28/8/10

Ο π. Γεράσιμος επίσημος προσκεκλημένος στο συνέδριο της CDU.

Την Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010, ο Ιερατικώς Προϊστάμενος της ενορίας μας, Αρχιμανδρίτης π. Γεράσιμος Φραγκουλάκης προσκλήθηκε "τιμής ένεκεν" (Ehrengast) και συμμετείχε στο συνέδριο (Landesparteitag) του κόμματος CDU, που έγινε στην πόλη Lingen (Ems).
Κατά την παραμονή του στους χώρους του συνεδρίου, ο π. Γεράσιμος είχε την ευκαιρία να συναντηθεί και να συζητήσει με κυβερνητικούς και πολιτικούς παράγοντες του κρατιδίου της Κάτω Σαξωνίας.
 
Ο π. Γεράσιμος συνομιλεί με τον Πρωθυπουργό (Ministerpräsident) της Κάτω Σαξωνίας κ. David McAllister.


Ο π. Γεράσιμος με τον Πρωθυπουργό κύριο David  McAllister και τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος CDU Κάτω Σαξωνίας κύριο Ulf Thiele δεξιά του και τον Υπουργό Εσωτερικών (Innenminister) κύριο Uwe Schunemann αριστερά.





Με την Υπουργό Πρόνοιας και Υγείας (Ministerin für Soziales, Frauen, Familie, Gesundheit und Intergration) κυρία Aygül Özkan.

25/8/10

Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΤΗΣΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ


Μετά από συντονισμένες προσπάθειες που έγιναν από κοινού με την Ελληνική Κοινότητα Αννοβέρου και περιχώρων μας παραχωρήθηκε χώρος στο δημοτικό κοιμητήριο του Stöcken, ο οποίος θα λειτουργεί αποκλειστικώς ως Ελληνικό - Ορθόδοξο Κοιμητήριο.

23/8/10

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (Πατροκοσμάς)


