ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (26. 04. 2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

Συνηθίζεται αγαπητοί μου αδελφοί, από την Αγία μας Εκκλησία κάθε φορά μετά από τον εορτασμό των μεγάλων Δεσποτικών Εορτών, να προβάλλει και να τιμά τα πρόσωπα εκείνα τα οποία διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της Δεσποτικής Εορτής.

          Έτσι λοιπόν και σήμερα η Εκκλησία μας προβάλλει τα πρόσωπα του Ιωσήφ και των Μυροφόρων Γυναικών οι οποίοι, ο μεν πρώτος έγινε υπηρέτης της Ταφής του Κυρίου, οι δε Μυροφόρες οι πρώτοι κήρυκες της Αναστάσεώς του.

     Ο Ιωσήφ ο οποίος καταγόταν από τη Αριμαθέμ, πατρίδα του προφήτη Σαμουήλ και χαρακτηρίζεται ως "ευσχήμων", δηλαδή σεμνός και ευλαβής ο οποίος περίμενε και αυτός τον ερχομό του Μεσσία τόλμησε να εμφανισθεί στον Πιλάτο και να ζητήσει το σώμα του Ιησού, για να το ενταφιάσει. [1]

          Γιατί ο Ευαγγελιστής Μάρκος τονίζει την τόλμη του;[2] Γιατί ο Ιωσήφ ήταν βουλευτής. Ήταν επομένως δημόσιο πρόσωπο, μέλος της Γερουσίας και επομένως γνωστός σε πολλούς.

          Τι κάνει λοιπόν ο ευλαβής Ιωσήφ. Ενώ το γένος των Ιουδαίων είχε επιβάλει τον τρόμο σε όλους εκείνους που ακολουθούσαν ή πίστεψαν στον Ιησού, τον οποίο είχαν εμπαίξει, περιφρονήσει και καταδικάσει στο σταυρικό θάνατο, εκείνος τολμά να εμφανιστεί μπροστά στον Πιλάτο, ως μαθητής του Χριστού για να ζητήσει το σώμα του δασκάλου του και να το ενταφιάσει.

          Πόση τόλμη χρειαζόταν για να κάνει αυτό το βήμα ο Ιωσήφ αγαπητοί μου αδελφοί; Πάρα πολλή, αν λάβουμε υπόψη μας το κλίμα που επικρατούσε. Κοινώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ιωσήφ εκείνη τη στιγμή έπαιζε την ίδια τη ζωή του κορώνα-γράμματα.

          Σκεπτόμενοι έτσι θα πρέπει να μακαρίζουμε τους εαυτούς μας που σήμερα, παρά την αμφισβήτηση που υπάρχει  στο Χριστιανισμό εμάς δεν κινδυνεύει άμεσα τουλάχιστον η ζωή μας, σε σχέση με άλλους αδελφούς μας στη Συρία και σε άλλες υπό τις ίδιες συνθήκες περιοχές που σφαγιάζονται σαν πρόβατα.

          Και όμως εμείς παρότι δεν χρειάζεται να προβούμε σε ενέργειες όπως αυτή του Ιωσήφ, δεν τολμούμε να ομολογήσουμε σε ομοθρήσκους μας την πίστη μας. Συμπεριφερόμαστε σαν να ντρεπόμαστε που είμαστε Χριστιανοί. Φοβούμαστε μη μας χαρακτηρίσουν απολίτιστους, οπισθοδρομικούς. Όλες εκείνες οι αρετές που διδάσκονται από το Χριστιανισμό θεωρούνται παρωχημένες και παρουσιάζονται ως προοδευτικές όλες εκείνες που πραγματικά αποτελούν σκοταδισμό και οπισθοδρόμηση. Εκεί έχουμε φτάσει σήμερα, να θεωρούμε αποτελέσματα της προόδου που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας, κάθε τι χυδαίο, απάνθρωπο, αμαρτωλό.

          Στο όνομα της δήθεν ελευθερίας του σήμερα ο άνθρωπος καλλιεργεί ένστικτα ζωώδη, αισθήματα άρρωστα, έργα αμαρτωλά.

          Τίποτα απ' όλ' αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαίο. Όλα είναι προετοιμασμένα από καιρό και σιγά-σιγά υλοποιούνται.

          Χρόνια τώρα έχει εισβάλλει στη γλώσσα μας η φράση "Νέα Εποχή" και κανείς μας δεν δείχνει να προβληματίζεται, να τον απασχολεί το νόημα αυτής της φράσης. Τι κι αν κατά καιρούς η Εκκλησία μάς έχει σημάνει καμπανάκι κινδύνου, για την επερχόμενη "Νέα Εποχή"! Εμείς την αποδεχόμαστε ως κάτι καινούργιο, προοδευτικό, καλό για την ανθρωπότητα.

