" δικός μας άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε αγιότητος.

          Είναι ο οδηγός μας στον ασφαλή δρόμο του Ευαγγελίου.

          Είναι ο δάσκαλος των Λόγων του Κυρίου.

          Είναι ο συνοδός μας στο δρόμο της σωτηρίας.

          Είναι ο επίγειος άγγελος και ο ουράνιος άνθρωπος.

          Είναι το στήριγμα μας στα σκαμπανεβάσματα της ζωής.

          Είναι η παρηγοριά μας στα βιοτικά προβλήματα.

          Είναι ο φίλος, ο πατέρας ο αδελφός μας, ο γνήσιος, ο ξεκάθαρος, ο τίμιος, ο άγιος.

          Είναι η απόδειξη πως η αγιότητα είναι η υψίστη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο.

          Σήμερα στον πρώτο επίσημο εορτασμό της ιεράς μνήμης του προσερχόμαστε παρακλητικώς λέγοντάς του: "Όσιε Παΐσιε, σύγχρονε Άγιε του Θεού βλέπεις, γνωρίζεις τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Ξέρεις τα προβλήματα που μας απασχολούν. Επειδή δεν έχουμε ούτε τη σοφία σου, ούτε την υπομονή σου, περισσότερο δε την αγιότητά σου, γι' αυτό σε παρακαλούμε γίνε μεσίτης μας προς το Θεό, παρακάλεσέ τον για να μας ενισχύσει και γίνε συνοδοιπόρος μας στον αγώνα για την παραμονή μας στο δρόμο της σωτηρίας. Αμήν."

---

[1] Ιερά Μητρόπολις Γερμανίας, Η Καινή Διαθήκη, Το πωτότυπο κείμενο με μετάφραση στη δημοτική, εκδόσεις Βιβλική Εταιρεία, σ. 378-379.

[2] Ρωμ. 5, 20

[3] Ιερέως Γεωργίου Μάνου, Στο λιόγερμα της Ανατολής ένα συναξάρι για τον Γέροντα Παΐσιο, εκδόσεις  "Λυδία", Αμβούργο 2012, σ.9

[4] Αθανάσιος Μελισσάρης, Παΐσιος Ορθοδοξίας Άνθος Εύοσμον, εκδόσεις επέκταση, ανατύπωση: Οκτώβριος 2004, Κατερίνη, σ. 57

[5] Ο. π. σ. 148

[6] Ο. π. σ. 152-153

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (05.07.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

    Δραματική μπορεί να χαρακτηρισθεί η σημερινή συνάντηση του Κυρίου με τους δύο δαιμονιζομένους των Γεργεσηνών αγαπητοί μου αδελφοί. Έχουν κυριευθεί από το πονηρό πνεύμα. Έξαλλοι και ασυγκράτητοι, σπάζουν τα δεσμά με τα οποία προσπαθούν να τους συγκρατήσουν οι δικοί τους και να τους καθηλώσουν στο σπίτι. Γυρίζουν γυμνοί και εξαγριωμένοι, στις ερημιές και στα μνήματα, προκαλώντας το φόβο και τον τρόμο στους κατοίκους της περιοχής.[1]

          Σε αυτή την κατάσταση συναντιούνται με το Χριστό. Ταράσσονται. Το πονηρό πνεύμα που κατοικεί μέσα τους ανησυχεί.  "Τι ημίν και σοι, Ιησού Υιέ του Θεού;"[2](Τι δουλειά έχεις εσύ μ' εμάς Υιέ του Θεού;), ρωτούν. Αυτά τα λόγια βγαίνουν από το στόμα τους. Όπως αντιλαμβανόμαστε, τα λόγια αυτά δεν βγαίνουν από στόματα ανθρώπων οι οποίοι, όπως ο εκατόνταρχος της προηγούμενης Κυριακής, αναγνωρίζουν την έλλειψή τους έναντι της θεότητος του Ιησού και αισθάνονται σαν άχυρο μπροστά στον καυτερό ήλιο. Αντιθέτως, βγαίνουν οι λόγοι αυτοί από στόμα ανθρώπων δαιμονισμένων. Μιλάει δηλαδή ο ίδιος ο διάβολος και τι λέει; Αποκαλεί το Χριστό Υιό του Θεού!