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (ή Πατροκοσμάς) γεννήθηκε στο Μέγα Δένδρο το 1714. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις προφητείες του, το εθνεγερτικό του έργο και τις περιοδείες του, που είχαν σαν αποτέλεσμα να του αποδοθεί και ο τίτλος ισαπόστολος.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε καταγωγή από την Ήπειρο και το κοσμικό του όνομα ήταν Κώστας Δημητρίου. Από μικρή ηλικία μελετούσε το Ιερό Ευαγγέλιο και παράλληλα βοηθούσε την οικογένειά του εργαζόμενος ως αγρότης και ως υφαντής.
Το 1749 πήγε στην Αθωνιάδα, την ονομαστή σχολή του Αγίου Όρους. Εκεί σπούδασε θεολογία, φιλοσοφία κι άλλες επιστήμες δίπλα σε μεγάλες μορφές του πνεύματος όπως ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Παναγιώτης Παλαμάς και ο Νικόλαος Ζερτζούλης (ή Ζερτούλης). Το 1759 έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Κοσμάς.
Εκείνα τα χρόνια του 18ου αιώνα, το ελληνικό στοιχείο κινδύνευε να εξαφανιστεί. Τα 300, ως τότε, χρόνια σκλαβιάς είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί Έλληνες να έχουν σχεδόν ξεχάσει την πατρική τους γλώσσα και οι Χριστιανοί να μην μπορούν να βαπτίσουν τα παιδιά τους επειδή δεν υπήρχαν ιερείς. Σε πολλά μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι εξισλαμισμοί κλιμακώνονταν και ο χριστιανικός πληθυσμός ολοένα και μίκραινε. Ο Πατροκοσμάς ένιωσε, φωτισμένος απ' την Θεία Χάρη, πως έπρεπε να προσπαθήσει να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση.
Το 1760 πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο αδερφός του Χρύσανθος δίδασκε στην Πατριαρχική Σχολή και έλαβε την άδεια και την ευλογία του Πατριάρχη Σεραφείμ να ξεκινήσει το ιεραποστολικό του έργο. Ο πρώτος σταθμός του Αγίου Κοσμά ήταν η πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη όπου ξεκίνησε το κήρυγμα του.
Στις Διδαχές του, απέτρεπε τη χρήση της Αρωμανικής και Αλβανικής γλώσσας (εις βάρος της Ελληνικής) και παρότρυνε τους γονείς να μάθουν στα παιδιά τους ελληνικά, τα οποία είναι η "γλώσσα της Εκκλησίας": «Να σπουδάζετε και εσείς, αδελφοί μου, να μανθάνετε γράμματα όσον ημπορείτε. Και αν δεν εμάθετε οι πατέρες, να σπουδάζετε τα παιδιά σας, να μανθάνουν τα ελληνικά, διότι και η Εκκλησία μας είναι εις την ελληνικήν. Και αν δεν σπουδάσεις τα ελληνικά, αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβεις εκείνα οπού ομολογεί η Εκκλησία μας». Σε άλλο σημείο των Διδαχών τονίζει ότι πρέπει οι Έλληνες να μπορούν να κατανοούν τα αρχαία ελληνικά συγγράμματα επειδή αυτά "αποτελούν λαμπρά φανάρια για την ανθρωπότητα".
Ο ίδιος ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αν και πολύ καλός γνώστης της "επίσημης" αλλά και της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, επέλεξε να κάνει το κήρυγμά του στην (σύγχρονή του) δημοτική. Κατάφερνε έτσι να είναι δίπλα στον λαό και να τον τραβάει μαζί του στον δρόμο του Θεού.
Το πρώτο πράγμα που έκανε όταν πήγαινε σε κάποιον τόπο για κήρυγμα ήταν να στήσει ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό. Ο σταυρός αυτός θύμιζε στους πιστούς ότι είχε περάσει από εκεί ο Άγιος Κοσμάς και τι τους είχε διδάξει, αλλά ακόμη σε αυτόν τον σταυρό γίνονταν θαύματα σε όσους ζητούσαν με πίστη την βοήθεια του Θεού.
Υποστήριζε στην πράξη την παιδεία και φρόντιζε να ιδρυθούν εκατοντάδες σχολεία σε όσες περιοχές περιόδευε. Ο Πατροκοσμάς θεωρούσε ότι το σχολείο ανοίγει τις εκκλησίες και τα μοναστήρια κι έλεγε χαρακτηριστικά ότι "καλύτερα να έχεις ελληνικό σχολείο στη χώρα σου, παρά βρύσες και ποτάμια".
Στις 24 Αυγούστου 1779, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μαρτύρησε κρεμασμένος σε δένδρο στον ποταμό Άψο. Ένας ευσεβής πιστός βρήκε το άγιο σώμα του και το ενταφίασε στον νάρθηκα της εκκλησίας της Θεοτόκου στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου.
Την μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού εορτάζουμε στις 24 Αυγούστου.
Απολυτίκιο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού:
Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, την Εκκλησία, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας. Κοσμά ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν τό μέγα έλεος.

21/8/10

Πατριαρχική Λειτουργία Παναγίας Σουμελά - ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

πηγή: amen.gr


του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου Ανδρέα (Νανάκη), Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης

Τα πάθη θεριεύουν κάποιες στιγμές της ιστορίας. Στρατευμένα και συστρατευμένα ιδεολογικοποιούνται για να εξαλείψουν, να διώξουν, να αφανίσουν, να σκοτώσουν στο χώρο και το χρόνο, το διαφορετικό. Την άλλη γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμό. Η πρόσφατη Πατριαρχική Θεία Λειτουργία, στην Παναγία του Σουμελά, έδωσε το μεγάλο εκκλησιαστικό μήνυμα της υπέρβασης των παθών. Οι χιλιάδες των Ποντίων ορθοδόξων προσκυνητών, που συναντήθηκαν στην πατρίδα τους, με τους συντοπίτες τους μουσουλμάνους και μίλησαν με κάποιους την ποντιακή διάλεκτο, είναι αυτοί που οι γονείς τους και οι παππούδες τους έφυγαν διωγμένοι ή έμειναν σκοτωμένοι από τα ιδεολογικοποιημένα πάθη των εθνοκτονιών. Όσοι έμειναν εκεί, στον Πόντο, όσοι ήλθαν εδώ στην Ελλάδα κι’ όσοι επέστρεψαν την Κυριακή 15 Αυγούστου 2010 για να λειτουργηθούν στην Παναγία του Σουμελά, διαμόρφωσαν και δημιούργησαν τον πολιτισμό του Πόντου, που διαφυλάχθηκε εν μέσω των περιπετειών του χρόνου και της ιστορίας.