          Και όμως αποτελεί μια από τις πιο καμουφλαρισμένες αιρέσεις της εποχής μας. Ξεκίνησε από την Αμερική κυρίως στη δεκαετία του 1970 και έχει εξαπλωθεί παντού με πολλούς οπαδούς και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα στην Ευρώπη. Η βασική της ιδέα είναι η ανθρωπότητα με την είσοδό της στον 21ο αιώνα να απομακρυνθεί από το Χριστό και μα μπει στη "Νέα Εποχή" που θα χαρακτηρίζεται από μια νέα πλανητική συνείδηση και πνευματικότητα, αρμονία και φως, ψυχική ωριμότητα και πρόοδο.[3]

          Για να αντισταθούμε σε όλα αυτά μας χρειάζεται λίγο, πολύ λίγο από το θάρρος του Ιωσήφ. Θάρρος το οποίο κατευθύνεται από την αγάπη προς το Χριστό. Ευτυχισμένος αυτός που κατευθύνεται από την αγάπη προς το Χριστό και περιφρονεί τον εαυτό του για χάρη αυτής της αγάπης.

          Αυτή η αγάπη ήταν που οδήγησε και τις Μυροφόρες, να αψηφήσουν το φόβο και να κινηθούν προς το μνημείο για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Ιησού. Μοναδική τους έννοια ήταν πώς θα μετακινήσουν τη μεγάλη πέτρα που βρισκόταν στην είσοδο του τάφου. Και το θάρρος τους αυτό αμείβεται με το να γίνουν οι πρώτες μάρτυρες της Αναστάσεως του Κυρίου. Απόρριψαν τη δειλία και το φόβο και έγιναν ανδρείες και μεγαλόψυχες. Γι' αυτό και είδαν τους Αγίους Αγγέλους και πληροφορήθηκαν από αυτούς πρώτες, το γεγονός της Αναστάσεως.

          Αγαπητοί μου Χριστιανοί, η πίστη και η στάση ζωής του Ιωσήφ και των Μυροφόρων μας υπαγορεύει κάτι που είναι ακατανόητο. Η αγάπη που θυσιάζεται, η αφοσίωση που προσφέρει είναι η δύναμη του θάρρους που ξεπερνά ακόμη και τη σκιά και το φόβο του θανάτου και οδηγεί στη νίκη και το θρίαμβο της ζωής. Αμήν

---

[1] Νικηφόρος ο Θεοτόκης, Κυριακοδρόμιον, τ. Α΄, Αθήναι 1985, σ. 27

[2] Μρκ. 15, 43

[3] Γεωργίου Β. Μελέτη, Ερωτήματα στον Ιησού Χριστό, Έκδοσις Αδελφότητος Θεολόγων η "ΖΩΗ", Αθήνα 1997, σ.90

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΑΡΜΕΝΙΟΥΣ, ΣΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΟΥΣ

Την Παρασκευή 24 Απριλίου 2015 το απόγευμα, στην Stadtkirche Αννοβέρου πραγματοποιήθηκε εκδήλωση μνήμης, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γενοκτονία ρων Αρμενίων, Σύρων και Ελλήνων του Πόντου.

Στην εκδήλωση επίσημα προσκεκλημένος παραβρέθηκε ο εφημέριος μας π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των παρεβρεθέντων ήταν και το Ελληνικό Λύκειο Αννοβέρου.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (19.04.2015)

Γερασίμου Φραγκουλάκη

Αρχιμανδρίτη

       Τελικά αγαπητοί μου αδελφοί, ο Θωμάς ήταν άπιστος; Μπορεί αυτός ο Μαθητής ο οποίος αγαπούσε υπερβολικά το Χριστό να μην είχε δώσει σημασία στα λόγια του, ότι θα αναστηθεί; Μπορούσε να αμφισβητήσει τις διαβεβαιώσεις εκείνου, του Χριστού δηλαδή, που τον είχε δει να κάνει θαύματα και να αναστήνει ακόμα και νεκρούς;

         Όχι βέβαια, ο Θωμάς ήταν από τους πιο έμπιστους μαθητές του Χριστού, από τους πιο αφοσιωμένους. Ήταν εκείνος που προέτρεπε τους άλλους μαθητές να πάνε να πεθάνουν μαζί με τον Κύριο. "Άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ' αυτού".[1](Ας πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί του).

         Τι ήταν εκείνο που τον έσπρωξε σε αυτή την αντίδραση όταν άκουσε από τους άλλους μαθητές ότι αναστήθηκε ο Χριστός; Αυτή ακριβώς η αγάπη και αφοσίωση που είχε προς τον Ιησού. Όταν σταυρώθηκε ο Δάσκαλός του, ο Θωμάς απομονώθηκε από τη στεναχώρια του. Έτσι δεν ήταν εκεί μαζί με τους άλλους μαθητές για να δει και αυτός και να πανηγυρίσει για την ανάσταση του Χριστού. Αυτό όμως το γεγονός κάθε άλλο παρά αρνητικό γίνεται. Η δυσπιστία του Θωμά είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει ο ακριβέστερος μάρτυρας της Αναστάσεως του Κυρίου, γιατί τόλμησε να ψηλαφίσει τα αποτυπώματα των πληγών Του.