          Μια ομολογία στην προκειμένη περίπτωση, τρόμου. Δεν χαίρεται ο διάβολος που έχει μπροστά του το Χριστό. Δεν αναγνωρίζει με χαρά και ικανοποίηση τη θεότητά του. Αναγνώρισαν οι δαιμονιζόμενοι τον Ιησού ως Υιό του Θεού και το βροντοφωνάζουν με τρόμο. Αυτή και μόνο η ομολογία του δαίμονος φτάνει για να κατανοήσουμε σε ποια θέση βρέθηκαν και βρίσκονται όλοι εκείνοι που αμφισβητούν την θεότητα του Ιησού. Τόνοι μελάνης και χαρτιού έχουν καταναλωθεί από πολλούς στην προσπάθειά τους να εφεύρουν επιχειρήματα για να ενισχύσουν την άποψή τους ότι, ο Χριστός δεν είναι Θεός, ή ακόμα-ακόμα ότι δεν υπήρξε καθόλου.

          Αν ο Τάφος του Κυρίου μας περιείχε τα οστά του, τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα για όλους αυτούς. Το γεγονός όμως, ότι βρέθηκε άδειος τους δυσκολεύει τους δημιουργεί μέγα πρόβλημα, τους δαιμονίζει. Δεν μπορούν να δεχθούν αυτό που είπε ο Κύριος ότι "εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή".[3] Ο Απόστολος Παύλος σαφώς διακηρύσσει: "Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών".[4] (Αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί η πίστη σας είναι χωρίς περιεχόμενο). Όλοι λοιπόν αυτοί οι πολέμιοι του Χριστού κάνουν αυτό τον πόλεμο, επειδή ακριβώς η πίστη μας έχει περιεχόμενο.

          Βασικό σημείο της πίστεώς μας είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας. Δεν υπάρχουν πολλοί παράλληλοι Χριστοί, μεσσίες του κόσμου και λυτρωτές. Αυτό θα καταργούσε τη μοναδικότητά του και θα αποτελούσε ακύρωση του λυτρωτικού του έργου. "Εις Κύριος… Ιησούς Χριστός", λέει η Γραφή[5]. Στο σύνολό της η Καινή Διαθήκη επιβεβαιώνει τη θεανθρώπινη φύση του Χριστού. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Η πρώτη μεγάλη χριστολογική αλήθεια είναι ότι η σάρκωση του Λόγου έγινε για μας τους ανθρώπους και για τη δική μας σωτηρία. Ο πεσμένος άνθρωπος δεν μπορούσε να γυρίσει αυτοδύναμα στην πρώτη του κατάσταση. Ο Παράδεισος ήταν ερμητικά κλειστός γι' αυτόν. Ο μόνος που μπορούσε να λυτρώσει  τον πεσμένο άνθρωπο ήταν ο ίδιος ο πλάστης του, ο αγαθός, ο σοφός και ο παντοδύναμος δημιουργός του.[6] Και το έκανε. Ο Λόγος έγινε αληθινά άνθρωπος και σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο. Μεγάλη η ευεργεσία, όπως μεγάλος είναι και ο ευεργέτης, γιατί είναι ο ίδιος ο Θεός.

          Αντιλαμβανόμαστε χριστιανοί μου, τι τιμή μας περιποιεί ο Θεός; Πόσο μας αγαπά; Γεννήθηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και επέστρεψε στους ουρανούς με την Ανάληψή του χωρίς όμως και πάλι να μας αφήσει μόνους. Συνεχίζει το έργο της σωτηρίας με την διαρκή παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Αγία μας Εκκλησία, το οποίο συνεχίζει να παρέχει τα χαρίσματα και τις δωρεές του μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Θα μπορούσε σίγουρα με την πρώτη παρουσία του στη γη να παγιώσει και να απολυτοποιήσει τη σωτηρία του ανθρώπου. Δεν το κάνει όμως σεβόμενος την ελεύθερη βούλησή του. Δεν καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου. Τον αφήνει να ζει όπως θέλει και για τις περιπτώσεις εκείνες, της κακής χρήσεως της ελευθερίας του, του επιτρέπει την επαναφορά του με την μετάνοια, με μοναδικό και τελικό στόχο την αγιότητά του. Έχει τονιστεί ότι, αν η αγιότητα ήταν δύσκολο να κατακτηθεί από τον άνθρωπο, ο Θεός ο οποίος τόσο πολύ τον αγάπα, δεν θα του ζητούσε να κάνει δύσκολα πράγματα. "Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον".[7] "Ιδέτε οποίαν αγάπην έδωκεν ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού."[8] (Κοιτάξτε με πόση αγάπη μας αγάπησε ο Πατέρας! Η αγάπη του είναι τόσο μεγάλη, ώστε να ονομασθούμε παιδιά του Θεού). Και την έχουμε ανάγκη αυτή την αγάπη. Όσο κι αν προσπαθούν ορισμένοι να απαξιώσουν την αγάπη του Θεού, εν τούτοις και αυτοί ενοχλούνται όταν τους λείπει κι ας κάνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει.