Τον πολιτισμό του ένδοξού μας βυζαντινισμού που είχε ζωή και συνέχεια, γιατί έμαθε να συνυπάρχει με το άλλο. Με τον αυτοκράτορα και στη συνέχεια με τον σουλτάνο, πάντοτε όμως μέσα στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, που η Θεία Πρόνοια του επεφύλαξε, επαξίως, και αυτό το μεγαλειώδες και μοναδικό, εξέφρασε τη δυναμική πολιτιστική παράδοση της αυτοκρατορίας, εκεί στη χώρα του Μιθριδάτη, των Μεγαλοκομνηνών και του Γεωργίου του Τραπεζούντιου. Στον ιστορικό λόγο μίλησε για την αγαλλίαση των μακαρίων ψυχών των αυτοκρατόρων, των ηγεμόνων στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, αλλά και των σουλτάνων. Είπε ο Πατριάρχης ότι: «Η Παναγία, άλλωστε, μάς ενώνει όλους», θαυματουργεί και θεραπεύει «αδιακρίτως η Σουμελιώτισσα και εις Χριστιανούς και εις Μουσουλμάνους και εις Ρωμιούς και εις Τούρκους και εις Ρώσους και εις Γεωργιανούς και εις Ρουμάνους». Ο πολιτισμός παραμένει διαχρονικός και παραδίδεται, χωρίς θεωρητικές αναλύσεις, αβασάνιστα, αβίαστα και πηγαία από τη μια γενιά στην άλλη, με τη θρησκεία να αποτελεί τη βάση και την πηγή του. Να εκφράζει τη λαϊκή συνείδηση, όπως στην Παναγία του Σουμελά. Και πορεύεται δυναμικά, χωρίς τα δημογραφικά προβλήματα των αστικών κοινωνιών που περιμένουν «τους βαρβάρους».


Στον Πόντο και όχι μόνο παρεμβλήθηκαν τα ιδεολογικοποιημένα πάθη του διαφωτισμού, με τις εθνογενέσεις του έθνους – κράτους και τις εθνοκαθάρσεις. Τα γένη, προσδιοριζόμενα στην αυτοκρατορία από τη θρησκευτική του ταυτότητα, βρήκαν, ειδικά περί τα μέσα του 19ου αιώνα, μια αξιοζήλευτη μεταξύ τους ισορροπία. Δεν οδηγήθηκαν σε γενοκτονίες. Με τη διαμόρφωση των εθνικών συνειδήσεων ακολουθούν οι εθνοκτονίες. Με τις κοσμοχαλασιές των σφαγών, των εξοριών, των πληθυσμιακών ανταλλαγών, τους εμφύλιους πολέμους, τα κρεματόρια του Άουσβιτς, την καταστολή της αυτοκρατορικής παράδοσης και την Τραπεζούντα, για να ακολουθήσει μετά από ογδόντα οχτώ (88) χρόνια η Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στην Παναγία του Σουμελά. Η Παναγία υπάκουσε αθόρυβα στο Θείο Θέλημα, κυοφόρησε και παρέδωσε στον κόσμο τον Θεάνθρωπο Ιησού, το Θεό της αγάπης, της ειρήνης , της καταλλαγής. Στον Πόντο, η Παναγία του Σουμελά συμφιλίωνε και ενοποιούσε την κοινωνία.