         Ας ξαναθυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου όταν απευθύνεται προς το Θωμά. Ανάμεσα στα άλλα τι του λέει; "Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός".[2] Δεν του λέει μην είσαι άπιστος, αλλά μη γίνεσαι άπιστος.

         Ο θάνατος του Ιησού όπως είπαμε είχε οδηγήσει το Θωμά στην απομόνωση και στην απελπισία. Γι'  αυτό και εκφράζει αυτή τη δυσπιστία όταν ακούει για τον αναστημένο Δάσκαλό του. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με δυσπιστία και όχι με απιστία. Μια δυσπιστία η οποία κάνει πιο δυνατή πιο έντονη την ομολογία της Αναστάσεως.

         Αν θελήσουμε τώρα αγαπητοί μου να παραλληλίσουμε τους εαυτούς μας με το Θωμά, τι θα ακούγαμε άραγε από τον Κύριο εμείς; "Μη γίνου άπιστος" ή "μην είσαι άπιστος".

         Τα προβλήματα και τα βάσανα της ζωής μας αφήνουν αδιάφορους ή μας οδηγούν σε δυσπιστία ή απιστία;

       Πριν δώσουμε οποιαδήποτε απάντηση ας προσδιορίσουμε τι σημαίνει πίστη και μάλιστα τι σημαίνει πίστη στο Θεό, τι είναι η Ορθόδοξη πίστη.

         Η Ορθόδοξη πίστη δεν έχει να κάνει μόνο με τη γνώση. Κυρίως είναι ο ορθός τρόπος ζωής. Ο Χριστός μας καλεί όλους όχι μόνο να τον γνωρίσουμε, αλλά να ζήσουμε σύμφωνα με τη δική του ζωή μέσα στην Εκκλησία που ο ίδιος ίδρυσε.

         Πίστη είναι να αποδεχόμαστε το Θεό όπως αυτός μας αποκαλύπτεται. Πίστη σημαίνει εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο Άγιος Αυγουστίνος μας λέει: "Πίστη είναι να πιστεύεις αυτό που δε βλέπεις και έχει ως ανταμοιβή να δεις αυτό που πιστεύεις". Και συνεχίζει ο ίδιος Πατέρας: "Μην προσπαθείς να κατανοήσεις για να πιστέψεις. Πίστεψε για να κατανοήσεις".  Η πίστη δεν είναι συναίσθημα, αλλά γνώση Θεού.

         Εμείς πόσο έχουμε προσπαθήσει να γνωρίσουμε ή μάλλον πόσο θέλουμε να γνωρίσουμε το Θεό; Μήπως τον αποφεύγουμε γιατί αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά μας. Μήπως προσπαθούμε να τον φτιάξουμε, να τον κόψουμε και να τον ράψουμε στα δικά μας μέτρα; "Αν πιστεύεις ό,τι σου αρέσει από το Λόγο του Θεού και απορρίπτεις ό,τι δεν σου αρέσει, δεν πιστεύεις στο Λόγο του Θεού, πιστεύεις στον εαυτό σου", λέει πάλι ο Ιερός Αυγουστίνος.

         Αναφέρει μια ιστορία πως κάποτε ένας ορειβάτης σκαρφαλώνοντας στην πλαγιά  ενός βουνού νυχτώθηκε ενώ ήθελε λίγο ακόμη να φτάσει στην κορυφή. Η νύχτα έπεσε βαριά και δεν έβλεπε τίποτα γύρω του. Τα πάντα σκοτεινά γύρω του. Το φεγγάρι και τα άστρα ήταν καλυμμένα από μαύρα σύννεφα. Καθώς ανέβαινε, γλίστρησε και έπεσε στο κενό. Το μόνο που έβλεπε ήταν το πηχτό σκοτάδι και αισθανόταν την έλξη της βαρύτητας να τον τραβά, με μεγάλη ταχύτητα. Συνέχισε να πέφτει και ενώ ήταν βέβαιος για την συντριβή του, ξαφνικά ένιωσε δυνατό το τράβηγμα  του σκοινιού που ήταν δεμένο στη μέση του. Ο ορειβάτης κρεμόταν πλέον στον αέρα και μόνο το σχοινί τον κρατούσε στη ζωή. Πανικοβλημένος και αμήχανος, χωρίς να έχει καμιά άλλη επιλογή, απεγνωσμένα φώναξε:

-Θεέ μου βοήθησέ με.