          Όταν  το μωρό βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας του μπορεί να ασχολείται με διάφορα πράγματα δίνοντας την εντύπωση ότι αδιαφορεί για τη μητέρα του. Αν όμως η μητέρα το αφήσει, το μωρό παραπονιέται και κλαίει μέχρι η μητέρα να το ξαναπάρει στην αγκαλιά της. Έτσι κι εμείς όσο βρισκόμαστε στην αγκαλιά του Θεού φαίνεται πως αδιαφορούμε γι'  αυτόν. Όταν νιώσουμε όμως την απομάκρυνση και την εγκατάλειψη στρεφόμαστε και πάλι προς αυτόν και του φωνάζουμε και τον παρακαλούμε να μας πάρει και πάλι στην αγκαλιά του, εκεί που η ψυχή μας βρίσκει ουσιαστική γαλήνη, χαρά και ανάπαυση. Αυτή η αγκαλιά είναι ο Παράδεισος, η βασιλεία των ουρανών, η γλυκιά αιωνιότητα της χωρίς διακυμάνσεις και διακοπές, Θείας αγάπης.

            Η αγάπη του Θεού ένωσε τον ουρανό με τη γη. Η αγάπη του Θεού κάθισε τον άνθρωπο σε θρόνο βασιλικό. Η αγάπη του Θεού εφανέρωσε το Θεό στη γη.Η αγάπη του Θεού έκανε τον Κύριο δούλο. Η αγάπη του Θεού έκανε να σταυρωθεί για χάρη των εχθρών, ο Αγαπητός, για χάρη των μισούντων ο Υιός, για χάρη των δούλων ο Δεσπότης, για χάρη των ανθρώπων ο Θεός, για χάρη των σκλάβων ο Ελεύθερος. Και ούτε μέχρι εδώ σταμάτησε, αλλά και σε μεγαλύτερα μας κάλεσε. Διότι δεν μας απάλλαξε από τα προηγούμενα κακά μόνο, αλλά και υποσχέθηκε ότι θα μας δωρίσει άλλα πολύ μεγαλύτερα. Για όλ' αυτά λοιπόν, αφού ευχαριστήσουμε το Θεό, κάθε αρετή ας αποκτήσουμε, για να καταξιωθούμε να πετύχουμε τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Μονογενούς Υιού του και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, στον οποίο μαζί με τον άναρχο Πατέρα και συγχρόνως με το Πανάγιο, αγαθό και ζωοποιώ Πνεύμα, ανήκει η δόξα, η εξουσία, η δύναμη, η τιμή, η ευχαριστία και η προσκύνηση, τώρα και πάντοτε στους ατέλειωτους αιώνες.[9] ΑΜΗΝ!  

---

[1] Επισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας, Λύχνος τοις ποσί μου, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, σ. 68

[2]  Μτθ. 8, 29

[3]  Ιωαν. 11, 25

[4] Α΄Κορ. 15, 17

[5] Α΄Κορ. 8, 6

[6] Ανδρέας Θεοδώρου, Πιστεύω εις ένα Θεό, εκδόσεις Αποστολική Διακονία, έκδοση Β΄, Αθήνα 2007, σ. 67

[7] Ιωαν. 3, 16

[8] Α' Ιωάν.  3, 1

[9] Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Πνευματικά Μαργαριτάρια, εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη", Θεσσαλονίκη 2000, σ. 204