Η προσευχητική προετοιμασία του πανηγυριού της ξεπερνούσε αντιθέσεις και αντιπαλότητες. Διαμόρφωνε και οικοδομούσε ενότητα και συμφιλίωση μεταξύ των χριστιανών και δημιουργούσε κοινή πνευματική και πολιτιστική συνείδηση εδραζόμενη στην προσευχητική υπέρβαση της λειτουργικής, μυστηριακής εκκλησιαστικής ζωής. Το, περί την Παναγία του Σουμελά, συνειδητό, συλλογικό βίωμα συνέδεε οργανικά τον χριστιανικό κόσμο του Πόντου με τους αδελφούς χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής. Αλλόγλωσσους και ομόγλωσσους, ομογενείς και αλλογενείς, αλλά και με τους μουσουλμάνους. Οι δύο θρησκείες αλληλοπεριχωρούσαν το ανάλογο δέος και σεβασμό. Μακριά από τα πάθη του δημοσθένειου μυωπισμού, που θεράπευσε ο μεγάλος εκείνος στρατηλάτης της Μακεδονίας, ο Αλέξανδρος. Η μια θρησκεία, άλλωστε, είχε την στρατιωτική ευθύνη και η άλλη ήταν υπεύθυνη για τα οικονομικά δρώμενα της αυτοκρατορίας, μαζί με τους Εβραίους και Αρμένιους. Για μας ζητούμενο είναι πλέον τι θέλομε, γιατί αυτό και θα προβάλομε στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στον κόσμο.


Θέλομε διαμόρφωση συνειδήσεων, όπου θα κυριαρχούν τα πάθη, το μίσος, η φρίκη των σφαγών, των διωγμών, των εθνοκτονιών. Όπως, όμως, οι ανεμοθύελλες και οι κακοκαιρίες δεν αποτελούν καθημερινό καιρικό φαινόμενο, έτσι και οι περίοδοι των πολέμων και των εξοντώσεων είναι κατά πολύ βραχύτεροι στην ιστορία, από τις περιόδους της ειρήνης, της συνύπαρξης, της καταλλαγής των λαών, των θρησκειών και των πολιτισμών. Τότε οι γυναίκες γεννούν με λιγότερο πόνο, τα παιδιά παίζουν ήρεμα και ήσυχα, οι νέοι με μεγάλη χαρά παντρεύονται, οι άνθρωποι εργάζονται και η γη, με τον ιδρώτα μας, προσφέρει τους καρπούς της.


Η Πατριαρχική Θεία Λειτουργία, στον Πόντο στην Παναγία του Σουμελά, το υπέρ παν γεγονός, όπως μου είπε ο αδελφός άγιος Κοζάνης και τα λόγια του Πατριάρχη έφεραν στη μνήμη μου το γέρο-Κορνήλιο. Ιερομόναχο στον Άγιο Φανούριο, που πήγε με τους συμπατριώτες τους στ’ Αλάτσατα. Εκεί, όλοι μαζί και ο χότζας, φύτεψαν τη λεμονιά μας λέει το τραγούδι, στο ιερό μας Εκκλησίας που είναι τζαμί. Όταν γύρισε στο Ηράκλειο μας έλεγε ότι σφαχτήκανε οι γονείς μας κι’ εμείς. Φτάνει πια. Να ειρηνεύσομε και να συνυπάρξομε. Να μη συνεχιστεί το κακό.

16/8/10

"ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ" ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ

Με την πρέπουσα μεγαλοπρέπεια γιορτάστηκε το "Πάσχα του καλοκαιριού", η μεγάλη γιορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας μας, στην ενορία μας. 
Το Σάββατο, παραμονή, τελέσθηκε ο πανηγυρικός Εσπερινός και ανήμερα, την Κυριακή ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, με την συμμετοχή εκατοντάδων λαού από το Αννόβερο και τις γύρω πόλεις.
Μετά τη Θεία Λειτουργία είχε στηθεί, στον αύλειο χώρο του Ενοριακού Κέντρου μεγάλο πανηγύρι, με την φροντίδα του περιοδικού "Griechische Botschaft".
Παρόλο που ο καιρός δεν μας ευνόησε και έβρεχε όλη την ημέρα, η προσέλευση του κόσμου ελλήνων και γερμανών ήταν μεγάλη. Το πρόγραμμα ήταν εμπλουτισμένο με την παρουσία διαφόρων μουσικών ομάδων και με την συμμετοχή χορευτικών από διάφορους φορείς και συλλόγους. Χώρος της αυλής είχε μετατραπεί σε παιδική χαρά ενώ από τα περίπτερα που είχαν στηθεί ο κόσμος μπορούσε να προμηθευτεί διάφορα πράγματα.
Η Παναγία μας να μας αξιώση να γιορτάσουμε την Κοίμησή Της και του χρόνου και να μας παρέχει απλόχερα την Ευλογία Της!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ


Από τον Εσπερινό

Η προετοιμασία

Ανήμερα στη γιορτή