Ανέλπιστα μια φωνή ακούστηκε από τον ουρανό:

-Τι θέλεις να σου κάνω;

- Σώσε με Θεέ μου, λέει με αγωνία ο ορειβάτης.

- Αν πιστεύεις ότι πραγματικά μπορώ να το κάνω, τότε κόψε το σχοινί που είναι δεμένο στη μέση σου και σε κρατάει.

         Η ομάδα διάσωσης τον βρήκε την άλλη μέρα νεκρό, ξυλιασμένο με τα χέρια γαντζωμένα πάνω στο σχοινί. Το τραγικό! Απείχε μόλις τρία μέτρα από το έδαφος!

         Αλήθεια αδελφοί μου, εμείς στη θέση του τι θα κάναμε; Τι θα μας καθοδηγούσε η πίστη ή η αμφισβήτηση για να μην πούμε η απιστία.

         Για να μπορέσει να δώσει απάντηση ο καθένας μόνος του στον εαυτό του, ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου: "Η πίστη, λέει, είναι μεγάλο πράγμα και σωτήριο, και χωρίς αυτή δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί κανείς, Δε φθάνει όμως μόνη της για να πετύχει τη σωτηρία. Χρειάζεται και ορθός τρόπος ζωής."[3]

Ας ελέγξουμε λοιπόν τον τρόπο ζωή μας για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε και την ποιότητα και την ποσότητα της πίστης μας. Αν ελέγχοντας βρούμε στοιχεία αγάπης με όλα τα συνεπακόλουθά της προς τον συνάνθρωπο και τη δημιουργία που τον περιβάλλει, τότε βέβαιοι για την ύπαρξη πίστεως μέσα μας, ας προσπαθήσουμε να την αυξήσουμε. Πώς; Μα με τα καλά μας έργα. ο Άγιος Ιάκωβος λέει ότι η πίστη "εάν μη έργα έχη νεκρά εστί καθ' εαυτήν",[4] (αν δεν ενεργοποιείτε με έργα είναι νεκρή).

         Η πίστη διαιρείται σε θεωρητική και πρακτική. Θεωρητική είναι εκείνη η πίστη που αφορά μόνο το νου που πιστεύει σε όσα διδάσκεται και πρακτική εκείνη που συνοδεύεται και από έργα.[5]

         "Αρχή της ζωής είναι πίστη, τέλος δε η αγάπη", λέει ο Άγιος Ιγνάτιος. Όσοι ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο Χριστό, δεν αναγνωρίζονται από αυτά που λένε, αλλά κυρίως από αυτά που κάνουν.[6]

         Γι’ αυτό αγαπητοί μου Χριστιανοί, εφόσον λέμε ότι πιστεύουμε στο Θεό, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε καλά έργα, για να τα βλέπουν οι άνθρωποι και "δοξάζουσι τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς."[7] Αμήν.

---

[1] Ιωαν. 11, 16

[2] Ό. π. 20, 27

[3] Ιερομ. Γρηγορίου, Η εν Χριστώ ζωή, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα 2003, σ. 136

[4] Ιακωβ 2, 17

[5] Νικηφόρου Θεοτόκη, Κυριακοδρόμιον, Αθήναι 1985, τ. Α΄, σ. 23

[6] Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Το γνώθι σαυτόν, εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2012, σ.44

[7] Ματθ. 5, 16

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΕ ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Την Παρασκευή 17 Απριλίου, ώρα 12:00 το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση στον καθεδρικό ναό (Dom), της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Κολωνία επιμνημόσυνη δέηση, για τα 150 θύματα της αεροποροκής τραγωδίας που έγινε στις 24 Μαρτίου στις γαλλικές Άλπεις, με αεροσκάφος της Germanwings.

Στην τελετή παρέστησαν ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Joachim Gauk, η Καγκελλάριος Angela Merkel, ο Υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Laurent Fabius, η Υπουργός Συγκοινωνιών της Ισπανίας Ana Pastor Julian και άλλοι επίσημοι από τον εκκλησιαστικό, πολιτικό και ακαδημαϊκό χώρο καθώς και συγγενείς των θυμάτων.

Επίσημα προσκεκλημένος παρέστη και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γερμανίας και Έξαρχος Κεντρώας Ευρώπης κ. Αυγουστίνος, ο οποίος μετέφερε τα συλυπητήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας και απηύθυνε λόγο παρηγορητικό.

Η Καγκελλάριος Angela Merkel ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Μητροπολίτη Γερμανίας και τόνισε την συμμετοχή του στο πένθος με θερμά λόγια για τη συμπαράσταση της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ (Κυριακή 12. 04. 205)

ΑΝΑΣΤΑΣΗ (11-12 Απριλίου 2015)